เมียขัดดอก นิยาย บท 44

แสดงว่าก่อนหน้านี้เราขี้เหร่มากเลยเหรอเขาถึงจำไม่ได้ ..หญิงสาวแอบคิดอยู่ในใจเพราะ มองแววตาของเขาแล้วเหมือนจำเธอไม่ได้จริงๆ

"พ่อจำไม่ได้แม่ไม่ว่าหรอก แต่อย่าบอกนะว่าเราก็จำเมียไม่ได้เหมือนกัน"

"ครับ?" สายตาคมเหลือบกลับไปมองเธอคนเมื่อสักครู่อีกครั้ง ว่าไปทำอะไรมาเพราะเปลี่ยนไปมาก ซึ่งเขาไม่ได้ต้องการให้เธอเปลี่ยนแปลงตัวเองเลย

หมั่บ!

"เจ้ารันลูกจะทำอะไร" ผู้เป็นแม่ได้แต่ตะโกนตามหลังไปเมื่อลูกชายคว้าแขนของภรรยาเดินขึ้นบ้าน

"ฉันเจ็บนะคุณ" พอพ้นสายตาของทั้งสองท่านแล้วเธอถึงได้รีบชักมือออก

"ใครให้เธอแต่งตัวแบบนี้"

"ก็แม่คุณน่ะสิ" คิดไว้แล้วเชียว ถ้าเขารู้มีหวังตายแน่ "อุ้ยคุณจะทำอะไร" หญิงสาวรีบแกะมือเขาออกจากคอเสื้อ เพราะดูท่าทางแล้วเขาคงจะฉีกมันทิ้ง

"ห้ามทำอะไรนอกเหนือคำสั่งฉัน" ว่าแล้วชายหนุ่มก็ใช้แรงกระชากเสื้อตัวนั้นจนขาด

"คุณบอกให้ฉันถอดดีๆ ก็ได้ ทำไมต้องทำลายข้าวของด้วย รู้ไหมว่ามันแพง"

"ฉันไม่สนใจว่ามันจะแพงไหม ใส่เท่าที่ฉันให้ใส่เท่านั้น"

คนตัวเล็กน้ำตาไหลคลอออกมา แค้นในอกเพราะเสียดายเสื้อผ้าราคาแพง ชาตินี้เธอคงไม่มีปัญญาซื้อมันมาใส่

"โธ่เว้ย!" รันเวย์จับเสื้อตัวที่เพิ่งจะฉีกออกมาเขวี้ยงลงพื้น อุตส่าห์พาเธอเข้าบ้านเพื่อจะทำให้พ่อโมโห ไม่ได้ให้เข้ามาเพื่อให้พวกท่านรักสักหน่อย เพราะยังไงเขาก็ไม่คิดจะเอาผู้หญิงคนนี้มาเป็นเมียอยู่แล้ว "จะร้องไห้หาพระแสงอะไร อย่าคิดนะว่าฉันจะปลอบ"

เธอไม่ได้โต้ตอบ และทำได้แค่ก้มหน้าก้มตาฟัง

"เปลี่ยนคนทันไหมวะรำคาญ!" จะออกจากห้องก็ไม่ได้เดี๋ยวพ่อสงสัย "ไปอาบน้ำและใส่ชุดเดิมของเมื่อวาน"

"แต่ชุดนั้นยังไม่ได้ซัก"

"ไม่ซักนั่นแหละดี"

หญิงสาวก็เลยต้องได้ทำตาม เพราะเงินที่เขาจ้าง ทำงานทั้งปีจะถึงหรือเปล่าไม่รู้

ก๊อก ก๊อก

"ใคร!"

"พาน้องลงไปกินข้าวได้แล้ว"

"เธอไม่หิวครับ" ทีแรกพูดใส่อารมณ์แต่พอรู้ว่าเป็นแม่ก็เสียงเบาลง

"ไม่หิวได้ยังไง" แม่กำลังจะบอกว่าตอนทำครัวยังได้ยินเธอบ่นว่าหิวอยู่เลย ..แต่เขาก็ชิงพูดออกมาเสียก่อน..

"เดี๋ยวผมจะให้คนเอาขึ้นมาข้างบนครับ"

รู้แบบนี้ลงไปขอซักชุดกับแม่บ้านก็ดี แต่ในเมื่อยังไม่ได้ซักก็คงต้องได้ใส่ชุดเดิมนี่แหละ ..หญิงสาวอาบน้ำลบเครื่องสำอางและผมที่ทำไปก็ต้องได้สระออก

เช้าวันต่อมา..

"รัญจ๋าาา แบบนี้หน่อยสิถึงน่ารัก" รันเวย์พาเธอลงมาโชว์ตัวเมื่อเห็นว่าพ่อกำลังนั่งดื่มกาแฟอยู่หน้าบ้าน

"แล้วทำไมไม่ใส่ชุดที่แม่ซื้อให้ล่ะ" ผู้เป็นแม่ที่นั่งอยู่หน้าบ้านเช่นกัน หันไปมองลูกชายกับลูกสะใภ้คนเล็ก

"แม่ครับวัยรุ่นเขาไม่ใส่อะไรแบบนั้นหรอก จริงไหมครับที่รัก" ว่าแล้วมือหนาก็เขี่ยแก้มเธอเบาๆ แบบรักใคร่และเอ็นดู

จนถึงเวลาเย็น.. แม่บ้านขึ้นมาตามให้ลงไปทานข้าว แต่รันเวย์ไม่ให้ไป และไม่ให้กินอะไร เพราะทำโทษที่เธอทำเสียแผน

เธอไม่ได้กินเขาก็ไม่ได้กินเช่นกันเพราะถ้าลงไปแม่ต้องถามหาแน่

เช้าวันต่อมา..

เช้าแล้ว ..รัญญาดีใจมากเพราะถ้าลงไปข้างล่างเธอจะขอกินข้าวก่อนเลย หิวมากเมื่อคืนนี้แทบนอนไม่หลับ

คนตัวเล็กค่อยๆ ย่องมาที่ประตู เพราะเขายังนอนไม่ตื่น

"อร่อยจังเลยค่ะ"

"อร่อยก็กินเยอะๆ นะ" พลตรีนายแพทย์วันเวย์พูดพร้อมกับขยับถ้วยอาหารเข้ามาให้

"ขอบคุณค่ะ" ขณะที่ตักอาหารใส่ปากดวงตางามก็เหลือบมองไปที่บันได เพราะตอนนี้เขากำลังเดินลงมา "แอ๊ะ" อาหารในปากกระเด็นทั่วโต๊ะ เพราะเธอสำลักข้าวออกมา

"หึ" จากที่รันเวย์โมโหอยู่ เห็นแบบนั้นก็เริ่มอารมณ์ดีขึ้นมาที่เธอทำซุ่มซ่าม

"ขอโทษค่ะ"

"ไม่เป็นไรหรอกหนู เดี๋ยวแม่ให้คนเปลี่ยนชุดใหม่มา" แม่บ้านต้องได้รีบมาเก็บโต๊ะอาหาร และยกอาหารมาเปลี่ยนให้ใหม่

หลังทานข้าวเสร็จ..

"เราจะออกไปกับแม่ไหม" ผู้เป็นแม่ถามลูกชายเมื่อกำลังเตรียมตัวจะพาลูกสะใภ้คนเล็กออกไปแปลงโฉม

"ผมรอให้กำลังใจน้องรันของผมอยู่ที่บ้านดีกว่าครับ" ว่าแล้วมือหนาก็จับท้ายทอยของเธอให้เงยขึ้นมาพร้อมกับโน้มลงไปจู๊บเบาๆ ที่ริมฝีปาก "แต่งให้สวยจนผมจำไม่ได้เลยนะที่รัก"