เสพรักร้อน กลางใจตัวพ่อ นิยาย บท 33

“พวกเขาไม่เอาฉันต่างหากโม หากตอนนี้ฉันยังไม่เตรียมทางหนีทีไล่ให้ตัวเอง ต้องมีสักวันที่ฉันต้องตายในเงื้อมมือพวกเขาแน่”

วันวิวาห์เหยียดยิ้มเย้ยหยันตัวเอง“ฉันก็ไม่อยากท้าทายสิ่งที่เรียกว่าครอบครัวหรอกนะ”

เธอมองไปยังโมโมะด้วยแววตากังวลใจ“โม เธอเป็นเจ้านายของบริษัทใหม่พวกเรา หากวันไหนทำกิจการรุ่งเรืองแล้วถูกจ้องตาเป็นมัน ตอนนั้นเธอก็จะต้องยืนอยู่ในจุดที่แก่งแย่งชิงดีชิงเด่น เธอ ……”

ตอนนี้เธอยังไม่ได้ตัดความสัมพันธ์กับตระกูลโสธรณาลัยทั้งหมด และยังโดนพวกวาเลนไทน์บีบให้ออกสินค้ารุ่นใหม่สู่ตลาดอีก เธอจึงได้แต่นำสินค้าออกขายภายใต้ลิขสิทธิ์บริษัทของโมโมะ

“พูดอะไรอย่างนั้น ฉันอยากให้ถึงวันนั้นจะตาย”

โมโมะอ้าสองแขนออก ทำท่าโอบกอดโลก“ให้มรสุมชีวิตมาแรงหน่อยเถอะ”

“ฮ่าๆๆ”

วันวิวาห์อดหัวเราะไม่ได้

ทั้งสองคนไปส่งมอบสินค้าใต้ตึกเชลน่า

รถพึ่งปรากฏสู่สายตา บรรดาผู้บริโภคและนักข่าวก็เข้ามารุมล้อม

พนักงานรีบเปลี่ยนสินค้าตัวใหม่ ส่วนวันวิวาห์กับโมโมะก็คอยรักษาความสงบเรียบร้อยภายในงาน

“เชิญลูกค้าที่เคยซื้อ‘ฟาวเวอร์’เข้าแถวทางนี้ครับ ถ้าต้องการสินค้าตัวใหม่ พวกคุณต้องเอา ‘ฟาวเวอร์’มาแลกครับ และสามารถติดต่อค่าชดเชยที่เคาน์เตอร์ได้เลยครับ”

ทั้งสองคนยุ่งมาครึ่งค่อนวัน ในที่สุดก็มีเวลาว่างพักผ่อนเสียที

โมโมะพูดอย่างเบิกบาน“ฉันจองที่ไว้แล้ว ไปฉลองกัน จะได้ปัดความซวยให้เธอด้วย”

“ไม่ต้องแล้วมั้ง”

วันวิวาห์ปฏิเสธ

ยังไม่ได้ทำให้หญิงร้ายชายชั่วสะอิดสะเอียนจนตาย เธอต้องกลับไปประจบประแจงลูกเลี้ยงกับน้าชาย

“วันวิวาห์”

โมโมะทำหน้าไม่พอใจ“เธอลืมแล้วเหรอว่าวันนี้เป็นวันอะไร？”

“วันอะไร?”

“วันเกิดเธอไง วันเกิดครบรอบยี่สิบสามปี”

วันวิวาห์อึ้ง อารมณ์รื่นรมย์หายไปเป็นปลิดทิ้ง ทั้งยังรู้สึกห่อเหี่ยวใจอย่างแปลกประหลาด

เสียงมือถือดังขึ้น

กวินทร์แจ้งให้เธอไปดำเนินการเรื่องย้ายโรงพยาบาล

วันวิวาห์สนใจสิ่งอื่นไม่ได้แล้ว รีบไหว้วานให้โมโมะส่งเธอไปยังโรงพยาบาล

กวินทร์ให้คนดำเนินการตามขั้นตอนเรียบร้อยแล้ว เหลือแค่วันวิวาห์เซ็นชื่อก็ย้ายได้เลย

เทคโนโลยีในโรงพยาบาลแห่งใหม่เจริญก้าวหน้ามาก ไม่รู้ว่าดีกว่าโรงพยาบาลก่อนหน้ากี่ปี

เมื่อมั่นใจเรื่องความปลอดภัยของคุณปู่ วันวิวาห์ก็รู้สึกโล่งอกเสียที

“คุณชายกวินทร์ ขอบคุณคุณมากค่ะ”

กวินทร์คนนี้คือกวินทร์ที่อยู่ในกลุ่มสังคมเดิมของเธอ——คือคุณชายบ้านตระกูลเกตุดิสรณ์ เศรษฐีอันดับต้นๆของเมืองนราวัณ

คิดไม่ถึงว่าจอมพลจะเชิญเขามาช่วยเหลือได้

คล้ายกับอ่านใจวันวิวาห์ออก กวินทร์รีบกล่าวว่า“พี่สะใภ้เกรงใจเกินไปแล้วครับ มีโอกาสช่วยเหลือคุณคือเกียรติของผม ใช่แล้ว คุณบันทึกหมายเลขโทรศัพท์เมื่อครู่ด้วย คือเบอร์ของผม ถ้ามีธุระก็โทรหาผมได้ทุกเมื่อครับ”

วันวิวาห์ตกใจที่ได้รับความใส่ใจมากเช่นนี้ รีบบันทึกเบอร์ที่กวินทร์โทรหาตนก่อนหน้าทันที

ผู้ชายตรงหน้าหล่อเหลาและมองโลกในแง่ดี เกิดในชาติตระกูลสูงส่ง และไม่วางอำนาจบาตรใหญ่

ดวงตาโมโมะวาวโรจน์“คุณชายกวินทร์เกรงใจแบบนี้ พวกเราก็ไม่มีอะไรตอบแทน คืนนี้พวกเราจองโต๊ะอาหารไว้ คุณชายกวินทร์ต้องมาให้ได้นะคะ”

กวินทร์ลังเลชั่วครู่ กล่าวเชิงขอโทษว่า“ตอนบ่ายผมยังมีธุระ อาจจะไปไม่ได้ เอาอย่างนี้นะครับ พี่สะใภ้ส่งโลเคชั่นให้ผม ถ้าผมเสร็จธุระแล้วจะไปครับ”

วันวิวาห์รีบส่งโลเคชั่นให้ทันที

กวินทร์ไปแล้ว โมโมะจ้องทิศทางที่เขาจากไปอย่างหลงใหล

วันวิวาห์กับโมโมะพึ่งเดินเข้าห้องโถงก็เจอวาเลนไทน์ที่เดินมาอีกด้านทันที

ทั้งสองฝ่ายหยุดเดิน

วาเลนไทน์ทำตาขวางใส่วันวิวาห์อย่างเย่อหยิ่ง พลางพูดกับผู้หญิงด้านข้าง“นิน วันหลังจะคบกันใครก็ต้องดูดี ๆ นะ ตอนอยู่ตรงหน้าใครบางคนต้องรู้ว่าควรพูดอะไร ควรทำอะไร ต้องรู้จักลำดับความสำคัญ”

มุนินคือเน็ตไอดอลที่ไม่ค่อยดัง เมื่อก่อนตามหลังวันวิวาห์ไม่ห่าง

พวกเขาสองคนเป็นเพื่อนสมัยมัธยมปลาย วันวิวาห์ต้องการช่วยเธอ จึงให้ข้อมูลสินค้าใหม่ในรายการไลฟ์สดของเธอทุกครั้ง

มุนินจึงมีสิ่งนี้เป็นจุดขาย โด่งดังด้านวงการไลฟ์สดอย่างรวดเร็ว และมีผู้ติดตามเป็นจำนวนมาก

วาเลนไทน์กลับมา วันวิวาห์ก็ไม่เป็นที่โปรดปราน เธอจึงเป็นคนแรกที่เปลี่ยนพรรคเปลี่ยนฝ่าย ไปอยู่ข้างวาเลนไทน์ทันที

มุนินปิดปากหัวเราะเสียงเบา“อันนี้เธอไม่ต้องพูดหรอก ฉันรู้สึกคนยกบารมีคนอื่นมาขู่ขวัญขัดหูขัดตาตั้งนานแล้ว”

วาเลนไทน์พูดอย่างพึงพอใจ“คนเราต้องรู้จักกาลเทศะ ขอแค่เธอติดตามฉันด้วยความจริงใจ ก็จะให้เธอไปเผยแพร่สินค้าของบริษัทเราทั้งหมดเป็นคนแรก”

โมโมะตะเบ็งเสียงเกรี้ยวกราด“โรงแรมนี้ก็จริง ๆ เลย ปล่อยให้ตัวอะไรเข้ามาก็ไม่รู้ ไม่กลัวอากาศเสียหรือยังไงนะวิวาห์ เปลี่ยนเจ้ากันเถอะ”

เมื่อเทียบกับโมโมะทีกำลังเดือดดาล วันวิวาห์กลับเงียบผิดปกติ

เพราะเคยถูกทรยศจากคนในครอบครัวแล้ว ตอนนี้จึงกลายเป็นคนนอก แล้วจะกระทบกระเทือนจิตใจได้ยังไง

ทั้งสองเดินไปด้านนอก

วาเลนไทน์ก้าวไปด้านหน้า ก่อนจะขวางทางพวกเธอสองคน

“อยากไปเหรอ? ไม่มีปัญหาเลย แต่เธอต้องบอกฉันก่อนว่าเอาคุณปู่ไปอยู่ที่ไหน วันวิวาห์ เธอรู้ไหมคุณพ่อคุณแม่ร้อนใจจะบ้าอยู่แล้ว พวกเราบอกเรื่องนี้ให้คุณลุงกับอาสามแล้ว พวกเขาจะมาถึงเร็ว ๆ นี้”

วันวิวาห์เอียงหน้ามองเธออย่างเย็นชา

“คุณลุงกับอาสามกลับมาแล้วเหรอ พอดีเลยจะได้ให้พวกท่านรู้ว่าพวกเธอทำอะไรกับคุณปู่บ้าง แม้แต่ยาก็ไม่ให้ท่านกิน จึงทำให้อาการทรุดหนักถึงขั้นนี้”