เผยลับจับใจ ซุปเปอร์สาวบ้านนอก นิยาย บท 187

หลังจากเยี่ยมแม่และทักทายถามสารทุกข์สุกดิบแล้ว ภีมพลหันหลังแล้วเดินไปหาภรรยาที่ชั้นสอง

ห้องรับแขกบนชั้นสองของวิลล่า

ภีมพลนั่งอยู่บนโซฟา เขายื่นการ์ดให้ผู้หญิงที่นั่งอยู่ตรงข้าม “รับไปเถอะ”

เธอรู้สึกตกตะลึงเล็กน้อย มันเป็นภาพคุ้นเคยที่เธอเพิ่งประสบมา

“คุณเป็นอะไร?”

ชายหนุ่มกล่าวด้วยความอ่อนโยน “หนึ่งพันล้าน รับไว้เถอะ”

“ฉันไม่ต้องการ” เธอกล่าวว่า “ฉันไม่ได้ขาดแคลนเงิน”

“ถึงคุณไม่ขาดแคลนเงิน แต่ก็ต้องรับเอาไว้” เขามองเธอด้วยความรัก “นี่เป็นน้ำใจของผม ยิ่งไปกว่านั้น พวกเราได้ทำสัญญาไว้แล้ว”

แต่แม่ของเขาฉีกสัญญาไปแล้ว ไม่มีผลทางกฎหมายแล้ว

เธอไม่ได้ยื่นมือออกไปรับ เพราะเงินหนึ่งพันล้านมันมากเกินไป

เธอส่ายศีรษะและกล่าวเบา ๆ ว่า “ฉันไม่ต้องการจริง ๆ การที่ฉันช่วยคราวนี้ไม่ได้เป็นเพราะเงิน คุณเองก็รู้”

“ผมรู้แน่นอน” สีหน้าของเขาเคร่งขรึม แต่เสียงของเขาอ่อนโยนมาก “แต่ถ้าคุณไม่ยอมรับ ผมจะรู้สึกไม่สบายใจ ผมอยากให้สิ่งที่ดีที่สุดกับคุณ และความสุขหลายอย่าง ก็สามารถซื้อได้ด้วยเงิน”

นภาลัยคิดอย่างจริงจัง เธอยื่นมือออกไปรับ “โอเค ฉันจะรับไว้ ถ้าตอนที่ทีเอ็ม กรุ๊ปต้องการใช้เงิน คุณส่งอีเมลไปให้รมิตา ฉันก็จะโอนเงินให้คุณ เงินหนึ่งพันล้านนี้ สามารถใช้ได้เป็นเวลานาน”

เขาหัวเราะ เป็นเสียงหัวเราะที่ร่าเริง เมื่อเขาอยู่ภายใต้แสงแดดที่ส่องเข้ามาจากหน้าต่างแล้ว ร่างกายของเขาเต็มไปด้วยเสน่ห์

“ถึงทีเอ็ม กรุ๊ปจะต้องการใช้เงิน ผมก็ไม่ขอกับคุณหรอก” เขากล่าวด้วยรอยยิ้ม “คุณอยู่ข้างกายผม แล้วผมจะส่งอีเมลทำไมล่ะ?”

“คุณกินยารักษาโรคกระเพาะตรงเวลาไหม?” เธอถามเขา

“วางใจเถอะ ผมจะไม่ให้ความพยายามของภรรยาสูญเสียไปเปล่า ๆ หรอก ผมกินตรงเวลามากกว่าอาหารเสริมเสียอีก”

เธอยิ้มที่มุมปากเล็กน้อย

ทันทีที่ถอดหน้ากากออก ใบหน้าของเธอแดงจนน่ากลัว รอบดวงตาของเธอบวมไปหมด นภาลัยรู้สึกตกใจมาก เป็นแบบนี้ไปได้ยังไง?

ผ้าไหมไม่กล้ายื่นกระจกให้เธอ เธอคว้าตัวนภาลัยและขอร้องว่า “ทำไมถึงเป็นแบบนี้ได้? คุณนายนภา เป็นแบบนี้ไปได้ยังไง?”

แม้แต่คนที่ไม่รู้เรื่องพวกนี้ ก็รู้ว่าสถานการณ์มันร้ายแรงแล้ว!

พวกคนรับใช้ยิ่งทำอะไรไม่ถูก

คะนึงนิตย์ถอดถุงมือออกด้วยความตื่นตระหนก เธอรีบพับแขนเสื้อขึ้นอย่างรวดเร็วโดยไม่คำนึงถึงภาพลักษณ์ มีรอยผื่นแดงอยู่บริเวณผิวหนังที่ยังฟื้นฟูไม่เต็มที่ และบวมมาก

“ห๊ะ—” เธอรับไม่ได้ “ทำไมถึงเป็นแบบนี้ไปได้!” เธอรู้สึกหมดหวัง และมองนภาลัยด้วยสายตาเย็นชา “คุณเจตนาเล่นไม่ซื่อกับฉันใช่ไหม?! คุณคิดจะหนีใช่ไหม?! เด็ก ๆ!! ปิดประตู!! อย่าปล่อยให้นภาลัยหนีไปได้!!”

ขณะนี้ รถเบนท์ลี่ย์สีแดงแล่นมาจอดอยู่ที่ลาน

ขณะที่ญาณีใส่รองเท้าส้นสูงเดินเข้ามาในห้องรับแขก เธอเห็นความโกลาหลที่อยู่ภายใน และเสียงกรีดร้องที่ตื่นตระหนกของคะนึงนิตย์