เขยเลือดร้อน ตะลุยอาณาจักรบู๊ นิยาย บท 82

โฮ๋เฉิงเหอพูดอีกว่า

“บนโลกนี้ผู้มีฝีมือช่างเยอะเหลือเกิน แชมป์ที่มีนามว่าเถียนปินที่ลานประลองบู๊ระดับสูงคนนั้นในขณะนี้ ก็ไม่รู้ภูมิหลังว่าเป็นมาอย่างไรเช่นกัน ฉันสงสัยว่าเขาไม่ใช่มนุษย์เลยด้วยซ้ำ

มีรอบหนึ่ง ผู้ท้าชิงยังไม่ทันได้ประชิดตัวก็กลัวไปก่อนแล้ว เหมือนลืมไปชั่วครู่หนึ่งว่าตนเองนั้นไปท้าดวล เขาก็ตามใจการออกกระบวนของอีกฝ่าย ไม่แม้กระทั่งโต้ตอบ งั้นยังต้องแข่งอะไรอีก ? แชมป์ในปีนี้ฉันว่าคงจะเป็นเขาแล้ว”

ทะลวงช่องว่าง ?

ส่วนที่ยอดเยี่ยมของในบู๊เส้าหลิน หนึ่งในสามสิ่งยอดเยี่ยมของเจ็ดสิบสองศิลปะ ทว่าเล่าลือกันว่าไม่ได้สืบทอดกันนานแล้ว หรือว่ามีคนเก่งเช่นนี้อยู่จริง ๆ ?

เซียวชุ่นแอบครุ่นคิด

แน่นอนว่าไม่ได้มีความหมายอะไรในสายตาของเซียวชุ่น เพียงแต่กังฟูที่ไม่ได้สืบทอดกันนานแล้วมาปรากฏอีกครั้ง ยังคงทำให้เขารู้สึกแปลกใจอยู่บ้าง

บู๊ฮั๋วเซี่ยมีประวัติมายาวนาน เป็นการตกผลึกทางสติปัญญาของเหล่าบรรพบุรุษ และก็เป็นของล้ำค่าทางวัฒนธรรมของชนชาติฮั๋วเซี่ย บัดนี้ตกต่ำลงเนื่องจากสาเหตุหลากหลายประการ ถึงขนาดถูกคนประฌามว่างดงามแต่ไร้แก่นแท้ ใช้การจริงไม่ได้ จึงทำให้คนทอดถอนใจ

“ประธานโฮ๋ฉันว่าครั้งนี้คุณอย่าเข้าร่วมเลย” เซียวชุ่นยิ้มกล่าว

“ทำไมล่ะ ? ฉันไม่ได้แข่งเพื่อเงินแค่นั่นซะหน่อย มาหาความบันเทิงต่างหาก” หลังจากโฮ๋เฉิงเหอได้ยินประโยคนี้ก็รู้สึกประหลาดใจอยู่เล็กน้อย

“เพราะว่าผู้ชนะเลิศสองคนนี้ล้วนเป็นของฉัน” เซียวชุ่นกล่าวด้วยความสุขุม

โฮ๋เฉิงเหออึ้งไป เกือบจะนึกว่าตนเองนั้นฟังผิดไปแล้ว

“คุณวางเงินเดิมพันว่าฉันชนะได้ น่าจะได้กำไรไม่น้อย จะไม่ได้เสียเที่ยวที่มาครั้งนี้” เซียวชุ่นยิ้มกล่าว

โฮ๋เฉิงเหอไม่ได้พูดอะไร เหลียงฮั่นก็ไม่ทำแล้ว

เขาเห็นเซียวชุ่นมีรูปร่างที่ไม่เลว ทว่าบนร่างกายของผู้ที่ฝึกบู๊ทุกคนต่างจะมีราศีที่พิเศษอย่างหนึ่งอยู่ แต่เซียวชุ่นที่อยู่เบื้องหน้ากลับไม่มีท่าทีของนักบู๊เลยสักนิด

ไม่ต้องพูดถึงลานประลองบู๊ระดับกลางหรือสูงเลย ต่อให้เป็นระดับต้นเขาก็อาจจะสู้ไม่ได้ด้วยซ้ำ

“พี่คนนี้ทะนงตนเองมากเกินไปแล้วกระมัง ?”

“ฉันแค่พูดความจริงก็เท่านั้น ส่วนนายจะเชื่อหรือไม่ ไม่นานก็จะพิสูจน์ได้” เซียวชุ่นพูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบ

เหลียงฮั่นมีนิสัยหุนหันพลันแล่น ตอนกำลังจะโมโหก็ถูกโฮ๋เฉิงเหอขวางเอาไว้ : “อย่าเสียมารยาทกับพี่เซียว ในเมื่อพี่เซียวพูดขนาดนี้แล้ว พวกเราตั้งหน้าตั้งตารอก็พอแล้ว”

หลังจากเซียวชุ่นรักษาโรคที่เขาบอกใครไม่ได้ที่เป็นมาหลายปีจนหายดี เขาจึงมีความเชื่อใจต่อเซียวชุ่นอยู่บ้าง

ทว่าในตอนนี้เขาก็ต้องรู้สึกสงสัยอยู่บ้าง

ดูจากประสบการณ์ที่เขาเข้าร่วมแท่นบู๊เงามืดมาหลายปี และก็เคยคบค้ากับผู้ที่ฝึกบู๊มาแล้วไม่น้อย

เซียวชุ่นไม่ใช่ผู้ที่ฝึกบู๊เลย สาวสวยน้อยคนนั้นยังพอมีกังฟูอยู่บ้าง ทว่าอย่างไรเสียก็เป็นเพียงแม่หนูที่อายุยี่สิบต้น ๆ ต่อให้เก่งจะสามารถเก่งได้สักแค่ไหนกันเชียว ?

มังกรสามก็นับเป็นคนหนึ่ง ทว่าเทียบกับเหลียงฮั่นแล้วยังคงมีความต่างอยู่บ้าง

เหลียงฮั่นเคยผ่านการสู้รบจริงมาแล้ว เป็นราชาแห่งพลทหารรุ่นหนึ่งที่ปืนออกมาจากกองคนตาย

โฮ๋เฉิงเหอคุยกันตามประสาไปที่ 603 ได้สักพักก็จากไปแล้ว

“พี่เซียว ไม่มีอะไรแล้วละก็ ฉันออกไปเดินเล่นล่ะ”

หลังจากทิ้งทั้งสามคนไว้ มังกรสามรู้สึกว่าเป็นส่วนเกินที่อยู่ในห้อง จึงเอ่ยปากพูด

แม้เขาคิดว่าพี่สะใภ้สวยขนาดนั้น เพียบพร้อมขนาดนั้น พี่ใหญ่ยังพาเด็กสาวที่ไม่ค่อยใจกว้างออกมา ทว่าอย่างไรเสียก็เป็นเรื่องครอบครัวของคนอื่น เขาก็พูดอะไรลำบาก

อีกอย่างเขารู้ว่าต้องแสดงเป็นบทคนใช้ให้ดีอย่างไร ต่อให้เซียวชุ่นไม่ได้เห็นเขาเป็นคนใช้ก็ตาม

เซียวชุ่นก็ไม่ได้คิดมาก นึกว่าเขาแค่อยู่ในห้องแล้วรู้สึกอุดอู้ จึงอยากออกไปผ่อนคลาย

“ได้ ไปสิ”

หลังจากมังกรสามออกไปเขาจึงตระหนักได้ว่ามีบางอย่างไม่ถูกต้องนิดหน่อย ชายโสดหญิงโสดอยู่ร่วมห้องเดียวกัน บรรยากาศจึงอึดอัดนิดหน่อยอย่างแปลกประหลาด

ทั้งสองคนก็ไม่ใช่ว่าไม่เคยอยู่ร่วมห้องเดียวกันมาก่อน เพียงแต่ไม่รู้ว่าเพราะอะไรจู่ ๆ ถึงได้เกิดความรู้สึกแบบนี้ขึ้น

หลังจากดูโทรทัศน์ไปได้สักพัก ซ่งหลิงเอ๋อร์จึงหาว : “ฉันไปอาบน้ำนอนล่ะ”

เซียวชุ่นส่งเสียง “อื้ม” จากในรูจมูก

ความมิดชิดห้องน้ำของโรงแรมถือว่าดีมาก ไม่มีกระจกฝ้าที่ทำให้เห็นทรวดทรงอรชรอ้อนแอ้นได้อย่างเลือนรางอย่างที่เล่าลือกัน

เพียงแต่เซียวชุ่นอายุยี่สิบกว่าปี เป็นอายุที่กำลังหนุ่มแน่น ได้ยินเสียงน้ำไหลซ่า ๆ ด้านในก็รู้สึกปากแห้งคอแห้งนิดหน่อย พลันกลืนน้ำลาย “เอื๊อก” เล็กน้อยโดยไม่รู้ตัว

เนื่องจากเซียวชุ่นไม่ได้บอกซ่งหลิงเอ๋อร์เลยว่าจะออกมาสองวัน เธอจึงไม่ได้เอาชุดนอนมาด้วย

ราวครึ่งชั่วโมงต่อมา ซ่งหลิงเอ๋อร์พันชุดคลุมอาบน้ำออกมา เส้นผมยังไม่แห้งดีนัก ใบหน้างดงามขาวผ่องเจือสีแดงระเรื่อ เปี่ยมไปด้วยความกระปรี้กระเปร่าของวัยรุ่น เผยไหล่ให้เห็นเล็กน้อย และอวดขาสวยที่ขาวสะอาดหมดจดอยู่ด้านนอก โดยเฉพาะกลิ่นหอมสดชื่นนั่นที่โชยมาเตะจมูก อดไม่ได้ที่จะทำให้เส้นเลือดขยายตัว

ลูกศิษย์เอ๋ย นี่เธอล่อลวงให้อาจารย์ทำผิดกฎหมายอยู่นะ !

ทว่าอย่างไรก็ตามเซียวชุ่นก็เป็นผู้ที่บำเพ็ญตบะ จิตใจต้องหนักแน่นกว่าคนธรรมดาทั่วไปมาก เขาทำให้จิตใจมั่นคง ดื่มน้ำแร่ไปค่อนขวด ในที่สุดก็ทำให้จิตใจสงบลงได้แล้ว

ประมาณห้าทุ่ม เซียวชุ่นอาบน้ำเสร็จจึงเปลี่ยนเป็นเสื้อยืดกับกางเกงขาสั้นที่แห้งสบาย

ตอนที่เตรียมจะนอน ซ่งหลิงเอ๋อร์ก็ห่อตัวเองเอาไว้แน่นหนา เผยเพียงใบหน้าเล็กที่เกียจคร้านออกมา ผมที่ยุ่งกระเซิงสยายไปตามใจชอบ จับจ้องมองเขาเอาไว้เขม็ง

ให้ตายสิทำไมถึงได้ล่อใจยิ่งกว่าเมื่อกี้อีกนะ !

“อาจารย์ อาจารย์คงจะไม่เผยนิสัยสัตว์ป่ากลางดึกหรอกนะ ?” ซ่งหลิงเอ๋อร์กระพริบตาให้สองที พร้อมเอ่ยอย่างอ่อนเพลีย

“ฉันกลัวเธอจะเผยนิสัยสัตว์ป่าซะมากกว่า !”

เซียวชุ่นรีบนอนลงพลันดึงผ้าห่มขึ้นมา แล้วตะแคงข้างพยายามไม่ไปมองเธอ

ยัยหนูนี่เป็นอะไรไป ? น่ากลัวเหลือเกิน !

ไร้คำพูดตลอดทั้งคืน