เมียขัดดอก นิยาย บท 47

"เธอ? เธอเป็นอะไร" ชายหนุ่มตื่นขึ้นมาก็เห็นเธอนอนขดอยู่บนเตียง และเลือดที่เขายัดเยียดความรุนแรงให้ก็เลอะที่นอนจนน่าใจหาย

"..เจ็บท้อง" หญิงสาวพยายามเปล่งเสียงออกมาให้เขาฟังได้ถนัดมากที่สุด เพราะเธอเจ็บท้องมาก

"จะตายไหมวะเนี่ย" รันเวย์ถึงกับคิดอะไรไม่ออกทำอะไรไม่ถูก แต่ในขณะเดียวกันนั้นเขาก็คิดถึงหน้าพี่ชายขึ้นมา

เวลาผ่านไปเพียงไม่นาน..รถโรงพยาบาลก็วิ่งเข้ามาที่ม่านรูด

ที่เซอร์เวย์ต้องได้ใช้รถพยาบาลเผื่อว่าต้องได้ปฐมพยาบาลเธอไปด้วย แต่เขาก็ไม่ได้ทำเอิกเกริกมาแบบเงียบๆ

รันเวย์ขับรถตามหลังรถพยาบาลที่มีพี่ชายนั่งมาด้วยไป

[โรงพยาบาล]

พอมาถึงเซอร์เวย์ก็พาเธอเข้าห้องฉุกเฉิน

"ทำอะไรไม่รู้จักคิด" พี่ชายโมโหมากเมื่อตรวจเช็คร่างกายของผู้หญิงคนนั้นแล้วรู้ว่าเธอถูกทำร้ายอวัยวะส่วนนั้นมากจนมีรอยฉีก ..และร่องรอยตามร่างกายของเธอก็มีรอยฟกช้ำ อย่างเช่นรอยเข็มขัดจนเห็นได้ชัด

"ก็ผมเมานี่"

"เมาแล้วต้องทำกับผู้หญิงขนาดนั้นเลยเหรอ!"

"พี่จะมาเอาอะไรกับผม ช่วยรักษาให้หายๆ แล้วก็ปล่อยกลับบ้านไปเถอะ"

"เดี๋ยวนะ นี่เมียแกไม่ใช่เหรอ" พี่ชายเริ่มจะจับไต๋ได้ "อย่าบอกนะว่าผู้หญิงคนนี้เป็นแค่เครื่องมือ??"

"ไม่มีอะไรหรอกน่า ไม่ตายแล้วไม่ใช่เหรอ"

"รันเวย์หยุดเดี๋ยวนี้!" โชคดีที่ตอนนี้อยู่ในห้องแค่สามคน เพราะนายแพทย์เซอร์เวย์ได้ย้ายเธอมาพักอีกห้องหนึ่งที่อยู่ไม่ไกลจากห้องฉุกเฉินและห้องตรวจของเขา

"ฝากพี่ดูแลหน่อยแล้วกัน ถ้าเธอต้องการเงินเท่าไรพี่ก็จ่ายๆ ไปก็จบแล้ว"

"ไม่ได้ แกจะทำแบบนี้กับเพศแม่ไม่ได้!"

"แล้วพี่จะเอายังไง"

"แกต้องรับผิดชอบเด็กคนนี้" ขณะที่พูดเซอร์เวย์หันมองไปดูผู้หญิงที่นอนอยู่บนเตียง

"ก็ผมกำลังรับผิดชอบอยู่นี่ไง ให้พี่ไปรับมารักษา แล้วเอาเงินให้ ก็จบๆ กันไป"

"พี่หมายถึงแกต้องรับผิดชอบชีวิตทั้งชีวิตของผู้หญิงคนนี้"

"อะไรนะ NO!!"

"ก็ได้ถ้างั้นพี่จะบอกแม่"

"พี่จะฟ้องแม่เลยเหรอ?"

"แล้วเรามาดูกันถ้าแม่รู้เรื่องนี้แล้วจะทำยังไง"

"พี่อย่าทำแบบนั้นนะ"

"ไม่หรอกพี่ไม่ได้บอกแค่แม่ พี่จะบอกพ่อด้วย"

"โอ๊ยตายแล้ว ก็ได้! ผมจะยอมทำตามที่พี่พูด พี่อย่าบอกพ่อกับแม่นะ" สิ่งที่แม่เขาเกลียดมากที่สุดก็คือการทำร้ายผู้หญิง รันเวย์ก็เลยยอมรับปากพี่ชายไปก่อน แล้วค่อยหาวิธีแก้ทีหลังก็ยังไม่สาย

"คุณได้ยินแล้วใช่ไหมครับ น้องผมยินดีรับผิดชอบทุกอย่าง" เซอร์เวย์รู้ดีว่าเธอไม่ได้หลับ

"ผมไปได้หรือยัง"

"ไม่ได้..แกต้องดูแลเมียแกจนหายดี" ผู้เป็นพี่ชายรู้จักนิสัยน้องเป็นอย่างดี ถ้าปล่อยไปก็หายเข้ากลีบเมฆน่ะสิ

"อะไรของพี่นักหนา" ชายหนุ่มเดินไปทิ้งก้นลงนั่งโซฟาแบบไม่สบอารมณ์

"พี่จะให้คนมาเฝ้าหน้าประตู" เซอร์เวย์คิดว่าดีเหมือนกันน้องชายจะได้มีความรับผิดชอบมากขึ้น

"เฝ้าเลยเหรอพี่"

"หรือจะให้แม่มาเฝ้าแทน"

"ใช่ครับเธอไม่สบายผมก็เลยพา.."

"ไม่สบายทำไมไม่มีใครบอกแม่" นางเป็นแม่ทำไมจะไม่รู้จักนิสัยลูกชาย "แกทำร้ายเมียใช่ไหม" ผู้เป็นแม่หันกลับมาพูดช้าๆ ส่วนคนไข้ที่เซอร์เวย์ตรวจอยู่เมื่อครู่พยาบาลพาออกไปจากห้องก่อนหน้านั้นแล้ว

"ผมไม่ได้ทำร้าย" ชายหนุ่มพูดออกมาเบาๆ และไม่กล้ามองสบตาแม่ด้วย

"แกเป็นลูกผู้ชาย ต้องยืดอกบอกความจริงกับแม่มาสิ" เพราะมันไม่ปกติแล้ว ถึงขนาดผู้หญิงต้องมานอนโรงพยาบาล

"เธอเจ็บท้องครับแม่" นายแพทย์เซอร์เวย์เป็นคนตอบแทนน้องชาย และเขาก็ไม่ได้โกหกเพราะเธอเจ็บท้องด้วย

"เจ็บท้องงั้นเหรอ" เห็นสีหน้าลูกชายคนโตก็รู้แล้วว่ากำลังปกป้องน้อง แต่นางต้องรู้ให้ได้ว่าเด็กผู้หญิงคนนั้นเป็นอะไรกันแน่ แพทย์หญิงอมรรัตน์รีบเดินกลับมาที่ห้องเก็บเอกสารประวัติของคนไข้

"แม่ครับไม่มีอะไรหรอก เมียผมแค่ไม่สบาย"

ส่วนเซอร์เวย์ทำใจไว้แล้ว แม่เขาเป็นถึงแพทย์หญิงอาวุโสของโรงพยาบาล แค่มองทำไมท่านจะไม่รู้

"แกทำอะไรลงไป" เห็นประวัติแล้วนางแทบรับไม่ได้ ถึงแม้ในนี้จะไม่เขียนละเอียดว่าถูกทำร้ายร่างกาย แต่ผลการตรวจภายในอวัยวะของเธอฉีกขาด

"ผมขอโทษครับแม่"

"แกขอโทษแม่? แล้วแกขอโทษผู้หญิงหรือยัง"

"ก็เธอไม่ยอมคุยกับผมแล้วจะไปขอโทษตอนไหน โอ๊ยแม่ผมเจ็บนะ"

ผู้เป็นแม่ยื่นมือมาดึงหูลูกชายแล้วให้เดินตามมาที่ห้อง

"หนูเป็นยังไงบ้าง" เข้ามาถึงนางก็ปล่อยลูกชายออก

หญิงสาวค่อยๆ หลับตาลง เพราะถึงยังไงนางก็เป็นแม่ของผู้ชายคนนั้น เป็นใครก็เลือกลูกอยู่แล้ว

"รีบหายนะลูก เดี๋ยวแม่จะจัดงานแต่งให้"

"อะไรนะครับแม่?"