เด็กดื้อของคุณป๋า Nc20+ นิยาย บท 60

เช้าวันใหม่…

สัมผัสร้อนผ่าวแตะลงมาบนพวงแก้มของ ทำให้ฉันที่กำลังนอนหลับอยู่สะลึมสะลือลืมตาขึ้นมอง เห็นคุณป๋ากำลังใช้ปลายจมูกโด่งของตัวเองก่อกวนพวงแก้มของฉันอยู่

“อื้อ คุณป๋าอย่าเพิ่งกวนสิคะ” ฉันใช้มือดันอกแกร่งให้ออกห่าง

“ตื่นได้แล้ว”

“เช้าอยู่เลยค่ะ ขอนอนต่ออีกหน่อย….อื้อ” ริมฝีปากหนากดจูบลงมาทำให้ฉันไม่สามารถพูดอะไรต่อได้

“อยากได้อะไร วันนี้ฉันจะตามใจเธอทุกอย่าง” พอถอนจูบออกคุณป๋าก็บอกเสียงหวาน

“หนูไม่อยากได้อะไรแล้ว หนูอยากนอน” ฉันตอบไปด้วยน้ำเสียงงัวเงีย

“ถ้าเธอนอนต่อฉันจะปล้ำเธอ”

ตาของฉันเปิดกว้างทันทีเมื่อได้ยินคำพูดของคุณป๋า “ไม่นอนแล้วค่ะๆ”

คุณป๋าเค้นหัวเราะในลำคอก่อนจะมองค้อนฉัน ไม่รู้ว่าไปมีอารมณ์มาจากไหนมากมายขนาดนั้น เมื่อคืนกว่าฉันจะได้นอนก็ปาไปเกือบตีสาม ถ้าเช้านี้ทำเรื่องอย่างว่าอีกคงได้นอนซมอยู่บนเตียงไปไหนไม่ได้แน่ๆ

“จะพาหนูไปไหนดีคะ ^_^” ฉันลุกขึ้นจากเตียงแล้วสวมกอดคุณป๋าด้วยท่าทางออดอ้อน “วันนี้คุณป๋าไม่ต้องเข้าบริษัทหรอ ?”

“ไม่! เวลาของฉันวันนี้เป็นของเธอ…” คำพูดแสนหวานของคุณป๋าถูกพ่นออกมา มันทำให้คนที่ได้ฟังแบบฉันเขินไม่เป็นท่า

“หนูไม่อยากไปไหนเลยค่ะ อยากอยู่กับคุณป๋าทั้งวันมากกว่า”

“ทำอะไรดีหื้ม…” คุณป๋าช้อนปลายคางของฉันขึ้นแถมยังมองด้วยสายตาเจ้าเลห์

“อ๋อ!! หนูคิดออกแล้ว หนูอยากไปดูต้นไม้ค่ะ”

“คิดออกเร็วจังนะ” คุณป๋าพูดค้อนเมื่อฉันไม่เคลิ้มตามตัวเอง

“พาหนูไปดูต้นไม้นะคะๆ ^_^”

“ลุกขึ้นไปอาบน้ำแต่งตัว”

คุณป๋าหยัดตัวขึ้นก่อนจะเดินไปหยิบซองบุหรี่ออกไปที่ระเบียงแล้วจุดสูบ ส่วนฉันก็รีบไปอาบน้ำแต่งตัว

คุณป๋าพาฉันมาเลือกซื้อต้นไม้ร้านประจำที่ฉันชอบให้พี่กล้าพามาอยู่บ่อยๆ หลังจากเลือกซื้อต้นไม้เสร็จแล้วเราก็กลับมาที่บ้าน

“เธอจะปลูกทั้งหมด ?” คุณป๋ามองดูต้นไม้ดอกไม้นานาชนิดที่วางเรียงรายอยู่

“ไม่ใช่หนูค่ะ แต่เป็นคุณป๋าต่างหาก” ฉันยืนกอดอกแล้วออกคำสั่ง “ไปเอาอุปกรณ์ขุดดินมาสิคะ ยืนงงอยู่ทำไม ?”

“เดี๋ยวนะเมเบล ฉันเป็นผัวเธอ เรื่องนี้ใช้ลูกน้องทำก็ได้ ไม่เห็นต้องให้ฉันเป็นคนทำ”

“ไม่เอาค่ะ หนูอยากให้คุณป๋าทำมากกว่า”

คุณป๋าพ่นลมหายใจออกมาแรงๆ ก่อนจะท้าวเอวมองหน้าฉัน “แต่มันไม่ใช่แค่ต้นสองต้นนะ!!”

“….ขัดคำสั่งหนูหรอคะ”

“เออๆ ได้ทีเอาใหญ่เลยนะ” คุณป๋าตอบก่อนจะเดินไปหาอุปกรณ์เอามาขุดดิน

ไม่นานคุณป๋าก็เดินมาในมือถือเสียมมาด้วย เห็นแบบนี้ก็ทำให้ฉันอดที่จะขำไม่ได้

“นายครับเดี๋ยวผม….”

“หยุดเลยนะคะพี่กล้า ให้คุณป๋าได้ออกกำลังกายบ้างสิคะ” ฉันรีบท้วงเพราะเห็นว่าพี่กล้ากำลังจะเดินไปแย่งเสียมในมือของคุณป๋า ทำให้พี่กล้าต้องชะงัก

“จะปลูกตรงไหน ?” คุณป๋าถาม

“เรือนเล็กค่ะ เดี๋ยวให้ลูกน้องของคุณป๋าขนต้นไม้ไปที่เรือนเล็กนะคะ ^_^” ฉันยิ้มกว้างก่อนจะเดินนำไปยังเรือนเล็ก

ลูกน้องของคุณป๋าพากันขนต้นไม้มาวาง จากนั้นฉันก็ชี้จุดให้คุณป๋าเป็นคนขุดหลุม

ด้วยความที่ลูกน้องของคุณป๋าจะเดินตระเวนตรวจความเรียบร้อยพลัดกันไปมา ใครที่เดินมาเห็นว่าคุณป๋ากำลังตั้งหน้าตั้งตาขุดดินอยู่ก็แอบขำทุกคน แต่ก็ไม่กล้ายืนขำอยู่นาน คงเพราะกลัวว่าคุณป๋าจะทำโทษ

“น้ำส้มคั้นค่ะ” เพลงสาวใช้คนใหม่ เดินถือน้ำส้มคั้นมาวางไว้ให้ ใบหน้าที่เต็มไปด้วยรอยยิ้มของเธอมันดูไม่ค่อยเป็นมิตรเอามากๆ เวลาที่มองฉัน

“ขอบคุณ มีงานอะไรก็ไปทำสิจะมายืนอยู่ทำไม” ฉันเอ่ยปาก เมื่อเห็นว่าเธอเอาแต่มองคุณป๋าที่กำลังตั้งหน้าตั้งตาขุดดินอยู่

“ค่ะ”

หลังจากแม่นั่นเดินไปแล้ว ฉันก็เดินไปหยิบแก้วน้ำส้มทั้งสองแก้วเททิ้งลงพื้น

“เมเบล” คุณป๋าเรียกชื่อฉันเสียงแข็ง

“เสียดายหรอคะ ?” ฉันมองแก้วน้ำส้มในมือแล้วมองคุณป๋าสลับกัน “ถ้าอยากกินเดี๋ยวหนูไปคั้นมาให้ก็ได้ค่ะ!!”

คุณป๋าไม่ได้ตอบอะไรเพราะคงไม่อยากเถียงกับฉันให้เป็นเรื่องใหญ่

เวลาผ่านไปตอนนี้คุณป๋าปลูกต้นไม้เสร็จแล้ว แถมเนื้อตัวยังเปรอะเปื้อนเต็มไปหมด ใบหน้าคมคายเต็มไปด้วยเม็ดเหงื่อ แต่ถึงอย่างนั้นคุณป๋าก็ยังดูดีอยู่

“คืนนี้เธอต้องให้รางวันฉันหนักๆ”

“กินจุจังเลยนะคะ”

“อาบน้ำให้ฉันหน่อยสิ” คุณป๋าส่งสายตายั่วยวนฉัน

“ได้สิคะ งั้นไปอาบตอนนี้เลยมั้ย”

คำตอบของฉันทำให้คุณป๋ายิ้มออกมาอย่างพึงพอใจก่อนที่เราทั้งคู่จะเดินเข้าไปในบ้านพร้อมกัน

ระหว่างทางเดินขึ้นบันไดเห็นว่ายัยแม่บ้านที่ชื่อเพลงกำลังปัดกวาดทำความสะอาดอยู่ ฉันจึงยกมือขึ้นมาคล้องแขนของคุณป๋าเพื่อแสดงความเป็นเจ้าของ ก่อนที่เราจะเดินขึ้นไปบนชั้นสองพร้อมกัน

คงไม่ต้องพูดเยอะว่าคุณป๋าทำอะไรกับฉันบ้าง เพราะความหื่นของคุณป๋ามันมีมากเพิ่มขึ้นทุกวันจริงๆ

วันต่อมาฉันต้องไปเรียนแต่เช้าโดยมีคุณป๋าเป็นคนขับรถมาส่งที่มหาวิทยาลัย แถมวันนี้ยังมีเรียนทั้งวันอีกต่างหาก

“อย่าให้หนูจับได้นะคะว่าคุณป๋าแอบนอกใจ”

“เลิกระแวงได้แล้ว”คุณป๋าจับมือของฉันขึ้นแล้วกดจูบลงมาบนฝ่ามือ “ฉันยังทำให้เธอเชื่อใจไม่พอหรือไง ?”

“หนูรักของหนูนี่คะ” ฉันทำหน้างอ ไม่อยากจะงี่เง่าแบบนี้หรอก แต่ฉันอดคิดไม่ได้ถ้าต้องปล่อยให้คุณป๋าอยู่กับแม่นั่น ที่พยายามอ่อยคุณป๋าแทบจะตลอดเวลา

( รู้แล้วค่า ) ฉันฉีกยิ้มหวานก่อนจะพูดต่อ ( หนูรักคุณป๋านะคะ จุ๊บๆ พันครั้งค่ะ )

ก่อนจะวางสายฉันมักจะพูดแบบนี้ แต่ส่วนมากจะพูดก่อนนอนซะมากกว่า

บอกตามตรงว่าใจของฉันมันฟุ้งซ่านเอามากๆ มัวแต่คิดไปต่างๆ นาๆ ถึงจะรู้ดีว่าแม่นั่นพักอยู่ที่เรือนคนใช้ ซึ่งก็อยู่ไกลจากเรือนใหญ่พอสมควรก็เถอะ แต่มันก็อดคิดไม่ได้ ฉันกลัวว่าผู้หญิงคนนั้นจะทำอะไรที่มัน….

“เฮ้อ….” ฉันถอนหายใจออกมาเบาๆ อย่างหนักใจ

หลังจากวางสายฉันเดินออกจากห้องไปที่ห้องเอวา เพื่อมาทำโปรเจ็คกลุ่ม แต่ไม่ใช่ว่าทำวันนี้แล้วจะเสร็จวันนี้เลยหรอกนะ คงอีกเป็นอาทิตย์กว่าจะเสร็จ

สองวันผ่านไป….

หลังจากเลิกเรียนฉันแวะมาหาคุณป๋าที่บ้านถึงแม้ว่ามีโปรเจ็คที่ต้องทำร่วมกับเพื่อน แต่ฉันก็ขอเวลาเอวากับฟาร์นแวะมาที่บ้านก่อน เพราะช่วงนี้ไม่ค่อยได้เจอคุณป๋าเลย ทั้งฉันและคุณป๋าก็ยุ่งพอๆ กัน

พอเดินเข้ามาด้านในบ้านตรงไปที่บันได ขามันก็ต้องหงุดชะงักเพราะภาพตรงหน้าที่มันบาดตาบาดใจ คุณป๋ากับยัยแม่บ้านกำลังอยู่ในท่าที่เหมือนจะกอดกันอยู่

ใบหน้าของฉันร้อนผ่าวเพราะความโกรธ แต่กลับกันหัวใจดวงน้อยมันกลับรู้สึกเจ็บปวด ฉันกำหมัดแน่นก่อนจะตะเบ็งเสียงดังออกไป

“ทำอะไรกันคะ!!”

เมื่อได้ยินเสียงของฉันคุณป๋ากับยัยแม่บ้านก็ผละตัวออกจากกันทันที ก่อนที่คุณป๋าจะปัดมือให้แม่นั่นออกไปจากตรงนี้แล้วหมุนตัวหันมามองหน้าฉัน

“หนูถามว่าเมื่อกี้คุณป๋าทำอะไร” ในใจตอนนี้มันเต็มไปด้วยอารมณ์เดือดดาล จนแทบจะระเบิดอารมณ์ออกมาแต่ฉันก็ยังพอยั้งตัวเองเอาไว้ได้อยู่

“เพลงเธอจะล้มฉันก็แค่ช่วยประคอง” คุณป๋าเดินมาหาฉันก่อนจะสวมกอดแบบหลวมๆ โดยที่ฉันก็ยืนนิ่งอยู่แบบนั้น “ไหนบอกว่าวันนี้ไม่ว่างมาหาฉัน ?”

“เธอมีสิทธิ์ขึ้นไปชั้นสองด้วยหรอคะ ?” ฉันไม่ตอบคำถามของคุณป๋า แต่กลับตั้งคำถามแล้วค่อยๆ เงยหน้าขึ้นมองคุณป๋าช้าๆ “ไหนบอกว่าไม่ชอบให้ใครวุ่นวายในที่ส่วนตัวไงคะ”

คุณป๋าถอนหายใจออกมาเบาๆ ก่อนจะกดจูบลงมาบนหน้าผากของฉัน “ไม่เอาน่าเมเบล อย่าระแวงฉันขนาดนั้นสิ”

“ตอบมาสิคะว่าทำไมมันถึงมีสิทธิ์ขึ้นไปที่ชั้นสอง!!”

“ฉันไม่ได้อนุญาตให้ใครขึ้นไปทั้งนั้นนอกจากเธอ”

“หรอคะ แต่ที่หนูเห็นเมื่อกี้คุณป๋ากำลังกอดกับมันตรงบันได…”

“เขาจะล้มเธอจะให้ฉันยืนมองดูเฉยๆ ไม่ทำอะไรหรือไง!!” คุณป๋าผละกอดออกแล้วตอบกลับด้วยท่าทางไม่สบอารมณ์

“ก็ปล่อยให้มันล้มไปสิคะ!!”

“ฉันไม่ใช่คนใจดำขนาดนั้น”

“แล้วทำไมทีเมื่อก่อนถึงใจดำกับหนูนักละคะ”

“เมเบล!! เธอจะเอาเรื่องเมื่อก่อนขึ้นมาพูดให้ได้อะไรขึ้นมาห๊ะ!!”

“ถึงขนาดต้องขึ้นเสียงใส่หนูเลยหรอคะ” บอกตามตรงว่าจากความโกรธ ตอนนี้มันแปลเปลี่ยนเป็นความน่อยใจแล้ว

คุณป๋าพ่นลมหายใจออกมาแรงๆ ก่อนจะหันหลังให้ฉันแล้วเดินไปยังบันได ก่อนจะหยุดพูด “ฉันว่าคงคุยกันไม่รู้เรื่อง เธอกลับไปก่อนดีกว่า”

“นี่คุณป๋าไล่หนูงั้นหรอ?”