เรื่องวิวาห์ของเจ้าสาวจำเป็น นิยาย บท 33

“พ่อครับ อย่าลืมมารับผมเช้าวันศุกร์นะครับ” หลังจากที่สองพ่อลูกบอกลากันเสร็จ เอี๋ยนต้าฟาก็รีบวิ่งตามและกำชับเรื่องนี้อย่างจริงจัง

เมื่อเห็นว่าเด็กน้อยพึ่งพาเขาขนาดนั้น เซียวเซิ่งจึงรู้สึกแปลกในใจและรู้สึกเสียใจกับเด็กน้อยในทันที “ถ้าตัดใจฉันไม่ลง ก็ไม่ต้องพักหอสิ”

อย่างไรก็ตาม บางส่วนเป็นเงิน บางส่วนเป็นที่พักอาศัย พาลูกชายไปอยู่ที่อื่น เขาสามารถอยู่ด้วยได้เป็นครั้งคราว

“ไม่เป็นไรฮะ”

เอี๋ยนต้าฟาไม่ต้องการอยู่ในหอพัก แม้ว่าพ่อเลี้ยงคนนี้จะเย็นชาเล็กน้อย แต่เขาก็ยังอยากอยู่ด้วย ได้รับความรักจากพ่อสักหน่อยก็ไม่เลว

น่าเสียดายที่เขาไม่ชอบเอี๋ยนหยู่โรว ป้าคนนั้นทำให้เขารู้สึกเหมือนมีแผนการร้ายๆ อยู่ตลอดเวลา “ถ้าอยากชนะใจหม่ามี้ของผม อยู่ให้ห่างจากป้าดีกว่า”

“ฉันมีระยะห่าง” เซียวเซิ่งมองเอี๋ยนหยู่โรว หลายสิ่งหลายอย่างไม่สามารถอธิบายได้ในประโยคเดียว

เอี๋ยนหยู่โรวกำลังนึกวาดฝันถึงสิ่งสวยงาม จู่ๆ เธอสัมผัสได้ถึงจ้องมองที่เฉียบคมของเซียวเซ่ง ซึ่งทำให้เธอตัวสั่นสะท้านเธอรีบยิ้มอย่างใจดีออกมา ริมฝีปากสีแดงสดที่ดูเสน่ห์ แต่เซียวเซิ่งกลับไม่แยแส

ตั้งแต่มีเอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยน เขาก็หมดความอดทนกับผู้หญิงคนอื่นแล้ว

หลังจากลูบหัวเอี๋ยนต้าฟาอีกครั้ง เซียวเซิ่งจึงเดินออกไปอย่างเชื่องช้า หลังจากขึ้นรถ เขาส่งข้อความถึง เย่เฟิงบอดี้การ์ดที่รู้ถึงความโหดเหี้ยมเลือดเย็นของเขา โดยขอให้เขาบุกเข้าไปในโรงเรียนอนุบาลอย่างรวดเร็ว และแอบปกป้องเอี๋ยนต้าฟาอย่างลับๆ

หลังจากได้รับคำสั่ง เย่เฟิงก็วางงานทั้งหมดทันทีและเข้าไปในโรงเรียนอนุบาลในฐานะพนักงานทำความสะอาด

เมื่อเซียวเซิ่งกลับไปที่มายด์ฮาร์ท วิลล่าก็เป็นเวลากลางคืนแล้ว

พ่อบ้านเซี่ยก้าวขึ้นมาเปิดประตูรถ “คุณชาย กลับมาแล้วเหรอครับ วันนี้ทุกอย่างราบรื่นไหมครับ?” “เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนล่ะ?”

เซียวเซิ่งถอดเสื้อคลุมออกแล้วโยนให้พ่อบ้านเซี่ยขณะที่เดินไปข้างหน้า เหมือนกับสามีที่เพิ่งเลิกงาน สิ่งแรกที่เขาทำคือถามว่าภรรยาของเขาอยู่ที่ไหน

“เธอ... อยู่ในห้อง ให้น้ำเกลืออยู่ครับ” สีหน้าของพ่อบ้านดูไม่เป็นธรรมชาติเล็กน้อย

เซียวเซิ่งสังเกตเห็นบางอย่าง ขมวดคิ้วเล็กน้อยและมองตรงไปด้วยดวงตาที่เย็นชา “การรักษาเป็นยังไงบ้าง? แขนดีขึ้นหรือยัง? แล้ว...”

เธอรู้ตัวหรือยังว่านอนกับเขาแล้ว ตอนที่ทำ...เขาใช้ทริคเล็กน้อย โดยไม่ทำให้เธอรู้สึกเจ็บ

“ดีขึ้นครับ แต่ว่า…” พ่อบ้านเซี่ยลังเล ภายใต้การกดดันของเจ้านาย เขากัดฟันแล้วพูดว่า “ขออภัยครับ คุณชาย อันที่จริงเอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนกับหงยวี่ทะเลาะกัน สู้กันอย่างดุเดือดเลยครับ”

มือที่กำลังดึงเนคไทหยุดชั่วคราว ดวงตาของเซียวเซิ่งฉายแววเย็นชา “เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนแพ้สินะ?”

“เปล่าครับ เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนเสียสติ คราวนี้เป็นความผิดของเธอ เอ็นของหงยวี่ขาดเพราะเธอ ตอนนี้กำลังเข้ารับการผ่าตัดเอ็น”

“อะไรนะ?” เอี๋ยนหยู่โรวที่อยู่ด้านข้างอุทานอย่างตกใจ

ยัยโง่หงยวี่มีมือมีเท้า กลับโดนเอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนครึ่งเป็นครึ่งตายเล่งงานเนี่ยนะ ไร้ประโยชน์จริงๆ “ฉันถามนายว่าเอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนเป็นยังไงบ้าง?” เซียวเซิ่งกระชากเนกไทอย่างใจร้อนและไม่แยแส เขาไม่ได้กังวลเรื่องความเป็นความตายของหงยวี่ เขาต้องการรู้เรื่องเอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยน

“เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนสบายดีครับ แต่เข็มน้ำเกลือในมือของเธอหลุดออก จึงสอดกลับเข้าไปอีกครั้ง” พ่อบ้านเซี่ยตอบอย่างระมัดระวัง

“ฉันจะไปดู ถ้าเกิดอะไรขึ้นกับเธอ ฉันจะไม่ปล่อยนายไปแน่” เซียวเซิ่งก้าวขึ้นไปยังบันไดเวียนขนาดใหญ่และหรูหรา

เฮ้อ อาชีพพ่อบ้านไม่ใช่เรื่องง่ายเลยจริงๆ พ่อบ้านตกใจเล็กน้อยกับคำเตือนนั้น เขาเช็ดเหงื่อที่หน้าผากด้วยความรู้สึกไม่สบายใจ

เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนจะไม่เป็นไรใช่ไหม

ไม่ มีทั้งหมอและพยาบาลเฝ้าอยู่ข้างนอก ตราบใดที่เธอส่งเสียง พวกเขาจะเข้าไปรับใช้เธอ

“พ่อบ้านเซี่ย ทำไมหงยวี่กับน้องสาวของฉันถึงทะเลาะกัน?”

เอี๋ยนหยู่โรวถามอย่างกังวลด้วยท่าทีห่วงใยผู้อื่น “ถ้าน้องสาวของฉันทำอะไรแย่ๆอย่างเช่นทำลายเอ็นของคนอื่น ฉันจะไม่ยกโทษให้เธอแน่”

“คุณเอี๋ยน คุณยังต้องบอกหงยวี่ ไม่ให้เธอไปยั่วยุเอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนอีก หล่อนเป็นคนที่เราไม่ควรจะยุ่งด้วย” พ่อบ้านเซี่ยสารภาพอย่างเร่งรีบ ก่อนจะรีบก้าวไปที่ห้องของเอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยน

เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนทำผิด ไม่เพียงแต่คุณชายจะไม่ลงโทษเธอ แต่เขายังกลัวว่าเธอจะเสียเปรียบซะอีก แบบนี้พวกเขาจะเข้าไปยุ่งได้ยังไง?

เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนน่าจะหมดสติไปสิบนาทีแล้ว โชคดีที่เธอยังมีสติ

วางขวดน้ำเกลือไว้บนตัว หากมันตกลงไปในน้ำ เลือดนั้นคงจะเสียเปล่าแน่ๆ

“เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยน ฟื้นสิ!”

เขาจับศีรษะของหญิงสาวไว้ในอ้อมแขน ดวงตาของเซียวเซิ่งฉายแววเย็นชา และระเบิดความโกรธออกมา “หัวหน้าไร้ประโยชน์ พี่ชายที่แสนดีของเธอเป็นคนให้ความสามารถในการอยู่รอด ใช่ไหม?”

มันช่างอ่อนแอจริงๆ

ใบหน้าอันบอบบางของเอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนไร้ร่องรอยของเลือด ริมฝีปากของเธอเหมือนกลีบดอกไม้จาง ๆ มีเพียงร่างกายที่เปียกชื้นของเธอเท่านั้นที่วิจิตรงดงาม สดใสและสวยงาม โดยเฉพาะอย่างยิ่งหน้าอกสีขาวงาช้างเคลื่อนขึ้นลงตามการหายใจของเธอ ซึ่งทำให้จิตใจของผู้คนสับสนอย่างยิ่ง

นี่คือผู้หญิงที่เขาเคยครอบครองไว้ใต้ร่างและรักมาก!

หน้าอกของเขาดูเหมือนจะโดนก้อนหินขนาดใหญ่ หัวใจของเขาเต้นแรงอย่างรุนแรง เซียวเซิ่งหลับตาและหายใจเข้าเล็กน้อย เขาสงสารผู้หญิงคนนี้ สงสารจับใจ...

“คุณเอี๋ยน!” พ่อบ้านเซี่ยเดินเข้ามา มองดูหญิงสาวที่หมดสติอย่างไม่เชื่อสายตา ทันใดนั้นรู้สึกว่าขาของเขาอ่อนแรงและก้มลงช่วยพยุง

“ไสหัวไป!”

“เอ่อ...” พ่อบ้านถูกเซียวเซิ่งผลักออกจากประตู ก่อนจะถูกเหวี่ยงออกไปทุกทิศทุกทาง เกือบจะสละชีวิตของเขา

หมอและพยาบาลตกใจมากจนไม่กล้าเข้าไป โชคดีที่เซียวเซิ่งมีความรู้ทางการแพทย์ที่ถูกต้อง โดยเติมน้ำร้อนเพื่อช่วยให้ร่างกายเธออบอุ่น ดังนั้นหมอจึงยื่นกล่องยาให้เงียบๆ

น้ำในห้องเริ่มอุ่นขึ้นเรื่อยๆ ผมหอมและนุ่มของหญิงสาวลอยราวกับสาหร่ายสัมผัสรองเท้าหนังสีดำซึ่งดูงดงามมาก

เซียวเซิ่งนั่งยองๆ อยู่บนพื้น ยกขวดน้ำเกลือด้วยมือข้างหนึ่ง ความโกรธในดวงตาของเขาไม่ลดน้อยลง

จนกระทั่งเลือดกลับคืนสู่เส้นเลือดของเธอจนหมด เขาจึงหยิบสำลีก้านปลอดเชื้อออกมา ดึงเข็มน้ำเกลือออกแล้วกดเพื่อห้ามเลือด