เดิมพันรักยัยตัวแสบ นิยาย บท 459
ตอนที่ 459 ไม่รักแล้วจะขอทำไม1
ลั่วเฉียวจับธนบัตรนั้นแล้วกัดฟันไว้แน่น ๆ ด้วยความลังเล ไอ้เป่หมิงเอ้อเอ้ย ไม่แปลกเลยที่ฮอนต้องตกเป็นเหงื่อเขามาตลอด ที่แท้นิสัยแบบนี้นี่เอง
“สาม......ฮัลโหล ฉิงฮัว......”
“อ้าย ๆ ๆ …...”
เสียงกรีดร้องดังขึ้น จากนั้นลั่วเฉียวก้มหน้าแล้วรีบวิ่งกลับไปที่สถานีรถไฟนั้นเหมือนความเร็วสายฟ้า......
กู้ฮอนมองลั่วเฉียวที่กำลังวิ่งหนีจากข้างหลัง แล้วบ่นเสียงเบา ๆ “ลั่วเฉียว......เธอไม่มีศีลธรรมเลยจริง ๆ ......”
เป่หมิงโม่หัวเราะเยาะ ถือว่าลั่วเฉียวหนีไปได้ทัน
คิดจะแย่งผู้หญิงจากเขานั้นเหรอ ไม่ดูสภาพตัวเองเลย
เขาพูดกับฉิงฮัวในโทรศัพท์นั้นต่อ “ถ้าถึงเมือง S ก็ตรงเข้าไปโรงแรมลิตเติ้ลสวอนเลยนะ เราจะไปรอนายที่นั่น”
*
ช่วงฟ้ามืด และแล้วฉิงฮัวก็พาหยางหยางมาถึงโรงแรมลิตเติ้ลสวอน
เมื่อหยางหยางเห็นแม่แล้วรีบวิ่งเข้าไปหาเธอเหมือนหมาป่าน้อยตัวหนึ่ง รีบวิ่งเข้าสู่อ้อมแขนของแม่ “คุณแม่ ๆ ๆ ผมคิดถึงคุณแม่มาก......”
เด็กน้อย ‘จุ๊บ’ ไปกลางหน้าผากของกู้ฮอนหลายรอบ
ท่านโม่ยืนจ้องอยู่ข้าง ๆ ทำไมเธอถูกลูกชายจูบแล้วดูมีความสุขมาก แต่สำหรับเขาเธอกลับชักสีหน้าใส่
“แม่ก็คิดถึงลูก ลูกรักของแม่” กู้ฮอนยิ้มแล้วจูบกลับไปที่แก้มน้อยของหยางหยางอย่างอบอุ่น
สายตาของหยางหยางกวาดมองมาที่เป่หมิงโม่แล้วชักสีหน้าใส่ “ไง พ่อนกกระจอก......”
หยางหยางโดดลงจากอ้อมแขนของแม่แล้ววิ่งไปเกาะที่ตัวเป่หมิงโม่......
ท่านโม่แปลกใจ “ไอ่ตัวแสบ คิดจะทำอะไร”
“ไอ้หยา เห็นผมจูบคุณแม่แล้วสีหน้าเหมือนกินขี้มาเลยนะ น้อยใจอีกแล้วเหรอครับ” หยางหยางยิ้มพูดอย่างมีความสุข ด้วยปากน้อย ๆ ของเขา “มา หยางหยางจุ๊บพ่อทีหนึ่ง……”
ม๊วฟ
ริมฝีปากหยางหยางแปะไปที่ใบหน้าอันเย็นชาของเป่หมิงโม่ และมีเสียงน้ำลายด้วย......
เป่หมิงโม่ชักสีหน้า “ออกไป......สกปรกมาก......”
หยางหยางเบะปากมองบน “เห้อ ตอนกินน้ำลายของคุณแม่ไม่เห็นบ่นว่าสกปรกเลยนะ ถ้าไม่ใช่คุณเคยทำข้าวเช้าให้พวกผมกินนะ ผมจะไม่จุ๊บหรอก”
เมื่อพูดเสร็จ หยางหยางลงมาจากตัวเขาแล้วหันเดินไปหาเฉิงเฉิง......
เฉิงเฉิงนั่งดื่มนมเงียบ ๆ บนโซฟา
“เป่หมิงซีเฉิง นายน่ะจริง ๆ เลยนะ......แอบหนีออกมากับน้าเฉียว ๆ ไม่เรียกกันสักคำ......” หยางหยางพูดไปแล้วแย่งแก้วนมของเฉิงเฉิงมาดื่มจนหมดแก้ว
เฉิงเฉิงชักสีหน้าใส่ สำหรับเรื่องที่ถูกหยางหยางแย่งของกินนั้นเขาชินไปนานแล้ว จากนั้นพูดอย่างเย็นชา “ตอนนี้นายอ้วนยิ่งกว่าถังน้ำมันเหล็ก แล้วจะเรียกนายมาได้ไง”
บนโซฟานั้น เฉิงเฉิงนั่งอย่างมีความระเบียบเรียบร้อยมาก อายุน้อย ๆ แต่บุคลิกไม่เหมือนเด็กทั่วไป
ท่านโม่ยกคิ้วขึ้นเล็กน้อย แม้สีหน้าจะเย็นชา แต่ในใจลึก ๆ เขาก็ยอมรับลูกชายคนนี้
“คุณพ่อ จะขอแม่แต่งงานเมื่อไหร่ครับ” เฉิงเฉิงเปิดปากพูดคำแรกจนทำให้ท่านโม่ตกใจ
ผ่านไปไม่นาน เขาก็กลบเกลื่อนความรู้สึกนั้น “ทำไมอยู่ ๆ มาถามเรื่องนี้ล่ะ”
ด้วยสายตาที่สดใสของเฉิงเฉิง มองดูชายรูปร่างสูงใหญ่หล่อเหลาตรงหน้าที่เป็นพ่อที่เป็นเหมือนเทพพระเจ้าในหัวใจเขา “วันนั้นที่ผมโทรบอกคุณพ่อว่าคุณแม่กับอาปู้ฝันไปสำนักกิจการพลเรือน ผมคิดว่าคุณพ่อจะเข้าใจในสิ่งที่ผมกับหยางหยางกำลังจะบอกกับคุณพ่อแล้ว”
“.…..” เป่หมิงโม่คิ้วชนกันแล้วจ้องมองเฉิงเฉิงด้วยสายตาอันลึกซึ้ง
ปฏิเสธไม่ได้จริง ๆ ว่าลูกชายคนนี้มีความฉลาดและมีความเป็นผู้ใหญ่มากกว่าเด็กทั่ว ๆ ไป ซึ่งมันเหมือนเขาในวัยเด็กมาก
เมื่อเห็นว่าคุณพ่อไม่ได้ตอบอะไร เฉิงเฉิงจึงพูดต่อ “แล้วผมก็คิดว่า ที่คุณพ่อหยุดยั้งงานแต่งของคุณแม่กับอาปู้ฝันไป ผมคิดว่าเราคิดเหมือนกัน ดังนั้นผมถึงถาม ว่าคุณพ่อจะมาขอคุณแม่แต่งงานเมื่อไหร่”
“……” สีหน้าเป่หมิงโม่ยิ่งเครียดลง เขาเงียบไปครู่หนึ่ง ถึงพูด “เฉิง เธอฉลาดมากนะ”
เฉิงเฉิงนั่งตัวตรง แล้วดวงตาแสดงถึงความคาดหวังขึ้นมา “ที่คุณพ่อพูดอย่างนี้ หมายถึงจะขอคุณแม่แต่งงานแล้วใช่ไหมครับ”
เป่หมิงโม่แสดงสีหน้าที่จริงจัง “ถ้าพ่อบอกว่า พ่อไม่สามารถรับปากได้ แล้วเธอจะผิดหวังมากไหม”
“ใช่ครับ” เฉิงเฉิงรีบพยักหน้าแล้วตอบ “แต่ผมอยากถามว่า เพราะอะไรครับ”
เป่หมิงโม่หยุดไปครู่หนึ่ง “เพราะว่าพ่อเจอปัญหาใหญ่......ซึ่งปัญหาใหญ่นี้ ทำให้พ่อไม่สามารถรับปากพวกเธอได้......”
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: เดิมพันรักยัยตัวแสบ