เมียขัดดอก นิยาย บท 45

"เป็นอะไรหรือเปล่าจ๊ะ" นั่งรถมาจนใกล้จะถึงที่แล้ว แต่ดูท่าทางลูกสะใภ้คนเล็กจะเหม่อลอยมาก

"คะ?!" รัญณาสะดุ้งเมื่อได้ยินเสียงแม่ของเขา ..เธอตกใจตั้งแต่ถูกจูบก่อนที่จะออกมาแล้ว

"หนูไม่สบายใจหรือเปล่า ไม่ต้องกลัวหรอกนะ คืนนี้แม่จะไปด้วย" นางคิดว่าเธอคงจะกลัวเรื่องพ่อสามี

"เอ่อค่ะ" เราเป็นบ้าอะไรเนี่ย ..หญิงสาวรีบเรียกสติตัวเองให้กลับมา

ลงจากรถ..แพทย์หญิงอมรรัตน์ก็พาลูกสะใภ้ไปเลือกชุดราตรีก่อน พอได้ชุดแล้วก็เข้ามาให้ช่างแต่งหน้าทำผมให้เข้ากับชุด

เวลาผ่านไปก็หลายชั่วโมง เพราะกว่าจะทำทุกอย่างเสร็จ

"แม่ว่าคงไม่มีใครจำหนูได้หรอก" ถ้านางไม่ได้อยู่ในร้านเสริมสวยนี้ด้วยคงจำลูกสะใภ้ไม่ได้แน่

"น้องสวยมากเลยนะคะ ถ้าไม่ใช่ลูกสะใภ้ของคุณหมอ ดิฉันว่าส่งเข้าประกวดได้เลยนะเนี่ย"

หญิงสาวก็มัวแต่มองกระจก เพราะเธอก็ไม่เคยเห็นตัวเองแต่งตัวแบบนี้มาก่อนเหมือนกัน

"แม่โทรไปบอกเจ้ารันให้ไปเจอกันที่โรงแรมแล้ว"

"เราไปโรงแรมกันเลยหรือคะ"

"ใช่จ้ะ ตอนนี้พ่อก็อยู่กับเพื่อนที่งานนั่นแหละ" นางก็เลยสั่งให้คนรถมุ่งหน้าไปที่โรงแรมเลย

[โรงแรมหรูที่ใช้จัดงาน]

แน่นอนว่างานไฮโซต้องมีนักข่าวจับตามอง และหลายสำนักก็รอทำข่าวอยู่

"ลงมาสิจ๊ะ"

เราจะรอดไหมเนี่ย รองเท้าส้นสูงแถมยังปลายเล็กมาก รู้แบบนี้ก่อนใส่กัดมันก่อนก็ดี เพราะขนาดยังไม่ได้ยืนนานก็เริ่มเจ็บปลายเท้าแล้ว

พอเห็นว่าภรรยาของพลตรีนายแพทย์ลงจากรถ นักข่าวก็เริ่มเก็บภาพ อยากรู้ว่านางจะควงลูกชายและลูกสะใภ้คนไหนมา

ลงจากรถหญิงสาวก็ทำตัวไม่ถูก ยิ่งถูกนักข่าวรุมแบบนี้ก็ยิ่งไปไม่เป็น

หมั่บ! ทันใดนั้นก็มีมือของใครบางคนมาโอบเอวบางแล้วพาเดินเข้าไปในงาน

เป็นครั้งแรกที่ดีใจเมื่อเจอเขา ..เท้าเรียวพยายามก้าวเดินให้ทันเพราะเขาขายาวและก้าวแบบไม่รอ

"เธออยากทำอะไรก็ทำไปเลยนะ" เขากระซิบพูดเมื่อเข้ามาถึงหน้างาน

"อยากทำอะไรหมายความว่ายังไง?"

"ก็อยากทำอะไรไง"

จะขยายความกว่านี้ก็ไม่ได้ แล้วเธอจะเข้าใจไหมเนี่ย

"มากันแล้ว ..ท่านนายพลจำได้ไหมว่าคนนี้คือใคร"

"จำได้สิท่านนายพล" ระดับนายพลกำลังคุยกันอยู่ "ลูกชายของท่านแน่เลย ตาหมอคงไม่ใช่ ต้องเป็นคนเล็กเจ้ารันตัวแสบใช่ไหม"

"รู้จริงนี่ท่าน"

"แล้วนั่นมากับใครล่ะ"

"รันพาเมียมานี่เดี๋ยวพ่อจะแนะนำให้ท่านได้รู้จัก" พลตรีนายแพทย์วันเวย์กวักมือเรียกลูกชาย เขาก็เลยพาเธอเข้าไปหา

"คนนี้ลูกสะใภ้คนเล็กของผม วันหลังจะพาลูกสะใภ้คนกลางและคนโตมาแนะนำให้รู้จัก"

"สวัสดีค่ะ" พอแนะนำตัวเสร็จเธอก็ไหว้ทุกท่านที่ยืนอยู่ตรงนั้น

"ลูกสะใภ้คนเล็กเหรอ หน้าตาจิ้มลิ้มจังเลยนะ"

รันเวย์แอบมองดูหน้าของพ่อแบบแปลกใจว่าท่านกำลังจะทำอะไรกันแน่ เป็นไปไม่ได้ที่ท่านจะรับผู้หญิงไม่มีหัวนอนปลายเท้าแบบนี้มาเป็นลูกสะใภ้

"ถ้างั้นดีเลยเรามีคู่หนุ่มสาวที่จะเปิดฟลอร์กันแล้ว"

"เอางั้นเหรอท่านนายพล"

"ให้เด็กๆ เป็นคนเปิดดีกว่าเราแก่แล้ว"

รถสปอร์ตคันหรูวิ่งออกจากโรงแรมด้วยความเร็วสูง มือเรียวรีบเกาะเซฟตี้ที่ตัวเองคล้องอยู่ไว้แน่น

"คุณไม่ได้กลับบ้านเหรอ"

"ใครบอกว่าจะกลับบ้าน" ว่าแล้วชายหนุ่มก็ลงจากรถ แล้วเดินตรงเข้าไปในผับ

"ทางนี้" บอยเพื่อนรักของรันเวย์ และเพื่อนอีก 2-3 คนที่ดื่มรอก่อนหน้านั้นแล้ว

"ไหนบอกจะไม่มาไงวะ"

"ทีแรกว่าจะไม่มานั่นแหละแต่เซ็ง" พอรันเวย์นั่งลงสาวๆ ที่นั่งอยู่ข้างเพื่อนก็รีบเข้ามา

"เฮ้ยมึงมากับใคร" ขณะที่รันเวย์โอบกอดสาวๆ ในผับ เพื่อนก็เห็นว่ามีผู้หญิงเดินตามมา หยุดอยู่ด้านหลังของเขา

"ไม่มีอะไร ไม่ต้องไปสนใจ" ว่าแล้วมือหนาก็เอื้อมไปยกเหล้าขึ้นดื่ม

"คนสวยนั่งก่อนสิครับ" เพื่อนของเขาก็เลยเคลียร์พื้นที่ให้เธอนั่งลงข้างๆ รันเวย์

อยากจะถอยกลับแต่มาถึงขนาดนี้แล้วนั่งหน่อยก็ดี

"ดื่มหน่อยนะครับ" บอยรินเหล้าแล้วส่งมาให้กับเธอ

"ฉันดื่มไม่เป็นค่ะ" เธอไม่ได้ใฝ่หาของพวกนี้ เพราะขนาดเงินกินข้าวยังจะไม่มี

"เพื่อนฉันให้ดื่มก็ดื่มเถอะน่า" คนที่นั่งอยู่ข้างๆ พูดออกมาแบบไม่สบอารมณ์พร้อมกับจับแก้วนั้นจากมือเพื่อนกระแทกลงตรงหน้าที่เธอนั่ง

หญิงสาวก็เลยจำใจต้องยกเหล้าขึ้นมาดื่ม

"ไปเอามาจากไหนวะ" เพื่อนกระซิบถามเมื่อเห็นว่าดื่มเข้าไปแค่แก้วเดียวเธอก็เหมือนจะน็อคแล้ว

"จากข้างถนน"

"ข้างถนนแต่งตัวสวยขนาดนี้เลยเหรอ?" เพราะเธอยังอยู่ในชุดราตรี

"พวกมึงไม่ต้องรู้หรอก" รันเวย์ปล่อยมือจากผู้หญิงก่อนหน้านั้น แล้วหันมารับร่างของเธอที่กำลังเอนตัวมาซบไหล่ของเขา "ดื่มอีกแก้วสิ" เขาเคยเจอแต่ผู้หญิงที่คอทองแดง มอมแค่ไหนก็ไม่เมานอกจากจะมารยา แต่เห็นว่าเธอดื่มเข้าไปแค่นี้ก็เริ่มทรงตัวไม่อยู่แล้ว ความเป็นชายในตัวของเขามันก็ถูกกระตุ้น ..เพิ่มเงินอีกสักหน่อยก็คงไม่เป็นไร เพราะยังไงเธอก็เห็นแก่เงินอยู่แล้ว