เล่ห์รักเมียตัวน้อย นิยาย บท 110

ตอนที่109 เธอเป็นแรงงาน

มองดูจารวีที่ทำท่าทางระมัดระวังสุดขีด มนต์ตรีถึงกับใจอ่อน เขาเข้าไปและอุ้มเธอขึ้นมา

“ไม่เป็นไร หมอบอกว่าไม่เป็นไร!”

“แต่ว่าคุณไปนานจังเลยนะ……”

“อืมใช่ ฉันโทรกลับไปบริษัทแล้วก็เลยช้าหน่อยหมอบอกว่าให้เอาเท้าเธอแช่น้ำอุ่นก็ดีแล้วล่ะเดี๋ยวฉันพาเธอไปรักษานะ……”

พอแช่น้ำร้อนและรักษาเสร็จ เท้าของจารวีก็ดีขึ้นเยอะมาก

แต่ว่าพรีเวดดิ้งไม่ได้ถ่ายต่อแล้วเพราะว่าเลขาของมนต์ตรีโทรมาและเรียกเขาไป

จารวีรู้ว่าบริษัทเขาต้องมีเรื่องอะไรเกิดขึ้นแน่ๆแต่นางก็รู้สึกเหนื่อยๆในใจ

ทำยังไงดี?พี่มนต์ต้องเจอปัญหาหนักแน่เลย

คำพูดของยศพลก็ลอยมาที่หูของจารวีอีกครั้ง

คืนเดียว!แค่คืนเดียวเท่านั้น!

จารวีกัดปากเธอเสียใจจนทนไม่ไหว ถ้าพี่มนต์รู้ว่าวันนั้นเธอไปเปิดห้องโรงแรมกับยศพลแล้วเขาต้องเสียใจมากแน่ๆเลย

แต่ว่าถ้าเธอไม่ช่วยเขาไว้เขาก็คงแย่แน่

จารวีเกิดความลังเลในใจสุดท้ายเธอก็รวบรวมความกล้าทั้งหมดและโทรหายศพล

“ที่คุณพูดวันนั้นยังนับอยู่ไหม?”

“เธอคิดดีแล้วเหรอ?”น้ำเสียงของยศพลยังคงความเย็นชาเหมือนเดิมตลอด

“อืม!”

“วันนี้สองทุ่มเจอกันที่โรงแรมh.Iห้อง808มาช้าไม่รอ!”

พอยศพลพูดจบเขาก็วางสายไปทันที

จารวีกำมือถือไว้แน่นในใจรู้สึกได้ว่าเธอคิดผิดทั้งที่รู้ว่านี้เป็นการแลกเปลี่ยนที่ไม่บริสุทธิ์แต่เธอก็ตอบตกลงไป

เธอนั่งเก้าอี้ที่สวนสาธารณะอย่างมึนงงมองดูรถที่ขับผ่านไปผ่านมา จารวีรู้สึกว่าตัวเองเหมือนตกอยู่ในท่ามกลางบรรยากาศที่มืดมัวไม่สามารถถอนตัวออกมาได้และไม่สามารถตอบโต้ได้

โอกาสมีแค่ครั้งเดียวถ้าไม่ไปก็อาจจะผิดหวังไปตลอดชีวิต

ท้องฟ้ามืดลงทุดที มนต์ตรีโทรศัพท์หาเธอ

“วี พอดีว่าบริษัทมีประชุมจนดึกเลยน่ะต้องเริ่มทำการตัดสินใจใหม่ ฉันไปหาเธอไม่ได้แล้วนะ เธออยู่บ้านคนเดียวดีๆล่ะ”

“อืมรู้แล้ว พี่มนต์!”

พอจารวีวางสายน้ำตาที่กลั่นไว้มานานก็ไหลลงอาแก้ม เธอขอโทษพี่มนต์ในใจและขอให้เขายกโทษให้เธอ

จารวีไม่รู้เลยว่าตัวเองเดินเข้ามาในโรงแรมh.Iได้ยังไงพอเข้ามาเธอก้มหน้าลง

เธอรีบเข้าไปในลิฟต์หยุดที่ชั้นแปดและเดินไปข้างหน้าอย่างช้าๆ

มีเสียงผู้คนอยู่ด้านหน้า

“ประธานมนต์ไม่ต้องไปขอร้องไอ่ยศพลนั้นแล้วครับ เขาเหมือนกับแกล้งเรายังไงยังงั้น……”

“ใช่ครับ ท่านประธานพวกเรากลับไปคิดวิธีเองเถอะครับ!”

“พอแล้วเพื่อบริษัทเพียงแค่ฉันคนเดียวไม่ต้องนับหรอก?” เสียงมนต์ตรีพูดอย่างสงบและใจเย็นแต่คำพูดทั้งหมดจารวีได้ยินหมดเลย

คนทั้งหมดเดินมาทางนี้ จารวีรีบหาที่หลบและเข้าไปในห้องน้ำ

เธอหลบอยู่ตรงนั้นประมาณสิบนาทีกว่าพอได้ยินเสียงผู้คนจากไปแล้วเธอถึงจะเดินออกมา

ทำไมถึงเป็นอย่างนี้?

มนต์ตรีพาคนในบริษัทและหุ้นส่วนมาอ้อนวอนยศพลงั้นเหรอ?เขามาถึงขั้นนี้แล้วเหรอ?บริษัทซัวกรุ๊ปจำกัดต้องพบอุปสรรค์ขนาดไหนเนี่ย?

ใจของจารวีแข็งกร้าวขึ้น

จารวีปรับอารมณ์ตัวเองใหม่เดินไปห้อง808และยกมือขึ้นค้างไว้จากนั้นก็ตัดสินใจกดกริ๊งลงไป

“เข้ามาได้!”

ประตูนี้กั้นไว้เพียงแค่ร่างกายเท่านั้นแต่เสียงของเขาที่พูดออกมาเย็นชาจนทำเอาจารวีกลัวจนตัวสั่น

จารวีเดินเข้ามาช้าๆและปิดประตูลง

ห้องรวมที่หรูหรา ยศพลนั่งอยู่ที่โซฟาสีดำกับห้องมืดๆในมือถือแก้วไวน์ไว้ความมืดบวกกับความมืดเห็นสีแดงๆของเหล้าและกลิ่นที่หอมของมัน

จารวีเดินเข้ามาช้าๆตรงหน้าของยศพล

ทั้งสองคนใกล้กันแล้วบรรยากาศก็แปลกขึ้นมา。

อาจจะเป็นแอร์ในห้องที่เปิดต่ำไป จารวีกุมมือตัวเองไว้แน่นและตัวสั่นเบาๆ

ยศพลมองดูเธออย่างไร้อารมณ์และมองลงไปเรื่อยๆ

“มานี่!”

ยศพลพูดอย่างเย็นชา

จารวีมองเขาและกัดฟันเดินไปข้างๆเขา

เธอรู้สึกว่าอายมาก

“เงยหน้าขึ้นมามองฉันสิ……”

ยศพลพูดอย่างรำคาญใจ ร่างกายของเธอเขาก็เคยเห็นมันแล้วทำไมถึงต้องทำเป็นอายด้วยหรือว่าเธอนึกว่าตัวเองเป็นผู้หญิงของมนต์ตรี?

จารวีอายมาก“คุณจะปล่อยมนต์ตรีไปจริงๆใช่ไหม?”

“สำหรับฉันแล้วเงินมันก็เป็นแค่เกมส์ๆหนึ่ง เล่นผู้หญิงของคือเกมส์และทั้งสองอย่างนี้เป็นข้อแลกเปลี่ยนกไม่มีอะไรน่าแปลก”

ยศพลพูดอย่างคนที่ไร้หัวใจตอนนี้เขาก็คือคนที่ครอบครองโลกเขาเป็นคนตัดสินเกมส์ว่าจะชนะหรือแพ้

“เมื่อกี้มนต์ตรีมาหาคุณงั้นเหรอ?”จารวีถามไป

จารวีมองดูเวลาตอนนี้สามทุ่มกว่าแล้วและแกล้งพูดอย่างงัวเงียว่า: “อืมจะนอนแล้วล่ะ!”

“ วี เธอยังเจ็บเท้าอยู่ไหม?”

“ไม่เจ็บแล้วล่ะ!”

“จารวี นึกดูแล้วยังมีเวลาอีกสิบวันเธอก็จะได้เป็นภรรยาฉันแล้ว ตื่นเต้นมาเลย จารวี ฉันดีใจมากเลยนะที่ได้เจอกับเธอ ฉันคิดว่าต้องเป็นเพราะชาติก่อนฉันทำอะไรให้เธอเสียใจแน่เลยเราถึงจากกันตั้งสิบปีตอนนี้ฟ้ามีตาแล้วให้เราได้อยู่ด้วยกัน จารวี เธอดีใจไหม?”

จารวีรู้สึกผิดมากถ้าพี่มนต์รู้ว่าเธออยู่ในห้องของยศพลแล้วล่ะก็เขาต้องเสียใจมากแน่ๆ

จารวีเดินเข้าไปในห้องครัวและเห็นเขายื่นจ้องอยู่เธอตกใจมากและรีบหันกลับ

“อืม พี่มนต์ ฉันง่วงแล้วน่ะ!”

ยศพลก็รู้สึกว่าสนุกและมองดูพวกเขาพูดกันเขาไม่เดินไปไหนเลย

“จารวี ใช่สิ มีเรื่องหนึ่งที่ฉันอยากจะบอกเธอถ้าเธอรู้สึกว่าไม่สบายที่ไหนก็บอกฉันได้นะ ฉันจะพาเธอไปโรงพยาบาลเอง และอย่าไปโรงพยาบาลเองล่ะเธอไปคนเดียวแล้วฉันไม่วางใจ”

“อืมอืม รู้แล้วค่ะ ฝันดีนะค่ะ!”

“ วี ฝันดีนะ!”มนต์ตรียังคงไม่อยากวางสายไป

ในใจของจารวีเต้นรัวจนจะเป็นบ้าอยู่แล้วเหงือออกไม่หยุด

ยศพลยืนอยู่อย่างนั้น เธอกลัวว่ายศพลจะตะโกนออกมาแล้วเรื่องที่เธอโกหกก็แตกหมดถึงเวลาเธอจะไปเจอพี่มนต์ยังไง!

แต่ว่าจนเธอวางสายยศพลก็ไม่ได้ตะโกนออกมาเลยแต่กลับมองเธอนิ่งๆ

จารวีเดินผ่านเขาและปิดเครื่องโทรศัพท์

“กลัวหรอ?”ยศพลพูดยิ้มๆ

อยู่กับเขาจำเป็นต้องตื่นเต้นขนาดนี้ไหม?เขาเห็นหน้าผากเธอเหงือไหลไม่หยุด

บ้าจริง ทำไมเธอต้องแคร์เขาด้วย

จารวียิ้มให้เขาอย่างเกรงๆ“ฉันไปห่อเกี๊ยวก่อนนะคุณไปนอนก่อนไหมถ้าห่อเสร็จแล้วฉันจะไปเรียกคุณ”

ยศพลจับคางตัวเองและคิดจากนั้นเขาก็พูดว่า: “ฉันจ่ายไปตั้งหนึ่งพันล้านเพื่อแลกกับเธอคืนหนึ่ง ถ้านอนไปแบบนี้มันก็น่าเสียดายไปหน่อย ฉันจะใช่โอกาสนี้ดีๆ”

มองเห็นแผนตัวเองที่เขามองออก จารวีอายอย่างหนัก

ได้!

จารวีห่อเกี๊ยวไป เธอแกล้งทำช้าและห่อเกี๊ยวรูปต่างๆอย่างน่ารักๆ

หนึ่งคืออยากจะลากเวลาให้นานที่สุด องก็อยากจะแสดงดีๆ ให้ยศพลปล่อยตัวเธอไปเร็วๆ

ยศพลก็ไม่ไปและมองเธออยู่อย่างนั้น

เธอห่อนานมากเขาก็มองอยู่อย่างนั้นทั้งสองคนยืนอยู่อย่างนั้น

อาจจะบอกได้ว่าเธอเป็นคนงานและเขาเป็นคนดูแลงาน