เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า นิยาย บท 2220

ปราณแห่งหุ้นตุ้น มีต้นกำเนิดในตอนต้นของหงเหมิง ตอนที่ฟ้าดินยังไม่แยกออกจากกัน

มีแหล่งกำเนิดที่สืบทอดกันมาก่อน ซึ่งมีชื่อว่าบ่อเกิด ต่อมาคนรุ่นหลังพูดเพ้อเจ้อ เรียกมันว่าหนึ่งเดียว

ต่อมาหนึ่งเดียวแยกออกเป็นสองหยี เรียกว่าหยินหยาง

หยินหยางผสานเป็นหนึ่ง ไม่แยกจากกัน ซึ่งก็คือหุ้นตุ้น

เรียกได้ว่าปราณแห่งหุ้นตุ้น พูดจากแง่มุมใดแง่มุมหนึ่ง ใกล้เคียงกับพลังของแหล่งกำเนิดฟ้าดินที่สุด

ว่ากันว่าสรรพสิ่งเริ่มต้นจากหุ้นตุ้น สามารถแยกฟ้าดินได้ทันที

พลังนี้เปลี่ยนแปลงได้ไม่สิ้นสุด เหมือนไม่สามารถป้องกันได้เลย

แม้เป็นขุนพลังสุดเหนือฟ้าที่มีเต๋าอันยิ่งใหญ่ เจอปราณแห่งหุ้นตุ้นก็ยังต้องยอมให้

จึงเป็นเหตุผลว่าทำไมจนถึงทุกวันนี้ ยังไม่ค่อยเห็นคนในพื้นที่รกร้างกว้างใหญ่อย่างหุ้นตุ้นเลย

การฝึกในหุ้นตุ้นถือเป็นเรื่องดี แต่ต้องเจออันตรายมากกว่าด้านนอกเป็นร้อยเท่าพันเท่า

และสิ่งที่ลู่ฝานต้องเจอตอนนี้ คือหนึ่งในเหตุการณ์น่ากลัวที่สุดในหุ้นตุ้น

โดนปราณแห่งหุ้นตุ้นที่บริสุทธิ์สุดขีดล้อมไว้

เมื่อก้าวออกมาหนึ่งก้าว ปราณแห่งหุ้นตุ้นกลายเป็นพายุพัดใส่เขา

“ฟู่ว!”

ลู่ฝานรู้สึกว่าโดนลมแรงพัดผ่านร่างกายตัวเอง

ตอนนี้วิญญาณของเขาเริ่มต่อสู้อย่างรุนแรง

ปราณแห่งหุ้นตุ้นสร้างความเสียหายต่อร่างกายน้อยกว่าวิญญาณมาก

สำหรับมนุษย์ จะโดนปราณแห่งหุ้นตุ้นพัดจนวิญญาณกระจายก่อน จากนั้นปราณแห่งหุ้นตุ้นก็จะกัดกินร่างกาย

แต่คราวนี้ลู่ฝานหน้าซีดเผือด

ศิษย์สายเลือดเสินหวงที่ดูอยู่ข้างนอก ไม่สามารถเห็นใบหน้าลู่ฝานผ่านปราณแห่งหุ้นตุ้นที่หนาแน่นได้

แต่ผู้อาวุโสทุกคนที่อยู่ท่ามกลางปราณแห่งหุ้นตุ้น กลับเห็นอย่างชัดเจน

“หนึ่งครั้ง!”

ผู้อาวุโสรองพูดอย่างราบเรียบ

ทันใดนั้นผู้อาวุโสคนอื่นเข้าใจความหมายของผู้อาวุโสรองทันที

ปราณแห่งหุ้นตุ้น ไม่ได้เปิดให้ลู่ฝานโดยเฉพาะแค่วันนี้

ปกติเวลามีศิษย์ที่ล้ำเลิศเป็นพิเศษโผล่ออกมาในสายเลือดเสินหวง หรือผู้อาวุโสคนไหนจะบรรลุ จะปล่อยปราณแห่งหุ้นตุ้นออกมาส่วนหนึ่ง

แน่นอนว่าระดับความหนาแน่นของปราณแห่งหุ้นตุ้นที่พวกเขาปล่อยออกมา ไม่ได้แผ่ซ่านไปทั่วทั้งลานประลองบู๊เหมือนวันนี้

ประมาณสิบเปอร์เซ็นต์ของวันนี้ก็พอสมควรแล้ว

ทุกครั้งหลังจากพวกเขาเข้ามา นั่งสมาธิบรรลุสิบวันห้ามขยับ หลังจากสิบวันต้องเก็บปราณแห่งหุ้นตุ้น ไม่งั้นคนด้านในจะเป็นอันตราย หรือไม่หลังจากเข้ามาก็กระตุ้นปราณแห่งหุ้นตุ้นเล็กน้อย ให้มันทะลุผ่านตัวเอง โดยทั่วไปแล้วการใช้ร่างกายรับปราณแห่งหุ้นตุ้น ทำแค่สามครั้งก็พอแล้ว พวกเขาจำได้ว่าขนาดผู้อาวุโสรองเข้ามาเอง ปราณแห่งหุ้นตุ้นทะลุผ่านอกเขา มากสุดแค่เจ็ดครั้งเท่านั้น จากนั้นก็ทนต่อไม่ไหวแล้ว

ตอนนี้ถึงตาลู่ฝานเจอกับตัวเองแล้ว ความรู้สึกที่ปราณแห่งหุ้นตุ้นแทรกซึมไปทั่วร่างกาย

มันเป็นความเจ็บปวดถึงกระดูก อันตรายต่อชีวิต กลัวว่าคราวนี้วิถีแห่งชีวิตที่ลู่ฝานฝึกฝนมา จะกระจายหายไปไม่น้อยด้วยเหมือนกัน

เจดีย์เสวียนเก้ามังกรในตัวพูดว่า “เจ้านายผู้ยิ่งใหญ่ ขืนเป็นแบบนี้ต่อไป เจ้านายตายแน่ รีบออกจากปราณแห่งหุ้นตุ้นพวกนี้เลย!”

ลู่ฝานอยากด่าจริงๆ ถ้าเขาออกจากปราณแห่งหุ้นตุ้นพวกนี้ได้ เขาคงออกไปนานแล้ว ตอนนี้เขาขยับไม่ได้แม้แต่ก้าวเดียว!

“สองครั้ง!”

สายตาผู้อาวุโสรองเปลี่ยนไปเล็กน้อย เขาคิดไม่ถึงว่าในสถานการณ์แบบนี้ ลู่ฝานจะทนการโจมตีรอบแรกได้

ต้องรู้ว่าปราณแห่งหุ้นตุ้นพวกนี้ เหนือกว่าที่พวกเขาใช้ฝึกฝนเป็นสิบเท่า ลู่ฝานทนได้สองครั้ง แสดงว่าถ้าเป็นปราณแห่งหุ้นตุ้นตามปกติ เขาสามารถทนการโจมตีได้อย่างน้อยเจ็ดแปดครั้ง ความตั้งใจมุ่งมั่นระดับนี้ ความแข็งแกร่งระดับนี้ ไม่ต่างจากเขามากเท่าไร

“นิสัยเด็ดเดี่ยวมุ่งมั่นมาก! ถึงขนาดนี้ยังทนได้อีก!”

ผู้อาวุโสสี่เอ่ยชม เห็นการโจมตีที่ลู่ฝานเจอ ผู้อาวุโสอย่างพวกเขารู้สึกหวาดเสียวและหวาดกลัว

ถ้าพวกเขาเป็นคนเจอการโจมตีแบบนี้ ตอนนี้พวกเขาคงแตกสลายไปแล้ว

ผู้อาวุโสหกถอนหายใจแล้วพูดว่า “น่าเสียดาย ตอนนี้พลังเขาใกล้หมดแล้ว อย่าว่าแต่เดินออกจากลานประลองบู๊เลย การโจมตีรอบสาม เขาต้องตายแน่ๆ ผู้อาวุโสรอง ฉันว่าพอได้แล้วล่ะ อีกเดี๋ยวถ้าเขาระเบิดพลังออกมา ทำให้เกิดการควบคุมของฟ้าดิน จะแย่เอานะ”

ผู้อาวุโสรองพยักหน้าแล้วยกมือขึ้นเบาๆ

เขาเตรียมตัวปิดช่องของม่านแสงตลอดเวลา เปิดค่ายกลในภูเขาไว้แล้ว จะเก็บปราณแห่งหุ้นตุ้นพวกนี้เอาไว้ใต้ภูเขา

ตอนนี้ตัวลู่ฝานเปียกซกไปด้วยเหงื่อ เขากัดฟันกรอด จู่ๆ ลู่ฝานได้ยินเสียงโหยหวนดังออกมาจากในตัว ความโหยหาของจักรพรรดิอู่ที่ซ่อนอยู่ในตัวเขาโผล่ออกมา ตอนนี้ใกล้จะแตกกระจายแล้ว ปราณแห่งหุ้นตุ้นใกล้จะทำลายเขาแล้ว

ลู่ฝานฝืนยิ้มแล้วพูดว่า “ถือว่าได้มาโดยบังเอิญ”

ความโหยหาของจักรพรรดิอู่พูดทิ้งท้ายว่า “ลู่ฝาน รีบเก็บฉันไว้ในตันเถียน ฉันยอมแบ่งทุกอย่างให้นาย รวมถึงโลกใบเล็ก วิชาและพลังที่ฉันฝึกฝนมาทั้งหมดด้วย!”

ลู่ฝานพูดอย่างเฉยเมยในใจว่า “ขอโทษด้วย นายสมควรตายตั้งนานแล้ว!”