เสพรักร้อน กลางใจตัวพ่อ นิยาย บท 11

วันวิวาห์ปวดหัวอย่างมาก โลกตรงหน้าหมุนไป ความเย็นที่หน้าอกกลับทำให้เธอตัวสั่นไปทั้งตัว

“เพียะ——”

เธอหายใจหอบ ใช้แรงทั้งตัวตบไปอย่างสุดกำลัง

คณาวุฒิถูกตบอย่างไม่ทันตั้งตัว เอนไปด้านข้างสองก้าว

ยังยืนไม่มั่นคง วันวิวาห์เตะไปด้วยความกลัวและความโกรธ

ตรงหน้าเธอพร่ามัวไปหมด เตะออกไปมั่วๆ ไม่คิดว่าจะโดนไปตรงกลางขาสองข้างของคณาวุฒิพอดี

คณาวุฒิร้องเสียงดัง：“โอ๊ย！”

วันวิวาห์กระสับกระส่ายหายใจไม่ออก แต่ไม่สนอะไรมาก รีบไปที่ประตู

จับที่จับประตูได้ เธอก็ดีใจ บิดออกแล้วเดินออกไปด้านนอก

ประตูเพิ่งเปิดออกไปนิดหนึ่ง ผมก็ถูกดึงโดยคนข้างหลัง

สมองที่มึนๆกลับได้สติคืนมาชั่วครู่จากความเจ็บ

“โอ๊ย……อื้อ！”

วันวิวาห์เจ็บจนกรีดร้อง เปล่งเสียงออกมาครึ่งหนึ่ง ปากก็ถูกประกบแน่น

“ปัง！”

ประตูถูกปิดลงอีกครั้ง และล็อกอย่างรวดเร็ว

ตรงทางเดิน

เสียงปิดประตูดังๆทำให้คนที่เดินผ่านหันไปมองพอดี

จอมพลหยุดลง ดวงตาจับจ้องไปที่ประตูห้องส่วนตัวที่ปิดอยู่

เมื่อกี๊ช่องประตูมีมือข้างหนึ่งยื่นออกมา ถึงแม้จะแป๊บเดียว แต่ก็ทำให้เขาเห็นแผลที่ฝ่ามือนั้นชัดเจน

มือข้างเดียวกัน ตำแหน่งเดียวกัน บาดแผลรูปร่างแบบเดียวกัน เหมือนกับที่เขาเห็นบนมือของหญิงสาวเมื่อคืนนี้

กวินทร์สงสัย：“พี่พล ทำไมเหรอ？”

ห้องเก็บเสียงได้ดีมาก ด้านในมีเสียงครวญครางออกมาเล็กน้อย

กวินทร์ส่งเสียงจิ๊จ๊ะเบาๆอย่างไม่พอใจ พูดครุมเครือด้วยเสียงทุ้มต่ำ：“โรงแรมนี้มีชื่อว่าเก็บเสียงได้ดี ชายหญิงจำนวนมากมักเล่นอะไรเร้าใจในนั้น”

คิ้วทรงดาบของจอมพลขมวดเล็กน้อย กำชับไปอย่างเย็นชา：“ถีบประตู！”

กวินทร์ตะลึง พี่พลไม่ใช่คนที่ชอบยุ่งเรื่องชาวบ้าน

แต่เห็นสีหน้าเขาดูไม่ดี เขาก็ไม่กล้าถามมาก ยกเท้าขึ้นจะถีบ

โรงแรมนี้ไม่ใช่แค่เก็บเสียงได้ดี แต่คุณภาพก็ยังดีด้วย

จึงใช้เท้าถีบไปอย่างออกแรง

“ปัง——”

แผงประตูมีเสียงดังทุ้มออกมา แต่ไม่ขยับเลย กลับเป็นขาของกวินทร์ ซึ่งช็อกจนรู้สึกเสียว

“ไม่ได้เรื่อง！”

จอมพลสบถสามคำนี้ออกมาอย่างเฉยเมย ผลักเขาออกโดยไม่เตือนใดๆ แล้วจัดการเอง

คาดว่าเท้าถีบออกไปที่มุมมากไป

“ปัง！”

แผลประตูขยับเล็กน้อย ดัง“ปัง”อ้าออก ชนไปที่ประตูของผนังด้านหลัง แล้วเด้งคืนกลับมาอย่างแรง

เสียงนั้นทำเอาคนสั่นไปทั้งตัว

ในห้องส่วนตัว

สีหน้าคณาวุฒิดูเหยเก ถีบไปที่ท้องวันวิวาห์ จนเธอพลิกตัวไปที่พื้น

เขารังแกอีกครั้ง จับคอเธอแล้วพยุงขึ้นมาจากพื้น ง้างมือขึ้นจะตบไป

และประตูก็ถูกคนถีบออกมาในตอนนี้

คณาวุฒิจ้องไปที่ประตูด้วยสายตาคมกริบ

วงการนี้ในเมืองนราวัณ ไม่มีใครไม่รู้จักกวินทร์

แต่ทั้งสองไม่เคยมีปฏิสัมพันธ์ต่อกัน คณาวุฒิก็ไม่กลัวเขา：“อย่ามายุ่ง ไสหัวไป！”

ตั้งแต่จอมพลเข้ามา สายตาเอาแต่จับจ้องไปที่วันวิวาห์

หญิงสาวถูกคนจับคอไว้จนหายใจติดขัด ใบหน้านั้นก็ค่อยแดงคล้ำ

เธอดูอนาถไปหมด เสื้อผ้าเปิดออกครึ่งหนึ่ง ไหล่ขาวๆมีรอยช้ำเขียวและแดง เป็นร่องรอยของการถูกใช้ความรุนแรง

รูม่านตาอันเย็นชาของจอมพลหดลง ความเกลียดชังที่กดไว้ทั้งตัวนั้นแผ่ออกไป

กวินทร์ก็เห็น！

ห่า พี่สะใภ้！

ตอนที่เขาตะลึงงัน จอมพลได้ก้าวไปข้างหน้า แล้วผลักคณาวุฒิออกไป

“ตุบ！”

คณาวุฒิถูกสะบัดออกไป จนไปที่กำแพงแล้วกลิ้งลง

แรงที่คอจู่ๆก็หายไป วันวิวาห์หมดแรงทันที

“ครับ！”

วีระตอบกลับ

เมื่อมองคุณหญิงที่กำลังสั่นเทาในอ้อมแขนของเจ้านาย เขาจึงเร่งความเร็วตลอดทาง

ตอนที่แล่นไปถึงสี่แยกไฟแดง จู่ๆด้านหน้าก็มีรถฝ่าไฟแดง

วีระสูดลมหายใจเข้า เหยียบเบรกกะทันหัน

จอมพลที่นั่งอยู่ข้างหลังกับวันวิวาห์ถูกเหวี่ยงไปอย่างแรง

จอมพลมีปฏิกิริยาตอบกลับอย่างรวดเร็ว มือข้างหนึ่งค้ำไปด้านหลังที่นั่งด้านหน้า ควบคุมตัวได้

หันมองวันวิวาห์ที่อยู่ข้างๆเขาที่ไม่ได้โชคดีขนาดนั้น หัวชนไปที่จอแสดงผลที่ติดอยู่ที่หลังเบาะนั่งด้านหน้าแรงๆ

“ตุบ！”

เสียงดังฟังชัด

“เจ็บ……”

วันวิวาห์เจ็บจนน้ำตาคลอ หน้าผากบวมแดง คนก็ค่อยๆได้สติคืนมา

วีระหันหน้าอย่างหวาดกลัว：“Boss ขอโทษ……”

จอมพลเหลือบมองไปอย่างเยือกเย็น

วีระรีบละสายตากลับ หันหน้ามา ก็ขับรถไปอย่างระมัดระวังต่อไป

ความรู้สึกไร้เรี่ยวแรงถดถอยลงไปอย่างมาก วันวิวาห์ค่อยๆสงบลง จึงนั่งพิงกลับไป

สบตาเข้ากับสายตารังเกียจของจอมพล สติกลับคืนมาในทันที

เธอรีบปกคลุมเสื้อผ้าให้ดี ทนความเจ็บไปทั้งตัว ยกริมฝีปากที่สวยงามขึ้นมา หัวเราะฮี่ๆ：“ที่รัก ทำให้คุณเห็นสภาพน่าอายแล้ว ดีที่คุณมาทันเวลา ไม่งั้นฉันคงแย่แล้ว”

เสียงนั้นอ่อนแรง ไร้จิตวิญญาณ

ใบหน้าเล็กๆขาวเหมือนผี ยังจะขำออกมาได้！

จอมพลดุไปอย่างเยือกเย็น：“คุณไม่รู้ว่าตัวเองเป็นใคร？”

“รู้สิๆ จำได้ตลอดเวลาแหละ เป็นภรรยาของคุณหมอจอมพลไงล่ะ”

สีหน้าจอมพลยิ่งเย็นชามากขึ้น：“รู้แล้วคุณยังไปกินข้าวสองต่อสองกับชายอื่นอีก？”

“ก็นั่นเป็นงานไม่ใช่เหรอ？”

คำโต้แย้งเล็กๆของวันวิวาห์ เสียงนุ่มๆนั้นฟังดูแล้วทำให้ไม่มีอารมณ์เดือด

จอมพลเลิกคิ้วขึ้นถามอย่างเย็นชา：“คุณเป็นสตรีผู้ดีอันงามพร้อมหมายเลขหนึ่งของเมืองนราวัณจริงเหรอ？ผู้หญิงในแวดวงของคุณเป็นเหมือนคุณหมดเลยเหรอ สวยแต่รูปแต่ไร้สมองกันหมดเลยเหรอ？”