เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า นิยาย บท 220

ศิษย์พี่ใหญ่เหยียบลงบนพื้นเบาๆ แวบเดียวเขาปรากฏตัวไกลออกไปร้อยเมตร พลังที่กดเอี๋ยนชิงจนล้ม ไม่สามารถทำอะไรศิษย์พี่ใหญ่ได้แม้แต่น้อย

บนท้องฟ้า ซิงยวนตะโกนออกมาว่า "อี้ชิง วันนี้ไม่นายก็ฉันที่ต้องตาย!"

อี้ชิงตอบว่า "พูดไร้สาระเยอะจริงๆ ตายซะเถอะ!"

เห็นทั้งสองกำลังจะสู้กันอีกครั้ง

มีเสาแสงสว่างขึ้นไม่ไกล จากนั้นแสงพุ่งออกมา กวาดทุกสิ่งทุกอย่างบนท้องฟ้าจนหมด

นี่คือแสงเจ็ดสีมหัศจรรย์ แสงเหมือนสายรุ้ง ทำให้ซิงยวนกับอี้ชิงหยุดลง

หลังจากนั้นเงาของคนแก่ ปรากฏตรงหน้าซิงยวนกับอี้ชิง เป็นท่านผอ.เทียนหยาจื่อ

"ซิงยวน อี้ชิง พวกนายจะร่วมกันทำลายสถาบันสอนวิชาบู๊หรือไง"

อี้ชิงพูดเสียงดังว่า "เรื่องนี้คุณต้องถามเขา ศิษย์เขาฆ่าศิษย์ผม"

ซิงยวนพูดว่า "ข้ออ้าง ทั้งหมดคือข้ออ้าง"

"พอแล้ว!"

ท่านผอ.แผดเสียงดุดัน

"ดูเหมือนพวกนายสองคนต้องนั่งวิปัสสนาแล้ว ดีเหมือนกัน พวกนายมาอยู่เป็นเพื่อนฉัน รอถึงตอนต่อสู้จัดอันดับของสถาบัน ค่อยปล่อยพวกนายออกมา"

พูดพลาง มีประตูเจ็ดสีปรากฏขึ้นบนท้องฟ้า

แรงดูดอันน่ากลัวกระชากอี้ชิงกับซิงยวนเข้าไป

ทั้งสองหายไปในพริบตา ท้องฟ้ากลับมาเป็นเหมือนเดิม ทุกอย่างสงบลง

นักเรียนคณะหยินหยางมองอย่างตกตะลึง ไม่รู้จะพูดอะไร เอี๋ยนชิงเพิ่งเห็นว่าศิษย์พี่ใหญ่ไปแล้ว จึงเงยหน้าตะโกนว่า "กระบี่ฉัน เอากระบี่ฉันมา!"

เอี๋ยนชิงกำลังจะพุ่งไปข้างหน้า สายฟ้าผ่าลงมาจากท้องฟ้า

เทียนฉี่ปรากฏขึ้นอีกครั้ง หัวขนาดใหญ่มีสายฟ้ากะพริบอยู่

ศิษย์พี่ใหญ่มาถึงหน้าหานเฟิงกับฉู่สิง ที่กำลังรีบเดินอยู่ไกลๆ

ตบไหล่ฉู่สิงกับหานเฟิงเหมือนผี ศิษย์พี่ใหญ่พูดว่า "ไม่ต้องไปแล้ว ฉันเอาของของศิษย์น้องลู่ฝานกลับมาแล้ว"

หานเฟิงตกใจจนตัวสั่น หลังเห็นว่าเป็นศิษย์พี่ใหญ่ หานเฟิงพูดว่า "ของเหรอ เขาขโมยของศิษย์น้องลู่ฝานด้วยเหรอ ศิษย์พี่ใหญ่ได้ซัดเขาหรือเปล่า"

ฉู่เทียนกัดฟัน "ศิษย์พี่ใหญ่ เราไปกันสามคน ต้องเอาชนะเขาได้แน่นอน"

ศิษย์พี่ใหญ่ส่ายหน้า "ไม่ใช่ตอนนี้ ศิษย์น้องลู่ฝานปลอดภัยดี พวกนายวางใจได้สักระยะ ส่วนจะจัดการเอี๋ยนชิง พวกนายรอตอนต่อสู้จัดอันดับของสถาบันเถอะ ช่วงนี้ฉันจะเพิ่มความแข็งแกร่งในการฝึกให้นาย พวกนายห้ามถอยเด็ดขาด"

ได้ยินว่าศิษย์น้องลู่ฝานปลอดภัย หานเฟิงกับฉู่เทียนถึงกับโล่งอก

หานเฟิงพูดว่า "ขอพูดอย่าสักคำ ผมก็เป็นหมา ศิษย์พี่ใหญ่เข้าร่วมการต่อสู้ครั้งนี้หรือเปล่า"

ศิษย์พี่ใหญ่พูดช้าๆ ว่า "สบายมานานขนาดนี้แล้ว ควรจริงจังสักหน่อย ครั้งนี้เรามารับตำแหน่งคณะอันดับหนึ่งมาเถอะหน่อยแล้วกัน"

......