เหนือดาวยังมีเรา นิยาย บท 16

คริสมาส่งพันดาวถึงข้างล่างตึกคอนโดแล้วถึงได้ขับรถจากไป ตอนที่พันดาวมาถึงข้างในตึก ลิฟต์ก็เพิ่งจะมาจอดอยู่ตรงชั้นหนึ่งพอดี

เธอเดินเข้าไปในลิฟต์ หลังจากที่กดปุ่มชั้นและปุ่มปิดประตูลิฟต์แล้วนั้น ก็ก้มลงควานหากุญแจในกระเป๋า

แต่ในเวลานี้ก็มีมือหนึ่งมารั้งประตูลิฟต์ที่กำลังจะปิดเอาไว้ พอประตูลิฟต์สัมผัสได้ว่ามีสิ่งกีดขวาง ก็เปิดอ้าออกอีกครั้ง

พันดาวเงยหน้าขึ้นมองดู ตอนที่เห็นผู้ชายที่หยุดลิฟต์เอาไว้ก่อนจะเดินเข้ามานั้น สีหน้าท่าทางของเธอก็ตกใจกลัวซะยิ่งกว่าเห็นผีเสียอีก

“คุณสะกดรอยตามฉันมาเหรอ?!”

ทิศเหนือปิดประตูลิฟต์ลงอย่างไม่รีบไม่เร่ง ก่อนจะหันหน้ามองมาหาเธอ พร้อมกับพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงนิ่งเฉย“อื้อ”

“คุณนี่มันวิปริตจริงๆใช่ไหม?!” พันดาวรู้สึกว่ามันไร้เหตุผลสิ้นดี

“ทำไมถึงไม่รับโทรศัพท์ของผม?”

“รับโทรศัพท์” พันดาวแสร้งทำเป็นโง่“ฉันไม่ได้รับสาย”

เขาแย่งโทรศัพท์ของเธอไป ต้องการปลดล็อก

พันดาวรีบยื่นมือออกไปแย่งโทรศัพท์กลับมา แต่เขากลับคว้ามือของเธอเอาไว้ ใช้นิ้วโป้งของเธอกดลงตรงสแกนลายนิ้วมือ

ปลดล็อกสำเร็จ

“ทิศเหนือ!” พันดาวรู้สึกโมโหอย่างมาก แต่ก็ไม่รู้ว่าจะทำอะไรเขาได้

ทิศเหนือบันทึกเบอร์โทรศัพท์ของตัวเองลงในสมุดรายชื่อในโทรศัพท์ ใส่ชื่อของตัวเองลงไป ก่อนจะยื่นโทรศัพท์ให้กับเธอ“ตอนนี้บันทึกลงไปแล้ว ครั้งหน้าลองไม่รับสายของผมดูสิ”

พันดาวมองโทรศัพท์ ก่อนจะขมวดคิ้วแอบด่าทอเขาอยู่ภายในใจ

“ผู้ชายคนนั้นคือใคร?” ทิศเหนือถามขึ้นมาด้วยสีหน้าบึ้งตึง

พันดาวยังคงอึ้งตะลึง ก่อนจะตอบสนองกลับมา ในเมื่อเขาตามมาถึงนี่แล้ว แสดงว่าเมื่อตะกี้เขาเห็นเธอลงมาจากรถของคริสแล้ว

“คุณมายุ่งอะไรด้วย?”

ทิศเหนือหันตัวไปมองเธอ ใบหน้ายิ้มแย้มเหมือนเดิมอยู่ตลอด“คุณชอบเขา? หรือว่าเขาชอบคุณ?”

น้ำเสียงซักถามอย่างเป็นธรรมชาติขนาดนั้น เหมือนกับเขาเป็นสามีของเธออย่างไรอย่างนั้น

เพื่อที่จะทำลายความคิดของทิศเหนือทิ้งไป พันดาวจึงพูดขึ้น“ฉันกับเขาเราชอบกันและกัน”

เขายืนนิ่งไม่ขยับเขยื้อน เหมือนกับกำลังรอให้พันดาวร้องตะโกน

พันดาวเองก็รู้สึกหวั่นเกรงแล้วเหมือนกัน ห้องข้างๆนี้เธอเองก็ไม่เคยเจอมาก่อน มีคนอยู่หรือเปล่าก็ยังไม่รู้เลย ถ้าทิศเหนือจะทำอะไรเธอขึ้นมาจริงๆ เธอเองก็ทำอะไรเขาไม่ได้เหมือนกัน

พอเห็นเธอกลืนน้ำลาย มือกำสายกระเป๋าเอาไว้แน่น ถูกทำให้รู้สึกตกใจเข้าแล้วจริงๆ ทิศเหนือก็ไม่อยากจะทิ้งปมภายในใจจิตใจอะไรให้กับเธอ จึงแค่พูดขึ้น“ผู้หญิงตัวคนเดียวแบบคุณเข้าๆออกๆ ก็หัดพกของป้องกันตัวเอาไว้บ้าง”

“ผมไปแล้ว ฝันดี”

เขาพูดจบก็กดเปิดประตูลิฟต์เดินเข้าไป มองประตูลิฟต์ปิดลง ตัวเลขลดลงด้วยความเร็วคงที่ ภายในใจของพันดาวถึงได้ถอนหายใจออกมา

รีบใช้กุญแจเปิดประตูห้องออกทันที หลังจากที่เดินเข้าไปในห้องแล้วก็ล็อกประตูไปหลายชั้น ถึงได้รู้สึกผ่อนคลายลงเล็กน้อย

ตอนกลางคืนเธอก็ยังคงเปิดโคมไฟนอนเหมือนเดิม ตั้งแต่ที่ภาคินปรากฏตัวขึ้นในวันนั้น ตอนที่เธอนอนก็มักจะหวาดระแวงทุกครั้ง แถมเอาแต่ฝันร้ายอยู่ตลอดอีกด้วย

แต่ภาคินกลับไม่ได้ปรากฏตัวขึ้นมาอีก

“ติ๊งต่อง”

เวลาช่วงเช้าตรู่ พันดาวถูกเสียงกริ่งประตูปลุกจนตื่น