เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า นิยาย บท 2238

ลู่ฝานยกยิ้มมุมปากเบาๆ ไม่มีความชั่วร้ายและความอาฆาตเลยสักนิด

ผู้อาวุโสเก้าชะงักฝีเท้าลง มองลู่ฝานอย่างประหลาดใจ เดิมทีเขาคิดว่าลู่ฝานจะยินดีให้เขาไป คิดไม่ถึงว่าลู่ฝานจะรั้งเขาไว้

เห็นผู้อาวุโสเก้ายืนนิ่ง ลู่ฝานพูดต่อ “ผู้อาวุโสเก้า ความแค้นระหว่างเราไม่ควรค่าให้พูดถึงเลย นายอยากได้แหวนเจ้าสำนัก แล้วก็จะกำจัดฉันทิ้งด้วย ถ้าเรื่องนี้เกิดขึ้นหลังจากฉันผ่านเก้าด่านสุดยากและได้เป็นเจ้าสำนัก นายไม่ต้องทิ้งตำแหน่งผู้อาวุโส ฉันก็จะกำจัดนายทิ้งอย่างไม่ลังเล แต่ในเมื่อมันเป็นเรื่องก่อนหน้านี้ ฉันก็ไม่จำเป็นต้องคิดเล็กคิดน้อยกับนาย ตอนนี้จำเป็นต้องใช้คน ผู้อาวุโสเก้า วางความแค้นส่วนตัวไว้ก่อนดีไหม อย่าทำให้ฉันคิดว่านายกลัวผู้ฝึกชั่วร้ายแล้วหาข้ออ้างหนีไป!”

ผู้อาวุโสเก้าแววตาวูบไหว เหมือนหวั่นไหวกับคำพูดของลู่ฝาน

ผู้อาวุโสใหญ่ได้ยินแล้วพูดเบาๆ “นั่งลงเถอะผู้อาวุโสเก้า นายกล้าขัดคำพูดของเจ้าสำนักเหรอ”

ผู้อาวุโสเก้าสั่นไปทั้งตัว ขานรับเสียงเบาแล้วนั่งลง

ผู้อาวุโสใหญ่ยังพูดขนาดนี้ เขายังมีสิทธิ์เถียงอีกเหรอ

แค่สายตาที่เขามองลู่ฝานประหลาดมากเท่านั้น ตอนนี้เขาเดาไม่ได้เลยว่าลู่ฝานกำลังคิดอะไรอยู่

ลู่ฝานเป็นแค่วัยรุ่นอายุยี่สิบกว่าปี ทำไมเวลาลู่ฝานทำอะไร ถึงทำให้คนที่มีชีวิตอยู่มาเกือบร้อยปีอย่างเขาดูไม่ออกเลย

ถ้าเป็นเขา เจอคนที่เคยอยากฆ่าตัวเอง ต้องหาวิธีกำจัดทิ้งแน่ๆ ปล่อยให้เขาทิ้งตำแหน่งแล้วจากไป ถือว่าเป็นพระคุณอันยิ่งใหญ่แล้ว

ทำไมถึงต้องให้เขาอยู่ต่อล่ะ

ตอบแทนความแค้นด้วยความดีเหรอ อย่าบอกนะว่าลู่ฝานใจกว้างขนาดนี้เลย

จู่ๆ ผู้อาวุโสเก้าคิดว่าความแตกต่างระหว่างตัวเองกับลู่ฝานเยอะมากจริงๆ

ไม่ใช่แค่ความแตกต่างของวิทยายุทธ ยังมีความใจกว้างและความห้าวหาญด้วย

รอยยิ้มอ่อนโยนของลู่ฝาน เหมือนมีดปักลงกลางใจผู้อาวุโสเก้า ทำให้เขารู้สึกละอายใจมาก

เขาไม่รู้ความคิดของลู่ฝานอยู่แล้ว ในฐานะที่เป็นเจ้าสำนัก ในฐานะที่เคยคบค้าสมาคมกับยอดฝีมืออย่างเจ้าสำนักหลี เฟิงเทียน ซู่มั่น ลู่ฝานรู้ผลของการทำงานโดยใช้อารมณ์เป็นที่ตั้งเป็นอย่างดี

เขาไม่ชอบผู้อาวุโสเก้าจริงๆ ถ้ายึดตามนิสัยเดิมของเขา ต้องกำจัดผู้อาวุโสเก้าทิ้งแน่นอน

แต่ตอนนี้เขารู้เป็นอย่างดีว่าทำแบบนี้ไม่ได้เด็ดขาด โดยเฉพาะในช่วงเวลาแบบนี้

เขาเพิ่งได้เป็นเจ้าสำนักคนใหม่ พอได้เป็นเจ้าสำนักแล้วกำจัดหนึ่งในผู้อาวุโสที่ดูแลเขาทั้งเก้าทิ้งทันที นี่มันเหมาะสมเหรอ

แม้ผู้อาวุโสเก้าทิ้งตำแหน่งผู้อาวุโสเอง แต่ถ้าพูดออกไป ยังไงก็ต้องกลายเป็นเจ้าสำนักอย่างเขาที่บีบบังคับ ลู่ฝานรู้จุดนี้เป็นอย่างดี

แม้ตอนนี้เจ้าสำนักอย่างเขาได้รับการยอมรับจากสายเลือดเสินหวง แต่ในความเป็นจริงสิทธิ์ทั้งหมดยังอยู่ในมือผู้อาวุโส โดยเฉพาะผู้อาวุโสใหญ่ คำพูดคนเป็นเจ้าสำนักอย่างเขา ยังไม่ได้ผลเท่าคำพูดของผู้อาวุโสใหญ่เลยมั้ง

ผู้อาวุโสทุกคนได้ยินแล้วพูดคุยกัน ลู่ฝานขี้เกียจมองพวกเขา หันมาพูดกับผู้อาวุโสใหญ่ว่า

“ผู้อาวุโสใหญ่คิดว่ายังไง”

ผู้อาวุโสใหญ่พูดอย่างราบเรียบว่า “เจ้าสำนักว่ายังไงก็เอาตามนั้น เราแค่ทำตามคำสั่งเท่านั้น แต่ฉันคิดว่าเจ้าสำนักพูดมีเหตุผลจริงๆ ไม่ว่าจะเป็นสายเลือดเสินหวงหรือสายเลือดจิ่วเซียว สุดท้ายแล้วก็ไม่สามารถหลบได้ทั้งชีวิตหรอก เลือกออกไปในช่วงเวลาที่เหมาะสม คือวิธีที่ถูกต้องที่สุด”

ผู้อาวุโสคนอื่นได้ยินแล้วขานรับเสียงเบา ผู้อาวุโสใหญ่ยิ้มแล้วพูดกับลู่ฝาน “เจ้าสำนักออกคำสั่งเถอะ”

ลู่ฝานยิ้มแล้วพูดว่า “ดี ตอนนี้ถึงเวลาให้ศิษย์ของเก้ายอดเขาออกไปเห็นโลกภายนอกแล้ว แต่ละยอดเขาส่งคนสิบคนออกจากหุ้นตุ้น หลังจากถึงแดนตะวันออก ให้มุ่งหน้าไปประเทศตันเซิ่ง ห้ามเผยตัวตน ให้ปลอมเป็นผู้ฝึกอิสระหรือไม่ก็คนสำนักอื่น พวกผู้อาวุโสก็ส่งคนมาหนึ่งคนด้วย กลับแดนตะวันออกไปกับฉัน ฉันออกมานานขนาดนี้ ถึงเวลาต้องกลับไปแล้วล่ะ”

ลู่ฝานยังไม่ทันพูดจบ จู่ๆ ผู้อาวุโสใหญ่พูดเสียงกังวานว่า “เดี๋ยว เจ้าสำนักลู่ เกรงว่าจะกลับตอนนี้ไม่ได้!”

ลู่ฝานได้ยินแล้วตกใจเล็กน้อย ขมวดคิ้วเบาๆ แล้วพูดว่า “ทำไมล่ะ”

ผู้อาวุโสใหญ่ยิ้มแล้วพูดว่า “เพราะยังทำบางเรื่องไม่เสร็จ”

ลู่ฝานพูดว่า “สำคัญกว่าเรื่องผู้ฝึกชั่วร้ายอีกเหรอ”

ผู้อาวุโสใหญ่พยักหน้าพูดว่า “ใช่ สำคัญกว่าเรื่องผู้ฝึกชั่วร้าย อีกทั้งสำคัญกว่ามากด้วย!”