เรื่องวิวาห์ของเจ้าสาวจำเป็น นิยาย บท 34

เซียวเซิ่งเป็นคนประเภทที่สงบนิ่งเมื่อต้องเผชิญกับสถานการณ์ต่างๆ มีกิริยาท่าทางน่าเกรงขาม และมีความสามารถในการจัดการคลื่นความปั่นป่วน เขาไม่เคยต้องกลัวสิ่งมด

แต่เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนทำให้เขาตื่นตระหนกเป็นครั้งที่สองแล้ว... ปรากฏว่ามีคนที่ส่งผลต่อหัวใจของเขา จริงๆ เธอทำให้เขากังวล ทุกข์ทรมานและทำให้เขาอยากอยู่ต่อไปชั่วนิรันดร์

เขาโอบอุ้มร่างกายที่อ่อนนุ่มของหญิงสาวขึ้นอย่างนุ่มนวล ใช้มือข้างหนึ่งถอดเสื้อผ้าที่เปียกของเธอออกอย่างระมัดระวัง และสระผมของเธอในอ้อมแขนของเขา

ความร้อนกระจายจากผิวหนังไปทั่วทั้งร่างกาย ร่างกายของเอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนอุ่นขึ้น เปลือกตาค่อยๆ เปิดออกและมองไปที่หน้าอกกว้างที่อยู่ตรงหน้า

กล้ามเนื้อแข็งแรงของชายชายหนุ่มขยับไปมาผ่านเสื้อที่เปียกโชก เต็มไปด้วยความแข็งแกร่งและสวยงาม และเซ็กซี่จนหายใจไม่ออก

ตู้ม! สมองของเอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนระเบิดออกทันที ดวงตาของเธอเบิกกว้าง จ้องมองไปที่ร่างประติมากรรมที่สมบูรณ์แบบนี้อย่างโง่เขลา

เธอคงอยากแต่งงานจนเสียสติไปแล้ว อย่างแรก เธอถูกสงสัยว่าหลอกลวงในการแต่งงาน แล้วเธอก็ฝันว่าจะทำเรื่องน่าละอายกับผู้ชาย เมื่อเธอลืมตาขึ้น ลมหายใจของชายหนุ่มรูปงามก็พุ่งเข้าใส่เธออีก

เมื่อมองลงไปยังหญิงสาวที่โง่เขลาราวกับกวางบริสุทธิ์ในอ้อมแขน เขาเทแชมพูลงบนผมของเธอ

ก่อนจะขยี้เบาๆ ด้วยความชำนาญ ฟองสีขาวก่อตัวขึ้นบนผมของเธอ

“หลับตาหรือเอียงหัวไปข้างหลังหน่อยสิ” มิฉะนั้นแชมพูจะเข้าตา

“อืม” เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนตอบ แต่จู่ๆ ก็รู้สึกผิดอีกครั้ง เธอเงยหน้าขึ้นและพบกับดวงตาที่เย็นชาและเย่อหยิ่ง ซึ่งทำให้หัวใจของเธอเต้นรัวและหลังของเธอแข็งทื่อ

หมดสติ แถมยังฝันถึงเซียวเซิ่งเนี่ยนะ?

ผมสีดำหนาของชายคนนั้นถูกหวีขึ้นไปด้านบน เผยให้เห็นหน้าผากที่สวยงามของเขา ใบหน้าที่คมของเขาอยู่ใกล้แค่เอื้อม หยดน้ำใสไหลลงมาจากใบหน้าที่แกะสลักอย่างสวยงาม มีรอยกัดที่คอเรียวของเขา

เธอเป็นคนกัดเอง

เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนยกมือขึ้นบีบเอวของหนุ่ม ไม่มีไขมันเลย เหมือนของจริงมาก เธอหยิกต้นขาตัวเองอีกครั้ง อุ๊ย เจ็บ นี่มันไม่ใช่ความฝัน!

เขาแต่งกายสุภาพเรียบร้อย แต่ตนเองกลับอยู่ในสภาพกึ่งโป๊... เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนรู้สึกขนลุกไปทั้งตัว!

“สาม สอง หนึ่ง” เซียวเซิ่งนับเลขในใจของเขาอย่างเงียบๆ และเธอก็ระเบิดออกมา

“ปล่อยฉันนะ ไอ้คนโรคจิต ปล่อยฉัน!”

ในวินาทีถัดมา เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนเหมือนหมูที่ถูกจับได้ในโรงฆ่าสัตว์ เธอพยายามดิ้นรนอย่างหนักโดยใช้ทั้งมือและเท้า การเคลื่อนไหวเหล่านั้น... ทั้งหมดกระทบกับจุดติดไฟของชายคนนั้น เธอจึงสั่นสะท้านไปทั้งตัว

“อย่าขยับ ถ้าขยับ ฉันจะจัดการเธอแน่” แขนที่แข็งแรงกดหน้าอกของเธอไว้แน่น เซียวเซิ่งก้มลงไปที่หูของเธอและเตือนอย่างร้ายกาจว่า “ฉันทนไม่ไหวนานแล้ว”

อา... ไม่สิ เธอเป็นคนที่แต่งงานแล้ว ดังนั้นเธอต้องเสียตัวอีกเด็ดขาด!

เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนเข้าสู่สภาวะจำศีลอย่างมีสติ ร่างกายเล็กๆ ของเธอแข็งเกินกว่าจะขยับได้ ราวกับตุ๊กตาหิมะน่ารัก

“เด็กดี” เซียวเซิ่งเซี่ยหัวเราะเบา ๆ และจูบที่หูอย่างอ่อนโยนและกัดเบา ๆ

เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนถอยห่างทันที ดึงหูของเธอออกจากปากหมาป่าอย่างแรง และรีบเอนตัวเพื่อถอยห่างจากเขา

เซียวเซิ่งเลียริมฝีปากของเขาไม่หยุด มือที่เอวของเธอกระแทกไปด้านข้างของเขา ร่างกายที่อ่อนนุ่มกระแทกเข้าไป และช่องท้องส่วนล่างก็รัดแน่นขึ้นทันใด... อยากจะกินกลืนเธอไปทั้งตัวจริงๆ

เมื่อมองไปที่ดวงตาเร่าร้อนของชายหนุ่ม เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนก็ตกใจ “ฉันจะใส่เสื้อผ้า”

“ซักเสร็จแล้วค่อยใส่ ขึ้นมาที่ไหล่สิ” เขาพูดเสียงต่ำอย่างเผด็จการ ทำให้เธอปฏิเสธไม่ได้

ซวยจริงๆ เธอมาเจอกับผู้ชายแบบนี้ได้ยังไง?

เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนถอนหายใจ เอนตัวพิงไหล่ของเซียวเซิ่งอย่างอ่อนแรง ก่อนจะปิดเปลือกตาลง ขนตายาวกวาดไปทั่วคอของเขา เหมือนกับแปรงที่จั๊กจี้

เชื่อฟังตั้งแต่แรกก็จบแล้วไหม?

เซียวเซิ่งเหลือบมองหญิงสาวผู้เชื่อฟัง เมื่อเห็นว่าผิวของเธอดีขึ้นหลังจากถูกความร้อน ผิวสีขาวสดใสของเธอถูกปกคลุมไปด้วยแป้งดอกพีชจางๆ ความงามดูเปล่งประกาย ดวงตาของเขาก็มืดลง กระแสของความร้อนพุ่งขึ้นไปยังแขนขาและกระดูก การเต้นของหัวใจที่ควบคุมไม่ได้

“เปล่า”

“งั้นก็รอทายาก่อน” เมื่อเห็นว่าเขาเปียกชุ่มไปด้วยหยดน้ำ เซียวเซิ่งก็ถอดเสื้อผ้าออกแล้วโยนทิ้ง

“ขอบคุณ...ที่ช่วยฉันนะ” เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนจำได้ว่าเธอเป็นลม แม้ว่าเธอจะเกลียดเขา แต่ก็ต้องรู้จักแยกแยะ

เซียวเซิ่งรู้สึกพอใจเล็กน้อยและกล่าวเบา ๆ ว่า “ขอบคุณไม่ต้องใช้ปาก ใช้ร่างกายสิ”

บ้าที่สุด! เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนไม่อยากจะขอบคุณเขาแล้ว

พี่เขยกับน้องสะใภ้บ้านอื่นก็เข้าหากันแบบนี้งั้นเหรอ? เธอคงไม่ได้เจอกับพี่เขยจอมปลอมหรอกนะ?สงสัยจริงๆ

เมื่อเห็นเซียวเซิ่งเดินเข้าห้องน้ำ เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนก็รีบสวมชุดนอน มองไปรอบๆ เพื่อหาอาวุธเพื่อป้องกันตัวเอง เธอเห็นกล้องโพลารอยด์บนโต๊ะก็ดีใจและซ่อนกล้องไว้ใต้ผ้าคลุม

กล้องนี้ถูกทิ้งไว้โดยพ่อบ้านเซี่ย มันมีประโยชน์ถ้าเซียวเซิ่งกล้าที่จะยุ่งวุ่นวาย เธอจะถ่ายรูปและข่มขู่เขา

หลังจากอาบน้ำไม่นาน เซียวเซิ่งก็เดินไปรอบๆ ด้วยผ้าเช็ดตัวผืนเดียว หยิบยารักษาแผลออกจากกล่องยา และค่อยๆ ยกผ้าห่มขึ้น

ไม่รู้ว่าผู้หญิงคนนั้นไปอบอยู่มุมไหน เขาใช้มือควานหาเธออยู่นาน สุดท้ายจึงดึงเธอออกมา...

ตึง! เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนรู้สึกประหม่ามากจนหัวใจเต้นแรง เธอไม่สามารถหายใจได้ตามปกติ “ทำไม...ทำไมคุณไม่ใส่เสื้อผ้าล่ะ?”

“เธอคิดว่าไง?” ดวงตาสีเข้มกวาดมองและจ้องไปที่หน้าอกของเธออีกสองสามวินาที

เขาจะใช้กำลังบังคับเธอเหรอ? เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนตกใจมากจนพยายามซ่อนตัวกลับ “ไม่... ไม่เอานะ!”

“ไม่เอาก็ต้องเอา” เซียวเซิ่งโบกมือออกไปพาเธอกลับมาและขึ้นคร่อมเอว ก่อนจะหยิบยาขึ้นมาด้วยมือข้างหนึ่ง...

ทายามันเจ็บอยู่แล้ว แต่ต้องทำ! ไม่เอาไม่ได้หรอก ที่รัก!