เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า นิยาย บท 294

ช่วงค่ำ แสงดวงดาวเต็มท้องฟ้า

ดึกดื่นเที่ยงคืน สายลมหนาวพัดเอื่อย

มีเงาใครคนหนึ่งเดินลับๆ ล่อๆ ออกมาจากคณะสงบใจ

ใบหน้ามีรอยยิ้ม ฝีเท้าเบาจนไร้เสียง แสงจันทร์สีนวลสาดลงบนใบหน้าเธอ ถ้าไม่ใช่หลิงเหยาแล้วจะเป็นใครได้อีก

ดึกดื่นขนาดนี้ เธอออกจากคณะสงบใจเพียงคนเดียว

สวมชุดคลุมยาวสีขาวบริสุทธิ์ ผมยาวปลิวไสว เสื้อสะบัดไปมา

ข้างนอกประตูคณะ มีใครคนหนึ่งยืนรออยู่นานแล้ว มีสุนัขที่ตัวใหญ่เหมือนสิงโตยืนอยู่ข้างๆ

สะพายกระบี่หนักไว้ด้านหลัง แววตาลู่ฝานเต็มไปด้วยความอบอุ่น เขายกยิ้มมุมปาก

เมื่อเห็นหลิงเหยาเดินมาอย่างรวดเร็ว ลู่ฝานเดินเข้าไปหาช้าๆ

ลู่ฝานกำลังจะพูด จู่ๆ หลิงเหยาดึงเสื้อของเขา

เอานิ้วแตะปากแล้วพูดว่า "อย่าพูดอะไรมาก เดี๋ยวโดนคนเขาได้ยิน ตามฉันมา"

ลู่ฝานพยักหน้าเบาๆ ทั้งสองใช้วิชากาย พุ่งออกไปจากคณะสงบใจ

เจ้าดำวิ่งตามหลังทั้งสองคนอย่างตื่นเต้น

ผ่านป่าไม้และทางเล็กๆ

หลิงเหยาวิ่งพลางหันมายิ้มหวานให้ลู่ฝาน

ลู่ฝานก็ยิ้มเช่นกัน ทั้งสองวิ่งมาถึงริมทะเลสาบระยิบระยับ จึงหยุดลง

"ลู่ฝานมานั่งนี่"

หลิงเหยาเรียกลู่ฝานมานั่งริมทะเลสาบ

ลู่ฝานเอากระบี่วางลงข้างๆ แล้วนั่งลงช้าๆ

เจ้าดำมาถึงริมทะเลสาบ ก็เบิกตาโตทั้งสองข้าง มองปลาว่ายน้ำในทะเลสาบ ยื่นอุ้งเท้าออกไปจับ

สายลมเอื่อย ดวงจันทร์สว่าง ทะเลสาบเล็กๆ

ลู่ฝานมองหลิงเหยาอย่างไม่เข้าใจ อย่าบอกนะว่าเห็นดวงจันทร์เจ็ดสี เป็นเรื่องที่ต้องเขินอายเหรอ

แต่สิ่งที่ทั้งสองคนไม่ได้สังเกต ในป่าที่อยู่ไม่ไกล

กลุ่มเงาดำหลบอยู่บนต้นไม้ มองมาทางนี้จากไกลๆ

"ฮ่าๆ ที่แท้ศิษย์น้องลู่ฝานมีความรักแล้ว สีเจ็ดสี นี่เป็นสีของความรัก ที่นักเรียนหญิงของคณะสงบใจเอาแต่พูดทุกวันไม่ใช่เหรอ"

คนที่พูดคือหานเฟิง ศิษย์พี่ที่ไม่มีอะไรดีของลู่ฝาน

"ผมบอกแล้วว่าคืนนี้ศิษย์น้องลู่ฝานมีนัด แต่พวกพี่ไม่เชื่อ หึ!"

หานเฟิงทำท่าทำทาง ในมือหานเฟิงมีกระจกจำภาพที่ค่อนข้างพิเศษ มีความสามารถมองคนอื่นจากทางไกล ตอนนี้กำลังส่องไปที่ตำแหน่งของพวกลู่ฝาน

หานเฟิงถ่มน้ำลายลงมือ กำลังจะเช็ดกระจกให้สะอาด

ฉู่เทียนแย่งกระจกจำภาพมา แล้วพูดว่า "ศิษย์น้องหานเฟิง กว่าฉันจะยืมมาได้ไม่ง่ายเลยนะ นายจะใช้น้ำลายทำลายมันเหรอ"

หานเฟิงหัวเราะคิกคัก "ผมแค่อยากดูชัดๆ หน่อยเท่านั้นเอง"