เกิดอีกคราเป็นชายาตัวร้าย(มีEbook) นิยาย บท 142

“คิดเพคะ แต่ยังแก้ไขไม่ได้”

หมิงเฉิงอวี่ขยับเข้าไปใกล้กลายเป็นว่าทั้งสองยืนประจันหน้ากันอยู่ “เจ้าไม่ยอมบอกสิ่งที่อยู่ในใจ ยังไม่ไว้ใจข้าอีกหรือ?”

ชิงหลานอึกอัก ความจริงของนางช่างเป็นเรื่องที่ไม่ควรให้ผู้ใดรับรู้ ขณะที่นางกำลังตัดสินใจจะเล่าให้องค์ชายฟัง จู่ๆ ฟ้าก็แลบขึ้นมาสองสามครั้งติดกันพร้อมเสียงซ่าดังขึ้นมาไม่ไกลนัก

“นั่นเสียงอะไรน่ะเพคะ?”

“ฝนตกน่ะสิ! เร็ว! เข้าไปหลบก่อน” อารามรีบร้อนองค์ชายจึงฉุดมือของนางขึ้นไปหลบฝนบนรถม้าคันใหญ่ที่จอดอยู่ใกล้ๆ

ฝนตกไม่ลืมหูลืมตา ชิงหลานที่ตกใจตามองค์ชายเข้าไปในรถม้าพลันนึกขึ้นได้นางจึงห่อไหล่ด้วยความกลัว หมิงเฉิงอวี่หันมามองอาการคนข้าง

“เจ้ากลัวหรือ? หลับตาเสียสิ” นางทำตามที่ชายหนุ่มบอกในขณะที่เขากอดร่างของนางให้ซุกไว้ในอก “ไม่ต้องกลัวนะ...ข้าจะดูแลเจ้าอีก ในนี้ที่มีข้าอยู่ด้วยไม่มีผู้ใดทำอันตรายเจ้าได้ สูดหายใจเข้าลึกๆ ค่อยๆ ปล่อยออก ทำใจให้สบาย”

น้ำเสียงปลอบโยนของชายหนุ่มทำให้ชิงหลานรู้สึกผ่อนคลาย คราวแรกตัวนางสั่นระริกแต่ร่างระอุของเขาทำให้นางรู้สึกอบอุ่นทั้งตัวและหัวใจ นางปรับลมหายใจตามที่เขาบอกจึงค่อยคลายความตื่นเต้นลง เสียงหัวใจของเขาเต้นแรงเหมือนกับหัวใจของนางในยามนี้ ชิงหลานยังไม่กล้าลืมตาเพราะภาพที่นางยังจดจำครั้งสุดท้ายของชาติก่อนนั้นยังคงหลอกหลอน

“ใจพระองค์เต้นแรงมากเพคะ”

“แล้วเจ้าเล่า? เป็นเหมือนข้าหรือไม่?”

ผิวแก้มนางร้อนผ่าวก่อนจะตอบเสียงเบา “เพคะ”

คำตอบของนางทำให้หมิงเฉิงอวี่ยิ้มออกมาด้วยใจอันเบ่งบาน

“เจ้าไม่รังเกียจข้าแล้วใช่หรือไม่?”

ชิงหลานซุกจมูกที่หน้าอกของชายหนุ่มตอบเสียงอู้อี้ “เพคะ”

คำตอบของนางทำให้องค์ชายสิบห้าทรงยิ้มกว้างด้วยความเบิกบานพระทัย

“ที่ข้าวุ่นวายซักไซ้เจ้าก็เพราะเกรงว่าวันหน้าเรื่องสกุลเผยอาจจะกลายเป็นเรื่องใหญ่กว่าที่เกิดในวันนี้” องค์ชายก้มลงมองคนในอ้อมกอด ฟ้าแลบแปลบเป็นทางยาวสลับกับเสียงฟ้าร้องอยู่ไกลๆ ทำให้พระองค์มองเห็นว่ายังคงหลับตาอยู่ “หากเจ้ากลัวก็หลับตาเอาไว้เถิด รอฝนตกแล้วเราค่อยออกไป”

“องครักษ์ข้างนอกล่ะเพคะ?”

“ไม่ไกลจากรถม้ามีศาลาพอให้หลบฝนอยู่ พวกเขาไม่ต้องลำบากยืนตากฝนหรอก” หมิงเฉิงอวี่ทรงไม่ยอมพานางวิ่งฝ่าฝนไปศาลาเองต่างหาก เพราะหากพานางไปที่นั่นก็คงไม่มีโอกาสได้คุยกับนางตามลำพังเช่นนี้

“หม่อมฉันไม่อยากเล่าเพราะเป็นเรื่องยากที่จะทรงเชื่อเพคะ?”

“เจ้าว่ามาก่อนสิ แล้วข้าจะบอกเองว่าเชื่อหรือไม่?”

“ทุกอย่างล้วนเป็นเพราะโชคชะตาเพคะ ในคืนที่หม่อมฉันป่วยหนักเจียนตายท่านแม่กับเสี่ยวลิ่งพาหม่อมฉันนั่งรถม้าเข้าเมืองหลวงผ่านจุดที่รถม้าของพระชายาเผยมู่ซีตกหน้าผา ครั้นไปถึงเมืองหลวงหม่อมฉันก็ฝันเห็นนางเพคะ”

“เผยมู่ซีห่วงฮูหยินผู้เฒ่ากับเผยสือถงใช่หรือไม่?”

“เพคะ นางรักคนทั้งสองนี้มาก นางว่าถังฮูหยินเป็นคนใจคอคับแคบและโลภมากมักจะหาทางยึดอำนาจในจวนและรังแกอนุภรรยาทั้งสองอยู่เสมอ อนุฉิวกับเผยสือถงไม่ค่อยได้รับความเป็นธรรมเพคะ”

ฝนเริ่มซาลงไปเล็กน้อย ร่างใหญ่ที่กอดนางอยู่ถอนหายใจเบาๆ “ความจริงข้าเองก็รู้สึกสงสารนาง ที่นางต้องมาตายอย่างน่าอนาถเช่นนี้ ที่ข้าไม่ต้องการแต่งงานกับคนสกุลเผยเพราะเกรงจะถูกนำไปแอบอ้างใช้อำนาจบารมีในทางที่ผิด เจ้าก็คงพอจะเคยได้ยินคำซุบซิบนินทาเรื่องของใต้เท้าเผยมาบ้างใช่หรือไม่”

“เพคะ หม่อมฉันรู้ว่าคนผู้นั้นมีโอกาสทำให้เกียรติพระองค์มัวหมอง”

“ข้าโกรธแค้นที่ใต้เท้าเผยบีบบังคับจึงได้ประกาศกับคนทั้งหลายว่าไม่อยากอภิเษกสมรสกับนางเพื่อหวังจะให้สกุลเผยรามือ แต่คนหน้าทนเช่นเขามีหรือจะยอมละทิ้งผลประโยชน์ยังคงยัดเยียดนางมาให้กับข้า ตอนที่รู้ว่านางตาย ข้าก็ได้ไปตรวจสอบที่เกิดเหตุอย่างละเอียดจึงรู้สึกสงสัยเหมือนอย่างพวกมือปราบว่านางถูกคนวางแผนฆ่า แม้จะมิได้ชอบพอเผยมู่ซี แต่ข้าก็ไม่อาจปล่อยให้นางตายอย่างอยุติธรรมได้ หลังจากนางตายไปใต้เท้าเผยกลับไม่ใยดีพยายามให้ปิดเป็นคดีอุบัติเหตุแล้วหาทางนำเอาเผยหนิงเอ๋อร์ให้มาอภิเษกกับข้าแทนที่นางอีก เช่นนี้แล้วข้ายิ่งสงสารเผยมู่ซียิ่งกว่าเดิม”

เผยมู่ซีที่ซุกซบอยู่กับอกคู่หมั้นในชาติก่อนของตน ร่ำไห้สะอึกสะอื้นออกมา นางเคยชิงชังรังเกียจที่เขาแสดงตนเหยียดหยามนางต่อหน้าธารกำนัล แต่เมื่อได้ฟังความในใจขององค์ชายสิบห้า นางจึงได้รู้ว่าคนผู้นี้เป็นเพียงผู้เดียวที่ยามนางเสียชีวิตไปมิได้ละทิ้งนาง ยังคงพยายามตามไล่ล่าคนร้ายที่ลอบสังหารนางอย่างไม่ลดละเผยมู่ซีจึงให้อภัยเขาอยู่ในใจ...ทั้งหมดล้วนแล้วแต่เป็นเพราะนางและเขามองเห็นในมุมของตนเองเท่านั้น!

“หลานเอ๋อร์ เจ้าร้องไห้ทำไมหรือ?” แรงสะอื้นน้อยๆ ในอ้อมกอดทำให้ หมิงเฉิงอวี่ต้องก้มลงมอง

“หม่อมฉันขอบพระทัยองค์ชายแทนคุณหนูใหญ่เผยด้วยเพคะที่พระองค์ทรงเมตตาสนใจเรื่องความตายของนางจนทำให้จับคนร้ายได้สำเร็จ”

“จะอย่างไรเผยมู่ซีก็ได้ชื่อว่าเป็นว่าที่พระชายาของข้า ข้าจึงสมควรรับผิดชอบต่อการตายของนางด้วย อีกอย่างการจับกุมคนทำผิดกฎหมายก็เป็นหน้าที่ของข้า หากไม่ใส่ใจต่อหน้าที่ของตนเองแล้วข้าก็ย่อมไม่อาจดำรงตนอยู่ในฐานะและตำแหน่งอันสมควรนี้ได้”

*****************************