เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า นิยาย บท 2170

ผู้อาวุโสเก้าลุกขึ้นทันที ขณะที่กำลังจะพูดก็โดนผู้อาวุโสใหญ่ตวาดใส่ “ทำอะไร นั่งลง!”

ผู้อาวุโสเก้าชี้ตราประทับเป็นตายแล้วพูดว่า

“นั่นมันของ......”

ผู้อาวุโสใหญ่พูดอย่างไม่เกรงใจว่า “เก่งไม่เท่าเขา ก็ต้องยอมรับผลที่ตามมา อย่าทำให้อับอายขายหน้าไปมากกว่านี้เลย ฉันจะพูดอีกครั้ง นั่งลง!”

สีหน้าผู้อาวุโสเก้าเปลี่ยนแล้วเปลี่ยนอีก สุดท้ายก็นั่งลงอย่างหดหู่

ลู่ฝานไม่มองผู้อาวุโสเก้าสักนิด สายตาเขาอยู่ที่ตราประทับเป็นตาย

เขาสัมผัสได้ว่าภูติอาวุธที่มีสีหน้าหวาดกลัวด้านในตราประทับเป็นตาย ไอ้หมอนี่ขังเขาไว้เกือบหนึ่งวัน

ถ้านับตามเวลาในโลกว่างเปล่า ก็ไม่รู้ตั้งกี่ปีแล้ว

ลู่ฝานรู้สึกว่าตัวเองไม่สามารถเข้าฌานต่อไปได้แล้ว เขาจึงตื่นขึ้นมา

จากความนิ่งของเขา สามารถตื่นขึ้นมาเองได้ จินตนาการไม่ออกเลยว่าเข้าฌานได้นานขนาดไหน

โชคดีที่หลังจากเขาออกจากการเข้าฌาน พบว่าโลกว่างเปล่าอ่อนแอลงมาก

ไม่ผูกมัดพลังเขาไว้อีกแล้ว แม้ยังไม่สามารถใช้ปราณชี่ได้ก็ตาม

แต่พลังวิญญาณของเขาไม่โดนขัดขวางแล้ว

วิญญาณกลายเป็นกระบี่คม พุ่งไปฟันโลกว่างเปล่าที่อ่อนแอสุดๆ

อารมณ์ด้านลบต่างๆ นานา ไม่ส่งผลกระทบกับลู่ฝานอีกแล้ว

กระบี่นั่นเหมือนลำแสงแยกฟ้าดิน

เพียงพริบตาเดียว โลกว่างเปล่าหายไป วิญญาณกลับมาในตัวลู่ฝาน

ตอนนี้ถึงตาเขาคิดบัญชีแล้ว

เหมือนตราประทับเป็นตายที่โดนลู่ฝานกำไว้จะอ้อนวอนเขา

ทว่าตอนนี้ลู่ฝานเชื่อมต่อกับเจดีย์เสวียนเก้ามังกรในตัวได้แล้ว

“ไอ้เก้า ฝากอันนี้ด้วย ฉันต้องการทุกอย่างของมัน!”

เสียงเจดีย์เสวียนเก้ามังกรดังขึ้นทันที

“ฮ่าๆ เจ้านายผู้ยิ่งใหญ่ ในที่สุดเจ้านายก็ออกมาแล้ว ฉันร้อนใจแทบตาย ฉันไม่สามารถตามเข้าไปได้จริงๆ อิอิ พลังตราประทับนี่แข็งแกร่งมาก ของของเผ่ายันต์ ล้ำลึกยากคาดเดาจริงๆ ฉันต้องใช้เวลาศึกษาหน่อย แต่เจ้านายสบายใจได้เลย แค่เข้ามาในเจดีย์ของฉัน มันไม่มีโอกาสลุกขึ้นมาได้แน่นอน เป็นได้แค่ตราประทับของเจ้านายเท่านั้น!”

ลู่ฝานยิ้มแล้วพยักหน้า กระแทกปราณชี่เข้าไปในตราประทับเป็นตายทันที

เจดีย์เสวียนเก้ามังกรปรากฏบนมือซ้าย ทับอยู่ด้านบนตราประทับเป็นตาย

จู่ๆ เจดีย์เสวียนเก้ามังกรอุทานอย่างตกใจ แล้วเหาะกลับเข้ามา ควันพุ่งขึ้นมาบนตัวเจดีย์

“เจ้านายผู้ยิ่งใหญ่ มีอะไรอยู่ด้านในตัวมัน!”

พูดพลาง เจดีย์เสวียนเก้ามังกรกระแทกแสงโจมตีลงบนตราประทับเป็นตาย

จากนั้นมีก้อนหินเล็กๆ ปรากฏในตราประทับเป็นตาย

หินพวกนี้ขนาดประมาณเล็บเท่านั้น แต่วินาทีที่มันปรากฏออกมา เหมือนมีพลังอะไรเพิ่มมาในตราประทับเป็นตาย แสงตราประทับสว่างขึ้นอีกครั้ง หลุดออกจากฝ่ามือลู่ฝานทันที

ลู่ฝานยังไม่ทันตั้งตัว ตราประทับเป็นตายพุ่งมาที่หว่างคิ้วลู่ฝาน

เหมือนเป็นแรงเฮือกสุดท้ายก่อนโดนควบคุม ผู้อาวุโสเก้าและคนอื่นสีหน้าตกใจทันที

พวกเขาลืมไปเลยว่ายังมีก้อนหินที่ผู้อาวุโสใหญ่ให้ไว้ ผู้อาวุโสใหญ่บอกว่านี่คืออุปสรรคสุดท้าย

ศิษย์สายเลือดเสินหวงทุกคนเบิกตาโตมองภาพนี้ นี่คือการโจมตีกลับสุดอันตราย โอกาสพลิกกลับครั้งสุดท้ายใช่ไหม

ทุกคนเข้าใจว่าผู้อาวุโสใหญ่ไม่พอใจที่ลู่ฝานชนะ แต่แท้จริงแล้ว ไม่มีใครได้ยินสิ่งที่ผู้อาวุโสใหญ่พึมพำกับตัวเองหลังจากหันหลังไป

“ให้ตายเถอะ ให้อสูรวิเศษกินของของเจ้านายเนี่ยนะ นี่มันเสียของชัดๆ ลู่ฝาน ทางที่ดีนายต้องเป็นผู้สืบทอดตำแหน่งเจ้าสำนักให้ได้ ไม่งั้นฉันจะให้นายอ้วกออกมาเลย!!”

ผู้อาวุโสคนอื่นเดินตามออกไป ไม่อยากพูดอะไรสักคำ

สีหน้าพวกเขาไม่สู้ดียิ่งกว่าผู้อาวุโสใหญ่ เพราะลู่ฝานใช้ความสามารถตัวเองตบหน้าพวกเขาเต็มๆ

ด่านแรกที่ดูน่ากลัวมาก คิดไม่ถึงเลยว่าลู่ฝานจะผ่านได้อย่างง่ายดาย นี่กำลังบอกว่าสายเลือดเสินหวงของพวกเขาไร้คนมีความสามารถชัดๆ

พวกศิษย์สายเลือดเสินหวงพากันแยกย้ายเหมือนกัน แต่ไม่เหมือนกับตอนมา เสียงพูดคุยของพวกเขาเบาลงเยอะ สายตาที่มองลู่ฝานก็เปลี่ยนไปมาก

อย่างน้อยตอนนี้ลู่ฝานในสายตาพวกเขา ก็คือยอดฝีมือที่น่ากลัวจริงๆ

แม้พวกเขาไม่ชอบลู่ฝานเหมือนเดิม หวังเป็นอย่างยิ่งว่าลู่ฝานจะตายตั้งแต่ด่านแรก แต่พวกเขาไม่กล้าเยาะเย้ยลู่ฝานอย่างอวดดีอีกแล้ว

เพราะการเยาะเย้ยคนที่เหนือกว่าตัวเอง เป็นเพียงการทำให้ตัวเองดูแย่เท่านั้น ไม่ว่าลู่ฝานจะผ่านด่านที่สองได้หรือไม่ ยังไงก็แข็งแกร่งกว่าพวกเขาเยอะมาก

คนแยกย้ายออกจากเขาปี้เซียวอย่างรวดเร็ว

ไม่มีใครส่งเสียงเชียร์ เข้ามาขอลายเซ็นลู่ฝานเหมือนที่ประเทศอู่อาน

ขนาดไอ้อ้วนตงยังพยักหน้ายิ้มให้ลู่ฝานจากไกลๆ จากนั้นก็เดินตามกลุ่มคนออกไป

เหมือนเฟิงเสี่ยวชี่อยากเข้ามาพูดกับลู่ฝาน แต่โดนไอ้อ้วนตงดึงกลับไป

ไม่นานทั้งยอดเขาปี้เซียว เหลือลู่ฝานแค่คนเดียว

ลู่ฝานลูบตัวเจ้าดำเบาๆ หัวเราะแล้วพูดว่า

“ดูไม่ยากเหมือนที่จินตนาการไว้นะ!”