เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า นิยาย บท 326

จู่ๆ จางเยว่หานหัวเราะออกมา รอยยิ้มเย้ายวน

"งั้นนายก็ฆ่าฉันสิ ตอนนี้ฉันอยู่ภายใต้กระบี่นายแล้ว นายฆ่าฉันได้อย่างง่ายดาย นายลงมือสิ!"

จางเยว่หานขยิบตาให้ลู่ฝาน

แต่ตอนนี้หน้าของเธอมีรอยยุบ จากการที่โดนลู่ฝานตบเมื่อครู่ ดังนั้นการกระทำของเธอ ดู......แปลกประหลาดเป็นอย่างมาก

ลู่ฝานมองเธอโดยไม่พูดอะไร

จางเยว่หานเงยหน้าขึ้น จู่ๆ ก็สะบัดผม ปลดเสื้อออกเบาๆ เผยให้เห็นผิวขาวครึ่งหนึ่ง รวมไปถึงหัวไหล่ด้วย

เสื้อไปอยู่ด้านข้าง ถ้าไม่มองรอยยุบบนหน้า ตอนนี้ท่าทีของจางเยว่หานมีแรงดึงดูดเป็นอย่างมาก

"ลู่ฝาน ดูเหมือนนายยังไม่ลืมฉัน ก็ถูก เราเป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่เด็ก อยู่ในสถานการณ์โรแมนติกแบบนี้ นายจะลืมฉันง่ายๆ ได้ยังไง ลู่ฝานนายอยากสานต่อความสัมพันธ์หรือเปล่า ทุกสิ่งที่ฉันทำตอนนี้ อันที่จริงเพื่อต้องการให้นายกลับมาข้างกายฉันอีกครั้ง นายรู้หรือเปล่า"

จางเยว่หานพูดพลาง น้ำตารื้นขึ้นมา

จางเยว่หานพยายามลุกขึ้นมา พลังของกระบี่หนักไม่คมหายไป ความกดดันบนตัวเธอค่อยๆ หายไป

ลู่ฝานยังคงมองเธออย่างแน่วแน่ กระบี่หนักที่อยู่ตรงลำคอของเธอ ยังอยู่ที่เดิม

แต่เหมือนจางเยว่หานไม่เห็นกระบี่ในมือเขาอย่างไรอย่างนั้น

เอาแต่จะเข้าใกล้ลู่ฝาน อีกทั้งมือขวาที่เธอกำไข่มุกเอาไว้ ไปอยู่ด้านหลังแล้ว

ลู่ฝานพูดช้าๆ ว่า "งั้นเหรอ ทำไมฉันดูไม่ออกสักนิด"

จางเยว่หานรีบพูดว่า "เพราะนายไม่มองอย่างจริงจัง นายไม่มองอย่างละเอียด ลู่ฝาน ฉันยังรักนาย ตอนนั้นที่ฉันจากนายมา เพราะฉันเลอะเลือน ฉันคิดว่านายไม่มีอนาคต นายไม่สามารถเป็นนักบู๊ที่แท้จริงได้ แต่ตอนนี้ฉันรู้ว่าฉันผิด ผิดเป็นอย่างมาก"

ลู่ฝานถอนหายใจแล้วพูดว่า "จางเยว่หาน อันที่จริงฉันเคยคิดให้โอกาสเธอ"

จางเยว่หานหยุดร้องแล้วหัวเราะออกมา "ฉันว่าแล้ว ลู่ฝานนายก็ยังรักฉัน เราสามารถสร้างรักขึ้นมาใหม่ได้ ฉันจะมีลูกให้นายหลายๆ คนเลย"

จู่ๆ ลู่ฝานส่ายหน้า "แต่คนอย่างเธอ ไม่คู่ควรได้รับโอกาสอีกครั้งจริงๆ"

พูดพลาง สายตาของลู่ฝานดุดันขึ้นมา

ใบหน้าจางเยว่หานไม่สู้ดี

"งั้นนายตายซะเถอะลู่ฝาน!"

แสงสีเทาน่ากลัวที่อยู่ด้านล่างพุ่งขึ้นมา พื้นด้านล่างโดนกวาดจนเรียบไปหนึ่งฟุต ทุกอย่างกลายเป็นผุยผง ภายใต้แสงสีเทานี้