เดิมพันรักยัยตัวแสบ นิยาย บท 638

ตอนที่638 สารภาพและสำนึกผิด

พอเธอตามทุกคนไปที่หน้าสุสาน ก็เห็นว่าด้านข้างยังมีอีกหลุมศพใหม่ บนหลุมฝังศพสลักชื่อของคุณป้าฟาง

พอเธอเห็นเป่หมิงโม่เดินออกไป ที่จริงเออยากตามไปด้วย ยังไงเธอก็เป็นคู่หมั้นของเป่หมิงโม่ ซึ่งสมเหตุสมผล

แต่ว่าพอคิดดูคุณป้าฟางนอนอยู่ในหลุมศพนั้น ในใจของเธอก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกหนาวๆ ส่วนจะทำไมนั้น แน่นอนว่าเธอละอายใจต่อคุณป้าฟาง

ตาของเธอมองกู้ฮอนพาเด็กสองคนนั้นไป อยู่กับเป่หมิงโม่ ทำจนเหมือนว่าพวกเขาเป็นครอบครัวกันจริงๆ

กลับไปคิดถึงตอนนั้นตอนที่พวกเขาอยู่ที่บ้านพักตากอากาศ ก็เล่นหูเล่นตาทั้งวัน บวกกับที่คุณป้าฟางมีท่าทีที่ดีต่อกู้ฮอนมากกว่าตัวเองเยอะเลย

โดยเฉพาะตอนนี้ ตอนที่เธอมองเป่หมิงโม่ยื่นผ้าเช็ดหน้าให้กู้ฮอนเช็ดน้ำตา ก็ยิ่งเหมือนกับเอามีดกรีดลงไปที่หัวใจของเธอ

เธอเอามือลง จับเสื้อผ้าของตัวเองไว้ไม่หยุด ตาที่จ้องมองก็มีน้ำตาไหลออกมาแล้ว

เธอกัดฟันแน่น สูดหายใจที่โกรธจัดเป็นครั้งคราว แค่มียัยผู้หญิงคนนี้วันหนึ่ง หัวใจของเป่หมิงโม่ก็ไม่มีตัวเองแล้ว

คิดถึงตรงนี้ ตาของเธอก็หรี่ลง แอบบ่นชายคนนั้น ทำไมยังไม่ทิ้งผู้หญิงคนนี้ไปอีก

*

ตอนนี้เอง ชายสวมหมวกเบสบอลก็กำลังโทรหาชายบ้องสูบยาเจ้านายของเขา

“เจ้านาย วันนี้เป็นวันที่เผาศพของเป่หมิงเจิ้งเทียน พวกเราต้องทำอะไรหน่อยไหม？”

ชายบ้องสูบยาโบกมือ “ไม่ต้องแล้ว ยังไงเขาก็ตายไปแล้ว ให้คนส่งพวงหรีดไปก็พอ”

ชายสวมหมวกเบสบอลพยักหน้า “โอเค เข้าใจแล้วครับ”

พูดจบเขาก็วางสาย จากนั้นก็โทรไป จัดคนให้ส่งพวงหรีดไปให้

เสียเปรียบเป่หมิงโม่นั่นจริงๆเลย ที่จริงเขาเตรียมไว้แล้วว่าจะทำอะไรที่งานศพนั่น ให้งานศพของตระกูลเป่หมิงกลายเป็นไม่เหมือนเดิมยิ่งขึ้น และก็ทำให้ความประทับใจของเป่หมิงโม่ฝังลึกมากขึ้น แต่ว่าตอนนี้ดูเหมือนจะไม่มีประโยชน์แล้ว

ตอนนี้ยังมีอีกเรื่อง ยังต้องรอตัวเองไปทำ ชายสวมหมวกเบสบอลคิดถึงตรงนี้ ก็ขับรถ หันกลับไปมองสุสานที่อยู่ไม่ไกล จากนั้นก็เหยียบคันเร่ง แล้วขับไปในเมือง

เป่หมิงโม่กับกู้ฮอนพาลูกๆยืนอยู่ที่หน้าหลุมศพของคุณป้าฟางอยู่พักหนึ่ง จนกระทั่งฉิงฮัวเดินมาพูดที่ข้างๆเขา “เจ้านาย คุณหนู ตอนนี้ก็สายแล้วนะครับ เราควรกลับกันแล้ว”

เป่หมิงโม่พยักหน้า หมุนตัวเดินไปที่รถของตัวเอง

กู้ฮอนพาลูกๆตามอยู่ด้านหลัง ข้างๆเธอคือฉิงฮัว

ทุกคนเห็นเป่หมิงโม่ออกไป พวกเขาก็รีบตามไปติดๆ มีแค่ครอบครัวเป่หมิงเฟยหย่วนยังอยู่ที่เดิมไม่ขยับ

เป่หมิงเฟยหย่วนกำลังถือแก้วเหล้า ยืนอยู่ตรงหน้าหลุมศพพ่อ ดื่มเหล้าไปทีละอึก ไม่ว่าหลันเนี่ยนหรือว่าเป่หมิงยี่เฟิง พวกเขาจะโน้มน้าวเขายังไง เขาก็ไม่มีความคิดที่จะหยุด

เหล้าสองสามแก้วลงท้อง เท้าของเป่หมิงเฟยหย่วนอยู่ไม่ตรงอีกต่อไป ตัวเริ่มเคลื่อนไหว

“พ่อ เรากลับกันเถอะ วิญญาณของคุณปู่มองพ่อแบบนี้ ก็ไม่มีความสุขนะ”เป่หมิงยี่เฟิงพูด สองมือจับแขนเขา จะหมุนตัวออกไป

“ลูก ลูกไม่ต้องสนพ่อ พ่อทำเรื่องน่าละอายแก่ปู่ของลูก พ่อทำเรื่องน่าละอายแก่คนของตระกูลเป่หมิง……”เป่หมิงเฟยหย่วนพูดอย่างคลุมเครือ น้ำตาไหลลงมาแล้ว

“ฉันเป็นลูกแบบไหนกัน ทำอะไรก็ไม่ได้ และยังทำร้ายเขาอีก”

***

หลันเนี่ยนมองสามีตัวเองที่อยู่ในสถานการณ์แย่แบบนี้

เธอในฐานะภรรยา ในใจก็รู้สึกแย่เช่นกัน

เธอรีบเข้าไปประคองแขนอีกข้างของเป่หมิงเฟยหย่วนด้วยสองมือ “เฟยหย่วน คุณพูดอะไรกัน คุณดื่มมากไปแล้ว เรากลับบ้านกันเถอะ”

พูดไป เธอก็มองเป่หมิงยี่เฟิง ให้ลูกชายรีบพาเขากลับบ้าน

“พวกคุณออกไป ผมไม่ต้องการให้ทั้งสองคนมาสงสารผม ตอนนี้ผมมีสติดีมาก”เป่หมิงเฟยหย่วนพูดแล้วออกแรงสะบัดเป่หมิงยี่เฟิงกับหลันเนี่ยนออก

คุกสองเข่านั่งลงไปตรงหน้าป้ายหลุมศพของพ่ออีกครั้งด้วยใบหน้าเมาๆ

“พ่อ ผมทำร้ายพ่อ ผมเอาข่าวที่ป้าเสียวางข้างเตียงพ่อ ……”พูดจบก็ “เพล้งเพล้งเพล้ง”เคาะหัวลงไปสามที

เป่หมิงยี่เฟิงขมวดคิ้ว “พ่อพูดอะไรอยู่！ข่าวอะไร？”แป๊บหนึ่งเขาก็คิดถึงตอนที่พ่อโดนทำร้าย

เขายื่นมือไปจับแขนของพ่อพร้อมออกแรง “พ่อ เพราะคนนั้นบังคับให้พ่อคำแบบนี้ใช่ไหม เพราะเขาทำร้ายพ่อใช่ไหม？ผมจะได้ไปหาคนช่วยคิดบัญชีให้！”

เป่หมิงยี่เฟิงพูด หน้าบึ้ง เลิกคิ้วขึ้นจะออกไป

ถึงแม้หลันเนี่ยนจะฟังไม่เข้าใจว่าสองพ่อลูกกำลังพูดอะไร แต่เธอมองออกว่าลูกชายจะไปหาคนมาตี

ก็รีบยื่นมือไปจับลูกชายไว้ “ยี่เฟิง ลูกยังจะออกไปสร้างเรื่องอีก หรือว่าตอนนี้ยังวุ่นวายไม่พอเหรอ”

“ยี่เฟิง กลับมา พวกเขาไม่ได้ทำอะไรพ่อ พวกเขาบอกว่าแค่ทำตามพวกเขา หนี้ของพ่อก็จะยกเลิกได้ พ่อก็เห็นลูกเอาแต่ขมวดคิ้วทั้งวันเพราะเรื่องของพ่อ ดังนั้นก็เลยหัวร้อนยอมเห็นด้วย ครั้งที่แล้วที่ตีไม่ใช่พวกเขา แต่เป็นอาสองของลูกที่ตี”

นี่กลับทำให้เป่หมิงยี่เฟิงลูบหัว ทำไมยังมีเรื่องของอาสอง

“คุณหนู เป็นคำสั่งของคุณชาย ถ้ามีปัญหาอะไร ก็ไปถามคุณชายดีกว่าครับ เขาบอกคุณแน่”ลุงคุนพูด

กู้ฮอนพยักหน้า พาเฉิงเฉิงลงจากรถ

ตอนนี้เองฉิงฮัวก็ออกมาต้อนรับจากห้องรับแขก “คุณหนู เชิญไปนั่งในบ้านครับ”

ตอนกู้ฮอนพาเฉิงเฉิงปรากฏตัวที่ห้องโถง ในที่สุดเจียงฮุ่ยซินก็ทนไม่ไหว ตบโต๊ะ ฉิงฮัว “เมื่อครู่ที่สุสาน ฉันก็ไม่ว่าอะไรแล้ว ทำไมยังพาผู้หญิงคนนี้มาที่นี่ด้วยอีก โม่หมายความว่ายังไงกันแน่！”

เฉิงเฉิงที่อยู่ข้างๆมองย่าที่มีปฏิกิริยาแบบนี้อีกครั้ง และยังเป็นเพราะแม่ปรากฏตัวด้วย

ทันใดนั้น ภาพลักษณ์ย่าที่ใจดีในใจของเขานั้นก็ถูกทำลายลง

มือเล็กของเขากำมือของกู้ฮอนแน่น

ตอนนี้หยางหยางก็ขนลุก ปกติแอบพูดไม่ดีลับหลังแม่ เขาก็ทน แต่ว่าตอนนี้แทงเข้าใจเขาแล้วจริงๆ

เขาวิ่งไปข้างๆแม่ หน้าเล็กๆนั่นแดง ยื่นมือชี้ไปที่เจียงฮุ่ยซิน “ย่าจะจบได้หรือไง ปกติก็พูดถึงแม่ไม่ดี ผมเห็นว่าย่าอายุมากกว่าผมก็เลยไม่ทะเลาะกับคนที่มีความรู้ต่ำกว่า วันนี้ตั้งแต่สุสานของปู่ ยันตอนนี้ย่าก็ยังไม่หยุด อดทนจนทนไม่ไหวไปหมดแล้ว‘เชี่ย’ไปกัดเธอ！”จากนั้นก็ทำท่าปิดประตูแล้วปล่อยหมาไป

“วู้ว……”‘เชี่ย’มองทางนี้ แล้วก็มองทางนั้น ทั้งสองต่างแตะไม่ได้ มองหยางหยางอย่างเสียใจ

“เฮอะ แย่แล้ว แย่ไปหมด ปู่ไปพวกแกก็กระโดดกันออกมาทีละคน ในสายตายังเห็นฉันเป็นย่าอยู่ไหม”เจียงฮุ่ยซินมองหลานทั้งสองที่ปกป้องกู้ฮอน ต่างกระโดดออกมาสู้กับเธอ

คนอื่นๆต่างรู้สึกว่าในห้องโถงเริ่มมีบรรยากาศมาคุแล้ว

มีแค่เฟยเอ๋อที่แอบดีใจ เธอกลัวว่าไม่มีใครอยู่ข้างตัวเอง ตอนนี้พระเจ้าช่วยฉันแล้ว เอาท่านนางเป่หมิงมาอยู่ข้างตัวเอง

เฉิงเฉิงเห็นหยางหยางระเบิดออกมา ตัวเองก็ไม่จำเป็นต้องระงับความโกรธอีกต่อไป แค่จะเหมือนหยางหยางที่ระเบิดออกมาแบบนั้นไม่ได้ “ย่าครับ วันนี้ย่าทำเกินไปจริงๆ ผมไม่โต้ตอบ แต่ไม่ได้หมายความว่าผมไม่ได้ยินอะไร วันนี้แม่ไปส่งปู่ผิดตรงไหน ปู่ก็ดีกับแม่ ทำไมย่าถึงไม่ยอมล่ะ”

กู้ฮอนหันไปมองลูกทั้งสองที่ออกหน้าแทนตัวเอง ในใจประทับใจจริงๆ

เธอก้มตัวลงเอาลูกทั้งสองมาไว้ในอ้อมแขน “ลูกรัก แม่รู้ว่าลูกๆพูดแทนแม่ แต่ว่าพวกลูกเป็นเด็ก จะไม่มีสัมมาคารวะกับผู้ใหญ่ได้อย่างไร ยังไม่ขอโทษย่าอีก”

***

เป่หมิงยันอยู่ข้างๆจนปวดหัวไปหมด ตอนอยู่ที่สุสานปลอบแม่ดีๆแล้ว ทำไมถึงเป็นอีก

“แม่ แม่ทำแบบนี้เพื่ออะไร ทำไปก็ไม่ใช่เรื่องของตัวเอง แม่ที่เคยใจดีของผมคนนั้นไปไหนแล้ว”เป่หมิงยันพูดหลอกด่า อยากเอาเรื่องนี้ไกล่เกลี่ยสะเปะสะปะหมด

สุภาษิตบอกว่า ไม่ต้องกลัวว่าเรื่องจะแย่ กลัวว่าจะไม่มีคนดีมากกว่า

ตอนสถานการณ์ตึงเครียดนั้นเอง เฟยเอ๋อก็พูดแทรก “ถึงแม้ฉันจะเป็นคนนอก แต่ก็เป็นคู่หมั้นของโม่ เรื่องมาถึงวันนี้ มีบางอย่างที่ฉันต้องพูด”