เขยเลือดร้อน ตะลุยอาณาจักรบู๊ นิยาย บท 102

เขาเอ่ยถามอย่างลังเล“เหล่าเหยา ขายภาพนี้ให้ข้าได้หรือเปล่า? ข้าจะให้เงินเพิ่มอีกหน่อยนึง”

หลิวหยุนเซียงเพิ่งจะได้ยินเขาพูดว่าราคากี่แสน แต่ว่าตอนนี้เขากลับพูดว่าอยากจะซื้อ ในตอนนี้ภายในใจแอบดีใจ นี่หรือจะหายได้ดีแล้วเนี่ย ก่อนที่จะรีบเอ่ย“ภาพนี้พวกเราเหล่าเหยาต่างก็ชื่นชอบ หากเจ้าอยากได้ล่ะก็……งั้นก็ลองเสนอราคามาสิ?”

“แม่ ภาพนี้เราจะไม่ขายนะ” เซียวชุ่นพูดคัดค้านอย่างเสียงแข็ง

เซียวชุ่นไม่คิดว่ากงเนี่ยจะจงใจมาหลอกบ้านตระกูลเหยา อีกทั้งท้ายสุด...ใครแม่งจะเอารูปภาพที่ราคาห้าสิบล้านกว่าบาทที่สง่างามเช่นนี้มาแขวนไว้ที่ห้องรับแขก?

กงเนี่ยในตอนนี้รู้สึกพูดไม่ออกและเขิน แต่ทว่าเขานั้นก็ไม่ที่จะยอมแพ้ออกมา

ภาพนี้มันช่างเลียนแบบมาได้เหมือนมาก ถึงแม้จะเคยเห็นมาก่อนแล้ว แต่ราวกับว่าได้มีจิตวิญญาณและเสน่ห์ของปรมาจารย์จางอยู่ในนี้

บรรยากาศในตอนนี้ค่อนข้างที่จะแข็งทื่อไปหน่อย

“ทำไมล่ะ?กลับไปค่อยไปซื้ออีกอันไปแขวนไว้ก็ได้ไม่ใช้หรอ”หลิวหยุนเซียงเอ่ยอย่างเร่งรีบ

“ใช่สิ ผู้เพื่อนเซียว อาคุณอากงเขาอยากได้ก็ให้เขาไปเถอะ ก็แค่ภาพเลียนแบบไม่ใช่หรอ” เสิ่นซิ้งเย่ก็เอ่ยตาม

“ผู้เพื่อนเซียว อาคุณอากงเขาชอบภาพนี้มาก เจ้าไม่ค่อยเข้าใจเรื่องแบบนี้หรอก แขวนไว้จะไม่เหมือนอะไร? ขายให้อาคุณอากงเถอะ ไว้ให้เขาวางใจเถอะวันนี้”

ในตอนนี้เหยาเสิ่นก็ได้แอบดึงเสื้อขอวเซียวชุ่น และเอ่ยเบาๆ“ไม่งั้นก็ขายให้ลุงคุณอากงไปเถอะ ฉันมองดูแล้วเขาน่าจะชอบมันมากเลยนะ”

เซียวชุ่นอดไม่ได้และเบื่อ ไม่คิดว่าเหยาเสินจะเอ่ยดังนี้ ก่อนจะพูดความจริง“ไม่ใช่ผมไม่ขาย แต่ผมกลัวว่าเขาจะไม่มีเงินซื้อ”

คนทั้งสถานที่นี้ต่างเงียบกริบ

ทุกคนคิดว่าได้ยินผิดไป

ภายใต้ฝ่ามือของกงเนี่ยนั้นมีโรงงานของเขาตั้งมากมาย ทั้งตัวรวมกันแล้วยังไงก็มากกว่าร้อยล้าน

“เซียวชุ่น เจ้าพูดบ้าอะไรเนี่ย? พูดมั่วแน่ๆ！”เหยาเจี้ยนกั๋วเอ่ยด้วยสีหน้าไม่อยากจะเชื่อและไม่พอใจ

“ผู้เพื่อนเซียว เจ้าพูดได้ทำร้ายจิตใจไปแล้ว นี่มันของรักหรือสมบัติอะไรกัน มันก็แค่ภาพวาดภาพหนึ่ง มีหรือคุณอากงนั้นจะไม่สามารถซื้อได้ มาดูว่าเจ้าจะทำได้ไหม！”

“แปลกใจเลยที่ผู้คนนั้นจะมองเขาไม่ดีอย่างงั้น เจ้าเด็กพวกนี้ช่างเหลือเกินจริงๆ”

ส่วนคนอื่นๆก็ไม่ได้มีสีหน้าใด ลูกเขยตระกูลเหยานั้นช่างไม่มีมารยาทจริงๆ ไม่ใช่ทำให้คนอื่นอับอายขายขี้หน้าแบบนี้

งั้นก็แสดงว่าภาพพังๆภาพนี้ พวกเขานั้นเข้าใจความสามารถของกงเนี่ยดี ไม่อย่างงั้นทำไมจะไม่มีเงินซื้อล่ะ?

เมื่อเรื่องถึงดังนี้ เซียวชุ่นจึงไม่ได้แอบซ่อนอีกต่อไป ก่อนจะเอ่ยขึ้น “ภาพนี้ก็คือภาพวาดศิลปะของจริงของปรมาจารย์จางต้าเชียนยังไงล่ะ”

เขาพูดเอ่ยเบาๆ แต่ทว่ากลับดังมาก

“เลิกล้อเล่นได้แล้ว ภาพนี้ภาพฉิงไอ๋เซียนเก๋อฉันจำได้ว่ารอบก่อนได้มีการประมูลไปที่ห้าสิบล้านบาท อย่าบอกนะว่าเจ้าเป็นคนซื้อมา?”เซี่ยไห่จวินพูดพลางหัวเราะ

ราวกับว่าพวกเขาทำตัวเป็นพวกคนรวย ที่จะมาคอยติดตามข่าวพวกนี้ โดยเฉพาะของสะสมยอดนิยมในไม่กี่ปีก่อน

“ภาพห้าสิบล้านบาทเจ้าจะกล้าเอามาแขวนไว้ที่ผนังอย่างนี้หรอ วัวที่ว่าเก่งคงโดยพวกเจ้าเป่าจนตายไปแล้วมั้ง！”

เหยาเสินเงยหน้ามองด้วยความสงสัยไปที่เขา เจ้าชายคนนี้พูดออกมายากที่จะทำให้ผู้คนเชื่อจริงๆ ถึงแม้ภายในเดือนกว่าๆที่เซียวชุ่นนั้นทำให้เธอรู้สึกประหลาดใจกับเขาและไม่อยากจะเชื่อ ตอนนี้เธอไม่รู้แล้วว่าสิ่งไหนบ้างที่เขาพูดแล้วคือเรื่องจริงหรือเรื่องล้อเล่น

“เจ้าก็ไม่ได้กินเหล่าไปเยอะเลย นี่เยอะแล้วหรอ?”เสิ่นยี่เอ่ยขึ้น

เซียวชุ่นพยักไหล่ “ไม่คิดว่าพวกคุณจะไม่เชื่อ งั้นก็ช่างมันเถอะน่า”

“เจ้าเอาลงมาให้ข้าดูได้ไหม?” กงเนี่ยไม่ได้แสดงท่าทีโกรธแต่อย่างใด ก่อนจะเอ่ยพร้อมใบหน้าที่ตื่นเต้น

เซียวชุ่นพยักหน้า ก่อนที่จะเดินไป และลากเก้าอี้มา ก่อนที่จะยืนขึ้นไปและ ปลดภาพออกมาจากผนัง

กงเนี่ยค่อยๆรับภาพมาอย่างระมัดระวัง ก่อนที่จะรีบเดินไปที่โซฟาของห้องรับแขก และวางไว้ที่ที่วางน้ำชา

ผู้คนอื่นๆต่างก็สงสัยและเดินเข้ามา และรอที่จะดูคำหัวเราะของเซียวชุ่น อีกทั้งยังมาดูคำตลกของเหยาเจี้ยนกั๋วด้วย

“ฉันขอถอดกรอบรูปได้ไหม?” กงเนี่ยเอ่ยถามด้วยดวงตาขอร้อง สามารถมองเห็นได้ว่า เขานั้นหลงเสน่ห์ในภาพวาดไปแล้ว

เซียวชุ่นพยักหน้าอีกครั้ง

“อ้อ เพื่อนให้มานะ” เซียวชุ่นเอ่ยอย่างนิ่งๆ

ผู้คนอื่นๆ “……”

ในใจพวกของเขานั้นก็สงสัยว่าเซียวชุ่นจะไปมีเพื่อนอย่างงี้ได้อย่างไร คำพูดของผู้เชี่ยวชาญยังดังก้องอยู่ในหูของพวกเขา ในตอนนี้จึงไม่มีใครกล้าที่จะเอ่ยถามต่อ

ในตอนนี้หากถามเซียวชุ่นเขาคงไม่เต็มใจที่จะพูดความจริง ดังนั้นจึงทำได้แค่เงียบก่อน

ภายในใจของพวกเขาก็อดไม่ได้ที่จะคิดกันว่า พวกเขาก็อยากที่จะมีเพื่อนแบบนี้บ้าง！

ห้าสิบล้าน บริษัทของตระกูลเสิ่นนั้นหนึ่งบริษัท หนึ่งปีก็จะมีกำไรสุทธิไม่ถึงสิบล้าน ภาพใบนี้ก็เหมือนกำไรสุทธิห้าปีของเขา บริษัทอื่นๆที่ไม่เท่ากับตระกูลเสิ่นนั้น ยิ่งไม่ต้องพูดไปอีก

ถึงแม้ตัวของกงเนี่ยจะมีทรัพย์สินร้อยล้าน แต่ก็ไม่สามารถที่จะใช้ทรัพย์สินครึ่งหนึ่งของตัวเองซื้อภาพภาพนี้มาได้ จึงทำได้แค่มองอิจฉากันไป

ก่อนที่เขาจะไปเขาจึงนัดกับเสิ่นเจี้ยนกั๋วไว้ หากมีเวลาวันไหนก็จะมาดูอีก เหยาเจี้ยนกั๋วก็ตอบรับอย่างยินดี

ก่อนที่คนของเสิ่ยซิ้งเย่จะจากไป ตระกูลเหยาทั้งสามก็ได้กลับคฤหาสน์

“ลูกเขยที่ดี วันนี้คุณทำให้ฉันมีหน้ามีตาจริงๆ！”

เหยาเจี้ยนกั๋วเกินไปตบไหล่ของเซียวชุ่น ก่อนที่จะเป็นเพราะเมา เลยทำให้ลืมๆไปบ้างและเอ่ย “เจ้าได้เห็นใบหน้าของเหยาซิ้งเย่ไหม หน้าเขาแดงมากเลยนะ แดงเหมือนตูดลิงไปเลย”

“พ่อ พ่อดื่มเหล้าไปเยอะแล้วนะ พ่อมองหน้าตัวเองก็เหมือนกับเขานั่นแหละ” เหยาเสินเอ่ยพร้อมกรอกตาขาว

“ ฮ่า ฮ่า ข้าไม่สน เพราะเหล่าเซินนั้นเมื่อก่อนชอบดูถูกพ่อเจ้าไง แต่ว่าวันนี้ทำให้พ่อนั้นมีความสุขและภูมิใจเลยครั้งหนึ่ง ！”

ห้องที่เต็มไปด้วยกลิ่นเหล้า เหยาเสินใช้มือพัดไปมา ก่อนที่จะมองไปขาที่อ่อนแรงเลื่อนลอยของเหยาเจี้ยนกั๋ว

“พ่อ พ่อรีบไปล้างหน้าแปรงฟันเถอะ แล้วก็รีบกลับไปนอนได้แล้ว”

เหยาเสินอมยิ้ม ก่อนที่จะหรี่ตาง่วงๆเล็กน้อยแล้วเอ่ย “โอเค โอเค ฉันจะไปนอนแล้วนะ”