เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า นิยาย บท 2218

ออกมาจากสุสานกระบี่ เดินผ่านถ้ำ ลู่ฝานยังคงสง่างามเหมือนเดิม

ตอนเข้ามาเต็มไปด้วยอันตราย ตอนออกมากลับสงบมาก

ดูเหมือนต่อไปสุสานกระบี่แห่งนี้ คงเป็นสถานที่ฝึกฝนทั่วไปสำหรับลู่ฝาน

พอออกมา ไอ้เก้ารีบมุดกลับเข้าไปในตัวเจดีย์ นั่นคือที่ที่มันสมควรอยู่

ปากก็ยังบ่นอะไรไม่หยุด ลู่ฝานทำเป็นหูทวนลม แล้วเงยหน้ามองฟ้า

นอกเขาจื่อเซียว เหมือนผู้อาวุโสทุกคนดูแก่ไปเยอะ

รอยเหี่ยวบนใบหน้า เยอะกว่าตอนที่ลู่ฝานยังไม่มาหลายเท่า

พวกเขาเหนื่อยใจจริงๆ ลองคิดดูว่าตอนเพิ่งเริ่มเก้าด่านสุดยาก พวกเขามั่นใจขนาดไหน พูดโอ้อวดขนาดไหน

ตอนนี้ดูเหมือนเป็นแค่เรื่องตลก

เก้าด่านสุดยากที่คิดว่าจะกำจัดลู่ฝานทิ้ง ตอนนี้เหมือนอภินันทนาการที่มอบให้ลู่ฝานอย่างเป็นมิตร ช่วยให้ลู่ฝานยกระดับพละกำลัง

เริ่มตั้งแต่ด่านแรก ให้ตราประทับเป็นตายเป็นสิ่งแรก จากนั้นคือวิญญาณมังกร ให้เต๋าเป็นพันฝึกฝน ให้น้ำชาหลากหลายอารมณ์

จนถึงตอนนี้ ดูสิ ให้จวนอากาศธาตุไปทั้งจวนด้วย

อีกทั้งยังเป็นสมบัติล้ำค่าของเทพบู๊เสินเซียว ถ้าให้ของสิ่งนี้กับคนอื่น ผู้อาวุโสทุกคนอาจหน้าด้านแย่งกลับมา

เพราะนี่คือของของสำนักจิ่วเซียว

แต่มีแค่ลู่ฝานเพียงคนเดียว ที่พวกเขาหาเหตุผลอะไรมาไม่ได้เลย

ลู่ฝานก็เป็นคนของสำนักจิ่วเซียวเหมือนกัน อีกทั้งเป็นสายเลือดจิ่วเซียวเหมือนเทพบู๊เสินเซียว

ไม่ว่าจะเป็นด้านอารมณ์หรือเหตุผล ลู่ฝานเอาไปได้อย่างไม่มีปัญหา

ยิ่งไปกว่านั้นเจอคลังสมบัติ จวนแบบนี้ต้องอาศัยโอกาสและโชคชะตา ใครมาก่อนได้ก่อน

กระบี่เล่มนี้อยู่ในสุสานกระบี่มานานมาก ก็ไม่มีใครรู้อะไรเลย

พอลู่ฝานมาถึงก็หาจวนเจอ นี่คือความบังเอิญหรือเปล่า

ไม่ใช่ ทุกคนคิดว่านี่คือโชคชะตา!

ผู้อาวุโสรองและคนอื่นทุกข์ใจแต่พูดอะไรออกมาไม่ได้

ทำได้แค่มองลู่ฝานด้วยใบหน้าเศร้า หวังว่าลู่ฝานจะทำเหมือนตอนได้กล้วยไม้สวรรค์แห่งหุ้นตุ้นครั้งก่อน เอาของชั้นดีที่แท้จริงมาแลกกับพวกเขา

แต่น่าเสียดายที่พวกเขาไม่รู้เลยว่าด้านในมีอะไรบ้าง จะแลกหรือไม่ก็ต้องดูสีหน้าลู่ฝาน!

กลางท้องฟ้า ผู้อาวุโสสามที่ควรประกาศว่าลู่ฝานผ่านด่านที่เจ็ดแล้ว ได้สลบไปแล้ว ไม่ว่าจะสลบจริงหรือเปล่า แต่เห็นได้ชัดว่าผู้อาวุโสสามคงไม่พูดอะไรกับลู่ฝานอีก

ช่วยไม่ได้ ผู้อาวุโสรองทำได้แค่พูดอย่างหมดอาลัยตายอยากกับลู่ฝานว่า “ยินดีด้วยนะลู่ฝาน นายผ่านด่านที่เจ็ดแล้ว ถ้านายคิดว่าไม่มีปัญหา สามารถไปลองด่านที่แปดที่เขายู่เซียวต่อได้เลย ”

ลู่ฝานพยักหน้า “ขอบคุณผู้อาวุโสรองมาก ผู้อาวุโสสามไม่เป็นไรใช่ไหม ฉันมียาอยู่นิดหน่อย ผู้อาวุโสสามจำเป็นต้องใช้ไหม”

ลู่ฝานจงใจถาม ฟังดูเหมือนเป็นห่วง

อันที่จริงลู่ฝานอยากขอบคุณผู้อาวุโสสามมาก ที่ให้ของขวัญชิ้นใหญ่ขนาดนี้กับเขา

ผู้อาวุโสรองสะบัดมือแล้วพูดว่า “ไม่ต้องเป็นห่วงหรอก แค่ผู้อาวุโสสามไม่ค่อยสบายนิดหน่อย พักฟื้นนิดหน่อยก็หายแล้ว ลู่ฝาน นายไปห่วงด่านที่แปดดีกว่า”

เห็นได้ชัดว่าคนพวกนี้ทิ้งความแตกต่างทางฐานะของสายเลือดเสินหวงกับสายเลือดจิ่วเซียวไปหมดแล้ว พากันเรียกว่าศิษย์พี่ลู่ฝาน เรียกอย่างสนิทสนมมาก ถึงบางคนดูอายุมากกว่าลู่ฝานเยอะก็ตาม

ลู่ฝานยิ้มให้พวกเขาด้วยใบหน้าเป็นมิตร เห็นศิษย์สายเลือดเสินหวงไม่ขับไล่ไสส่งเขาแล้ว ลู่ฝานรู้สึกว่าเป้าหมายที่ตัวเองมาที่สายเลือดเสินหวงสำเร็จไปกว่าครึ่งแล้ว

ไม่ว่าผู้อาวุโสพวกนั้นจะคิดยังไง ยังไงสายเลือดเสินหวงก็ต้องพึ่งพาศิษย์พวกนี้ ขอแค่พวกเขายอมต่อสู้ในใต้หล้าพร้อมกับลู่ฝาน อย่างน้อยในสายเลือดเสินหวงก็มีกำลังให้เขาใช้เกือบครึ่ง

“หลีกไปๆ พวกนายอย่ามารบกวนศิษย์พี่ลู่ฝาน เขายังมีอีกหนึ่งด่านสำคัญที่ต้องผ่านให้ได้ เงียบให้หมด ไปอยู่ด้านข้างเลย วันหลังยังมีโอกาสอีก”

ใครคนหนึ่งตะโกนเสียงดังไล่กลุ่มคนออกไป

คนที่มาไม่ใช่ใครที่ไหน แต่เป็นเหรินเฟยเยี่ยน

ศิษย์สายเลือดเสินหวงคนอื่นเรียกเบาๆ ว่าศิษย์พี่ใหญ่ จากนั้นก็หลีกทางให้ เห็นได้ชัดว่าเหรินเฟยเยี่ยนมีฐานะในบรรดาสายเลือดเสินหวง

นัยน์ตามีประกายลุกโชน เหรินเฟยเยี่ยนมาข้างลู่ฝานแล้วพูดว่า “ยินดีด้วยนะศิษย์พี่ลู่ฝาน เหลืออีกสองด่านสุดท้ายแล้ว ฉันเชียร์ให้นายเป็นเจ้าสำนัก สำนักจิ่วเซียวมีเจ้าสำนักแบบนี้ ต้องกลับไปรุ่งเรืองเหมือนเมื่อก่อนได้แน่นอน”

ลู่ฝานยิ้มแล้วมองเหรินเฟยเยี่ยน จากนั้นพูดอย่างราบเรียบว่า “ขอโทษด้วยนะ ฉันมีคนที่ชอบแล้ว”

จี้จุดสำคัญด้วยประโยคเดียว ทำให้สีหน้าเหรินเฟยเยี่ยนชะงักไปทันที

แต่ต่อมาเหรินเฟยเยี่ยนยิ้มเจ้าเล่ห์แล้วพูดว่า “แต่เธอไม่ได้มานี่นา”

ลู่ฝานยิ้มแหย ผู้หญิงสมัยนี้แรงขึ้นเรื่อยๆ จริงๆ ชิงพูดก่อนก็ไม่มีประโยชน์อะไรเลย

เหรินเฟยเยี่ยนขยับเข้ามาใกล้ลู่ฝานอีก “ศิษย์พี่ลู่ฝาน ฉันบอกนายได้นะว่าจะผ่านด่านรองสุดท้ายยังไง ฉันรู้วิธีของปู่รอง ถ้าไม่มีใครเตือนนายก่อน นายเสียเปรียบแน่นอน”

ลู่ฝานพูดว่า “อ๋อ งั้นเหรอ ว่ามาสิ”

เหรินเฟยเยี่ยนพูดว่า “บอกได้อยู่แล้ว แต่ฉันมีเงื่อนไข หลังจากนายได้เป็นเจ้าสำนัก นายต้องเลี้ยงข้าวฉันหนึ่งมื้อ”