เหนือดาวยังมีเรา นิยาย บท 17

เสียงนี้สำหรับเธอแล้วมันแปลกอยู่ไม่น้อย เพราะว่าที่บ้านไม่มีแขกมา กริ่งประตูแทบจะเป็นของประดับตกแต่งเสียด้วยซ้ำ

นึกว่าเป็นเจ้าหน้าที่พนักงานของการบริหารจัดการทรัพย์สิน เธอหาวหนึ่งทีก่อนจะลุกขึ้นไปเปิดประตู รู้สึกระแวดระวังขึ้นมา จึงเปิดหน้าจอของกล้องที่อยู่ข้างนอกประตูขึ้นมา เห็นทิศเหนือยืนสวมชุดสูทเรียบตรงอยู่ข้างนอกประตู

เธอยืนอยู่หน้าประตู ไม่กล้าเปิดประตูออก แต่กริ่งประตูกลับดังอยู่ตลอดเวลา

วันที่เขารออยู่ที่ร้านตลอดทั้งช่วงเช้าในวันนั้นก็เพียงพอที่จะพิสูจน์ได้แล้วว่าเขามีความอดทนขนาดไหน พันดาวไม่สามารถไปยืดเยื้อให้เขาเสียเวลาได้แน่นอน

“คุณมาทำอะไร?” เธอตะโกนออกไปข้างนอกโดยมีประตูคั่นเอาไว้

เสียงกริ่งหยุดลง ก่อนที่เสียงของเขาจะดังขึ้นมา“เปิดประตู”

“ไม่เปิด คุณรีบไปซะ ถ้ายังไม่ไปฉันจะโทรศัพท์ไปเรียกให้ยามรักษาความปลอดภัยขึ้นมา”

“ผมจะกินคุณได้หรือไง?”

“ได้!”

ข้างนอกประตูนิ่งเงียบไปสักพัก ภายในห้องก็เงียบสงบเช่นกัน ผ่านไปสักพัก ดูเหมือนว่าเขาจะทำอะไรเธอไม่ได้ ก็เลยพูดขึ้นมา“ผมเอาของวางไว้ตรงประตูก็แล้วกัน คุณออกมาเอาเองนะ”

พอเขาพูดจบ พันดาวก็เห็นเขาหันตัวก่อนจะจากไปจากในจอ

เธอยืนหน้าประตูอยู่หลายนาที พอยืนยันแล้วว่าเขาไม่กลับมาอีก พันดาวถึงได้เปิดประตูออก ก่อนจะเห็นข้างๆประตูมีถุงกระดาษวางอยู่หนึ่งถุง ดูข้างบนของถุง เป็นถุงห่อของร้านอาหารเช้าที่เธอมักจะไปกินบ่อยๆร้านนั้น

เธอก้มตัวลงยกถุงขึ้นมา ก่อนจะรีบล็อกประตูไปทันที

กลอุบายในการมาส่งอาหารเช้าแบบนี้ มักจะเป็นวิธีการที่ผู้ชายมักจะใช้กับผู้หญิงในสมัยเรียนไม่ใช่หรือไง?

เอามาวางไว้ที่เธอมันไม่ได้ผลหรอก โดยเฉพาะเป็นของที่ทิศเหนือให้มาอีกด้วยแบบนี้

เธอจะรู้ได้ยังไงว่าเขาได้วางยาอะไรลงไปข้างในหรือเปล่า

ถ้าเกิดถูกวางยาตายอยู่ในบ้านขึ้นมาอาจจะไม่มีใครรู้ก็ได้

เธอเปิดถุงออกดู เป็นเซ็ตอาหารแนะนำที่เธอมักจะสั่งอยู่บ่อยๆ ทาร์ตโยเกิร์ตแล้วก็น้ำต้าหู้

เห็นแล้วรู้สึกเปรี้ยวปากอยากกินอยู่ไม่น้อย แต่หลังจากที่หลงกลไปแล้วครั้งหนึ่ง เธอจะไม่กินของของคนอื่นตามอำเภอใจอีก

เธอจ้องมองอยู่สักพัก ห่อมาได้อย่างดีมาก กินก็ไม่กล้ากิน จะทิ้งไปก็น่าเสียดาย

สุดท้ายตอนที่ออกจากห้อง เธอก็เอาอาหารเซ็ตนี้ทิ้งลงไปในถังขยะตรงทางเดิน

ตอนที่ลงไปชั้นล่างก็หันมองไปรอบๆ รู้สึกว่าทิศเหนือกำลังจ้องมองเธออยู่จากสักมุมหนึ่งที่เธอมองไม่เห็น จากนั้นก็จะปรากฏขึ้นมาอยู่ตรงหน้าของเธอตอนที่เธอไม่รู้ตัว

เพื่อนร่วมงานหนึ่งในนั้นก็พูดขึ้นมาอย่างยิ้มแย้ม“เกรงว่าสตูดิโอของพวกเราจะมีเรื่องที่น่ายินดีแล้วน่ะสิคะ”

ดอกไม้ช่อใหญ่ขนาดนั้น สีก็โดดเด่นสะดุดตาขนาดนั้น คริสแค่มองก็เห็นแล้ว ก่อนจะหันสายตาไปหาพันดาวที่อยู่ข้างๆทันที ดูเหมือนจะเข้าใจอะไรขึ้นมาแล้ว

พันดาวขมวดคิ้ว ไม่ได้ตอบรับต่อการหยอกล้อกันของพวกเธอ ก่อนจะหันตัวขึ้นไปชั้นบนทันที

พอเข้ามาในห้องทำงานของตัวเองก็หยิบโทรศัพท์ออกมา หาเบอร์ของทิศเหนือก่อนจะโทรออกไป

“น่าแปลกจริงๆ ไม่คิดว่าคุณจะเป็นฝ่ายโทรมาหาผมก่อน”

“ทิศเหนือหมายความว่ายังไง? นี่คุณคิดที่จะทำอะไรกันแน่?!”

“ทำไมถึงโมโหเกรี้ยวกราดตั้งแต่เช้าตรู่ขนาดนี้เลยล่ะ? อาหารเช้าไม่ถูกปากเหรอ? หรือว่าไม่ชอบดอกไม้? ถ้าไม่ชอบล่ะก็พรุ่งนี้ผมจะเปลี่ยนเป็นดอกลิลลี่ดีไหม? หรือดอกทานตะวัน? หรือว่าให้เปลี่ยนวันละประเภทเลยไหม?”

“คุณนี่มันน่ารำคาญจริงๆ ฉันขอร้องคุณอย่ามายุ่งวุ่นวายกับชีวิตของฉันได้ไหม?!”

“ผมไม่ได้บังคับให้คุณยอมรับผมสักหน่อย ผมชอบคุณไม่ได้หรือไง?”

“คุณชอบฉันหรือว่าชอบแกล้งฉันกันแน่?!ฉันแค่อยากจะใช้ชีวิตที่เรียบง่ายธรรมดา ทำงานอย่างเงียบสงบเท่านั้น คุณอย่ามาให้ฉันเห็นหน้าได้ไหม? ถือว่าฉันขอร้องล่ะ คุณปล่อยฉันไปได้ไหม?”