เสพรักร้อน กลางใจตัวพ่อ นิยาย บท 19

วันวิวาห์ดูหน่วยความจำคอมพิวเตอร์ที่ว่างเปล่า ข้อมูลทั้งหมดด้านในเธอลบไปตั้งนานแล้ว

เธอปัดเมาท์ออก：“หนอนต้องอยู่ใกล้ฉันแน่ กล้องพัง งั้นก็เริ่มกับคนรอบตัวไปทีละคน！”

เธอยืนขึ้นมา เตรียมจะเรียกเลขาเข้ามาถาม โทรศัพท์ที่วางตรงโต๊ะทำงานก็ดัง

วันวิวาห์กดรับ

“ฮัลโหล สวัสดีค่ะ ขอโทษนะคะใช่วันวิวาห์ไหม？”

“ค่ะฉันเอง”

“ท่านปรมะฟื้นแล้ว ตอนนี้……”

“ตุบ！”

โทรศัพท์ในมือวันวิวาห์ไหลลงไป ตกไปที่โต๊ะ

เธอตาแดงก่ำ มองไปที่โมโมะแล้วพูดอย่างตื่นเต้น：“โม ปู่ฉันฟื้นแล้ว”

“จริงเหรอ？ดีจัง！”

โมโมะก็ดีใจสุดๆ กระโดดขึ้นมา：“เร็วๆๆ ฉันไปส่งเธอที่โรงพยาบาล”

ทั้งสองรีบวิ่งออกไปข้างนอก……

โรงพยาบาล

วันวิวาห์ลงจากรถ：“โม เธอไม่ต้องขึ้นไปหรอก พวกพ่อแม่ฉันก็น่าจะอยู่ เจอแล้วจะปวดใจ”

โมโมะจับพวงมาลัยแล้วพยักหน้า：“ก็ดี นิสัยฉันไม่ค่อยดี ถึงตอนนั้นกลัวทนไม่ไหวต้องลงมือ ทำให้เธอลำบากใจอีก ฉันรอเธอที่นี่เอง มีอะไรก็เรียกฉัน”

“โอเค”

แววตาวันวิวาห์มีความตื้นตันใจ รีบขึ้นไป

ตอนเธอถึง หมอก็เพิ่งตรวจให้คุณท่านเสร็จ

วันวิวาห์ดันชูเกียรติและคนอื่นๆออกอย่างเหนื่อยหอบ ไปตรงหน้าเตียงคนไข้：“คุณปู่……”

คุณท่านเพิ่งฟื้นมา ก็ลืมตาขุ่นมัวออกมา เดิมทีไม่มีการตอบโต้ใดๆกับทุกอย่างที่อยู่รอบๆ จนกระทั่งได้ยินเสียงของวันวิวาห์

ดวงตาที่ขุ่นมัวของเขาขยับไปมา และค่อยๆหันไปทางวันวิวาห์

วันวิวาห์ตาแดงก่ำทันที กุมมือผอมๆที่มีแต่กระดูกของชายแก่ พูดอย่างสะอึกสะอื้น：“คุณปู่ ปู่ทำฉันตกใจหมด คุณปู่ฟื้นเสียที”

ชายแก่ตื่นเต้นมาก อ้าปากเล็กน้อยอยากพูดอะไร แต่ก็ไม่มีเสียงพูดออกมาอยู่นาน

ทำได้ดีที่สุดคือขยับนิ้ว กุมมือของหลานสาวไว้

น้ำตาของวันวิวาห์เกือบจะไหลออกมาอย่างควบคุมไม่อยู่ รีบสูดหายใจปลอบไปว่า：“คุณปู่ไม่ต้องตื่นเต้นนะ ปู่ต้องพักฟื้นด้วยจิตใจที่สงบ ฉันรู้ว่าปู่อยากจะพูดอะไร ไม่ต้องกังวล ทุกอย่างจะโอเคค่ะ ครอบครัวสบายดี บริษัทก็ดี ปู่ดีขึ้นไวๆก็จะได้เห็น”

จนได้รับคำตอบที่ตัวเองอยากได้ยิน ชายแก่ก็สงบลง และแสดงอาการเหนื่อยล้าออกมา

วันวิวาห์เบาเสียงลง กล่อมชายแก่เบาๆให้หลับอีกครั้ง

นอกห้องคนไข้ ครอบครัววันวิวาห์ทั้งสี่คนอยู่หมด

หมอพูดกับคนในครอบครัว：“อาการป่วยของชายแก่รักษายากมาก ฟื้นมาได้ต้องขอบคุณยาตัวใหม่ที่ทำให้กลับมาครั้งนี้ อยากฟื้นตัวให้เต็มที่ ก็ต้องใช้ยาต่อไปครับ”

วันวิวาห์พูดอย่างไม่ลังเล：“งั้นก็ใช้ต่อไปค่ะ”

หมอมองสมาชิกในครอบครัวที่อยู่ตรงหน้า：“ยานี้แพงมาก หนึ่งล้านต่อครอสการรักษา”

“แพงแค่ไหนก็ใช้ค่ะ！”

วันวิวาห์มองเขาอย่างเด็ดเดี่ยว：“ไม่มีอะไรสำคัญกว่าชีวิตของปู่ฉัน”

“งั้นพวกคุณรีบไปชำระเงิน แนะนำว่าชำระไปก่อนสองครอสการรักษา”

หมอออกไป เสียงส่งเดชของชูเกียรติก็ดังขึ้น：“ถ้าจะจ่ายแกก็จ่ายไป พวกเราไม่มีเงินแล้ว”

วันวิวาห์เม้มริมฝีปากสีชมพูแน่น ทนไม่ได้อีกต่อไป：“บัตรของหนูถูกอายัดไปหมดแล้ว”

ตอนนี้ในตัวเธอมีแค่หนึ่งแสนนั้นที่ยืมจากโม แต่ยังไม่พอ

“แก！”

เส้นเลือดที่คอของชูเกียรติปูดขึ้นมา

แววตาของเทียนแขเป็นประกาย จากนั้นตะโกนอย่างโกรธเคือง：“เธอจะทำพวกเราก็ทำกับเธอ！แกมันเนรคุณและเห็นแก่ตัว ตั้งแต่เด็กจนโต พวกเราไม่ได้ให้อะไรแกบ้าง？พี่สาวแกหายไป ความรักที่พวกเรามีให้เธอก็ไปอยู่ที่แกหมด ตอนนี้เธอกลับมาแล้ว แกควรเอาไปคืนให้เธอบ้างไม่ใช่เหรอ？”

วันวิวาห์พูดอย่างสะอึกสะอื้น：“นั่นมันไม่เยอะเหรอ？หุ้นนั้นของฉัน แม้แต่เงินต้นและดอกเบี้ยก็ให้เธอแล้ว！รอให้คุณปู่อาการดีก่อน ฉันจะเอาทั้งหมดคืนคุณปู่ ถ้าเขาไม่ถือสาอะไร จะเอาให้พวกแม่ฉันก็ไม่ว่า แต่ตอนนี้ ตัวเขายังนอนซมอยู่ พวกแม่ทำไมไม่รู้จักรอเลย ……”

ชูเกียรติหมดความอดทน：“สิ่งของของปู่แกไม่ช้าก็เร็วก็ต้องเป็นของฉัน！”

เทียนแขพูดอยู่ข้างๆ：“ช่วงต้นของชีวิตพวกเราเอาความรักและสิ่งของส่วนของพี่สาวแกให้แกหมด แกมีความสุขกับมันมาหลายปี ก็สมควรพอได้แล้ว พี่สาวแกไม่ได้กลับมาง่ายๆเลย แม้ว่าแกจะรู้สึกผิดเพียงเล็กน้อย ของพวกนี้แกก็ควรมอบให้เธอ！”

วันวิวาห์ไม่อยากจะเชื่อ：“ฉันรู้สึกผิด？ ฉันรู้สึกผิดอะไร？ฉันทำเธอหายไปเหรอ？ฉันเป็นลูกสาวของพ่อกับแม่เหมือนกัน ครอบครัวของพ่อกับแม่ ฉันไม่ควรมีเหรอ？”

บรรยากาศตรงทางเดินก็ตึงเครียด

เทียนแขปิดหน้าแล้วเริ่มร้องไห้：“ฉันไปทำกรรมอะไรมา ลูกสาวหายไปอยู่ข้างนอก ลำบากมาหลายปี ลูกสาวคนเล็กกลับเห็นแก่ตัว ทำตัวเนรคุณ……”

“แม่ แม่อย่าร้องไห้นะแม่”

วาเลนไทน์ปลอบเทียนแขด้วยตาที่แดงก่ำ：“อย่าโทษวิวาห์เลย เธอยังเด็กอยู่ พวกเราเป็นลูกของแม่หมด สิ่งของในบ้านเหล่านี้ ไม่ควรเป็นของฉันเพียงคนเดียว อีกอย่าง ฉันอยู่ข้างนอกมาหลายปี ไม่มีเงินเรียนมหาวิทยาลัย เลยไม่รู้เรื่องเท่าวิวาห์ หากบริษัทมาอยู่ในมือฉัน ไม่แน่วิวาห์อาจจะบริหารได้ดีกว่าอีก ฉันไม่ดีเองค่ะแม่ ฉันไม่ควรกลับมาวิวาห์ชินกับการได้รับความรักจากทุกคนเพียงคนเดียว ตอนนี้มีฉันมาอีกคน ไม่ชินเป็นเรื่องปกติ ……”

เทียนแขร้องไห้เสียงดังขึ้นอีก ตรงทางเดินเต็มไปด้วยเสียงร้องของเธอ

ห้องคนไข้ VIP อื่นๆที่อยู่ใกล้ๆก็มีคนยื่นหน้ามาเรื่อยๆ มีพยาบาลสองคนยืนอยู่ไกลๆ หลายครั้งอยากจะพูดอะไรก็หยุดไว้

วันวิวาห์ฟังความเข้ากันได้ดีของพวกเขา ก็รู้สึกว่าหัวใจชาไปหมด ไม่รู้สึกใดๆอีก

เธอหันหน้าไป มองไปยังหอคนไข้ของคุณท่านด้วยดวงตาเศร้าสร้อย

ชายชราที่น่าสงสาร พยายามมาทั้งชีวิต แต่เลี้ยงคนกลุ่มนี้ออกมาเป็นแบบนี้

พอเขาฟื้นมา ไม่รู้ว่าจะหมดหวังเสียใจแค่ไหน

วันวิวาห์เหนื่อยไปทั้งหัวใจ ขี้เกียจเถียงกับพวกเขา：“โอเค ฉันจะเซ็น！”