เขยเลือดร้อน ตะลุยอาณาจักรบู๊ นิยาย บท 103

หลิวหยุนเซียงมองไปภาพฉิงไอ๋เซียนเก๋อที่วางอยู่บนโต๊ะ ก่อนที่จะมองไปที่เซียวชุ่น และพูดอย่างไม่มีอารมณ์“ของแบบที่แพงขนาดนี้ เจ้าเด็กนี่มันจริงๆเลย ทำไมถึงไม่บอกฉันก่อนนะ หากมันหายไปล่ะ หรือถูกทำลายเสียหายจะทำยังไง?”

เซียวชุ่นเอ่ยยิ้มๆ “แม่ แม่ไม่ใช่หรอที่บอกว่าแขวนไว้ในห้องแล้วจะดียังไงล่ะ? แค่แม่ดีใจก็พอแล้ว”

เหยาเสินเงยหน้ามองเขาด้วยความประหลาดใจ เจ้าเด็กคนนี้ทำไมอยู่ดีๆถึงได้พูดดีขนาดนี้ คำพูดนี้มันช่างน่าประทับใจจริงๆ นี่มันไม่ใช่นิสัยของเขาเลย

ภายในใจของเซียวชุ่นคิด ในเมื่อเรื่องมันเกิดขึ้นแล้ว ยังไงสะก็ใช้โอกาสนี้ในการสร้างความประทับใจก็แล้วกัน

ในเมื่อคำพูดนี้ คำพูดเดียวก็สามารถที่จะทำให้แม่ยายนั้นดีใจมีความสุข อีกทั้งยังไม่ต้องเสียเงินเสียเนื้ออีก แล้วทำไมจะต้องไม่ทำด้วยล่ะ

ผู้หญิงหรอ ก็นิสัยคล้ายๆกันหมดนั่นแหละ

ทันใดนั้นความรู้สึกซับซ้อนที่ไม่สามารถที่จะอธิบายได้ของหลิวหยุนเซียงก็ปรากฏขึ้นมากมาย ทั้งปลื้มปริ่ม เสียใจ เพราะของที่แพงขนาดนี้ หากโดนตัวเองทำให้เสียหายขึ้นไป แน่นอนว่าความคิดที่จะฆ่าตัวตายคงจะมีแล้ว

แต่ว่าใบหน้าของเซียวชุ่นนั้นไม่ได้สนใจ เธอก็ไม่รู้ว่าควรจะพูดอย่างไร จะมีเพียงแต่ลมหายใจหนักๆที่พ่นออกจากจมูก

เหยาเสินนั้นได้เริ่มที่จะเก็บจานชามช้อนและตะเกียบ

เซียวชุ่นนั้นได้ทำการเก็บภาพฉิงไอ๋เซียนเก๋อ ก่อนที่จะเงยหน้ายิ้ม “แม่ ของพวกนี้แม่มาเก็บเถอะ ถ้าหากคุณอยากจะแขวนไว้อีกล่ะก็ รอพรุ่งนี้ค่อยหาช่างมาทำก็แล้วกัน ”

“ไม่งั้นให้เหยาเสินหาที่จัดเก็บดีๆไหมล่ะ หากไม่ดีถูกฉันทำเสียหายจะทำไง…”หลิวหยุนเซียงเอ่ยอย่างลังเล

ถึงแม้จะพูดเช่นนี้ แต่เธอนั้นก็อยากที่จะยังเอาของวางไว้ที่เธอที่นี่ เซียวชุ่นทำไมจะดูไม่ออก

“พังก็พังไปสิ ไม่เป็นไรหรอก”

“ ถ้าอย่างงั้นก็ได้ งั้นคุณก็ช่วยผมเก็บไปเถอะ โรงงานของคุณที่นั่นจะว่ายังไงมั้ย? หากว่าทำไม่ได้ล่ะ ของพวกนี้นับว่าเก้บไว้เป็นของชิ้นสุดท้ายของคุณไง”หลิวหยุนเซียงเอ่ยถามอย่างงุนงง

เซียวชุ่นพยักหน้า ก่อนที่จะยิ้มและไม่เอ่ยอะไร หลังจากนั้นเขาจึงลุกไปช่วยเหยาเสินเก็บของ

หลิวหยุนเซียงนั้นได้เก็บภาพฉิงไอ๋เซียนเก๋อแล้วก็เดินออกมาจากห้อง

“พวกคุณสองคนอย่ายุ่งไปก่อนเลย ผมทำเอง ยุ่งกันมาทั้งวันแล้ว รีบไปอาบน้ำแล้วนอนเถอะ”

ทั้งสองคนมองหน้ากันแล้วยิ้ม และไม่ได้ยื้อกันต่อไป ก่อนที่ทั้งสองคนจะกลับไปอาบน้ำแล้วแยกกันไปที่ห้องตัวเอง

“คุณมาช่วยฉันนวดหัวไหล่ทีสิ สองวันที่ผ่านมานี้รู้สึกจะแข็งๆตึงๆ” เหยาเสินตอนนี้ไม่ได้รู้สึกเขินอายเหมือนเมื่อก่อนแล้ว และก็คุ้นเคยชินกับแบบนี้ไปสะแล้ว

“โอเค”

เซียวชุ่นก็รีบกระโดดขึ้นไปบนเตียงแล้วไปนวดให้เธอ

“ภาพนั้นใครเป็นคนให้คุณหรอ?” เหยาเสินหลับและเอ่ยถามอย่างสงสัย

เซียวชุ่นจึงได้อธิบายเรื่องในวันนั้นหลินม่านชิงที่เขามีงานหมั้น

“ครั้งหน้าหากมีเรื่องอะไรคุณช่วยบอกฉันก่อนได้ไหม จะให้คุณมาทำให้ตกใจทุกครั้งฉันคงจะเป็นโรคหัวใจก่อนพอดี” เหยาเสินแกล้งบ่นๆ

“รับทราบ เจ้านาย”

เซียวชุ่นยิ้มและเอ่ยอู้อี้คนเดียว ผมพูดไปแล้วคุณก็ไม่เชื่อ เช็กพันล้านของผม อีกนิดเดียวก็จะถูกคุณเอาไปทิ้งแล้ว

“อากาศเย็นแล้ว นอนกับพื้นคงจะไม่ค่อยสบาย คุณไปนอนบนที่นอนเถอะ” เหยาเสินพูดอย่างลังเล

ถึงแม้ที่จะได้ย้ายเข้ามาอยู่ในคฤหาสน์แล้ว มีห้องมากมาย แต่ว่าทั้งสองคนกลับยังคงชินกับการไม่แยกห้องนอน และมักจะคิดว่าเหยาเสินนั้นคือเตียงนอน และเขาก็นอนกับพื้น

เมื่อพูดจบใบหน้าของเธอก็ค่อยๆเปลี่ยนเป็นร้อนผ่าว และร้อนจนไปถึงลำคอ ก่อนที่ใจของเธอนั้นจะเริ่มเต้นแรง

“ไม่ต้องหลอก เพิ่มเตียงนอนให้ผมก็พอแล้ว” เซียวชุ่นเอ่ยตอบอย่างไม่ลังเล

เหยาเสิน：“……”

“ลงไปข้างล่าง！”

แต่ว่าซ่งหลิงเอ๋อร์ไม่ได้โทรศัพท์มา แต่ว่าได้ส่งข้อความมา สองพยางค์ แบ่งกัน

เซียวชุ่นส่ายหัวอย่างอดไม่ได้ ทั้งๆที่บอกเธอไปแล้วว่าไม่ต้องให้

แต่ช่างมันเถอะ หากไม่รับล่ะก็ เจ้าเด็กน้อยคนนี้คงจะไม่จบแน่ๆ อีกทั้งยังเป็นจอมยุทธ์หญิงซ่ง จะมาพูดไม่เป็นคำพูดได้อย่างไร

เหยาเสินที่เห็นเขาทั้งรับโทรศัพท์ อีกพักก็ตอบข้อความ ก่อนจะอดถามไม่ได้ “ผู้บริหารเซียวทำไมถึงได้ยุ่งขนาดนี้ล่ะ?”

“เหยาเสินคุณก็ชมเกินไป แค่ยุ่งๆเรื่องไม่เป็นเรื่องเฉยๆ” เซียวชุ่นเอ่ยไปงั้นๆ

เหยาเสินกรอกตาขาวใส่เขา ก่อนที่จะลงไปด้านล่าง

หลังจากกินข้าวเช้า เหยาเสินก็ขับรถและพาเขาไปที่บริษัท

เมื่อเดินไปที่ประตูทางทิศตะวันออกของหน้าทางเข้าคฤหาสน์รถก็ดันมาเสีย ทำให้เหยาเสินนั้นร้อนรนมาก ก่อนที่จะโทรหาศูนย์บริการ4S ก่อนที่จะมีรถเฟอรารี่สีแดงขับมา เมื่อลดกระจกลงก็พบกับหญิงสามรูปงามที่อายุน้อยผู้หญิง ที่ใส่แว่นตาสีดำใหญ่ และมีใบหน้ารูปไข่ ก่อนที่จะขมวดคิ้ว

“ไม่คิดว่าจิ่นซิ่วกั๋วจี้จะมีรถพังๆแบบนี้ รีบๆลากหนีไปเถอะ น่าอายคนจะตาย！”

ทันใดนั้นใบหน้าของเหยาเสินก็เปลี่ยนเป็นสีแดง ในเวลานั้นเธอสับสน และไม่รู้ว่าจะทำเช่นไร

“ คุณโม่ ที่ทำให้คุณล่าช้าในการเดินทาง ขอโทษด้วยนะ”

ยามหนุ่มน้อยรูปหนึ่ง ที่เดินเข้ามาพร้อมยิ้มๆ และเอ่ยขึ้น

นี่คือดาราที่มีเชื่อเสียงของเมืองเจียงไห่ ชื่อว่าโม่ยี่ไป๋

มีนักธุรกิจหรือแบรนด์ต่างๆตามตื๊อเธอมากมาย แม้แต่คนรวยยังอยากจะรู้จักกับเธอ แต่ว่าพวกเขานั้นทำไม่ได้

อีกทั้งออดี้คันข้างหน้าก็เหมือนจะเพิ่งย้ายเข้ามาใหม่ เมื่อมองไปแล้วไม่น่าจะเป็นคนรวยอะไร แต่ก็เป็นเพราะมีอำนาจของจิ่นซิ่วกั๋วจี้เลยทำได้เข้ามาพักที่นี่

เมื่อเกิดเรื่องดังนั้น รปภ ถึงได้เข้ามาพูดคุยแล้วเอ่ยด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม และขาดไม่ได้ที่อยากจะลงไปคุกเข่าและเลียขา