เล่ห์รัก ท่านประธาน นิยาย บท 1067

หลังจากฉลองวันเกิดของเธอเสร็จ เชนน์ก็กลับมาที่ออซซิตี้อีกสองสามวันเพื่ออยู่กับแยนนี่

อย่างไรก็ตาม แยนนี่ต้องออกไปถ่ายหนังแต่เช้ากว่าจะกลับมาก็ตอนดึก เธอไม่มีเวลาอยู่กับเชนน์จึงพูดว่า “คุณชาย กลับไปนอร์ธซิตี้เถอะ คุณอยู่กับฉันที่นี่ฉันก็ไม่มีเวลามาอยู่กับคุณเลยด้วยซ้ำ อีกอย่างฉันไม่ค่อยมีสมาธิเท่าไหร่ ก็เลยแสดงได้ไม่ค่อยดีนัก”

เชนน์มองที่เธอก่อนจะเลิกคิ้วถาม “งั้นฉันกวนใจเธอเหรอ?”

แยนนี่เดินไปที่เตียงและอดไม่ได้ที่จะหัวเราะกับท่าทางบึ้งตึงของเขา เธอกางแขนของเขาออกมาก่อนจะเข้าไปสวมกอด “คุณชาย ฉันขอถามอะไรสักอย่างหน่อยได้ไหม”

เชนน์ตอบเสียงแข็งกร้าว "ว่ามา"

แยนนี่จับมือของเขาและพูดอย่างอ่อนโยนว่า “ในอนาคตถ้าฉันกำลังถ่ายหนัง คุณช่วยอย่ามาหาฉันแบบกะทันหันแบบนี้อีกได้ไหม?”

‘หึ กลัวฉันจะจับได้ว่ามีชู้เหรอ?’

เชนน์ไม่ตอบ สีหน้าของเขาเริ่มเย็นชา

แยนนี่กลัวว่าจะถูกเข้าใจผิดเธอจึงรีบพูดต่อว่า “อย่าเข้าใจฉันผิดนะ ไม่ใช่ว่าไม่อยากเจอคุณ แต่พอคุณอยู่ที่นี่มันส่งผลต่ออารมณ์ของฉัน มันค่อนข้างยากที่จะปรับอารมณ์ให้เข้ากับตัวละคร”

เช่นเดียวกับเมื่อไม่กี่วันที่ผ่านมาที่เชนน์มาหาเธอและจัดเซอร์ไพรซ์ฉลองวันเกิดให้เธอ มันก็จริงที่เธอมีความสุขแต่ถึงอย่างนั้นเธอก็เสียสมาธิเสียจนไม่อาจแสดงได้ดีเช่นเก่ง

ในช่วงสองสามวันที่ผ่านมาแลร์รีเริ่มวิจารณ์ถึงเธอ

คนเรามีพลังงานในปริมาณที่จำกัด การใช้เวลากับเชนน์ทำให้เธอมีความสุข แต่การรับบทเป็นเฟลิเซีย ไรลีย์ เธอจะต้องควบคุมอารมณ์ให้มากกว่านี้ เรื่องนี้ทำให้แยนนี่ไม่สามารถโฟกัสกับการแสดงของเธอ

เชนน์ดูฉุนเล็กน้อย เขาพลิกตัวหันหลังให้เธอก่อนจะผล็อยหลับไป

แยนนี่นี่มองแผ่นแผ่นหลังเครียดตึงที่เย่อหยิ่งของเขา เธออยากจะหัวเราะแต่ก็รู้สึกหดหู่ในเวลาเดียวกัน เชนน์เป็นชายหนุ่มอายุ 27 ปี แต่ทำไมเขาถึงได้รับมือยากกว่าเด็กสาวอายุ 20 ปีอย่างเธอกัน?

แยนนี่ไม่ใช่คนใจแคบและโกรธง่ายเช่นกัน เธอตัดสินใจเกลี้ยกล่อมเขา หญิงสาวกางแขนออกแล้วโอบกอดแผ่นหนังนั้นจากด้านหลัง ใบหน้าสวยถูกับหลังแกร่งเบาๆ “โกรธเหรอ?”

เชนน์ยังคงเงียบ เขาเลือกที่จะไม่สนใจเธอ

แยนนี่มองหน้าเขา 'นี่เขาหลับจริงๆ เหรอ'

เธอยังคงกอดเขาต่อและพูดว่า “เชนน์ คุณเริ่มมีอิทธิพลต่ออารมณ์ของฉัน พอคุณอยู่ที่นี่กับฉันแน่นอนว่าฉันมีความสุข นั่นเป็นเหตุผลที่ฉันไม่สามารถปรับอารมณ์เข้าสู่ตัวละครได้เร็วเหมือนแต่ก่อน”

เชนน์ที่นอนหันหลังให้กับเธอลืมตาขึ้น เขาเงียบไปครู่หนึ่งก่อนจะหลับตาลงอย่างเดิม เขาแสร้งทำเป็นหันไปรอบ ๆ และกอดแยนนี่ไว้ในอ้อมแขนเสียงทุ้มเอ่ยพึมพำสองสามคำจากริมฝีปากบาง “นอนกันเถอะ”

แยนนี่ระบายยิ้มอยู่ในอ้อมแขนของเขา

…

เชนน์เพิ่งกลับมาที่นอร์ธซิตี้ได้ไม่นานคาราก็มาหาเขา

แต่ถึงเธอจะมาหาเชนน์ก็ไม่ได้ต้องการพบเธอในตอนนั้น เขาจึงส่งเจคไปพบกับเธอแทน

คารารออยู่บริเวณเลานจ์รับแขก กำจดหมายไว้ในมือสองสามฉบับ เธอกัดริมฝีปากแล้วพูดว่า “เจค ถ้านายท่านเชนน์ไม่เห็นฉัน เขาจะเสียใจทีหลัง”

เจคยิ้มอย่างมืออาชีพ “เขาจะเสียใจหรือไม่ก็เรื่องของเขา นายท่านเชนน์บอกว่าวันนี้เขายุ่ง ไม่มีเวลามาพบคุณ ในฐานะผู้ช่วยของเขา ผมทำตามที่ได้รับคำสั่งเท่านั้น ผมจะไม่ตัดสินใจแทนนายท่าน คุณคาราได้โปรดกลับไปก่อนเถอะครับ วันนี้นายท่านไม่พบแขก”

คารายังคงลังเลใจ เธอโยนจดหมายลงบนโต๊ะแล้วพูดว่า “กรุณาส่งจดหมายนี้ให้นายท่านเชนน์ด้วย ฉันมาที่นี่เพื่อส่งจดหมายเหล่านี้ให้กับเขาเพราะฉันไม่ต้องการให้นายท่านถูกน้องสาวของฉันหลอก”

ทันทีที่เครื่องบินลงจอดเธอก็หาทางติดต่อเชนน์ทันทีและส่งข้อความถึงเขา

ในช่วงเก้าเดือนที่ผ่านมา เธอแทบไม่ได้ติดต่อเชนน์เลย เธอรู้ว่าเพราะเธอไม่ได้สนใจเขามากนัก เขาอาจจะเก็บงำความน้อยใจไว้ ดังนั้นแยนนี่จึงเริ่มติดต่อเขาก่อน

[คุณชาย ฉันกลับมาที่นอร์ธซิตี้แล้ว มารับฉันหน่อยได้ไหมคะ]

ข้อความของเธอดูออดอ้อนเป็นพิเศษ

เมื่อเชนน์ได้รับข้อความ ดวงตาของเขาก็หรี่ลงก่อนที่เขาจะลบข้อความของเธอ

คืนนั้นเชนน์อยู่ให้ความบันเทิงกับแขกจนเป็นเวลา 3 ทุ่ม ดังนั้นเขาจึงไม่ได้ส่งข้อความใดๆ กลับไปถึงแยนนี่

แยนนี่พยายามโทรและส่งข้อความหาเขาแต่ก็ไม่เป็นผล

ประมาณเที่ยงคืนแยนนี่อดไม่ได้ที่จะส่งข้อความหาเขาอีกครั้ง หญิงสาวยังไม่วายถามด้วยความติดตลก

[นี่คุณชาย คุณไม่ต้องการฉันอีกต่อไปแล้วใช่ไหม?]

เชนน์อยู่ที่บาร์และกำลังดื่ม เมื่อเขาเห็นข้อความชายหนุ่มก็กัดฟันกรอดแล้วตะโกนว่า “ไอ้เ*ว”

เขาไม่รู้ว่าเขาด่าแยนนี่หรือตัวเองกันแน่

เขาทุบโทรศัพท์เครื่องหรูกับบาร์เสียงดังลั่นจนทำให้คนอื่นๆ ตกใจ