เสพรักร้อน กลางใจตัวพ่อ นิยาย บท 6

“ตุบตุบตุบ！”

เสียงดังเป็นชุด

เสื้อผ้า รองเท้า ของใช้อาบน้ำเป็นต้นเขวี้ยงหล่นลงไปที่พื้น

ล้วนแต่เป็นของในห้องเธอ！

วันวิวาห์ที่เดิมทีสงบลงแล้วก็เงยหน้าขึ้นด้วยความโกรธ สบตาเข้ากับคนใช้ที่กำลังโผล่หัวออกมาทางหน้าต่างพอดี

ใบหน้าของคนใช้ไม่รู้สึกผิดเลย：“คุณวิวาห์ ขอโทษค่ะ คุณผู้ชายเพิ่งออกคำสั่งว่า ถ้าคุณไม่ยอมเซ็นชื่อ ประตูบ้านตระกูลโสธรณาลัยนี้คุณก็อย่าคิดจะเข้ามาเลยชาตินี้ เราเอาของมาให้คุณหมดแล้ว คุณดู ……”

นี่คือให้？！

วันวิวาห์กำหมัดแน่น

เต็มทั่วพื้นไปหมด มีใบรับรองสีแดงขนาดใหญ่เล่มหนึ่งหลุดออกเป็นสองส่วน หล่นไปตรงหน้าเท้าเธอพอดี

นั่นเป็นรางวัลที่เธอภูมิใจที่สุดในช่วงที่เรียน

วันวิวาห์โกรธจนตาแดง ก้มเอวลงไปเก็บ ตบฝุ่นข้างบนอย่างเสียใจ

คนใช้ด้านบนยังพูดด้วยเสียงเย่อหยิ่งต่อไป：“คนน่ะ ต้องรู้จักพระคุณ คุณผู้ชายและคุณหญิงเลี้ยงคุณมาอย่างดีจนโตขนาดนี้ ให้คุณแบ่งให้พี่สาวไปบ้าง คุณก็ไม่ยอม นี่เหมือนคนอกตัญญูหรือเปล่า？”

คนอกตัญญู？！

เหอะ เธอไม่ได้โลภกับสิ่งเหล่านี้เลย ผลงานที่หลายปีมานี้ทำเพื่อโสธรณาลัยกรุ๊ป ถึงเธอไปจากตระกูลโสธรณาลัยก็ยังทำได้

ก็แค่วาเลนไทน์ที่มาชำนาญด้านนี้จะไปเข้าใจอะไรได้？

ที่คุณปู่ทำงานหนักมาหลายปีนี้จะถูกทำลายด้วยมือของเธอน่ะสิ！

ถ้าคุณปู่ฟื้นมา ไม่ถือสาเลือดเนื้อที่สร้างมาจะถูกทำลายไป ไม่ต้องให้เขาพูดมากเลย เธอจะให้กับมือเธอเอง

แต่ตอนนี้ ไม่ให้เด็ดขาด！

วันวิวาห์กำใบรับรองแน่น อัดอั้นความขมขื่นในดวงตาไว้ ลากกระเป๋าเดินทางที่ตกอยู่ด้านข้าง เก็บเสื้อผ้าสองสามตัวออกไปจากตระกูลโสธรณาลัยอย่างรวดเร็ว

เหมือนว่าพระเจ้าจะรู้สึกถึงความเศร้าของวันวิวาห์ มีฝนเริ่มตกปรอยๆลงมา

ภายใต้การสาดส่องของไฟถนนอันเยือกเย็น สายฝนจากที่ปรอยๆกลายเป็นหยดน้ำ จากนั้นรวมกันเป็นสาย

วันวิวาห์ทำเหมือนไม่รู้ตัว เดินเข้าไปในสายฝนอย่างขวัญเสีย

แผลตรงหน้าผากโดนน้ำ เจ็บแสบร้อนตรงเข้าไปในหัวใจ แต่ยังทนต่อความผิดหวังที่มาพร้อมกับอาการสะอึกสะอื้นไม่ไหว

……

ท่ามกลางสายฝน พราโด้คันหนึ่งฝ่าสายฝน แล่นไปท่ามกลางความมืด

หนูกะทิที่นั่งคาร์ซีทตรงที่นั่งด้านหลังจู่ๆก็ใช้เท้าเล็กๆเหยียบหลังเบาะที่นั่งคนขับ

“พล ทางซ้าย ภรรยาใหม่พ่อ”

คิ้วที่สวยงามของจอมพลขมวดแน่น：“มีมารยาทหน่อยไหม？”

ในขณะที่ดุไป ก็กวาดสายตาไปมาด้วย

ข้างถนน วันวิวาห์ลากกระเป๋าเดินทางเดินไปข้างหน้าอย่างน่าสงสาร

ฝนตกหนักทำเสื้อผ้าเธอเปียก เนื้อผ้าที่บางแนบไปที่ตัว เผยรูปร่างเล็กอรชรที่น่าดึงดูดออกมา

คิ้วของจอมพลขมวดแน่น เปล่งคำสองคำเล็ดลอดออกมาจากฟันว่า：“ยัยโง่！”

ไฟเลี้ยวเปิดขึ้นมา เตรียมจะหันเดินไปฝั่งตรงข้าม ก็เห็นรถคันหนึ่งจอดอยู่ข้างตัวเธอ

จอมพลเอารถจอดข้างถนน เงยหน้ามองไปที่ฝั่งตรงข้าม

“วิวาห์……”

ภาชิระลงมาจากรถ รีบเอาเสื้อสูทตัวเองออกมา แล้วคลุมไปที่ร่างวันวิวาห์：“ฉันออกมาจากโรงพยาบาลก็หาเธออย่างเดียว โทรไปหาเธอก็ไม่รับ ทำไมเธอตากฝนแบบนี้？ไม่เป็นไรใช่ไหม？”

วันวิวาห์ผลักมือเขาออก

เสื้อที่คลุมไหล่เธอไปครึ่งหนึ่งก็ตกลงมาที่พื้น

เธอมองเขาอย่างเหน็บแนม：“ก็แค่ถูกแฟนนอกใจ ถูกพ่อแม่แท้ๆตบหน้าไล่ออกจากบ้านก็เท่านั้น นายคิดว่าจะเป็นอะไรได้？”

ในแววตาภาชิระมีความสงสารแล้วหายวับไปทันที：“ขอโทษนะ เดี๋ยวค่อยว่ากัน ฝนตกหนักขนาดนี้แล้ว เธอจะทรมานร่างกายตัวเองไปทำไม รีบขึ้นรถฉัน”

เขาไปจูงมือของวันวิวาห์

“คุณครับ บัตรของคุณใช้ไม่ได้ครับ”

วันวิวาห์ตะลึง รีบหยิบอีกบัตรมาจากในกระเป๋า

พนักงานรูดอีกครั้ง ก็ยังใช้ไม่ได้

ลองอยู่หลายใบ ก็รูดไม่ได้หมด

หน้าของพนักงานเปลี่ยนไปโดยสิ้นเชิง

วันวิวาห์โทรไปที่ธนาคาร กลับถูกแจ้งว่าบัตรของเธอถูกอายัดโดยชูเกียรติหมด

“ต้องทำขนาดนี้เลยเหรอ！”

วันวิวาห์โกรธจนตัวสั่น

เธอเปิดกระเป๋าเงิน ด้านในเหลือแค่ไม่กี่สิบบาท พักโรงแรมไม่ได้เลย

วันวิวาห์เดินออกมาจากโรงแรมท่ามกลางการมองบนของพนักงาน

โลกที่กว้างใหญ่ เพียงชั่วข้ามคืน เธอกลับไม่มีที่ไป

ลมแรงๆพัดมา ความเย็นจากเสื้อผ้าเปียกๆที่ตัวเข้าสู้ผิวหนัง เธออดไม่ได้ที่จะสั่น

ยืนอยู่หน้าโรงแรม นิ้วมือที่เย็นเฉียบเลื่อนไปมาที่สมุดโทรศัพท์

เลื่อนรายชื่อไปทีละแถวๆ นอกจากโมโมะแล้ว เธอก็ไม่รู้แล้วว่าใครที่จะช่วยเธอได้อีก

แต่ยิ่งคนที่สนิทแค่ไหน ก็ยิ่งไม่อยากให้เธอเห็นความอนาถของตัวเอง

เกียรติในตัวเองอีกเรื่อง กลัวอีกฝ่ายเป็นห่วงก็อีกเรื่อง

วันวิวาห์ปิดโทรศัพท์ เปิดกระเป๋า เตรียมจะเอาโทรศัพท์ใส่ลงไป ก็เห็นใบสมรสที่เพิ่งออกวันนี้

บนเอกสารนั้น หญิงสาวยิ้มอย่างสวยงามมีความสุข ชายหนุ่มหล่อเหลาดูเย็นชา ไม่แยแส

ทั้งๆที่เป็นการแสดงออกสองอย่างที่ต่างกันสุดขั้ว แต่กลับเหมาะสม……แปลกๆ

วันวิวาห์มองใบสมรสแล้วยิ้มอย่างขมขื่น：“ทุกอย่างที่เกิดขึ้นถูกกำหนดไว้แล้ว คุณเป็นความหวังของฉันจริงๆ”