เล่ห์รัก ท่านประธาน นิยาย บท 9
เวอเรียน ถอนหายใจและนั่งลงข้าง ๆ เด็กน้อยเจลลี่ บีน เธอมองไปที่เด็กน้อยและพูดว่า “หนูชื่อเจลลี่ บีนใช่ไหมคะ?”
เด็กน้อยขมวดคิ้วแล้วจ้องมองเธอ “อาจารย์ใหญ่เป็นคนบอกชื่อหนูใช่ไหม?”
“หนูเป็นเด็กน่ารักและมีชื่อก็เพราะ ทำไมหนูถึงไปทะเลาะกับเด็กคนอื่นๆ ล่ะคะ?”
เด็กน้อยเจลลี่ บีนกอดอก “ฮึ่ม! ทุกคนว่าบอกหนูเป็นคนโกหก! เจลลี่ บีนไม่เคยโกหก! พวกเขาไม่อยากเล่นกับหนู หนูก็ไม่อยากเล่นกับพวกเขาเหมือนกัน!”
เด็กน้อยน่าเอ็นดู เธอหันใบหน้าที่ขาวใสและอ่อนโยนของเธอหนีไป เวอเรียนอดไม่ได้ที่จะหัวเราะใส่เด็กน้อย ที่พยายามทำตัวหยิ่งยโสของเธอ “ฉันเชื่อว่าเจลลี่ บีน ไม่ใช่คนโกหก แต่เจลลี่ บีนไปตีคนอื่นก็ไม่ถูกต้องนะคะ”
เด็กตัวน้อยเม้มริมฝีปากของเธอนิ่งเงียบ เวอเรียนพูดกับเธอต่อด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล “ฉันแน่ใจว่าหนูไม่สามารถเอาชนะพวกเขาทั้งหมดได้ด้วยตัวเอง ครั้งหน้าบอกฉัน ถ้าพวกเขาพูดว่าหนูโกหก ฉันจะอธิบายให้พวกเขาฟัง โอเคไหม?”
เจลลี่ บีน หันไปรอบ ๆ และจับจ้องไปที่เวอเรียนด้วยดวงตากลมโต “คุณเป็นใคร? ทำไมคุณถึงช่วยหนู?”
“ฉันชื่อเวอเรียน มอนท์ อืมม...ในอนาคตหนูอาจจะต้องเรียนฉันว่าครูมอนท์ บอกได้มั้ยว่าทำไมเด็กคนอื่น ๆ ถึงเรียนหนูว่าคนโกหก?”
เด็กน้อยถอนหายใจเมื่อเวอเรียนพูดถึงเรื่องนี้ เธอเอ่ยอย่างเศร้า ๆ ว่า “เชอร์รี่และคนอื่น ๆ บอกว่าหนูไม่มีพ่อไม่มีแม่ แต่หนูมีพ่อมีแม่ พวกเขาแค่เป็นคนที่ไม่เคยเห็นหน้าพ่อแม่หนูมาก่อน!”
“อ่า...ฉันเข้าใจละ แล้วใครเป็นคนมาส่งหนูมาโรงเรียนและมารับหนูหลังเลิกเรียนคะ?”
“คุณปู่ค่ะ”
เมื่อจ้องมองไปยังเด็กที่อยู่ตรงหน้าเธอ เวอเรียนก็นึงถึงเด็กที่เธอคลอดออกมาเมื่อสามปีก่อน ตอนที่เธอทำหน้าที่อุ้มบุญเป็นแม่เด็ก ถ้าเด็กยังมีสุขภาพที่ดี เธอน่าจะอายุรุ่นราวคราวเดียวกันกับเจลลี่ บีนในตอนนี้
“แล้วพ่อแม่ของหนูล่ะ?”
“คุณพ่อบอกว่าเขาต้องทำงานเพื่อหาเงิน เพื่อที่เขาจะพาหนูไปเที่ยวที่สวนสัตว์ เราจะไปดูเสือและสิงโตกันค่ะ”
'พ่อของเธอยุ่งกับการทำงานเกินกว่าที่จะมีเวลาให้กับเธอได้'
เวอเรียนอดไม่ได้ที่จะถามไม่ได้อีกว่า“ แล้วแม่ของหนูอยู่ที่ไหน?”
เวอเรียน ไม่แน่ใจว่าเธอไปพาดพิงถึงเรื่องที่เจ็บปวดของเด็กหรือไม่ ดวงตาที่ฉ่ำวาวของเด็กน้อยกลายเป็นสีแดง เมื่อพวกเขาพูดถึงแม่ของเธอ เธอปัดแก้มที่จ้ำม่ำแล้วพูดว่า “คุณพ่อบอกว่าคุณแม่อยู่บนดาวอังคาร บนดาวอังคารมันร้อนมากเกินไปและเจลลี่ บีนยังเด็กเกินไป จึงไม่สามารถไปเยี่ยมคุณแม่ได้
เวอเรียนขมวดคิ้ว พ่อแม่ของเด็กคนนี้หย่าร้างและแยกทางกันตั้งแต่เธอเกิดงั้นเหรอ?
‘ช่างเป็นเด็กที่น่าสงสาร, เธอเสียแม่ไปตั้งแต่อายุยังน้อย และพ่อของเธอก็ยุ่งเกินกว่าจะมีเวลาให้เธอ’
เวอเรียนหยิบลูกอมผลไม้ออกมาจากกระเป๋าและส่งให้เธอ “ถ้าหนูกำลังคิดถึงแม่ ให้หนูกินลูกอมอันนี้ หนูจะได้มีความสุข”
เด็กน้อยมองไปที่ลูกอมอย่างลังเล “คุณพ่อบอกว่าไม่อนุญาตให้กินอาหารของคนแปลกหน้า โดยเฉพาะจากป้าที่อยู่แปลกๆ !”
‘เด็กคนนี้รู้จักป้องกันตัวเอง!’
เวอเรียนหยิบขนมอีกชิ้นออกมาแล้วยัดเข้าปาก “งั้นฉันจะกินลูกอมกับเจลลี่ บีนดีมั้ย?
เจลลี่ บีนเลียริมฝีปากของเธอและจ้อมมองลูกอมด้วยแววตาที่กระตือรือร้น เวอเรียนยิ้มเบา ๆ แกะกระดาษที่ห่อออกและเอาลูกอมเข้าปาก “กินเถอะ มันได้ไม่มีพิษ”
เด็กน้อยหรี่ตาอย่างมีความสุข ขณะที่เธอรู้สึกถึงรสชาติเปรี้ยวอมหวานในปากของเธอ
เวอเรียนลูบหัวของเด็กน้อย “อร่อยมั้ยคะ?”
“อร่อยค่ะ” ในที่สุดเจลลี่ บีนก็ยิ้มกว้าง เธอเงยหน้าขึ้นมอง เวอเรียนด้วยใบหน้าที่น่ารักและถามว่า “หนูเรียกว่ามอนตี้ได้ไหมคะ”
“ได้ค่ะ ถ้าอย่างนั้นหนูต้องสัญญากับฉันว่า หนูจะไม่ทะเลาะกับเด็กคนอื่นๆ ตกลงไหมคะ?”
เด็กน้อยพยักหน้าอย่างจริงจัง “ได้ค่ะ”
อาจารย์ใหญ่เดินมาหาพวกเธอด้วยรอยยิ้มจาง ๆ และพูดว่า “ดูเหมือนว่าครูมอนท์จะจัดการปัญหาได้แล้ว”
“แล้วฉันผ่านการสัมภาษณ์หรือเปล่าคะ อาจารย์ใหญ่”
"แน่นอน คุณอาจจะเริ่มชั้นเรียนวิชาศิลปะกับเด็ก ๆ ได้หากช่วงบ่ายนี้คุณว่าง”
เวอเรียนนำเจลลี่ บีนออกจากโรงเรียนอนุบาล เจลลี่ บีนถือกระเป๋าของเธอวิ่งไปข้างหน้าด้วยขาสั้นๆของเธอ ทันทีที่เธอมองเห็นรถ “คุณพ่อคะ!”
ขายาวคู่หนึ่งก้าวออกมาจากมายบัค สุดหรูรุ่นลิมิเต็ด ชายคนนั้นอุ้มเจลลี่ บีนขึ้นมาและสวมกอดเธอ
เวอเรียนเงยหน้าขึ้น ชายคนนี้ไม่ใช่ใครที่ไหน ฮีลตัน ฟัดด์ ผู้ชายที่เธอเพิ่งเจอเมื่อเช้า!
'ฮีลตัน ฟัดด์ แต่งงานแล้วและเขามีลูกสาวแล้วด้วยเหรอ?'
ไม่เคยมีข่าวออกมาเปิดเผยต่อสาธารณะ
สายตาที่มืดหม่นของชายคนนั้นจับจ้องไปที่ใบหน้าของเวอเรียน เมื่อเธอยังอยู่ในห้วงความคิด
“คุณมอนท์ ดูเหมือนว่าเราจะเจอกันบ่อยมาก”
คำพูดของเขาดูเย็นชาถึงแม้ว่ามันจะค่อนข้างตลกขบขัน
เจลลี่ บีนกอดคอพ่อของเธอ เธอกระพริบตาโตใส่เขาและพูดว่า “คุณพ่อคะ มอนตี้ดีกับหนูมาก เธอให้ลูกอมกับหนู หนูต้องการพามอนตี้กลับบ้านเพื่อทานอาหารเย็น”
ฮีลตันไม่ตอบเธอ แต่เขากลับพูดว่า “เจลลี่ บีนเข้าไปในรถก่อน พ่อต้องมีเรื่องต้องพูดกับครูมอนท์ของลูก”
เด็กน้อยพยักหน้า “คุณพ่อ อย่ารังแกมอนตี้นะ!”
ฮีลตัน ปิดประตูรถลงขณะที่พาเด็กน้อยเข้าในรถอย่างเรียบร้อย เขาพินิจพิจารณาเวอเรียน ด้วยสายตาที่เฉียบคมของเขา
เวอเรียนรู้สึกอึดอัดที่ถูกจ้องมองด้วยสายตาเช่นนี้ เธอขนลุกไปทั่วทั้งตัว
“เข้าหาฉันและพยายามเอาใจลูกสาวของฉันด้วย คุณมอนท์นี่มันเป็นวิธีที่ยอดเยี่ยมจริง ๆ”
“เธอกัดริมฝีปากและอธิบายว่า “ท่านประธานฟัดด์ คุณจะเชื่อหรือไม่ก็ตาม แต่ฉันไม่รู้มาก่อนว่าเจลลี่ บีนเป็นลูกสาวของคุณ แล้วฉันก็ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าคุณมีลูกสาว…”
ขายาวๆของเขาหุบเข้าหาเธอก่อนที่เธอจะอธิบายเสร็จ ดวงตาของเขาหรี่ลงอย่างอันตราย “คุณไม่ใช่ผู้หญิงคนแรกที่อยากเข้าหาผมผ่านเจลลี่ บีน แต่ผมขอเตือนคุณว่าอย่าทำตัวอวดฉลาด!”
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: เล่ห์รัก ท่านประธาน