เสพรักร้อน กลางใจตัวพ่อ นิยาย บท 20

เสียงร้องไห้และปลอบโยนตรงทางเดินก็หยุดลงทันที

เทียนแขชูเกียรติโล่งอก

แววตาวาเลนไทน์มีประกายความปีติยินดี

วันวิวาห์เหมือนไม่เห็นทั้งหมดนี้：“ถ้าพวกพ่อกับแม่ต้องการของพวกนี้ ฉันจะให้หมด บัตรที่อายัดเหล่านั้นก็ไม่ต้องปลดอายัด ทุกบาททุกสตางค์ของตระกูลโสธรณาลัย ฉันจะไม่เอาไป ฉันจะไปแต่ตัวเปล่า ขอแค่เงื่อนไขเพียงอย่างเดียว……”

“เงื่อนไขอะไร？”เทียนแขถามอย่างทนไม่ไหว

วันวิวาห์ยกมุมปากขึ้นอย่างเยาะเย้ย เหลือบมองพวกเขาอย่างเฉยเมย：“พวกเราตัดขาดกัน！ตั้งแต่นี้ไป ฉันไม่มีครอบครัวแบบนี้อีก พวกพ่อกับแม่ก็ไม่มีฉันที่เป็นลูกสาวอีก”

“ตัดก็ตัดสิ เธออยากไป พวกเราก็ไม่ห้าม”

เทียนแขเก็บสัญญาโอนที่พื้นขึ้นมา แล้วยื่นปากกาที่เตรียมไว้นานแล้วออกมา

“เหอะ！”

วันวิวาห์หัวเราะอย่างเหยียดหยาม：“รีบร้อนไปทำไม ฉันไม่ได้หนีสักหน่อย รอคุณปู่ดีขึ้น ค่อยเอามาให้ฉันเซ็นสิ”

ดันของที่เทียนแขยื่นมา เธอพูดเตือนอย่างเย็นชา：“ถึงแม้ตอนนั้นที่แยกบ้านกัน คุณปู่แบ่งให้พวกเราดูแล แต่ถ้าพวกพ่อกับแม่ยังไม่สนใจไม่ดูแลร่างกายคุณปู่อีก ฉันจะเอาทุกอย่างไปบอกลุงใหญ่กับอาสาม ถึงตอนนั้น พวกพ่อกับแม่ก็คิดละกันว่าจะอธิบายกับพวกเขาอย่างไร！”

พูดจบ ก็หันกลับเดินออกไปก้าวเท้ายาวๆ

ชูเกียรติชี้ไปที่แผ่นหลังเธออย่างโกรธจัด：“ไอ้สัตว์เดรัจฉาน！ทำไมฉันถึงให้กำเนิดแกที่เป็นคนอกตัญญูแบบนี้นะ！”

วาเลนไทน์รีบไปประคองเขาแล้วปลอบ：“พ่อ อย่าโกรธสิเดี๋ยวสุขภาพแย่ งั้นตอนนี้พวกเรา ยังต้องให้คุณปู่ใช้ย่าต่อไหม？”

เทียนแขชิงพูด：“วันวิวาห์ไม่เซ็นชื่อพวกเราก็ไม่จ่าย！”

“ถ้าไม่จ่ายก็รอนอนข้างถนนได้เลย！”

ชูเกียรติตะโกนอย่างโกรธจัด ถอนหายใจ：“ถ้าโดนพวกลุงใหญ่แกรู้ กลัวว่าตอนนั้นพวกเราจะไม่เหลืออะไรน่ะสิ ไปจ่ายค่ารักษาก่อน！ในเมื่อวิวาห์พูดแบบนั้นแล้ว รอปู่แกฟื้นมาเธอไม่ผิดสัญญาแน่”

วาเลนไทน์กับเทียนแขสบตากัน

ถึงไม่ยินยอมเท่าไหร่นัก แต่ก็ต้องไปชำระ

……

ที่ช่องชำระเงิน

วันวิวาห์แน่ใจว่าเทียนแขจ่ายค่ารักษาแล้ว จึงกลับไปขึ้นรถ

โมโมะสำรวจเธอ：“ทำไมมีสภาพแบบนี้ล่ะ？หรือว่าอาการป่วยของคุณปู่ปรมะไม่ค่อยดี？”

วันวิวาห์พิงไปที่เก้าอี้นั่ง นิ้วมือเรียวยาววางไว้ที่ใบหน้า แล้วส่ายหน้า

เธอเล่าเรื่องที่อยู่ชั้นบนเมื่อกี๊ไปคร่าวๆ

โมโมะโกรธจนสีหน้าดูเหยเก ผลักประตูลงจากรถ：“รังแกกันเกินไปแล้ว ฉันจะไปหาพวกเขา！”

“โม”

วันวิวาห์ดึงชายเสื้อด้านหลังของโมโมะ พูดด้วยเสียงเหนื่อยล้า：“ช่างเถอะ ไม่มีประโยชน์ แบบนี้แหละ ตอนนี้พวกเขาชำระเงินแล้ว แค่คุณปู่ดีขึ้นมา ให้พวกเขาไปก็ให้ไปเถอะ”

ถึงแม้ในใจของโมโมะจะไม่ยอมนัก แต่สุดท้ายนี่ก็เป็นเรื่องที่บ้านของวันวิวาห์

จู่ๆ เธอก็คิดอะไรได้：“ที่จริงนอกจากพ่อเลวๆของเธอแล้ว พวกเรายังมีอีกทาง สามารถรักษาปู่เธอได้ดีเช่นกัน”

“วิธีไหน？”

“จอมพล！”

โมโมะพูดอย่างตื่นเต้น：“เธอลืมแล้วเหรอ เขาเป็นหมอ ทำไมพวกเราต้องใกล้เกลือกินด่างด้วย？”

วันวิวาห์โกรธจนสมองเบลอไปหมด พอได้ยินก็ตะลึง：“ลืมไปจริงๆ”

โมโมะไม่เชื่อเธอ：“เธอไม่ได้ลืมหรอก เธอชินแล้วที่เจอปัญหาต้องจัดการเอง เธอว่ามาสิ ตั้งแต่เด็กจนโต เธอเคยขอร้องใครพึ่งใครบ้าง？”

เรื่องที่ไม่ดี ยุ่งยาก ลำบาก ก็สู้เองคนเดียวมาเสมอ แต่พอมีอะไรดีๆ ก็แทบจะรอไม่ไหวที่จะแชร์ความสุขนั้นให้ทุกคน

วันวิวาห์ไม่พูดจา

คนอื่นต่างคิดว่าเธอเป็นลูกสาวคนเดียวของบ้าน มีพวกพี่ชายน้องชายปกป้อง จะต้องเหมือนเป็นเจ้าหญิงตัวน้อยแน่

แต่ความจริงล่ะ？

เธอไม่เคยเอาทุกอย่างจากที่บ้านมาแน่นอน เธอจึงคุ้นเคยกับการพึ่งพาตัวเองมานานแล้ว

โมโมะโอบเธออย่างสงสาร：“เธอฝึกตัวเองให้เข้มแข็งขนาดนี้ เทียบกับน้ำตาของยัยแรดนั่นไม่ได้เลย”

จากกำลังใจที่ล้างสมอง วันวิวาห์ก็ใจเต้น ตัดสินใจไปลองขอความช่วยเหลือจากจอมพล

แค่เธอแน่ใจว่าคุณปู่ไม่เป็นไร เรื่องอื่นๆเธอสามารถคิดหาวิธีแก้ไขได้ด้วยตัวเอง

ตอนเย็นเลิกเรียน

วันวิวาห์ตะลึง เงยตาขึ้นอย่างแปลกใจ

สบตาเข้ากับใบหน้าชายหนุ่มที่ดูมีมิติ โครงร่างชัดเจนดี ทั้งๆที่ดูสภาพเหมือนเย็นชาห่างเหิน แต่คิดไม่ถึงว่าจะติดตามเรื่องของเธอ

“ที่แท้คุณก็รู้เหรอ？”

คิดแล้วก็ใช่ ลงสื่อตั้งเยอะอย่างนั้น เขารู้ไม่ใช่เรื่องยากอะไร

อีกอย่าง ยังไงวาเลนไทน์ก็เป็นหลานสะใภ้เขาในอนาคต ก็ต้องติดตามไปบ้างแหละ

วันวิวาห์รีบอธิบาย：“คุณเข้าใจผิดแล้ว เรื่องเล็กๆแบบนั้น ฉันแก้ไขเองได้ ฉันมาหาคุณเพื่อปู่ฉัน เขาหมดสติไปหลายเดือนแล้ว ใช้ยานำเข้าตัวหนึ่ง ยังฟื้นมาอย่างยากลำบาก ก็แค่ ……”

“ผมเป็นหมอด้านเนื้องอก รักษาปู่คุณไม่ได้”จอมพลตัดบทเธออย่างเฉยเมย：

วันวิวาห์กล้ำกลืนคำที่จะพูดออกมาลงไป

เธอเงียบไปสักพัก ผิดหวังเล็กน้อย：“ก็ใช่ แต่ละคนมีด้านที่เก่งไม่เหมือนกัน งั้นข้าวมื้อนี้ถือว่าขอบคุณบัตรของคุณละกัน รีบกินเถอะ”

ยอมแพ้แบบนี้เหรอ？

จอมพลขมวดคิ้วเล็กน้อย

เธอหน้าด้านมากไม่ใช่เหรอ ทำไมจู่ๆก็ดูชิลแบบนี้？

ชายหนุ่มชิมไปคำหนึ่ง แล้วพูดนิ่งๆ：“เห็นแก่ที่คืนนี้คุณทำอาหารพอใช้ได้ คุณขอร้องผมสิ ผมอาจจะพิจารณาหาเพื่อนร่วมงานไปดู”

หลังจากที่ซึมก็มีจุดเปลี่ยนเกิดขึ้น ความผิดหวังถูกแทนที่ด้วยความปีติสุขใจ รอยยิ้มจากมุมปากแพร่กระจายไปยังแววตา

วันวิวาห์รีบถือแก้วไวน์ไปด้านข้างชายหนุ่ม คำหวานๆถูกพูดออกมาเหมือนไม่คิดเงิน：“ที่รักเจ๋งที่สุดแล้ว ไม่ใช่แค่หล่อเหลา แต่ยังใจอ่อนและเอาใจเก่ง ชาติที่แล้วฉันทำบุญมาเยอะแน่ๆ ชาตินี้เลยได้เจอคุณ ……”

หนูกะทิในห้องรับแขกหดหู่ใจอย่างมาก

เธออยากกินข้าวเงียบๆ ทำไมต้องให้เธอมาเห็นคนรักกันด้วย？

เด็กสาวจ้องเขม็งอย่างดุเดือด：“พวกพ่อสองคนบวกอายุกันแล้วก็เกินห้าสิบ ปล่อยหนูอยู่เงียบๆไม่ได้เหรอ？”

วันวิวาห์：“……”

จอมพล：“……”

หนูกะทิกระโดดลงจากเก้าอี้ทานข้าว ดึงกระเป๋าหนังสือมาแล้วหยิบใบแจ้งเตือนออกมา วางลงบนโต๊ะ：“บ่ายวันศุกร์มีกีฬาสีครอบครัว แต่อายุพวกพ่อรวมกันแล้วก็เกยีษณได้เลย น่าจะเข้าร่วมไม่ไหว งั้นก็อย่าไปเลย”

น้ำเสียงเด็กสาวดูไม่แคร์ แต่ใบหน้าที่เย่อหยิ่งกำลังคาดหวังอย่างชัดเจน