เผยลับจับใจ ซุปเปอร์สาวบ้านนอก นิยาย บท 186

“เธอรู้จักภีมพลตั้งแต่เธออายุสิบเอ็ดปี ตอนนี้เธออายุสามสิบสามปีแล้ว” คะนึงนิตย์กล่าว “พวกเขาสองคนฉลองวันเกิดและเทศกาลทั้งหมดด้วยกันทุกครั้ง ตอนนี้พวกเขาห่างเหินกันมาก เป็นเพราะเธอและพวกเด็ก ๆ ปรากฏตัวออกมา แต่พวกเขาก็เคยมีเวลาที่สวยงามและเวลาแห่งความสุขเช่นกัน”

“ความรักที่ญาณีมีต่อภีมพลนั้นหยั่งลึกมานานแล้ว แต่เธอไม่เคยร้องขอ เธอพยายามทำงานอย่างหนักเพื่อช่วยแบ่งเบาะภาระของภีมพล” คะนึงนิตย์เริ่มสรุป “ฉันคิดว่าเธอรักลูกชายของฉันมากกว่าคุณ”

“……” นภาลัยอิจฉาเวลายี่สิบสองปีที่พวกเขาอยู่ด้วยกัน

“ดังนั้น ญาณีจึงเหมาะที่จะเป็นคุณนายของตระกูลกงพลีมากกว่าคุณ เพราะเธอใช้เวลายี่สิบสองปีพยายามพิสูจน์ตนเอง เธอเข้ามาทำงานอยู่ที่ทีเอ็ม กรุ๊ปนานแล้ว และกลายเป็นมือขวาที่ภีมพลขาดไม่ได้”

นภาลัยได้ตัดสินใจจะไปจากที่นี่แล้ว และการที่คะนึงนิตย์เล่าเรื่องราวเหล่านี้ให้เธอฟัง ยิ่งทำให้เธอรู้สึกมั่นใจในการตัดสินใจของตนเองมากขึ้น

“คุณไปเถอะ แล้วอย่ากลับมาอีก” คะนึงนิตย์ส่งตั๋วเครื่องบินให้เธอหนึ่งใบ ขณะเดียวกันก็ยื่นการ์ดให้เธออีกหนึ่งใบด้วย “คุณเก็บการ์ดใบนี้เอาไว้ ฉันไม่อยากติดค้างคุณ ถือเป็นค่ารักษาของฉัน”

เวลาที่ระบุบนตั๋วคือ 15.00 น. ของพรุ่งนี้ และปลายทางคือเมืองออตตาวา

“ฉันจะรับตั๋วเครื่องบินไว้ ส่วนการ์ดนั้นไม่จำเป็น” นภาลัยรับตั๋วเครื่องบินมา “ฉันจะผลิตยาเหล่านี้ออกมาเป็นล็อตใหญ่เพื่อประโยชน์ของมวลมนุษยชาติ และฉันก็ไม่สนใจเงินแค่นี้หรอก”

“เมื่อฉันให้คุณก็รับไว้เถอะ อย่าเสแสร้งทำเป็นเย่อหยิ่ง!” คะนึงนิตย์ลุกขึ้นยืนและมองเธอด้วยความเย็นชา “ฉันบอกแล้วว่าไม่อยากติดค้างคุณ!”

นภาลัยไม่รู้สึกตกใจกับท่าทางของเธอ และรับการ์ดมาทันที เธอลุกขึ้นยืน “โอเค ฉันจะไม่เสแสร้งทำเป็นเย่อหยิ่ง”

คะนึงนิตย์มองเธอด้วยสายตารังเกียจ!

“มีอะไรจะพูดอีกไหม? ถ้าไม่มีอะไรแล้ว ฉันขอตัวก่อน”

“ไปจากเขา และอย่ามาให้เขาเห็นหน้าอีก”

“โอเค”

หลังจากกลับมาถึงห้องนอนของตนเอง นภาลัยเก็บถ้วยน้ำชาและพวงกุญแจที่ภีมพลมอบให้ไว้ในกระเป๋า แล้วยังมีจี้หยกครึ่งแผ่นที่เธอพกติดตัวมายี่สิบหกปี

นี่คือทรัพย์สินทั้งหมดของเธอ และเป็นทรัพย์สินที่มีค่าที่สุดในชีวิตเธอ

นภาลัยอยู่ในอารมณ์เคร่งขรึมตลอดทั้งบ่าย ญาณีอยู่เคียงข้างภีมพลยี่สิบสองปี มันเป็นเวลากี่คืนกี่วัน?

เป็นความรู้สึกหนักหน่วง?

เธอเห็นความหวังในการฟื้นฟูผิว และเริ่มมีความมั่นใจอีกครั้ง

เขารู้สึกทึ่งในทักษะทางการแพทย์ของนภาลัย แต่ไม่สามารถยอมรับเธอเป็นลูกสะใภ้ได้

“คุณแม่”

เมื่อคะนึงนิตย์ได้ยินเสียง เธอหันไปมองแล้วเห็นลูกชายเดินเข้ามาในประตู เธอกล่าวด้วยรอยยิ้มว่า “ลูกกลับมาแล้วเหรอ?”

ช่วงที่ผ่านมา นี่เป็นครั้งที่สองที่ภีมพลได้เห็นทั้งใบหน้าของเธอ “ประสิทธิผลชัดเจนมาก ฟื้นฟูเจ็ดแปดสิบเปอร์เซ็นต์แล้ว” เขารู้สึกดีใจมากเช่นกัน

“เฮ้อ...” เธอมองกระจกอีกครั้ง ขมวดคิ้วด้วยความสงสัย “ทำไมถึงรู้สึกชาล่ะ”

“บางทีอาจจะเป็นเพราะประสิทธิภาพของยาดีขึ้นเรื่อย ๆ” ภีมพลไม่ได้รู้สึกสงสัย “บางทีพรุ่งนี้ตื่นขึ้นมา ผิวหนังของคุณแม่อาจจะฟื้นฟูอย่างสมบูรณ์”

ผ้าไหมกล่าวด้วยรอยยิ้มว่า “ใช่ค่ะ ขอให้คำพูดของคุณภีมสมพรปาก พวกเรามารอให้เกิดปาฏิหาริย์เกิดด้วยกันเถอะ!”