เสพรักร้อน กลางใจตัวพ่อ นิยาย บท 50

ในห้องผู้ป่วย

หนูกะทิสำรวจมองพ่อตัวเองที่เดินเข้ามาด้วยใบหน้าที่คล้ำเครียด“ กลับบ้านไปไม่ใช่เหรอ ทำไมกลับมาด้วยเสื้อผ้าชุดเดิมล่ะ？”

จอมพลนั่งไปบนโซฟาอย่างเหนื่อยล้า ขมวดคิ้วมุ่น“ ไม่วางใจเรา เลยย้อนกลับกลางทาง ”

หนูกะทิมองสำรวจท่าทีของพ่อตัวเอง พูดออกไปตรงๆว่า“ ย้อนกลับกลางทางไม่น่าจะใช้เวลานานขนาดนี้ นี่ตาพล กลับไปที่บ้านมาแล้วใช่ไหม ? แต่กลับไปแล้วไม่เจอคนที่อยากเจอ ? ”

จอมพลขมวดคิ้ว ช้อนตามองลูกสาว “รู้ได้ยังไง？”

หนูกะทิโบกโทรศัพท์ในมือ“ เธอเพิ่งโพสต์ลงโซเซียล ว่าไปพักอยู่ที่หอในของมหาลัย”

จอมพลคว้าโทรศัพท์มือถือของลูกสาวมา แล้วกดดู

ชีวิตของหญิงสาวที่ไปจากเขามีสีสันอย่างมาก

กิจกรรม หอสมุด ศาสตราจารย์ บาสเกตบอล มีส่วนร่วมกับทุกๆอย่าง……เธอช่างอยู่ดีมีสุขเสียจริง！

ผู้หญิงที่ไร้ความรับผิดชอบ！

จอมพลเม้มริมฝีปากอย่างหงุดหงิด คืนโทรศัพท์ให้ลูกสาว หันหลังและจากไป

ดวงตากลมโตของหนูกะทิกะพริบปริบๆ“ตอนนี้พ่อวางใจปล่อยให้หนูอยู่คนเดียวได้แล้วเหรอ ？”

จอมพลหยิบเสื้อคลุมที่โยนเอาไว้ด้านข้างขึ้นอย่างหน้านิ่ง“ กลับไปเปลี่ยนเสื้อผ้าที่บ้าน จะได้ไม่ต้องส่งกลิ่นไปให้เรา”

จิ๊！

เด็กน้อยหัวเราะอย่างเยาะเย้ย

พวกผู้ชาย มีชื่อเรียกอีกชื่อว่าปากอย่างใจอย่าง！

จอมพลเดินออกจากห้องคนป่วยอย่างเร็ว จากนั้นก็กดโทรหาผู้ช่วยวีระ“ไปเช็กมาว่าวันวิวาห์พักอยู่ที่ไหนตอนนี้”

การทำงานของวีระเป็นไปอย่างรวดเร็ว จอมพลเพิ่งจะขับรถจากชั้นใต้ดินของโรงพยาบาลออกมายังด้านนอกอาคารได้ ที่อยู่ก็ถูกส่งเข้ามาในมือถือของเขา

เขาขับรถตามจีพีเอสไปที่มหาลัยของวันวิวาห์ รถก็มาจอดลงที่ใต้ตึกหอพักของเธอ

เวลาของนักศึกษาวิจัยนั้นค่อนข้างอิสระ ที่หอพักมีคนเข้าออกตลอดเวลา จอมพลรอตั้งแต่บ่ายจนมืดก็ไม่เห็นวันวิวาห์

เขาไม่ได้รีบ ทำงานผ่านมือถือไปพลาง และเงยหน้ามองนักศึกษาที่เดินผ่านไปมาด้วยพลาง

เวลาผ่านไปเรื่อยๆ จนสี่ทุ่ม มือถือของจอมพลแบตก็ใกล้หมด และส่งสัญญาณเตือน

เขาเงยหน้าขึ้นมองไปยังอาคารหอพัก ดวงตาหรี่เล็ก

ดีมาก ไม่กลับห้องทั้งคืน！

ความอดทนของชายหนุ่มสิ้นสุดในทันที ค้นหมายเลขโทรศัพท์ของวันวิวาห์ออกมาแล้วกดโทรหา

“ตู้ด！”

เสียงรอสายดังขึ้น

เขาตั้งสติได้ แล้วรีบกดวางสายในทันที

หน้าจอมือถือกลับสู่ข้อมูลเบอร์โทร“วันวิวาห์”ชื่อและเบอร์ปรากฏอยู่ตรงหน้า

จอมพลมองอยู่สองวิ ทันใดนั้นก็หัวเราะให้กับการกระทำของตัวเอง

เขาโยนโทรศัพท์ไปไว้ด้านข้าง สตาร์ทรถแล้วขับออกไปจากมหาลัย

ตั้งแต่เมื่อไรกัน ที่เขาให้ความสนใจกับผู้หญิงคนนี้ ?

แล้วยังมาเป็นทุกข์เป็นร้อนกับมันอีก？！

นิ้วที่เรียวยาวของชายหนุ่มเคาะไปยังพวงมาลัย สีหน้าเรียบเฉยและเย็นชา

แค่ผู้หญิงคนหนึ่ง

เขาอยากให้เธอกลับมา มีมากมายหลายวิธีที่จะให้เธอเป็นฝ่ายมาหาเอง

มารับเธอด้วยตัวเอง แล้วยังนั่งรอตั้งแต่บ่ายจนค่ำ ช่างน่าขำจริงๆ！

น่าขำมากจริงๆ！

ร้านสตรีทฟู้ดนอกมหาลัย

วันวิวาห์ที่ดื่มมาเล็กน้อยโบกมือลาโมโมะ

มองดูเพื่อนรักจากไป เธอก็ยืนรับลมเย็นๆเพื่อให้สร่างเมา จากนั้นก็ถึงได้สวมเสื้อกันหนาวแน่นแล้วเดินเข้าไปในมหาลัย

เหตุการณ์ไม่คาดคิดที่หน้าประตูของมหาลัยจู่ๆก็มีชายขี้เมาสามคนปรากฏตัวขึ้น

“โอ้ คนสวยเป็นนักศึกษาที่มหาลัยตรงข้ามเหรอ ？”

“……ฉันชอบนักศึกษามาก บริสุทธิ์ และปัญญาชน ”

“ได้ยินมาว่านักศึกษาแบบพวกเธอนั้นน่าสนุกมาก ? คืนละเท่าไหร่เหรอ？”

คนสามคนเธอพูดคำ ฉันพูดคำ มีคนที่กำลังควักเงิน และมีคนที่ยื่นมือปลาหมึกมาหวังจะจับหน้าอกของวันวิวาห์

นี่เขาโกรธอะไร? !

เธอครุ่นคิด แต่ก็หาสาเหตุไม่เจอ“ ของของคุณฉันไม่ได้เอามาด้วย บัตรเครดิตกับคีย์การ์ดวางไว้ให้ที่โต๊ะกาแฟ ”

เธอไม่พูดก็ไม่มีอะไร พอพูดขึ้นมาอารมณ์โมโหที่จอมพลกักเก็บเอาไว้ก็ปะทุขึ้นในทันที

บรรยากาศความกดดันแผ่กระจายไปทั้งคันรถ

แอลกอฮอล์ทำเส้นประสาทของวันวิวาห์เป็นอัมพาต

เธอจมดิ่งในโลกของตัวเอง ไม่มีความรู้สึกใดๆ ถามอย่างรู้สึกผิดว่า “ กะทิเป็นยังไงบ้าง ? ฉันขอโทษ ฉันไม่รู้จริงๆว่าสุขภาพของเธอเป็นแบบนี้ ไม่อย่างนั้นให้ตายฉันก็ไม่มีทางพาเธอไปกินหม้อไฟเด็ดขาด……”

ประกายไฟในแววตาที่เย็นชาของจอมพลก็พวยพุ่งขึ้น

รถที่เพิ่งสตาร์ทแล้วออกตัวไปก็เหยียบเบรกอย่างกะทันหัน

“เอี๊ยด！”

เสียงเสียดสีที่บาดแก้วหูก็ดังสนั่นขึ้นในค่ำคืน

เหตุที่เกิดขึ้นแบบฉับพลันทำเอาวันวิวาห์หัวเกือบโขกไปที่คอนโซลหน้ารถ

ใบหน้าของเธอซีดเผือด หันหน้ามองไปอย่างหวาดผวา“จอม……อือ！”

ยังมองเห็นได้ไม่ชัดเจน ใบหน้าที่เย็นชาและมืดมนของชายหนุ่มก็ขยายใหญ่ขึ้น

ริมฝีปากถูกเขาประกบไว้แน่น สัมผัสแปลกๆและความเจ็บปวดก็ค่อยๆซึมเข้าไปในหัวสมอง

วันวิวาห์ตะลึงอยู่หลายวินาทีก่อนจะมาได้สติ แล้วจึงดิ้นรนขัดขืนอย่างสุดกำลัง

จอมพลกอบกุมมือที่เคลื่อนไหวไปมาของเธอ กดทับไปกับเบาะนั่ง ลิ้นร้อนตวัดเลียไปทั่วกลีบปาก พยายามจะเปิดปากเธอออก แล้วรุกล้ำเข้าไป

เมื่อลมหายใจถูกช่วงชิง วันวิวาห์รู้สึกราวกับเป็นปลาที่เกยตื้นอยู่บนชายฝั่ง น้ำตาถูกบีบให้รินไหลออกมา

ก่อนที่ชายหนุ่มจะรุกล้ำมากไปกว่านี้ เธออ้าปาก และกัดไปที่ริมฝีปากของชายหนุ่ม

จอมพลเจ็บปวด ขมวดคิ้วและถอยออกมา

ทันทีที่เป็นอิสระ วันวิวาห์ก็สูดหายใจเข้าปอดยาวๆ“ ไอ้โรคจิต ไอ้คนชั่ว ไอ้สารเลว！”

หางตาเธอแดงก่ำ ดวงตาที่สวยงามถูกชําระล้างด้วยน้ำตาจนกระจ่างใส เผยให้เห็นความมีเสน่ห์

ดวงตาจอมพลพลันมืดมนทันที“วันวิวาห์！หากยังไม่หุบปาก เชื่อไหมว่าจะจัดการกับคุณตรงนี้ ！”