เล่ห์รัก ท่านประธาน นิยาย บท 1106

ตอนที่เขาก้าวเท้าออกมาจากร้านอาหาร มันก็ถึงเวลาตกดึกแล้ว

อากาศช่วงต้นฤดูใบไม้ผลิในนอร์ท ซิตี้เปลี่ยนจากอุ่นไปหนาวอย่างเฉียบพลันได้ตลอด

เชนน์ยืนนิ่งอยู่หน้าทางเข้าโรงแรม เขาเงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้า ช่างเป็นค่ำคืนที่มืดมิดเสียจริง

อากาศยังเหน็บหนาวน่าเศร้าซึมไม่ต่างจากตอนฤดูหนาวเลย

เจคขับรถวนมาถึง เขาลงจากรถมาเปิดประตูด้านหลังให้ แล้วจึงเพิ่งสังเกตเห็นว่าเชนน์กำลังยืนเหม่ออยู่หน้าโรงแรม

เจคเรียกเขา “ประธานเชนน์ครับ ถึงเวลากลับแล้ว”

เชนน์เอามือล้วงกระเป๋าข้างหนึ่ง เขาไม่ได้เร่งขึ้นรถ แต่กลับเอ่ยสิ่งที่ไม่เกี่ยวกันขึ้นมาแทน “ถึงฤดูใบไม้ผลิแล้วแท้ ๆ แต่ทำไมท้องฟ้ายังมืดขนาดนี้นะ?”

เจคไม่ได้คิดจริงจังกับคำถามข้อนี้ เขาเพียงส่งรอยยิ้มให้แล้วตอบกลับไปว่า “ยิ่งฟ้ามืดมากเท่าไหร่ ดาวก็ยิ่งส่องสว่างมากขึ้นเท่านั้นครับ”

“นายว่าในลอสแอนเจลิสมีดาวที่ส่องสว่างไหม?”

เจคตอบกลับมาอย่างไม่ต้องคิด “ลอสแอนเจลิสมีสภาพภูมิอากาศแบบเมดิเตอร์เรเนียน อุณหภูมิคงที่กว่ามาก สภาพอากาศแห้งทั้งปี ฝนตกเพียงเล็กน้อย แดดก็จ้าตลอดทั้งปีเหมือนกัน ถ้าอากาศดี ๆ ดาวในลอสแอนเจลิสก็น่าจะส่องสว่างกว่าที่ประเทศเรามากครับ”

“นายพูดมากไปแล้ว” เชนน์เหลือบตามองใส่อีกฝ่าย ก่อนจะก้าวขึ้นรถด้วยท่าทางอารมณ์บูด

เจคถึงกับพูดไม่ออกเลยทีเดียว

‘อ้อ ลอสแอนเจลิสอย่างนั้นเหรอ เขาคิดถึงคุณแยนนี่หรือเปล่านะ?’

รถสีดำขับตรงไปข้างหน้า

คืนนี้เชนน์ไม่ได้ดื่มมากขนาดนั้น แต่ก็ยังนับว่าดื่มไปพอสมควรอยู่ดี เขาจึงอยู่ในสถานะกึ่งเมา

เจคกวาดสายตามองเชนน์ผ่านกระจกมองหลัง เขาอ้ำอึ้งอยู่พักหนึ่ง ก่อนจะเอ่ยออกมาว่า “ประธานเชนน์ครับ ผมจำได้ว่าอีกสองวันข้างหน้าก็จะเป็นวันเกิดคุณแล้ว ในเมื่อช่วงนี้คุณไม่ได้ติดธุระอะไรมาก ให้ผมจองตั๋วเที่ยวบินไปลอสแอนเจลิสให้ไหมครับ คุณจะได้ไปหาคุณแยน...”

ยังพูดไม่ทันจบ เชนน์ก็โต้กลับมาด้วยเสียงเย็นเยียบ “นี่ไม่รู้หรือไงว่าฉันไม่เคยฉลองวันเกิด”

เจคพูดไม่ออกไปอีกรอบ ‘เวร! จะทำแบบไหนก็ไม่ถูกสักที’

เชนน์หลับตาแล้วเอนหลังพักผ่อน สีหน้าไร้ความรู้สึกของเขาทำให้เจครู้สึกกระวนกระวาย

เขาควรจะพูดอะไรไหม? หรือจะปล่อยให้ความเงียบนี้ยังอยู่ต่อไปดี นี่เป็นปัญหาที่เจคกำลังเผชิญอยู่ตอนนี้

ดูท่าทางแล้วเชนน์เหมือนจะไม่อยากคุยกับใคร เจคจึงปิดปากเงียบแล้วไม่พูดอะไรต่อ

ที่เบาะหลังนั้น เชนน์ยังรู้สึกหงุดหงิดอยู่

บางทีที่เขารู้สึกแย่ตอนนี้อาจจะมาจากที่เขาเจอกับมาเรียที่ร้านอาหารคืนนี้ก็ได้ หรืออาจจะมาจากการที่เจ้าเจคสมองทึ่มยกเรื่องแยนนี่มาพูด ไม่ว่าจะตั้งใจหรือไม่ก็ตาม

เชนน์ขมวดคิ้วแล้วหยิบโทรศัพท์ของเขาขึ้นมา เขาเลื่อนข้อความไปเรื่อย ๆ จนสุดท้ายก็กดแตะที่ข้อความของแยนนี่

ก็เหมือนเคย ที่แยนนี่จะส่งข้อความบอกฝันดีมาให้ แต่เขาไม่ได้ส่งอะไรตอบกลับไป

เขาใช้นิ้วเรียวยาวพิมพ์ข้อความสองคำลงไปในช่องแชต [ฝันดี]

เขากำลังจะกดส่ง แต่กลับลังเลอยู่ครู่หนึ่ง จนสุดท้ายก็ตัดสินใจลบข้อความ กดออกแอปแล้วล็อกหน้าจอมือถือไป

ในเมื่อเขาเจอเธอไม่ได้ เขาก็ไม่ต้องตอบข้อความเธอดีกว่า จะรำลึกถึงอดีตไปก็ไม่ได้อะไรขึ้นมา

เขาคิดถึงช่วงเวลาที่เธอนอนหนุนอกเขา จ้องมองเขาด้วยดวงตาเรียวเล็ก แล้วส่งยิ้มให้ พร้อมกับเอ่ยคำว่า “ฝันดีนะคะ จอร์แดน”

จากนั้น พวกเขาก็นอนกอดกันทั้งคืน

...

ในขณะเดียวกัน ณ อีกฟากหนึ่งของมหาสมุทร ก็เป็นเวลา 9 โมงเช้าที่ลอสแอนเจลิสพอดี

แยนนี่ส่งข้อความบอกฝันดีให้เชนน์ในขณะที่ตอนนี้เป็นเวลาเช้า เพราะนอร์ท ซิตี้กับลอสแอนเจลิสเวลาห่างกันถึง 15 ชั่วโมง

แปลว่า ในขณะที่เชนน์กำลังพบกับยามค่ำคืน วันใหม่ของแยนนี่ก็เพิ่งเริ่มต้นขึ้น

ถ้าดูจากไลฟ์สไตล์ของเชนน์ที่เป็นสายนอนดึกแล้ว เขายังไม่นอนตอนนี้หรอก ดังนั้น ที่เขาไม่ตอบข้อความของเธอ ไม่ได้เป็นเพราะเวลาต่างกันหรอก แต่ล้วนมาจากสาเหตุที่ว่าเขาไม่อยากตอบ หรือไม่รู้จะตอบอย่างไรต่างหาก

นี่เป็นเดือนที่สองแล้วที่แยนนี่อยู่ห่างจากเชนน์

‘เหวี่ยงเพราะประจำเดือนมา? ผู้กำกับผู้ชายเขามีอะไรแบบนั้นด้วยเหรอ?’

เคลลี่ผลักแยนนี่เข้าห้องแต่งตัวแล้วพูดเร่ง “รีบเปลี่ยนชุดเร็วเข้า! ฉันให้เวลาสามนาที โอเคเนอะ?”

แยนนี่ยกนิ้วโอเคให้ ระหว่างนั้นเคลลี่ก็รออีกฝ่ายอยู่ข้างนอกห้องแต่งตัว

ระหว่างที่เปลี่ยนชุด แยนนี่ก็คุยกับเคลลี่ไปด้วย “เคลลี่ นับจากพรุ่งนี้ไป ฉันขอหยุดพักสองวันได้ไหม?”

เคลลี่ขมวดคิ้ว “นี่ แม่คุณ เธอเพิ่งได้เข้ากองถ่ายเองนะ! เธอเพิ่งเริ่มแล้วจะหนีเลยอย่างนั้นเหรอ? คิดว่าผู้กำกับกับโปรดิวเซอร์เขาจะคิดว่าเธอเป็นคนยังไงล่ะ? พี่ถามจริง ๆ นะน้อง น้องยังอยากทำงานต่อในวงการฮอลลีวูดไหม?”

“แค่สองวันเอง พอฉันกลับมานะ ฉันจะตั้งใจทำงานเลย ตกลงไหม?”

“ไม่ตกลงค่ะ! ไม่อนุญาตใด ๆ ทั้งสิ้น! นี่เธอวางแผนลาเพื่อจะกลับไปใช่ไหม?”

แยนนี่เปลี่ยนชุดเสร็จแล้วจึงก้าวออกมาจากห้องเปลี่ยนชุด “ใช่แล้วล่ะ ฉันมีแผนว่าจะกลับไป”

“ทำไมล่ะ? กลับไปฉลองวันเกิดแฟนเธอเหรอ?”

เคลลี่แค่ทักเหตุผลขึ้นมาเล่น ๆ แต่ไม่คิดว่าแยนนี่จะเงียบกริบเป็นคำตอบให้จริง

เคลลี่ไม่รู้ว่าจะหัวเราะหรือจะร้องไห้ดีกับสิ่งที่อีกฝ่ายสื่อมา “โอ๊ยตายแล้ว น้องสาว! นี่พี่เดาถูกเหรอเนี่ย? เธอมีแฟนจริง ๆ เหรอ?”

แยนนี่ยอมรับคำนั้นผ่านความเงียบ

เคลลี่มองเธอแล้วเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงทีเล่นทีจริง “ถ้าเธออยากกลับไปฉลองวันเกิดให้แฟนเธอล่ะก็ พี่ก็ไม่ได้ห้ามอะไรหรอกนะ แต่เธอต้องคิดดี ๆ ว่าเธออยากได้ความรักระยะสั้น หรือหน้าที่การงานระยะยาวกันแน่? ตอนอายุเท่าเธอน่ะ พี่ก็เข้าใจว่าการกลับไปอยู่กับแฟน ได้ฉลองวันเกิดด้วยกัน ได้ร้องไห้ได้โอบกอดซึ่งกันและกันมันเป็นสิ่งจำเป็น แต่เธอจ๋า เธอต้องรู้นะว่าเธออาจจะพลาดโอกาสครั้งยิ่งใหญ่จากการที่เธอกลับไปในช่วงสองวันนี้ โอกาสที่เธอจะได้เป็นดาวเด่นของวงการ หรืออาจจะเป็นโอกาสที่ได้ไปถึงออสการ์ที่เธออาจจะพลาดก็ได้”

เคลลี่เป็นผู้หญิงวัย 35 สถานะโสด ไม่ได้แต่งงาน เธอเป็นผู้หญิงที่แข็งแกร่ง เลี้ยงดูตัวเองได้ เธอไม่ต้องการแต่งงาน แต่โฟกัสที่เรื่องหน้าที่การงานของตัวเองแทน สำหรับเธอแล้ว ผู้ชายเป็นสิ่งมีชีวิตที่เอาแน่เอานอนอะไรไม่ได้เลย

แยนนี่เข้าใจคำพูดของเคลลี่ดี ตอนนั้นเธอก็เริ่มรู้สึกโอนเอียงไปกับคำพูดของเคลลี่อยู่หน่อย ๆ

แยนนี่รู้สึกขัดแย้งในตัวเอง

เธอเพิ่งจะได้เริ่มทำงาน ถ้าเธอลาพักตอนนี้เพื่อกลับไปที่นอร์ท ซิตี้ แล้วล่ะก็ มันจะกลายเป็นว่าเธอไม่ใช่พวกมืออาชีพและทำให้เธอดูเหมือนคนไม่มีความทะเยอทะยานในหน้าที่การงานเลย

เคลลี่มองแยนนี่ เธอยื่นมือออกมาแตะที่ไหล่ของอีกฝ่ายแล้วกล่าวว่า “สาวน้อย พี่จะให้คำแนะนำสักข้อนะ จะทำอะไรก็คิดดี ๆ เพราะผลที่ตามมาจะติดตามเธอไปตลอด บางที เธอก็ต้องทำสิ่งที่เธอไม่อยากทำมากที่สุด เพื่อให้ได้มาซึ่งสิ่งที่เธอต้องการมากที่สุด เธอจะกลับไปฉลองวันเกิดกับแฟนเธอก็ได้ พี่ไม่ห้ามเธอหรอก แต่ถ้าเธอเสียโอกาสไป ไม่ต้องมาร้องห่มร้องไห้ให้พี่ได้ยินนะ โอกาสมันไม่ได้มาง่าย ๆ เธอต้องไขว่คว้าหามันเอาเอง”