เขยเลือดร้อน ตะลุยอาณาจักรบู๊ นิยาย บท 104

“ข้างหน้านั่นเป็นใครมาจากไหน? น่าจะไม่ใช่คนที่อยู่ที่นี่หรือเปล่า? ครั้งหน้าอย่าให้หมาหรือแมวอะไรเข้ามาข้างในสิ หากของหายขึ้นมา พวกเจ้ารับผิดชอบกันไหวหรือไง?” โม่ยี่ไป๋พูดอย่างอดไม่ได้ที่จะรู้สึกขมขื่น

“คุณไว้ใจเถอะ คุณโม่ แน่นอนว่าพวกเราจะไม่ให้ใครที่ไหนก็ได้เข้ามา” รปภเอ่ยพร้อมพยักหัวก้มลง

“ถ้าอย่างงั้นก็จะให้ฉันรออยู่ตรงนี้หรอไง?” ใบหน้าของโม่ยี่ไป๋เต็มไปด้วยความไม่พอใจ

“คุณถ้า…ถ้าอย่างงี้ก็แล้วกัน? งั้นวันนี้คุณออกไปทางประตูทิศตะวันตกได้ไหมครับ?” รปภ รู้ดีว่ารถคันหน้านั้นได้เสียแล้ว กลัวว่าจะต้องรอชั่วโมงกว่าก็ไม่อาจจะซ่อมเสร็จ จะไปทางไหนก็ยากไปหมด

เพี๊ยะ！

โม่ยี่ไป๋ตบลงไปข้างหูของ รปภ ก่อนที่จะเอ่ยอย่างทะนงตัว“ ฉันจะไปประตูไหน มันต้องให้แกมาคอยบอกหรอ? แกคิดว่าเวลาของฉันกับแกเหมือนกันที่ไม่มีมีราคาหรอ?จะบอกอะไรให้นะ แกมันทำให้ฉันเสียเวลาสุดๆ!”

ในความจริงแล้ว ประตูทางทิศตะวันตกนั้นห่างจากทางทิศตะวันออกไปแค่หนึ่งกิโลเมตรเท่านั้น หากขับรถไปคงแค่ไม่กี่นาที

รปภ คนนั้นใช้มือจับไปที่หน้าก่อนจะเอ่ยขอโทษ “ขอโทษครับ ขอโทษครับ คุณโม่ คุณรอสักครู่นะครับ ผมจะคิดหาวิธีให้ครับ”

“ขอโทษเขาเดี๋ยวนี้นะ”

ในตอนนี้มีเสียงที่ดังที่ไม่ร้อนรนเท่าไหร่มาจากข้างหลังดังขึ้นมา นั่นก็คือเซียวชุ่นนั่นเอง

“น้อง คุณไม่เป็นไรนะ พวกคุณรีบไปหาคนมาซ่อมรถทีเถอะ ให้มันติดคาประตูคงจะไม่ใช่วิธีที่ดีเท่าไหร่”

ถึงแม้เซียวชุ่นทั้งสองคนมองดูแล้วจะไม่ใช่คนรวยอะไร แต่ว่าเขาก็เป็นคนที่ รปภ ไม่กล้าที่จะทำให้เขานั้นไม่พอใจ

เขานั้นรีบไปเข็นรถของเซียวชุ่นหลบสักสองสามที เพราะกลัวว่าจะทำให้ทั้งสองคนนั้นปะทะกัน กลัวว่าจานข้าวของตัวเองรอบนี้จะปกป้องไม่ได้สะแล้ว

เพราะว่าเงินเดือนที่นี่นั้นให้มากกว่าที่อื่นเป็นหลายเท่า และเขานั้นไม่อยากที่จะเสียงานนี้ไป

“อ่า คุณนี่มันปากใช้ได้เลยนะ คุณรู้ไหมว่าฉันเป็นใคร? ให้ฉันไปขอโทษเขา มองดูแล้วคุณน่าจะบ้าไปแล้ว！” โม่ยี่ไป๋นั้นได้มองไปที่เซียวชุ่นอย่างดูถูกและเอ่ย

“ผมไม่สนใจหรอกว่าคุณเป็นใคร แต่ว่าขอโทษเขาสะ” เซียวชุ่นเอ่ยพูดด้วยสีหน้านิ้งเรียบไร้อารมณ์

ในตอนนี้เหยาเสินก็ได้เดินลงมาจากรถ เมื่อโม่ยี่ไป๋เห็นเหยาเสิน เธอจึงแอบตะลึง ผู้หญิงคนนี้ช่างสวยจริงๆ ถึงแม้เปรียบกับตัวเองนั้นจะมีความแตกต่างกันบ้าง แต่ว่าบนร่างกายของเธอนั้นกลับเปล่งประกายถึงความน่ารักอ่อนหวานและสวยงามออกมา

“ขอโทษนะคะคนสวย รถตอนนี้มีปัญหานิดหน่อย ขอโทษจริงๆ”

เหยาเสินตอนนี้ถึงแม้จะรู้สึกว่าโม่ยี่ไป๋นั้นทำเกินไป แต่ว่าเมื่อคิดตริตรองแล้วเรื่องนั้นมันเกิดจากตนเอง จึงทำได้เพียงแค่กล่าวเอ่ยขอโทษ และหวังว่าจะทำให้สถานการณ์ตอนนี้ที่จะตีกันนั้นกลับเป็นปกติ

“งั้นคุณเป็นลูกผู้ชายหรือเปล่า? คุณผู้หญิงสุดสวยคนนี้ก็ขับรถพังๆอะหรอ มองดูแล้วผู้ชายคนนี้น่าจะไม่มีประโยชน์เลยนะ”

โม่ยี่ไป๋ได้พูดอย่างเย่อหยิ่งสุดๆ ก่อนที่จะเหลือบมองไปที่เซียวชุ่น

“ในเมื่อไม่มีประโยชน์ก็อย่ามายุ่งเรื่องของคนอื่นสิ ดูแลตัวเองให้ดีก่อนเถอะ อย่ามาเป็นของให้คนอื่นขายขี้หน้าเลย”

ใบหน้าของเหยาเสินนั้นเปลี่ยนเป็นเย็นชา ก่อนที่จะเม้มปากแล้วเอ่ย “ผู้ชายของฉันจะเป็นยังไงคุณไม่ต้องมาสนใจหรอก หากคุณแน่มากคุณก็บินข้ามไปเลยสิ！”

เซียวชุ่นมองไปที่เธออยากตกใจ เมื่อสาวน้อยคนนี้ถึงเวลาแล้วก็ดุเดือดใช้ได้เลยนะ รักเลย！

“อะไรนะ？ว่ายังไงนะ？”

ในตอนนี้รถของเสิ่นยี่ก็ค่อยๆขับมาจอดด้านหลัง และมองเห็นเหยาเสิน ดั้งนั้นเขาขึงค่อยๆเกินออกมาจากทางด้านหลังของรถ ก่อนที่จะค่อยๆวิ่งเข้าไปถาม

“รถเหมือนว่าจะเสียแล้วน่ะ” เหยาเสินอดไม่ได้ที่จะหน้าอกจะสั่นๆ และรู้สึกไม่รู้จะทำอย่างไร

เสิ่นยี่หันหลังไปมองรถที่อยู่ข้างหลัง มองแวบเดียวเขาก็รู้ทันทีว่านั่นคือ โม่ยี่ไป๋ คฤหาสน์ของพวกเขาทั้งสองคนนั้นห่างกันไม่ไหว และพบเจอกันไม่กี่ครั้ง

“ที่แท้ก็คุณโม่เองหรอ พวกเราไม่ได้เจอกันนานเลยนะ”

“สองคนข้างหน้าคุณคุณชายเสิ่น รู้จักด้วยหรอ?” โม่ยี่ไป๋เอ่ยด้วยน้ำเสียงนุ่มๆ

“เพื่อนผมเอง ไว้หน้าผมหน่อยเถอะ ช่างมันจะได้ไหมล่ะ? คุณนั้นเป็นดาราดังใหญ่ขนาดนั้นหากมาทะเลาะกันตรงนี้ถูกคนอื่นถ่ายรูปไปมันก็จะดูไม่ดีไม่ใช่หรอ?”เสิ่นยี่พูดยิ้มๆ

แต่ว่าการที่จะลงทุนโปรโมตนั้น เงินจำนวนนี้ใช้เงินจำนวนไม่น้อยเลยในการลงทุน

แต่ว่าการโปรโมตในพื้นที่โทรทัศน์นั้น การวางโฆษณาหนึ่งฤดูนั้นใช้แค่ไม่กี่ล้าน อีกทั้งผลลัพธ์ยังมีข้อจำกัด

เพราะว่าตอนนี้โทรทัศน์ในพื้นที่นั้นมีอัตราที่ต่ำและนิ่ง หากจะวางโฆษณาไปทั่วประเทศเพื่อผลตอบรับที่ดีนั้น ในหนึ่งเดือนจะต้องใช้เงินหลายล้าน หากใช้ดาราอีกละก็ จะต้องใช้ราคาค้ำฟ้าอีก อีกทั้งสถานะบัญชีของบริษัทตอนนี้ยังรับไม่ไหวอีก

เซียวชุ่นที่ฟังอยู่ข้างๆ ก่อนที่จะเอ่ยพูด “เรื่องการวางโฆษณาบนโทรทัศน์ปล่อยให้เป็นหน้าที่ของผมเถอะ แต่ว่าผมมีแผนที่จะลองโปรโมตบนอินเทอร์เน็ต ไม่รู้ว่าผู้บริหารเหยาจะรับฟังไหม แต่ผมคิดว่าผลตอบรับของโฆษณาจะดีกว่าโทรทัศน์ที่แย่”

เหยาเสินนั้นไม่ได้สนใจสิ่งที่เขาพูดเกี่ยวกับโฆษณาบนโทรทัศน์ ก่อนที่จะมองไปที่เขา “ผู้บริหารเซียวพูดต่อเถอะ”

“ให้ประกาศทั่วประเทศว่ารับสาวหน้าตาไม่สวยห้าคน ให้เงินเดือนห้าหมื่น เพื่อมาทดลองผลิตภัณฑ์ของเรา หากไม่มีผลดีก็จะให้ผลตอบแทนห้าหมื่น และส่งข้อความนี้ไปให้นักโปรโมตรโฆษณามืออาชีพ แล้วพวกเราก็คอยอัปเดตสภาพตลอดทุกวัน แน่นอนว่าจะมีคนติดตามมากมาย”

“ให้ใช้ชื่อว่า “I speak for ugly girls”เป็นอย่างไรบ้าง？”

เหยาเสินและม่ายหย่าฉินหันมามองหน้ากัน

“นี่เป็นความคิดเห็นดีๆของคุณ？”

“ทำไมล่ะ？”

ม่ายหย่าฉินลังเลและเอ่ย “นั่น……ผู้บริหารเซียว ผลิตภัณฑ์ชิ้นนี้จะเป็นตัวเลี้ยงเลือดเนื้อของเขาเลยนะ ตอนนี้หาดารามาเป็นตัวแทนยังยากเลย ให้หาผู้หญิงไม่สวย มันจะเหมาะสมหรอ?”

เซียวชุ่นเอ่ยยิ้มๆ “ลองเปรียบเทียบเอานะ การสอบตั้งแต่สิบคะแนน จนผ่านเกณฑ์ หรือว่าตั้งแต่สิบจนถึงเก้าสิบคะแนนนั้นผล ความพัฒนาอันไหนมันแสดงชัดเจน? อีกทั้งความยากยังไม่เหมือนกัน ตั้งแต่สิบจนถึงผ่าน กับสิบจนถึงเก้าสิบนั้นง่ายกว่าตั้งเยอะ”

เหยาเสินทั้งสองคนในเร็วๆนั้นก็เข้าใจความหมายของเขา แต่ว่าก็ยังมีความแอบกังวลสงสัย

“ผลิตภัณฑ์ของเรานั้นได้วิจัยให้เน้นเรื่องการบำรุงที่อบอุ่นและอ่อนโยน หายในหนึ่งเดือนจะไปเห็นผลลัพธ์ได้อย่างไร”

“นั่นมันเมื่อก่อน ตอนนี้มันไม่เหมือนเดิมอีกแล้ว อย่าลืมสิ ข้างในยังมีสูตรส่วนผสมของผมอีกนะ” เซียวชุ่นเอ่ยด้วยความมั่นใจ