เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า นิยาย บท 386

หลางเจ๋อเคลื่อนไหวฝีเท้าเบาๆ กระบี่ในมือเร็วจนทำให้ดูไม่ทัน ปราณกระบี่ที่พุ่งเข้ามาหาเขา หายไปจนไม่เหลือ เหมือนโดนอากาศเวิ้งว้างกลืนกินไปอย่างไรอย่างนั้น

แต่การแสดงของจูหยู่เกินจริงเข้าไปอีก เมื่อปราณกระบี่มาถึงหน้าเขา กลับเปลี่ยนทิศทางโดยอัตโนมัติ

ราวกับว่าปราณกระบี่พวกนี้มีดวงตา ไม่ได้พุ่งเข้าไปหาเขา

ฉู่สิงเห็นท่าไม้ตายของตัวเองโดนทำลายอย่างง่ายดาย ก็กระบี่รีบเปลี่ยน ค่ายกลแปดทิศใต้เท้า มีมนตรา สิบหก อักษรโผล่ขึ้นมา ฉู่สิงอยู่ทำท่าทางที่จะต่อสู้สุดชีวิต

จากนั้นกระทืบเท้าอย่างแรง ใช้แรงสะท้อนกลับพุ่งเข้าไปหาหลางเจ๋อ

"ฆ่า!"

กระบี่ฟาดฟันลงมา มนตรา สิบหก อักษร แฝงไปด้วยปราณกระบี่ทรงพลัง พุ่งออกไปเช่นกัน

ตัวของหลางเจ๋อหายไป จากนั้นสิ่งที่ปรากฏต่อสายตาของทุกคน เป็นพื้นที่ว่างที่บิดเบี้ยว นั่นคือวิชากระบี่รวดเร็วถึงจุดสูงสุด ทำให้เกิดการมองเห็นผิดพลาด

ลู่ฝานหรี่ตาลงเบาๆ ปราณชี่ในตัวเคลื่อนไหว กลายเป็นพลังวิญญาณ เข้าไปในดวงตา จึงทำให้มองเห็นการเคลื่อนไหวของหลางเจ๋อได้อย่างชัดเจน

เร็ว! เร็วเกินไปแล้ว!

เหมือนทุกกระบี่ของเขา แทงออกไปตามการเคลื่อนไหวของพลังฟ้าดิน ไม่โดนขัดขวางจากพลังฟ้าดินเลยสักนิด

นี่ต้องมีความเข้าใจแข็งแกร่งขนาดไหน ต้องมีพรสวรรค์สูงส่งขนาดไหน

ลู่ฝานอึ้งไป ที่แท้วิชากระบี่ทำแบบนี้ได้ด้วย!

"วิชากระบี่แสงเมรุ วิชากระบี่ของศิษย์น้องหลางเจ๋อถึงขั้นชำนาญแล้ว!"

เสวียนเฟิงยิ้มแล้วเอ่ยขึ้น

อาจารย์เสวียนเจินที่อยู่ข้างๆ ก็ยกยิ้มมุมปาก เจ้าเด็กหลางเจ๋อ ความสามารถอื่นๆ อยู่ในระดับทั่วไป แต่พยายามอย่างเต็มใจ เต็มใจคิดในสิ่งที่คนอื่นคิดไม่ถึง สิ่งที่ไม่กล้าคิด สุดท้ายจึงฝึกวิชากระบี่นี้ให้สำเร็จ

บนลานประลอง แสงกระบี่ของฉู่สิงโดนควบคุมเอาไว้ เขารู้สึกเพียงว่าเมื่อกระบี่ของตัวเองฟันลงไป ไม่ได้โจมตีคน แต่โจมตีเม่น เมื่อโดนโจมตี เม่นจะปล่อยหนามทั้งตัวออกมา

ถึงจะสู้แบบตัวต่อตัว ก็คงไม่กลัวยอดฝีมือของคณะไหนหรอก ทั้งสองคนร่วมมือกันโจมตี ดูสถานการณ์แล้ว ทำให้อกสั่นขวัญแขวน

ทันใดนั้นมีแสงสว่างขึ้นในพายุทอร์นาโด

"ย๊าก!"

เสียงที่แผดออกมาเหมือนมีพลังรุนแรง ทำลายพายุทอร์นาโด ในขณะเดียวกัน ตัวของหลางเจ๋อก็ปลิวออกไปด้วย ตรงหน้าอกมีรอยยุบ เหมือนโดนค้อนโจมตีอย่างแรง

พายุทอร์นาโดหายไป ตัวของฉู่สิงลอยลงบนแท่นกลมอีกครั้ง

ฉู่สิงหอบหายใจรุนแรง เนื้อตัวเต็มไปด้วยบาดแผล เลือดไหลออกมา มีรอยแผลจากกระบี่สองรอย ลึกแทบจะเข้าไปในกระดูกของเขาแล้ว

"เมื่อกี้เกิดอะไรขึ้น"

อาจารย์เมิ่งอวิ๋นกับอาจารย์เสวียนเจินพูดเบาๆ จ้องเขม็งไปที่ลานประลอง