เล่ห์รักเมียตัวน้อย นิยาย บท 112

ตอนที่111 ฉันยินดี

“พ่อคะ พี่มนต์จองโรงเเรมสำหรับวันพรุ่งนี้ไว้เเล้ว ให้คุณพ่อกับลุงพัชพงษ์เจอกัน”

ชยรพนั่งอ่านหนังสือพิมพ์อยู่ที่โซฟา ตั้งเเต่เขาเข้ามาในบริบัทยาหวนจำกัด เขาก็เปลี่ยนไปเยอะเลย

ชุดสูทที่ดูเรียบร้อย ไม่เหมือนครั้งเเรกที่เจอเลย

“จารวีอยู่ข้างชยรพ พูดอย่างจริงจัง

ชยรพเลื่อนสายตาจากหนังสือพิมพ์ พูดอย่างใจเย็นว่า “พรุ่งนี้ไม่มีเวลาว่าง บริษัทยาหวนจำกัดมีประชุมสำคัญ เกี่ยวกับอนาคตที่ก้าวหน้าของบริษัท”

“พ่อคะ…”เสียงของจารวีออดอ้อนขึ้น เเล้วไปกอดตรงคอของชยรพ “พ่อไม่เห็นด้วยกับการเเต่งงานของหนูกับพี่มนต์ขนาดนี้เลยหรอคะ?

ชยรพวางหนังสือพิมพ์ลงบนโต๊ะ สีหน้าที่ดูจริงจัง “ไม่ พ่อไม่ได้ไม่เห็นด้วย เเต่พ่อคัดค้าน”

“พ่อ ทำไมถึงเป็นเเบบนี้ ทั้งๆที่พ่อก็รู้ว่าหนูกับพี่มนต์…”

“จารวี ไม่ว่ายังไง พ่อก็ไม่เห็นด้วยที่พวกเธอคบกัน!”

การเเสดงออกของชยรพทำให้จารวีผิดหวังมาก

“พ่อคะ ไม่ว่าพ่อจะเห็นด้วยหรือไม่ หนูก็จะเเต่งกับพี่มนต์”

จารวีพูดอย่างโมโห เเละวิ่งออกจากบ้านด้วยความโกรธ

พ่อ ในเวลาหลายปีที่ผ่านมา ในใจของพ่อเคยใส่ใจหนูบ้างไหม?

“ในเวลาที่หนูเจ็บปวด พ่อเเค่เเอบมองอยู่ห่างๆ ถ้าพ่อใส่ใจหนูจริง ก็จะไม่ออกมาเเบบนี้

ความโกรธเเค้นที่อยู่ในใจของเธอมาหลายปี มันฝังลึกอยู่ในใจของจารวี

“พี่มนต์ พาฉันไปเถอะ”

มนต์ตรีรับสายจากจารวี ในสาย จารวีกำลังร้องไห้

ในใจของมนต์ตรีรู้สึกไม่ดี จารวี เป็นอะไร? เกิดเรื่องอะไรขึ้น?

จารวีส่ายหัวร้องไห้ “พี่มนต์ พ่อ…ไม่ยอมไปเจอคุณลุงพัชพงษ์”

มนต์ตรีเงียบไปสักพัก “จารวี ไม่เป็นไรนะ ความจริงพ่อพี่ก็ไม่ยอมมาเจอคุณลุงชยรพ”

ในขณะที่จารวีกับมนต์ตรีกำลังถกเถียงกันนั้น มนต์ตรีก็ได้ทะเลาะกับพัชพงษ์ เเต่ว่าวิธีการทะเลาะดุเดือดกว่าที่ทะเลาะกับจารวี

เขาไม่อยากเสียจารวีไป นี้คือโอกาสสุดท้ายของเขา

ถ้ายังปล่อยให้เป็นเเบบนี้ต่อไป จารวีรู้ว่าตัวเองท้อง เธอต้องกลับไปหายศพลเเน่เลย นี่คือสิ่งที่เเน่นอนอยู่เเล้ว

ไม่ เขาไม่อยากเสียจารวีไป

เขารักเธอมาตั้งหลายปี หาเธอมาตั้งหลายปี นี่ไม่ใช้สิ่งที่เขาอยากได้

เขาสามารถสูญเสียอะไรหลายๆอย่างในชีวิตไป เเต่เขาไม่ยอมเสียจารวีไปเด็ดขาด

พี่มนต์ งั้น งั้นเราจะทำยังไงดี?

จารวีเสียใจมาก จนลืมร้องไห้ไปเลย ทำไมทุกคนถึงไม่อวยพรให้กับความรักของเธอเลย

“อย่ากลัวไปเลยจารวี พี่ตัดสินใจเเล้ว ในเมื่อพวกเราไม่เห็นด้วย งั้นเราก็จัดงานเเต่งขึ้นกันเอง

จารวี พี่รักเธอ ไม่มีอะไรมาขัดขวางงานเเต่งของเราได้ งานเเต่งของเราทำตามที่วางไว้ เเต่ว่าถึงตอนนั้นจะไม่มีผู้ใหญ่ของทั้งสองฝ่าย จารวีเธอโอเคไหม?” คำพูดของมนต์ตรีดูกังวล เเต่สำหรับเขาเเล้วไม่เป็นไร เเต่ว่าจารวีเป็นผู้หญิง เธอจะมีความกล้าที่จะยอมเเต่งงานเเบบนี้ไหม?

บนใบหน้าของจารวียังมีคราบน้ำตา ได้ฟังมนต์ตรีพูดเเบบนี้เเล้ว ในใจของเธอดูอบอุ่นขึ้น บนใบหน้ามีรอยยิ้ม

“หนูโอเคอยู่เเล้ว หนูจะมีความสุข หนูจะมีความรักที่เป็นของตัวเอง หนูจะพิสูจน์ให้พ่อเห็นว่าการตัดสินใจของพ่อมันผิดเเค่ไหน….”

“จารวี ความดีของเธอพี่จะจำไว้ในใจ รองานเเต่งเสร็จเเล้ว เราก็ไปฮันนีมูนที่มัลดีฟ หรือไม่ก็ไปเที่ยวรอบโลก เราจะมีลูกที่น่ารักด้วยกันนึงคน ไม่ใช่สิ เราจะมีลูกที่น่ารักด้วยกันเยอะๆ…”

มนต์ตรีเขเาไปกอดจารวีอย่างตื่นเต้นกับการวางเเผนเเต่งงาน จารวีก็ยิ้มเเบบมีความสุข

เธอไม่สังเกตุเลยว่า ด้านหลังของเธอ มีเงาคนร่างใหญ่ร่างหนึ่ง

ทั้งๆที่รู้ว่าเธอไม่มีทางหันกลับมามอง เเต่ยศพลก็ยังคงรออยู่ที่เดิม จนจารวีคุยโทรศัพท์เสร็จ เขาค่อยเดินจากไป

ตั้งเเต่ชยรพปฎิเสธการพบเจอกับพัชพงษ์ สองคนพ่อลูกก็เหมือนมีเส้นบางๆกั้นอยู่ จารวีออกจากบ้านตั้งเเต่เช้าทุกวัน ถึงตอนค่ำค่อยกลับบ้าน กลับถึงบ้านก็ไม่คุยกับ ชยรพ เดินกลับไปห้องนอนของเธอเลย

การกระทำเเบบนี้เป็นมาจนถึงวันเเต่งงาน

ตอนเช้า จารวีตื่นนอนเเล้ว เห็นชยรพมองดูรูปอย่างเหม่อๆ รูปนั้นคือรูปครอบครัว ในรูปเอบี้ดูสวยสมวัย ชยรพดูหล่อเหลา เเละจารวีในวัยสามขวบ เป็นครอบครัวที่มีความสุข รูปนี้นานจนเหลืองเเล้ว

จารวีรู้สึกไม่สบายใจ ทั้งๆที่วันนี้คือวันดี พ่อเอารูปเก่าของเเม่ออกมา ทำไม? นี่ไม่ใช่อยากจะให้จารวีรู้สึกผิดหรอ?

“พ่อคะ หนูไปเเล้วนะ!”

ผ่านวันนี้ไป เธอก็คือภรรยาของมนต์ตรีเเล้ว เธอจะไม่กลับมาอีก

ชยรพมองเธอด้วยเเววตาลึกซึ้ง เขาถึงรู้ว่า ลูกสาวของเขาโตเเล้ว สวยเหมือนเอดี้ภรรยาของเขาไม่มีผิด

“จารวี หนูฟังคำของพ่อได้ไหม…”

เขาเปลี่ยนไปเเล้ว เขาเริ่มรู้จักให้เกียรติเธอมากขึ้น อาจจะเป็นเพราะคำพูดของเธอในวันนั้น

ในใจของจารวีรู้สึกสับสนไปหมด

“จารวี เธอเป็นอะไรไป”

มนต์ตรีก็เห็นยศพลอยู่ในกลุ่มนั้น มีระยะห่างพอสำควร เขาก็ยังคงรู้สึกเหมือนเดิม พอมองกลับมาผู้หญิงที่ยืนข้างเขา ที่มองดูเขาคนนั้นอยู่ เขารู้สึกไม่พอใจ ยื่นมือไปจับมือของบารวี พูดเตือนเธอเสียงเบา

ในตอนนั้นจารวีพึ่งดึงสติได้ เธอกำลังทำอะไรอยู่? เธอกำลังจะเเต่งงานกับพี่มนต์นะ เเต่ทำไมเธอยังคิดถึงยศพล

ผู้ชายคนนั้น เคยเหยียบเธอไว้ใต้เท้า เขาดูโหดร้าย เเต่เธอยังคิดถึงความดีของเขา น่าตลกจริงๆ

ทั้งสองจับมือกัน เดินไปยังเวทีกลาง มีพยานในงานเเต่งพูดคำขอบคุณเเทน

คุณมนต์ตรี คุณยอมเเต่งงานกับคุณจารวี เเม้ว่าเธอจะป่วยหรือจนคุณก็จะไม่ทิ้งเธอใช่หรือไม่?

“ผมเต็มใจ คำที่เขารอพูดมานาน มนต์ตรีพูดออกมาโดยยังไม่ทันคิด

“คุณจารวี คุณจารวีคุณยอมเเต่งงานกับคุณมนต์ตรี ไม่ว่าเขาจะป่วยหรือจนคุณก็จะไม่เสียใจใช่ไหม?

จารวีเงยหน้าขึ้น มองที่มนต์ตรี ผู้ชายคนนี้เหมาะสมกับอย่างกิ่งทองใบหยกมาตั้งเเต่เด็ก สิบปีมานี้ เพื่อที่จะหาเขา ไม่เคยทิ้งเธอ ดูเเลเอาใจใส่เธอ ทำไมเธอถึงจะไม่ยินยอม

รอยยิ้มบนใบหน้าของของเธอ น้ำตาที่ไหลริน มันคือความสุขที่เธอต้องการ

“ฉันยินยอม”

ฉันยินยอม บนเวทีนี่คืองานเเต่งที่บริสุทธิ์ ในสายตาของทุกคน เธอพูดคำว่ายินยอมกับผู้ชายคนหนึ่ง

ยศพลเหมือนโดนมีดที่มองไม่เห็นเเทง เขารักเธอ เลาทะนุทนอมเธอ เเต่น่าเสียดายเธอเเต่งงานกันคนอื่นเเล้ว

ความเจ็บในใจของเขา ไม่มีใครเห็น เขาอยากจะเดินเข้าไป เเย่งจารวี

เขากำลังอดทน เสียงมือที่กำหมัดเเน่นเกิดเป็นเสียงดังขึ้น

“ตอนนี้ เชิญเจ้าบ่าวเจ้าสาวเเลกเเหวน…”

มีเพื่อนเจ้าบ่าวเอาเเหวนมาไว้ตรงหน้า มนต์ตรีมองดูจารวีอย่างอบอุ่น เอาเเหวนขึ้นมากำลังจะสวมเเหวนให้จารวี

ทันใดนั้น ก็มีเสียงหนึ่งดังขึ้น “ช้าก่อน”

ในขณะนั้น ทุกคนในงาน ต่างมองไปยังต้นเสียง

ในบริเวณหน้างาน มีร่างใหญ่ร่างหนึ่งเดินเข้ามาอย่างรีบร้อน เเละยังมีกลุ่มนักข่าวมากมายตามหลังเขามา