เล่ห์รักเมียตัวน้อย นิยาย บท 113

ตอนที่ 112 เจ้าสาวของพี่ชาย

พอจารวีมองหน้าคนที่มาอย่างชัดเจนใบหน้าของเธอดูซีดขาว เธอมองมนต์ตรี“ใช่ ใช่พ่อหนูมาเเล้ว”

มนต์ตรีก็มองเห็นนักข่าวที่มากับชยรพ. สีหน้าของเขาก็ดูสลดลง กำหมัดเเน่น

เห็นได้ชัดเลยว่าชยรพไม่ได้มาดี

มนต์ตรีจับมือของจารวีเบาๆ พูดปลอบใจเธอเสียงเบา“จารวี ไม่ต้องกลัว ทุกอย่างมีพี่อยู่ ไม่มีใครพรากเราจาก กันได้”

จารวีพยักหน้าอย่างจริงจัง เธอตื่นเต้นมาก ตากระตุกอย่างรุนเเรงหลายครั้ง ในใจมีความรู้สึกที่ไม่ดี เธอรู้อยู่เเล้ว ว่าพระเจ้าไม่ได้ใจดีกับเธอเเน่นอน ที่จะให้ความสุขตกมาอยู่กับเธออย่างง่ายดายเเบบนี้

ในเวลาชั่งขณะ ชยรพเดินเข้ามาตรงหน้าจารวี

ชยรพมองทั้งสอง เเสดงถึงความเจ็บปวด“พวกเธอจะเเต่งงานกันไม่ได้!”

“เพราะอะไร?”มนต์ตรีเเละจารวีถามพร้อมกัน

สายตาของชยรพมองมาที่จารวี หยุดไว้สักพัก“เธอคือน้องสาวของนาย!”

“อะไรนะ? ในใจของมนต์ตรีเหมือนมีอะไรกั้นไว้ หายใจไม่ได้

จารวีดูตกใจ จนเวลาผ่านมานาน เธอจำมือของชยรพไว้เเน่“พ่อคะ พ่อกำลังหลอกเรา ทำไมพ่อถึงไม่อยากให้ เราเเต่งงานกัน?จนใช้ข้ออ้างเเบบนี้ มันไม่จริง….”

บนใบหน้าของชยรพไม่ได้เเสดงถึงความรู้สึกอะไร“พ่อไม่ได้โกหก เเม่ของลูก….กับยงยศ!”

“เเม่!”

มนต์ตรีคิดไม่ถึงว่าเเม่ของเขาจะมา

รนารีย์ใส่เเว่นตาสีดำเดินลงมาจากในรถ ก็มีนักข่าวล้อมรอบ

เเสงไฟมากมาย นักข่าวเหมือนผึ้งที่กำลังตอมรนารีย์เอาไว้

การเเต่งงานเงียบๆของคุณชายมนต์ มันยิ่งดูโด่งดังขึ้น เพราะเจ้าบ่าวเจ้าสาวกลับเป็นพี่น้องสายเลือดเดียวกัน นี่ คือข่าวที่นักข่าวทุกคนอยากได้

“สวัสดีคะ/ครับ คุณรนารีย์ คุณมนต์ตรีเเละเจ้าสาวของเขาเป็นพี่น้องกับจริงหรือไม่? ตอนนั้นคุณนอกใจสามีคุณรึ เปล่า? หรือว่าสามีของคุณนอกใจคุณ?

“คุณรนารีย์ เรื่องนี้มีความเกี่ยวข้องกับการเเยอกกันอยู่ของคุณกับสามีหรือไม่?

นักข่าวถามคำถามมากมาย เเต่รนารีย์ก็ยังนิ่งเเละยิ้มให้กับกล้องเหมือนกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น

“ฉันขอชี้เเจง เรื่องนี้มันคาอยู่ในใจดิฉันมานานเเล้ว นั้นก็คือ ฉันจะหย่ากับชยรพ จารวีไม่ใช่ลูกสาวของดิฉัน จาร วีเป็นลูกของยงยศ ฉันคิดว่าเรื่องนี้เขาคงรู้ดีที่สุด…”

เสียงของรนารีย์ ดังก้องอยู่ในหูของจารวี

เธอเหมือนโดนอะไรสั่งให้หยุดนิ่ง ชาไปทั้งตัว

เธอเป็นลูกสาวของยงยศ? เเม่หักหลังพ่อ เธอไม่ใช่ลูกเเท้ของพ่อ?

เธอรู้ว่า คุณพ่ออาจจะเเค่ล้อเล่น เขาเเค่คิดจะหาวิธีเเยกเธอกับมนต์ตรีจากกัน เเต่ว่า เขาไม่มีทางเอาชื่อเสียง ของเขามาล้อเล่น หลังจากเรื่องนี้เป็นที่รู้กันทุกคนเเล้ว ก็เเปลความความเป็นพ่อลูกของจารวีเเลยชยรพก็สิ้นสุ ดลงเเล้ว

ทำไมถึงเป็นเเบบนี้?

“จารวี จารวี เธอฟังฉัน นี่ไม่ใช่เรื่องจริง….”มนต์ตรีมองดูหน้าที่ซีดของจารวี จารวีไม่รู้จะทำยังไง ได้เเต่ส่ายหัว ไปมา

จารวีมองมนต์ตรีด้วยสายตามี่หมดหวัง สายตาเธอดูน่าสงสารมาก

ผู้ชายที่เธอชอบมาสิบกว่าปี กลับเป็นพี่ชายเเท้ๆของเธอ!

มนต์ตรีโทรศัพท์ไปหายงยศ“พ่อครับ ตกลงนี่มันคือเรื่องอะไรกัน?”

ยงยศอยู่ที่บ้าน ยังไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น

“นายกำลังพูดอะไรอยู่?”

“บอกความจริงผมมา พ่อกับเเม่ของจารวี เเอบมีอะไรกันใช่ไหม?”

คำถามนี้ ทำให้ยงยศร้อนรน“มนต์ตรี ลูกกำลังพูดอะไรอยู่ ? พ่อกับแม่แกรักกันดีมาโดยตลอด ลูกอย่าพูดมั่ว สิ”

“พ่ออย่าโกหกผมเลย เเม่บอกเเล้ว ว่าพ่อกับเเม่ของจารวีมีอะไรกัน ใช่ไหม?

ยงยศรู้สึกว่ากำลังจะโดนเปิดโปงเเล้ว เขาพูดไม่ออก“มนต์ตรี พ่อขอโทษ พ่อทำผิดกับเเม่ของลูก เเต่หลายปีที่ ผ่านมานี้ พ่อก็พยายามทดเเทนคืนให้ลูกเเล้ว”

มนต์ตรีรู้สึกเเทบยืนไม่ไหว ก็ว่าทำไมตอนนั้นพ่อถึงพาพวกเขาย้ายบ้าน เป็นเพราะว่าเขาทำเรื่องเเบบนั้นไว้ เลย จะหนี?

“ถ้าอย่างนั้น จารวีก็เป็นน้องสาวเเท้ๆของผม”มนต์ตรีถามอย่างหมดหวัง

“มนต์ตรี อย่าเป็นเเบบนี้ พ่อเคยบอกเเล้วไม่ใช่หรอ ว่าพ่อไม่เห็นด้วยกับการที่ลูกจะคบกับจารวี ….”

“ตอบผมสิ ว่าเธอเป็นน้องสาวของผมจริงรึเปล่า….”

“ยงยศตอบเเบบไร้เรี่ยวเเรง“พ่อไม่รู้ ตอนนั้นธนิดาไม่ได้พูดอะไร!”

“อย่าถามอีกเลย!”

จารวีเข้ามาเเย่งโทรศัพท์ของมนย์ตรีไป คำพูดของมนต์ตรีเเละยงยศ เธอได้ยินทุกคำ

เธอร้องไห้เเละขอให้มนต์ตีอย่าถามอีกเลย เธอไม่อยากได้ยินความจริงนั้น

เธอเกือบพาลเเต่งงานกับพี่ชายเเท้ๆของเธอ!

จารวี เรื่องนี้มันต้องไม่เป็นเเบบที่เธอคิด ทั้งหมดนี้มันเป็นเเค่กลหลอก!”

ตอนนี้มนต์ตรีไม่รู้สึกอะไรเลย เขาเเค่รู้สึกว่าตอนนี้ในหูมีเเต่เสียงอะไรไม่รู้ จารวีมองเขาอย่างหมดหวัง เเละเดิน จากเขาไปอย่างช้าๆ

เขาเอื้อมมือไปจับมือเธอ เเต่เธอกลับสบัด ผลักเขาทิ้ง“ไม่ อย่าเข้ามา!”

เธอหลับตาลง ปล่อยให้รถเเล่นไป

เเละก็ไม่รู้ว่าผ่านไปนานเท่าไหร่ รถหยุดลง

จารวีขยี้ตา มองยศพลเเปปนึง เเล้วเดินลงจากรถเลย

เงาของยศพล เดินตามเธอมาติดๆ

“จารวี หากตอนนี้เธอมีอะไรอยากจะพูด ฉันสามรถเป็นผู้รับฟังของเธอได้”

จารวีหยุดเดิน หันกลับไปมองยศพล ส่ายหน้าเบาๆ“ฉันอยากอยู่นนเดียวเงียบๆ ได้ไกม?”

ยศพลไม่ได้ตอบอะไร จารวีก็คิดว่าเขาตกลงเเล้ว เธอก็เดินไปคนเดียวอย่างไร้จุดหมาย

ด้านบนของถนน มีเเสงเเดดส่องมาหาเธอ ผู้คนบนถนน ต่างมองมาที่เธอ

ตอนนี้ จารวียังคงสวยชุดเเต่งงานสีขาวไว้ เเค่ปลายกระโปรงโดนคนเหยียบจนสกปรก ถึงจะเป็นเเบบนี้ เธอก็ยัง คงสวย เเละดูดึงดูดสายตาผู้คน หน้าของเธอซีดขาว สายตาว่างเปล่า

เดินไปนานมาก มีเสื้อตัวนึงมาห่ออยู่บนตัวของเธอ จารวีหันหน้าไป ที่เเท้ก็คือเสื้อสูทของยศพล เธอคิดไม่ถึง จริงๆ ว่ายศพลจะตามเธอมานานขนาดนี้

จารวีเริ่มออกมาจากความวุ่นวาย นั่งบนเก้าอี้ตามทาง

“ทำไมถึงตามฉันมา เห็นฉันเป็นเเบบนี้ คุณคงมีสะใจมากสินะ?ในใจคิดอะไรอยู่ก็พูดออกมาสิ ฉันไม่กลัว หรอก ฉันรับมันไหว ….”จารวีพูดอย่างตัดเพ้อ

สิ่งที่เจ็บปวดที่สุดเธอก็เคยผ่านมันมาเเล้ว เธอไม่กลัวจะมีคนเพิ่มอีกคนที่ดูถูกเธอ

ยศพลไม่พูดอะไร พิงลงข้างๆเธอ นั่งข้างๆเธอ ทางไกล มีรถจอดอยู่ข้างถนน ก็จะมองมาทางนี้เป็นพักๆ ยศพลทำมือบางอย่าง ให้คนขับไปไกบจากเขา

“จารผมมีอะไรจะบอก!”

ยศพลยิ้มออกมา“ถ้าเธออยากร้องไห้ ผมก็ยืมไหล่ของฉันให้เธอได้”“นายไม่ใช่มาเย้อเย้อฉันหรอ? จารวีถาม

“ในใจของเธอ ผมเป็นคนไม่ดีเเบบนั้นเลยหรอ”เรื่องบางเรื่องก็อยู่ในกำมือของเขา

“…..”จารวีไม่ได้พูดอะไร เเต่ก็ไม่ได้ยอมรับ ว่าสำหรับตัวเธอที่รู้จักยศพลเเล้ว เขาคือคนที่ไม่ดี ตอนนี้เขาคงจะว่าเธอสมควรโดย เเละคงจะซ้ำเติมเธอมากกว่านี้

เเต่ว่า มันเกินความคาดหมาย ยศพลกลับไม่ทำ

“นายวางใจได้เลย ยศพล ฉันไม่ได้เปราะบางขนาดนั้น ตั้งเเต่สิบปีที่ผ่านมา ฉันก็ไม่ได้อ่อนเเอเเล้ว ฉันยอมรับ มันได้….”

ผู้ชายที่รักที่สุดกลายเป็นพี่ชาย โชคดีที่เธอเเละเขายังไม่ได้มีความสัมพันธ์ที่ลึกซึ้งขนาดนั้น ไม่อย่างนั้น มันก็คง ให้อภัยตัวเองไม่ได้

“เฮ้ย ฉันมองเธอไม่ผิดจริงๆ เป็นหญ้าที่มีพลังชีวิต เเต่ว่าตอนนี้ ไม่ว่าเธอจะทำอะไร ผมก็จะอยู่ช้างๆเธอ เพราะ อย่างน้อยเราก็เคย…..คู่รักกัน!”

“ดูไม่ออกจริงๆ ว่าผู้ชายอย่างยศพลจะเป็นคนที่หนักเเน่นในความรู้สึกขนาดนี้ เเต่ว่าตอนนี้ ฉันอยากอยู่เงียบๆ คนเดียวจริงๆ รอฉันทำคว่ามเข้าใจกับเรื่องบ้าๆพวกนี้ก่อน”

เเต่จารวีก็ยังคงปฎิเสธยศพลอยู่ดี ในใจเธอเธอก็ยังคงวุ่นวายอยู่