เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า นิยาย บท 232

ศิษย์พี่ใหญ่กับฉู่เทียน เดินลงจากหอคอยท่ามกลางสายตาทุกคน แล้วไปนั่งลงอีกด้าน

การกระทำของทั้งสองคน ทำให้ท่านผอ.กับอาจารย์ทุกคนขมวดคิ้วเบาๆ อย่าบอกนะว่า คณะหนึ่งเดียวส่งเพียงสามคนมารับมือ

ซิงยวนพูดว่า "อี้ชิง ศิษย์ของนายไม่ยอมสู้เหรอ"

อาจารย์อี้ชิงเดินกลับไปนั่งที่ตัวเอง นั่งลงช้าๆ แล้วพูดว่า "ไม่ใช่ไม่ยอม แต่ไม่จำเป็น พวกนายส่งมาห้าคน เราส่งสามคนก็พอแล้ว ชนะสามในห้าใช่ไหม"

เมื่อพูดออกมา เสียงฮือฮาดังไปทั่ว

ซิงยวนพูดเย็นชา "อวดดีว่าตัวเองเก่ง"

ฮวาหยู่ เถียนปู้ชิงและคนอื่น ก็สีหน้าอึมครึม คณะหนึ่งเดียวกล้าดูหมิ่นพวกเขาขนาดนี้ รนหาที่ตายอย่างแท้จริง

นักเรียนคณะหยินหยางด้านล่าง พากันตะโกนด้วยเช่นกัน

"ขยะคณะหนึ่งเดียว พวกนายเตรียมแพ้ทั้งสามรอบสินะ"

"หึ กลัวขายหน้า เลยส่งมาแค่สามคน คิดว่าเราตาบอด มองไม่ออกว่าพวกนายร้อนตัวหรือไง"

"ศิษย์พี่เหลิ่งหาน ศิษย์พี่ฮวาหยู่สู้ๆ จัดการพวกขยะคณะหนึ่งเดียวให้ตายไปเลย"

......

นักเรียนคณะหยินหยางต่างขุ่นเคือง เหมือนจะขึ้นไปจัดการพวกลู่ฝาน

หานเฟิงยิ้มแล้วมองพวกเขา "พวกปัญญาอ่อน อีกเดี๋ยวพวกเขาจะได้หุบปาก ศิษย์น้องลู่ฝาน ศิษย์พี่ฉู่สิง ให้ผมรอบแรกละกัน ให้ตายเถอะ ในที่สุดก็ใช้เคล็ดวิชาบู๊ระดับดินได้แล้ว ผมขอปลดปล่อยสักหน่อย อย่าขวางผม"

หานเฟิงพูดแล้วเดินออกมา

ลู่ฝานกับฉู่สิงมองหน้ากัน แล้วหัวเราะออกมา ได้สิ ให้หานเฟิงไปสู้รอบแรก

ดูเหมือนเขาอัดอั้นมานาน อัดอั้นจนจะผิดปกติแล้ว ให้เขาได้ปลดปล่อย ถือโอกาสให้พวกคณะหยินหยางหยุดลงสักที ตะโกนแบบนี้ น่ารำคาญจริงๆ

หานเฟิงเอากระบี่ฟ้าครามของตัวเองออกมา เมื่อตวัดกระบี่ พลังปราณเหมือนของจริง ทำให้พื้นหินแยกออก

ฮวาหยู่โดนยั่วจนโมโห กระทืบเท้าบนพื้นอย่างแรง เศษหินปลิวขึ้นมา พุ่งไปหาหานเฟิงเหมือนลูกธนูออกจากคันธนู

"ตายซะเถอะ ดาบฝ่าลมฝน!"

ดาบยาวพุ่งออกมาพร้อมสายลม จนผมหานเฟิงปลิวไปมา

"ลมแรงมาก!"

หานเฟิงยังยืนนิ่งอยู่ที่เดิม พวกนักเรียนคณะหยินหยางด้านล่าง เบิกตาโต ยกยิ้มมุมปาก

ไอ้ปัญญาอ่อน กล้ารับวิชาดาบของศิษย์พี่ฮวาหยู่ เขาตายแน่นอน!

ดาบของฮวาหยู่มีสายลมของความคมออกมาเป็นแถบ ดาบยาวมาถึงหน้าหานเฟิง จู่ๆ เมื่อห่างจากหานเฟิงเพียงสองก้าว ดาบหยุดลงทันที

ฮวาหยู่เบิกตาโต ไม่รู้ทำไม เขารู้สึกว่าดาบของตัวเอง ฟันลงไปบนกระแสลมที่มองไม่เห็น