เล่ห์รักเมียตัวน้อย นิยาย บท 111

ตอนที่110 คล้ายกับความฝัน

กลั้นทนสายตาที่ร้อนแรงของยศพล จารวีต้มเกี๊ยวเสร็จ นำเกี๊ยบร้อนๆมาเสิร์ฟตรงหน้ายศพล

ใบหน้าจารวียิ้ม นำตะเกียบวางลง "ลองกินดู ชอบไหม!"

ยศพลบีดปาก แล้วทำตามที่เธอพูด คีบเกี๊ยวที่รูปร่างเหมือนหมู กัดลงไปหนึ่งคำ

ซุปกระเทียมเกี๊ยวหมู เมื่อกัดลงไปจะมำซุปไหลออกมา กลิ่นหอมอร่อยปากมาก เหมือนรสชาติเก่าของเธอไม่มีผิด

ต้องบอกว่า ผู้หญิงคนนี้ได้ใจไปหมด และยังจับกระเพาะเธอได้ถึงที่อีกด้วย

หนึ่งจานมีเกี๊ยวสิบสองอัน ทำเป็นจักรราศีสิบสอง รูปร่างสวยบ้างพอดีบ้าง

"เทเบียร์ให้ผม!" ยศพลก็ยังคงเป็นผู้ชนะ เขาเพลิดเพลินไปกับผู้หญิงที่เธอซื้อด้วยหนึ่งล้านบาทต่อคืน

จารวีตำหนิเล็กน้อย ดื่มเบียร์เยอะจะควบคุมตัวเองไม่อยู่ พอควบคุมตัวเองไม่อยู่ก็จะเสียสติ ต่อมาเรื่องมันก็จะน่ากลัว

"ไม่งั้น ดื่มเครื่องดื่มกันไหน?"

ยศพลจ้องเธอ "เทเหล้า!"

จารวีไม่อยากทำเขาโมโห เลยจำใจเดินไปหยิบเบียร์ที่ตู้น้ำแข็งมาหนึ่งขวด

เกี๊ยวสิบสองชิ้น แปปเดียวโดนเขากินไปหมด

เกี๊ยวคู่ไวน์แดง แถมอร่อยมากด้วย

จารวีไม่กลัว เธอทำเกี๊ยวไว้เยอะมาก พอเจากินเสร็จ ก็รีบลุกขึ้น "ฉันไปต้นให้อีก......" ยศพลเอื้อมมือจับมือเธอไว้ "ผมอยากกินเค้ก คุณทำให้ผมหน่อย!"

"อ๋อ เค้ก ได้สิ!"

จารวีกลัวเขาจะเล่นแผนอะไรอีก อย่าบอกแต่เค้กเลย แม้แต่ขนมปัง ชา คุกกี้ เธอก็ให้ได้หมด เธอยอมเสียเวลาทั้งคืนมาทำของกินอร่อยๆเพื่อเขา ขอแค่ทำให้กระเพาะเขาพอใจพอ ดีที่สุดกินอิ่มจนขยับตัวไม่ได้ เธอก็OKก็อย่างแล้ว

ในห้องครัวเล็กๆนี่ มีวัสดุอุปกรณ์ครบหมด เหมือนจัดวางให้เธอโดยเฉพาะ

ตัดเลย ผสมแป้ง ตีไข่ หมัก ห่อขึ้นเป็นรูปทรง......

"ต้องเขียนสุขสันต์วันเกิดด้วย..... "

ไม่รู้เมื่อไหร่ยศพลมายืนอยู่หน้าห้องครัว เขาเอื้อมมือมาหยิบไวน์ที่จารวีวางอยู่บนโต๊ะเครื่องปรุง แล้วเอาเข้าไป

"สุขสันต์วันเกิด? ดีสิ แต่ว่ามีแค่ไม่กี่ตัว......"

จารวีใช้ตะเกียบเขียนสุขสันต์วันเกิดบนเค้ก แล้วเอาเข้าเตาอบไมโครเวฟ เปิดไฟสูงและจัดเวลา

หลังจากสิบหน้านาที เค้กนมพุทราขนาดหนึ่งกล่องหกนิ้วโดนจารวียกไปตรงหน้ายศพล

แต่ว่า สุขสันต์วันเกิดสี่ตัวนี่ทำออกมาเบี้ยวๆเอียงๆ ตลกมาก

"ฮีฮี ทำออกมาไม่สวย แต่รสชาติดดีชัวร์ มา ลองดู......"

จารวีกำลังเตรียมจะตัดเค้ก ยศพลเอื้อมมือจับเธอไว้แล้วอุ้มเธอมาอยู่ในออ้มกอด

จารวีเพิ่งสังเกตได้ ไวน์ขวดนั้น โดนเขาดื่มไปเกือบครึ่งขวด

ในปากบ่นเพราะเมา เขากอดเธอไว้อย่างโหด

เธอรู้มาแต่แรก ไม่ว่ายังไงเขาก็ไม่ปล่อยเธอแน่ แค่ไม่คิด ว่ามันจะกระทันหันแบบนี้

จารวีขืนใจสู้ ยศพลพูดด้วยเสียงดุ:"อย่าขยับ ถ้าไม่อยากให้ฉันเอาเธอล่ะก็ ห้ามขยับ......"

จารวีเพิ่งรู้สึกตัวว่าอันแข็งของเธอ กำลังแทงโดนหน้าท้องเธอ

หน้าจารวีแดงไปหมด สุดท้ายก็หนีไม่รอด

จารวีรู้สึกผิดหวังและหวาดกลัว

แต่ เธอก็ไม่กล้าขยับจริง อยู่นิ่งให้ยศพลกอด ผ่านไปนานมาก เขาถึงปล่อยแข็นที่แน้นหนาออก

"ร้องเพลงให้ผมฟังสักเพลง!"

"เพลง? คุณชอบฟังเพลงไร?" ขอแค่เขาไม่แตะต้องเธอ ให้เธอทำอะไรก็ยอม

ยศพลค่อยๆหลับตา นวดหน้าพากวน "เพลงสุขสันต์วันเกิดล่ะกัน!"

"ได้ อันนี้ง่ายมาก!"

จารวียิ้มด้วยร้องเพลงไปด้วย"แฮปปีเบิร์ดเดย์ทูยู แฮปปีเบิร์ดเดย์ทูยู......"

เสียงดันไพรเราะ สลายเป็นเพลงความสุข ลอยทั่วทิศในห้อง

ในขณะที่จารวีร้องเพลงอยู่ ยศพลก็ค่อยๆหลับลงไป

จารวีร้องจบเพลง ค่อยๆเดินเข้าไปดูเขา ยศพลนอนหลับสนิดมาก

ปีศาจคนนี้ ถึงกับเล่นงานเธอจนดึ่นดึกป่านี้ จารวีเงยหน้าขึ้นไปมองนาฬิกาบนผนัง เวลาตีหนึ่งกว่าๆแล้ว

เธอเอาผ้าห่มออกมาจากห้องนอนหนึ่งผืน ถอดรองเท้าให้เขา เอื้อมมือจับขวดไวน์ในมือออก แล้วค่อยห่มผ้าให้เขาดีๆ

พอทำทุกอย่างเสร็จ จารวีเหนื่อยจนกระดูกจะสลาย

กลางวันถ่ายรูปแต่งงายเดินไปมา บิดโดนเท้าอีก กลางคืนก็ต้องมาโดนยศพลกลั่นแกล้งอีก เธอเฮา เสื้อก็ขี้เกียจไปเปลี่ยน นอนลงบนโซฟาทีเดียว

จารวีนอนไปได้ไม่นาน ยศพลก็ลุกขึ้นมานั่ง

เขามองหน้าไปยังเค้กที่เขียนว่าสุขสันต์วันเกิดเงียบๆ หยิบซ่อมขึ้นตักกินเค้กขึ้นมา

เค้กที่ผู้หญิงคนนี้ทำอร่อยมาก เธออยากกินมาตั้งนาน หากไม่กิน คงไม่หลับฝันดีแน่

กินเค้กเสร็จ เขาก้มตัวลงไปถอดรองเท้าให้เธอ มองเห็นเท้าเล็กที่บวม เจ็บปวดใจ หาน้ำอุ่นมาแช้ไว้สักพัก แล้วนวด

จารวี อี่ต๊ะโง่ เธออยู่กับไอ้มนต์ตรีนั่นมีไรดี? มันทำเธอเกือบตาย

ในฝัน จารวีถูกปกคลุมไปด้วยความรู้สึกที่อบอุ่น ใบหน้าอันเล็กได้มีรอยยิ้มออกมา

ยศพลก้มตัวลง ค่อยๆจูบไปยังริมฝีปากเธอ แล้วแลบลิ้นเข้าไปขยับไปมาในช้องปากเธอ

ความกลัวจะทำให้เธอตื่น เขารีบถอนตัวออกมา งอแอวแล้วอุ้มเธอไปยังในห้อง

เปิดมือถือดู รับสายชยรพ

"วี หนูอยู่ไหน? ทำไมถึงปิดเครื่องทั้งคืน?"

"อ๋อ พ่อ เมื่อคืนหนูมาจัดงานวันเกิดให้ยศพลค่ะ พ่ออย่าโกรธน่ะ หนูจะรีบกลับ ใช่แล้ว วันนี้จะต้องไปร่วมกินข้าวกับคุณลุงพัชพงษ์ด้วยน่ะ พ่อเตรียมตัวก่อนน่ะ กลับมาจะโทรหาอีกที"

ชยรพได้ยินเสียงพูดลูกสาวด้วยสบาย ดูเหมือนว่ายศพลจะไม่ได้ทำไรเธอ เขาถึงวางใจ

จารวีเพิ่งวางสาย ชยรพ มนต์ตรีก็โทรเข้ามา

"วี ตอนนี้อยู่ไหน ?

ตอนนี่ คนเสื้อชุดขาว กำลังอยู่ข้างหลังจารวีไม่กี่เมตร

มนต์ตรีพยายามหักห้ามอารมณ์ตัวเอง

จารวีไม่ได้หันหลัง และเดินไปข้างหน้า แล้วพูดจาเสียงเบาว่า: "หนูกำลังช๊อปปิ้งอยู่ข้างนอก พี่มนต์ จองที่นั่งไว้แล้วหรือยัง จะนัดพ่อเจอกับลุงพัชพงษ์เมื่อไหร่คะ"

ใจมนต์ตรีเริ่มค่อยๆเศร้า หากเขาไม่ได้เห็นกับตาตัวเอง เขาคงจะไม่มีวันเชื่อ ว่าจารวีจะไปในโรงแรมนี่

เขารู้ชัด ยศพลพักอยู่มี่นั้น จารวีมาที่นี้คงจะมาหาเขาชัวร์

เขาไม่อยากจะคิดว่าระหว่างเขาสองคนเกิดอะไรขึ้น แค่ว่าเขาไม่อยากแพ้ ไม่อยากเสียจารวีไป

ฉะนั่น เขาก็ทำได้แค่เหมือนคนไม่รู้

"พี่มนต์ ฟังที่หนูพูดหรือป่าว?"

จารวีหยุดอยู่ข้างถนน มองดูรถที่ผ่านไปมา ทางมนต์ตรีก็เงียบหายไปสักพัก

แล้วพูด :"อืม คืนนี้หกโมง เย็น โรงแรมมอพอ!"

"ได้ค่ะ งั้นหนูกลับไปแต่งตัวก่อน " จารวีหัวเราะ

"วี!" ข้างในใจมนต์ตรีรู้สึกเสียงใจมาก

"เห็นไรป่าว? พี่มนต์ เป็นเพราะเรื่องบริษัทหรือเปล่าที่ทำให้พี่กังวลใจ?"

มนต์ตรีกลั้นยิ้ม ยิ่มแบบเข็งมาก บางทีเขาอาจจะหัวเราะเยาะตัวเองที่ทำไรไม่ได้

"วี คุณรักผมไหม?

จารวีไม่คิด ว่ามนต์ตรีจะโทรมาถามเรื่องนี้โดยเฉพาะ ยิ้มแล้วพูด "รักสิ ถ้าไม่รัก ฉันจะตกลงแต่งกับพี่ได้ยังไง"

"ฮาฮา เหมือนรู้สึกผู้หญิงเพียบพร้องอย่างวีจะมาแต่งงานกับตัวเองได้ยังไร นี่มันเหมือนกับฝันไปเลยชัดๆ ผมไม่อยากจะเชื่อเลย"

ใช่สิ สิบปีมานี่ เขาฝันเหมือนกันทุกคืน ฝันว่าจารวีตกลงแต่งงานกับเขา แต่ทุกกครั้งที่อยู่ในพิธีงาน เขาก็จะตื่นตลอด แล้วเห็นว่าทุกอย่างเป็นเพียงความฝัน_

ความรู้สึกที่ตื่นมานั้นมันเต็มไปด้วยความเสียใจ ผิดหวัง เหมือนมีอะไรมากระชักหัวใจเขา ทรมานเขามาหลาบปีแบบนี้

สถานะการณ์ตรงหน้านี่ มันเหมือนกับในฝันมาก

"พี่มนต์ วางใจเถอะน้ะ ฉันสัญญา นี่จะไม่ใช่เป็นเพียงแต่ฝัน"