เหนือดาวยังมีเรา นิยาย บท 6

หลังจากที่ไหว้บรรพบุรุษเสร็จแล้ว พันดาวก็กินข้าวไปสองคำด้วยความรีบร้อน ก่อนจะจากตระกูลวงค์วันดีออกมาโดยเอาเรื่องงานมาอ้าง

เพราะว่าที่โต๊ะอาหารมีทิศเหนือนั่งอยู่ด้วย เขามองเธอด้วยสายตาแปลกๆเป็นระยะๆ ทำให้เธอรู้สึกอึดอัดไม่สบายไปทั่วทั้งตัว คิดว่าปลีกตัวออกมาก่อนน่าจะดีกว่า

ภาคีค่อนข้างเอาใจใส่ดูแลเธอมาโดยตลอด ตอนที่ไปก็ส่งคนขับรถมาให้กับเธอเป็นพิเศษ ส่งเธอมาจนถึงข้างนอกประตู

พันดาวเข้าใจดีว่า สิ่งดีๆที่ภาคีทำให้กับเธอ ก็เหมือนกับผู้ใหญ่ทำให้กับคนที่เด็กกว่า แล้วก็ยิ่งเหมือนกับช่วยดูแลเธอแทนน้องชายของเขาอีกด้วย

อันที่จริงภายในใจของพันดาวก็มีความสงสัยมากมายอยู่เหมือนกัน เธอเคยแอบไปถามลองเชิงภาคีเกี่ยวกับเรื่องของภาคินมาก่อน

เธอรู้สึกว่าภาคีรู้เรื่องราวเบื้องลึกเบื้องหลัง แต่กลับไม่ยอมบอกอะไรกับเธอทั้งนั้น แค่ให้เธอใช้ชีวิตอยู่ในตระกูลวงค์วันดีอย่างสงบจิตสงบใจเท่านั้น แล้วภายหลังจะให้คำตอบที่น่าพึงพอใจกับเธอเอง

พันดาวเองก็ไม่ได้อยากที่จะสืบเสาะความลับของตระกูลวงค์วันดีอะไรมากมายเหมือนกัน แต่แค่รู้สึกว่ายังไงก็เป็นสามีของตัวเอง แต่งงานกันมาสองปีแล้ว แม้แต่ข้อมูลพื้นฐานทั่วไปของสามีตัวเองก็ยังแค่รู้มาจากข่าวลือที่ไม่สามารถพิสูจน์ได้เหล่านั้นเท่านั้น ถึงขนาดที่ไม่เคยเจอหน้ากันมาก่อนเลยสักครั้ง เธอรู้สึกอยากรู้อยากเห็นอยู่ไม่น้อย

แต่ว่าชีวิตในตอนนี้เธอเองก็เริ่มจะคุ้นชินอย่างช้าๆแล้ว นอกจากย้ายเข้ามาอยู่ในบ้านหลังใหญ่แล้ว ก็ไม่ได้มีอะไรแตกต่างจากชีวิตตอนก่อนที่จะแต่งงานมากนัก

ในแต่ละวันก็ทำงานของตัวเองตามเดิม ไปทำงานเลิกงานภายในบ้านก็มีเพียงแค่เธอคนเดียวเท่านั้น รู้สึกว่ามันก็อิสระสบายใจเหมือนกัน

ดีกว่าการที่มีผู้ชายที่เอาแต่ใจขี้โมโหเอะอะก็มาระบายความโกรธใส่โดยอาศัยนามของสามีตั้งเยอะ

ตอนที่แต่งงานเข้ามาในตอนแรก เธอเคยคิดมาก่อนแล้วว่าตัวเองอาจจะถูกปฏิบัติอย่างโหดร้ายทารุณ ความเป็นไปได้ที่แปลกประหลาดต่างๆนานาเธอก็เคยคิดมาหมดแล้ว แต่กลับคิดไม่ถึงว่ามันจะเป็นแบบในตอนนี้

บางครั้งเธอก็ไม่เข้าใจว่าที่ตระกูลวงค์วันดีจ่ายเงินไปรับเธอเข้ามาในตระกูล มันเพื่ออะไรกันแน่

พอกลับมาถึงบ้านหยิบเอกสารข้อมูลการทำงาน ก่อนจะไปที่สตูดิโอโดยตรง

“มีที่ไหนกันล่ะ? ก็แค่เป็นไข้หวัดตามฤดูกาล รู้สึกไม่สบายเท่านั้นเอง”

“พวกเราต่างก็เป็นห่วงเธอทั้งนั้น ถ้าเกิดเธอแอบไปหาแฟนสักคนขึ้นมา บอสของพวกเราจะทำยังไง?”

พันดาวถลึงตามองเพื่อนร่วมงานที่พูดซุบซิบทันที“อย่ามาพูดมั่วซั่วนะ!”

พากันหัวเราะอย่างสนุกสนานอยู่สักพัก ไม่นานพันดาวก็กลับมาตั้งใจทำงานของตัวเองอย่างรวดเร็ว

แต่ยังคงถูกเรื่องเมื่อคืนส่งผลกระทบต่ออารมณ์ความคิดอยู่ เธอกัดปลายดินสอ จ้องมองกระดาษวาดรูป แต่กลับไม่ได้ลงมือวาดอยู่นานสองนาน

ภาพที่น่าอัปยศอดสูนั้นผุดขึ้นมาในหัว เธอหน้าแดงขึ้นมาทันที ก่อนจะตีหัวของตัวเองอย่างแรง พูดสะกดจิตตัวเองอยู่ภายในใจ ไม่ให้ตัวเองไปคิดถึงเรื่องเมื่อคืนอีก