เล่ห์รักเมียตัวน้อย นิยาย บท 133

ตอนที่ 132 ดูแลเธอให้ดี

กลิ่นหอมจากร่างของเธอ เร่าร้อนราวกับไวน์หอมหวานที่เทเข้าไปในร่างกายของเขา ทำให้ทุกเซลล์ในร่างกาย ของเขาไหม้และบวม ลมหายใจของเขารุนแรงขึ้นแต่ก็ไม่ทำให้เสียจังหวะไป เขาจูบเธอพลางใช้มือปลดกระดุม ชุดคนไข้ของเธอออก

หลังจากปลดกระดุมเม็ดแรก และเม็ดที่สองออก ก็เผยให้เห็นหน้าท้องขาวนวลราวกับผ้าไหมหนาๆ หน้าท้องของ เธอเป็นอะไรที่ลื่นมือ เนียนนุ่มและยืดหยุ่น

ภายใต้ชุดคนไข้เผยให้เห็นผิวนวลที่ไร้เสื้อผ้าปกปิด และเนินอกขาวเนียนที่เต็มไปด้วยความยืดหยุ่น

เขาอุ้มเธอขึ้นมา แล้ววางบนเก้าอี้ จากนั้นก็คุกเข่าลงระหว่างขาทั้งสองข้างของเธอ

มือใหญ่ลูบไล้ผมที่มียาวและนุ่มลื่นของเธอ ใบหน้าเล็กๆของเธอแดงจนเหมือนกับดอกพีชที่เบ่งบานในฤดูใบไม้ ผลิ

เขามุดเข้าไปเลียตรงส่วนที่นุ่มนวลของเธอ จูบวนกลับไปมาพร้อมดูดไปทั่วจุดซ่อนเร้นของเธอ

เธอร้องครางออกมาเบาๆ มันเป็นเสียงจากธรรมชาติที่ไพเราะที่สุด และยิ่งดึงดูดให้เขาอยากจะทำขั้นตอนต่อไป

“แค่ก แค่ก….”

ในตอนที่ทั้งสองคนกำลังจะเข้าสู่โหมดไคลแมกซ์ ก็มีเสียงไอเบาๆ ดังขึ้นขัดจังหวะการเสพสุขของทั้งคู่

จารวีตกใจราวกับกระต่ายที่หวาดกลัว เธอรีบผลักยศพลออกไป แล้วใส่เสื้อผ้าของตนปกปิดให้เรียบร้อยอย่าง ลนลาน

ใบหน้าที่ขาวนวลกลายเป็นสีแดงเพราะเลือดสูบฉีด

คนที่ยืนอยู่ที่ประตูของห้องผู้ป่วยคือคุณหมอผู้หญิงวัยสูงอายุ เธอมาเพื่อตรวจอาการ แต่ดันเข้ามาเห็นตอนที่ พวกเขาทั้งสองกำลังร่วมรักกันเข้าพอดี

“ดูเหมือนว่าหมอจะมาในเวลาที่เหมาะสมพอดี พวกเธอเนี่ยนะ วัยรุ่นเนี่ย อดใจกันอีกหน่อยไม่ได้แล้วเหรอ”

หมอผู้หญิงมีรอยยิ้มในดวงตาของเธอ เธอประคองจารวีเดินไปข้างเตียงแล้วเริ่มต่อว่ายศพล

“เธอเป็นผู้ชาย ก็ควรจะดูแลแฟนสาวของเธอดีๆสิ เธอเพิ่งจะตกเลือดมา ห้ามทำให้เธอตกใจเป็นอันขาด ไม่งั้น จะแท้งแน่ๆ ในช่วงสามเดือนแรก การแยกห้องกันนอนจะเป็นวิธีที่ดีที่สุด จำไว้ด้วยนะคะ”

ในช่วงสามเดือนแรก ไม่สามารถร่วมเพศได้ นี่มันตรรกะบ้าอะไร ตอนนี้ผ่านไปแค่สองเดือน เขาจะทนได้ยังไงตั้ง สองเดือน

ยศพลรู้สึกไม่ฟินเป็นอย่างมาก

จารวีเห็นว่าเขาไม่ตอบสนองอะไรเป็นเวลานาน จึงเตะขาเขาไปทีหนึ่ง เขาจึงจะพูดออกมา

“ตอนนี้ร่างกายของหล่อนฟื้นตัวเป็นยังไงบ้างเหรอครับ”

“ก็ไม่ได้แย่ ทารกแข็งแรงมาก ดูเหมือนว่าอาจเป็นทารกเพศชาย เดาได้เลยว่าน่าจะแข็งแกร่งเหมือนกับคุณ”

การที่หมอผู้หญิงพูดแบบนี้ ทำให้อารมณ์ของยศพลดีขึ้นมาทันที

“ตั้งแต่นี้ไป เธอไม่ได้รับอนุญาตให้ออกนอกสายตาของฉันอีก ไม่งั้นฉันจะใช้กำลังบังคับเธอ…”

ยศพลคุกคามเธออย่างไร้ความเกรงใจ

“ที่จริง นายไม่เห็นต้องกังวลเรื่องเด็กในท้องมากขนาดนั้น นายอย่ามาทำเหมือนว่าฉันเป็นคนไข้สิ”

จารวีเริ่มที่จะต่อต้านอย่างรุนแรง ยศพลคิดว่าตัวเองมีอำนาจบาตรใหญ่ เธอไม่ชอบถูกคนจำกัดสิทธิเสรีภาพแบบ นี้

เธอไม่ใช่สัตว์เลี้ยง ระยะเวลาที่ผู้หญิงต้องอุ้มท้องคือเกือบสิบเดือน ตอนนี้เพิ่งจะผ่านมาแค่สองเดือน เธอยัง เหลือเวลาอีกแปดเดือน เขาคิดจะให้เธอใช้เวลาแปดเดือนอยู่แต่ในบ้านงั้นเหรอ

ยศพลกอดจารวีอย่าง spoil เขาจูบอย่างนุ่มนวลที่ริมฝีปากของเธอ “ที่รัก เรื่องนี้ไม่จำเป็นต้องปรึกษาใครหรอก นับแต่นี้ไป ไม่ว่าใครในคฤหาสน์ก็จะต้องจะคอยเฝ้าอยู่รอบๆตัวเธอ”

"ไม่ ไม่ได้ ฉันยังต้องทำงาน ฝันของฉันอยู่ที่บริษัทน้องวีจำกัดนะ”

"โน ความฝันของเธอคือการเลี้ยงลูกของฉันให้ตัวขาวและอ้วนท้วนสมบูรณ์"

"นี่ ยศพล นายมันเผด็จการเกินไปแล้วนะ"

"ตอนนี้เธอเป็นคนป่วย ไม่ต้องมาเถียงกับฉันเลย ไม่งั้นละก็ หึๆๆ…"

ยศพลกดจารวีลงไปบนเตียงคนไข้ มือใหญ่ล้วงเข้าไปใต้เสื้อ แล้วเริ่มขั้นตอน "หรือว่า.. เราจะมาต่อเรื่องที่ค้างไว้ เมื่อกี้ก่อนดี…"

"นาย นายไม่ได้ยินที่หมอบอกไปเมื้อกี้รึไง ฉันทำไม่ได้ ไม่งั้นลูกในท้องจะบาดเจ็บนะ"

ยศพลกลับตาลง ฉีกยิ้มที่มุมปาก เผยให้เห็นรอยยิ้มที่ชั่วร้าย

"หึๆ งั้นก็ใช้วิธีที่ไม่ทำให้ลูกบาดเจ็บสิ…"ใบหน้าที่หล่อเหลาของยศพลมีรอยยิ้มที่ชั่วร้าย เขาเอาฝ่ามือที่ร้อนผ่าว ไปสัมผัสที่ผิวหนังของเธอ จนจารวีแววตาของเธอแสดงถึงความเร่าร้อนขึ้นเล็กน้อย และรู้สึกเหมือนโดนเผาไหม้

มือเล็กๆที่ขาวนวลทั้งสองของเธอถูกมือใหญ่ของยศพลรวบอย่างลวกๆ เธอดิ้นจนสุดชีวิต พยายามที่จะดึงมือ ออกมา ปากสีแดงดั่งเชอร์รี่ของเธอพยายามที่จะหายใจอย่างสุดชีวิต

"ไม่ได้ ไม่ได้นะ…"

อีตาบ้าคนนี้ ในสมองมีแต่เรื่องแบบนี้รึไงกันนะ

ไม่ได้ เธอจะทำอะไรยังคงต้องมีขอบเขตบ้าง ต่อต้านไม่ให้เขาทำเรื่องแบบนั้น

“ที่รัก มาเปลี่ยนท่ากัน…” ยศพลพ่นลมออกมาร้อนแรงดั่งไฟ ในสมองของยศพลเต็มไปด้วยร่างของจารวีที่ ยั่วยวน

ใบหน้าเล็กๆของเธอซีดเซียวราวกับไข่ที่เพิ่งถูกปลอกเปลือก เพราว่าผมของเธอย้อมจนเป็นสีเหมือนหยก จึงเห็น ได้ชัดว่าหน้าของเธอกลายเป็นสีแดง ปีกจมูกเล็กๆของเธอขยับถี่ ลมหายใจที่ออกมาเต็มไปด้วยความยั่วยวนและ ดึงดูดใจ

เธอเป็นดอกป๊อปปี้สีขาวที่สวยงาม เขาโดนพิษจากดอกไม้แห่งความรักจากจารวีเข้าเสียแล้ว ทุกท่าทุกการกระ ทำของเธอจะเต็มไปด้วยความยั่วยวน

ความต้องการที่อยู่ในเส้นเลือดของเขาทำให้ทั้งกายของเขารู้สึกเร่าร้อน เหมือนกับหนอนจำนวนนับไม่ถ้วนกำลัง ดูดเจาะเข้าไปในเส้นเลือดของเขา ทั้งคันทั้งมึนงง ร่างกายของเขาอยากจะระเบิดออกมา

จารวีมองยศพลอย่างมึนงง หน้าที่ร้อนผ่าวของเขา ดวงตาที่แดงก่ำ มือใหญ่ที่ร้อนแรงลื่นไหลของเขาล้วงเข้าไป ในเสื้อของเธออย่างกับงู ค่อยๆเลื่อนไหลลงไปยังจุดที่สำคัญ

ในตอนที่เธอกำลังตื่นตระหนกอยู่นั้น เขาก็หยุดชะงักลงอย่างบันยะบันยัง มีเพียงการลูบไปรอบๆเหมือนเดินรอบ สวนดอกไม้ แต่ไม่ได้กระแทกเข้ามาโดยตรง

ยศพลยุ่งมาก ปกติแล้วตอนกลางวันต้องทำงานอยู่ที่บริษัท มีแค่หลังเลิกงานที่จะกลับมาอยู่เคียงข้างจารวี มีแค่ หลังเลิกงานที่จะกลับมาอยู่เคียงข้างจารวี

ผู้ชายแบบเขา มีงานเลี้ยงและอาหารค่ำนับไม่ถ้วนรอให้เขาเข้าร่วมในตอนเย็น

แต่เขาผลักภารพพวกนี้ไปให้ทัศนีย์ แล้วใช้เวลาร่วมกับจารวีมากขึ้น

น้าอามเข้ามาเสิร์ฟอาหารเย็น

จารวีหยิบคอมพิวเตอร์ขึ้นมาเล่นเกมแองกรี้เบิร์ดอยู่บนเตียงคนไข้ พอเห็นน้าอามเข้ามา เธอก็เก็บคอมพิวเตอร์ ไป แล้วยิ้มหวานให้กับน้าอาม “น้าอาม ลำบากน้าอามอีกแล้วจริงๆ ต้องมาคอยดูแลวีอยู่ทุกวัน แม่ของวียังไม่ ละเอียดรอบคอบขนาดนี้เลย”

น้าอามยิ้มอ่อนอย่างถ่อมตน เอื้อมมือออกไปหยิบกระติกซุปที่เตรียมมา แล้วเปิดฝา

"คุณจารวี อย่าชมน้าแบบนี้สิคะ น้าก็ได้ใจเหมือนกันนะ ฮะๆๆ ที่จริงแล้วน้าเป็นแค่ชนชั้นล่าง คุณจารวี ถ้าคุณอ ยกจะขอบคุณ คุณต้องขอบคุณคุณชายค่ะ เขากำชับน้าให้ดูแลคุณให้ดี จริงสิ ซุปไก่ถ้วยนี้ก็เป็นซุปที่คุณชายทำ เองเชียวนะคะ"

"อ๊ะ คืนนี้เขาไม่ไปบริษัทแล้วเหรอคะ"

ตอนนี้ก็หกโมงแล้ว ถ้าตามเวลานี้ปกติเขายังไม่เลิกงานเลยค่ะ

น้าอามได้นำซุปไก่โสมไปเสิร์ฟตรงหน้าของจารวี แล้วส่งช้อนสีเงินให้เธอ

"คุณจารวี ลองชิมสิคะ ไม่ร้อนหรอกค่ะ น้าตั้งใจทำให้เย็นลงแล้ว วันนี้คุณชายยศพลไปทำงานค่ะ แต่ในช่วงบ่าย เขาปลีกเวลาออกมาสองสามชั่วโมงเพื่อกลับมาและทำซุปเป็นพิเศษให้กับคุณ เดิมทีเขาต้องการนำมาส่งให้ถึง มือคุณด้วยตัวเอง แต่ดูเหมือนว่าที่บริษัทจะมีเรื่องเร่งด่วนเขาจึงต้องรีบกลับไปอีกครั้ง "

ซุปกระติกนี้อุดมไปด้วยโสมสีทอง พอใช้ช้อนคน ก็พบว่าข้างในมีเนื้อตุ๋นละลายอยู่ในซุป ซุปแบบนี้สิถึงเรียกว่า ซุป

กลิ่นอันหอมหวนที่เข้มข้นของโสมตลบอบอวลไปทั่วโพรงจมูกของเธอ ในใจรู้สึกได้ถึงความอบอุ่นของกระแสไอ อุ่น

ผู้ชายคนนี้ภายนอกดูรุนแรงก้าวร้าว แต่นึกไม่ถึงเลยว่าจะมีความคิดที่ละเอียดอ่อนแบบนี้ ราวกับว่ามีบางอย่าง โอบกอดก้นบึ้งหัวใจเธอไว้ทำให้เธอรู้สึกถึงความมั่นคงและสบายใจ

น้าอามมองเห็นท่าทางของจารวี ก็ยิ้มออกมา จากนั้นก็หยิบสิ่งที่เจริญอาหารสองสามอย่างขึ้นมาวางไว้หน้าเตียง คนไข้

“คุณจารวีคะ ตอนนี้อาหารที่คุณจะทานทุกวัน จะผ่านการจัดเตรียมสารอาหารให้เหมาะสมโดยคุณชายยศพล ก่อน จึงสั่งให้น้าไปทำ ฮะๆๆ มองอออกรึยังคะ ว่าคุณชายเห็นว่าเด็กในท้องสำคัญขนาดไหน แน่นอนว่า เขาก็เห็น คุณจารวีสำคัญไม่น้อยไปกว่ากันนะคะ…”

จารวีไม่เข้าใจความหมายของสิ่งที่น้าอามจะสื่อ เธอยิ้มแล้วพยักหน้า “น้าอาม วางใจเถอะค่ะ วีจะไม่ทำให้เขา ลำบากไปกว่านี้ ตอนนี้แค่รอลูกที่จะคลอดออกมา วีก็พอใจแล้วค่ะ”

"วี…"

เสียงที่คุ้นเคยดังออกมาจากประตูของห้องคนไข้ จารวีเงยหน้าขึ้นมามอง

เธอเห็นเพียงแค่ชยรพยืนอยู่ที่ประตูห้องคนไข้ เขาถือกระเป๋าไว้ในมือ ใบหน้าเต็มไปรอยยิ้มที่ดูมีเมตตาและอ่อน โยน

“เอ๊ะ คุณชยรพมาแล้ว เชิญคุณชยรพมานั่งด้านในก่อนค่ะ…” น้าอามรีบทักทาย รับของมาจากมือของชยรพ พอเก็บกวาดแล้วก็ให้เขานั่งลง

จารวีมองที่เขาอย่างว่างเปล่า จากนั้นก็นิ่งเงียบไป