เสพรักร้อน กลางใจตัวพ่อ นิยาย บท 74

ดวงตาที่ใสสะอาดของผู้หญิงตัวเล็กๆถูกปกคลุมไปด้วยน้ำตาและความทุกข์ ทำให้ในใจนั้นทนไม่ได้

จอมพลเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยน : “ได้ ถ้าอย่างนั้นก็ไม่ต้องลืม เพียงแค่คุณสามารถนึกขึ้นมาได้ ผมจะช่วยคุณหาเด็กคนนั้นกลับมาเอง!”

หลังจากที่ร้องไห้ระบายออกมาแล้วนั้น วันวิวาห์ก็สงบนิ่งลงได้มาก

เธอปล่อยมือทั้งสองข้างด้วยความรู้สึกเสียใจ ขดตัวเองอยู่บนเตียง : “จอมพลคะ คุณไม่ถือเหรอคะ? แต่งงานกับภรรยาที่ถูกคน.....ตัวฉันเองรู้สึกว่าตัวเองสกปรกมาก.....เมื่อก่อนตอนที่จำเรื่องในอดีตไม่ได้ก็ยังเพ้อฝัน รู้สึกว่าบางทีตัวเองก็สามารถพยายามได้ กับคุณ......แต่ตอนนี้ สกปรก....มากจริงๆ.....”

ไม่ได้ดูพังทลายและร้องไห้เสียงดังเหมือนเมื่อครู่นี้ น้ำตาที่ไหลออกมาอย่างไม่มีเสียงนั้นยิ่งทำให้รู้สึกหายใจไม่ออก

จอมพลกอดเธอเอาไว้อีกครั้ง : “นั่นไม่ใช่ความผิดของคุณ....ใครๆก็มีอดีตด้วยกันทั้งนั้น ไม่มีใครที่จะสามารถสะอาดมาตั้งแต่เกิดจนแก่หรอกครับ.....”

อารมณ์ขึ้นๆลงๆนี้ วันวิวาห์หลับลงได้อย่างรวดเร็ว

ถึงแม้จะกำลังหลับอยู่นั้น แต่เธอยังคงร้องไห้สะอึกสะอื้นไม่หยุดเช่นเดิม

ดวงตาที่เย็นชาของจอมพลมีความรู้สึกที่โหมซัดสาดเข้ามา เขานอนกอดเธออยู่ในอ้อมกอดตลอดทั้งคืน

.........

วันรุ่งขึ้น

สถานรักษาการสะกดจิต

วันวิวาห์กับพยาบาลกำลังทำการทดสอบ

จอมพลเหลือบมองมาร์ติน แล้วกดเสียงลง : “เดี๋ยวตอนที่สะกดจิต ปลอบโยนเป็นหลักนะ ไม่ได้จริงๆ ก็ไม่ต้องฝืนทำต่อ ในใจของเธออาจจะมีความกดดันแล้ว”

มาร์ตินเลิกคิ้วอย่างประหลาดใจ กึ่งๆหัวเราะออกมา : “หวั่นไหวแล้วเหรอ?”

จอมพลส่งสายตาเย็นชาไปให้

มาร์ตินรีบลูบจมูกแล้วเอ่ยขึ้นมาอย่างจริงจังๆทันที : “วางใจได้ พวกเราเชี่ยวชาญทางด้านนี้ นายจะต้องเชื่อใจฉันที่เป็นผู้เชี่ยวชาญทางด้านจิตใจนี่สิ จะต้องไม่ทำให้ภรรยาของนายจะต้องมาบาดเจ็บครั้งที่สองจากทางฉันอย่างแน่นอน”

ตรวจสอบเสร็จแล้วนั้น การสะกดจิตก็เริ่มต้นขึ้น

ภายใต้การสะกดจิตของมาร์ติน น้ำเสียงที่ทุ้มต่ำและเชื่องช้า : “บอกผม ว่าคุณเห็นอะไร?”

วันวิวาห์ที่กำลังถูกสะกดจิตอยู่นั้นค่อยๆขมวดคิ้วขึ้น ใบหน้าเล็กๆที่ดูไม่สงบนั้นมีเม็ดเหงื่อผุดขึ้นมา

“ห้องที่หนาวเหน็บ.....มีคนเข้ามา.....โยนฉันลงบนเตียง.......”

เธอหายใจเริ่มถี่ขึ้น

มาร์ตินค่อยๆขมวดคิ้วขึ้น : “หลังจากนั้นล่ะครับ? เกิดอะไรขึ้น?”

“เกิดแล้ว.....เกิดแล้วค่ะ......”

ภาพในความฝัน เสียงนับไม่ถ้วนผสมผสานเข้าด้วยกัน วันวิวาห์ได้ยินเพียงแค่มีคนเอ่ยขึ้นอย่างยั่วยวน : “ต้องการเพียงแค่เธอคลอดลูกออกมา ฉันก็จะปล่อยเธอไป คลอดลูกเป็นหน้าที่ของผู้หญิงอย่างพวกเธออยู่แล้ว เป็นความต้องการที่ง่ายมากเลยใช่ไหม?”

เธอขดตัวอยู่ตรงมุมหนึ่ง กอดตัวเองเอาไว้แน่น น้ำเสียงกำลังสั่นเทา : “ทำไมเป็นฉัน?”

“เธอควรจะขอบคุณสิที่เขาเลือกเธอ คลอดลูกให้เขาเป็นเกียรติของเธอมากนะ เธอรู้หรือเปล่าว่าผู้หญิงที่ไม่ได้ถูกเลือกสุดท้ายแล้วเป็นอย่างไร? ปึง--!”

คนๆนั้นทำท่ายิงปืนมาทางเธอ

วันวิวาห์ที่อยู่ระหว่างการสะกดจิตนั้นร่างกายของเธอเริ่มสั่นเทาขึ้นมาอย่างไม่รู้ตัว

มาร์ตินปลอบโยนด้วยน้ำเสียงที่อบอุ่น แล้วนำไปต่อ

ภาพในความฝันก็กำลังดำเนินต่อเช่นกัน

เธอถูกปิดตาเอาไว้ ได้ยินเพียงเสียงฝีเท้าของผู้ชายเดินเข้ามาวุ่นวายมาก เหมือนกับคนเมา และเหมือนคนติดยา ความรู้สึกในหัวไม่ชัดเจน

หนึ่งครั้ง สองครั้ง.....ตอนที่เขามาทุกๆครั้ง เธอล้วนแต่รู้สึกตายทั้งเป็น

หลังจากเสร็จสิ้นแล้ว ก็มีคนรับใช้ฟิลิปปินส์เป็นจำนวนมากเข้ามา

พวกเขาพาผู้ชายออกไป แล้วปลดผ้าที่ปิดตาของเธอออก แล้วพาเธอไปทำความสะอาดความยุ่งเหยิงบนร่างกาย และให้เสื้อผ้าสวยๆกับเธอ.....

เธอเองก็ย้ายออกมาจากห้องที่เย็นยะเยือกมายังบ้านหลังหนึ่ง

คนรับใช้ดีกับเธอมาก นอกจากความไม่เป็นอิสระแล้ว เธออยู่ในบ้านนั้นอยากจะทำอะไรก็ได้ทั้งหมด

เงื่อนไขเดียวที่ออกมาจากตรงนั้นก็คือการคลอดลูกนั่นเอง

เธอดูแตกสลายไปอยู่บ้าง คำพูดก็พูดกลับกันไปหมด

จอมพลบรรจงจูบลงบนหน้าผากของเธอเป็นการปลอบโยน : “ผมจะช่วยคุณตามหาลูกกลับมาให้ได้ ไม่ต้องกังวลนะ”

อารมณ์ของวันวิวาห์ขึ้นๆลงๆ จิตใจที่หนักเกิน ทำให้เธอค่อยๆหลับไปภายใต้การปลอบโยนของจอมพล

จอมพลอุ้มเธอขึ้นมา ก่อนจะออกไปนั้นกำชับกับมาร์ตินเอาไว้ : “ดูแลปากนายเอาไว้ให้ดีๆด้วย”

มาร์ตินส่งเสียงจิ๊จ๊ะ : “ฉันไม่ได้มีค่าพอให้นายเชื่อใจได้ขนาดนี้เลย?”

ไม่ว่าจะอย่างไรก็ตามเขาเองก็เป็นนักสะกดจิตที่รักษาจรรยาบรรณอยู่แล้วเหมือนกัน

จอมพลไม่ได้พูดอะไรให้มากความอีก แล้วเขาก็พาคนออกไป

........

ตระกูลจรัสพิบูรณ์

ห้องหนังสือ

จอมพลบอกเนื้อหาที่วันวิวาห์พูดหลังจากสะกดจิตแล้วนั้นกับกวินทร์

กวินทร์ลูบคางแล้วพึมพำขึ้นมา : “ปีนั้นเรื่องที่พี่สะใภ้ถูกลักพาตัวไปไม่มีร่องรอยเลยแม้แต่นิดเดียว ตำรวจทางประเทศอเมริกาก็หาเบาะแสไม่เจอเลยด้วยเหมือนกัน คนพวกนั้นสามารถเลือกพี่สะใภ้มาได้ ด้านนึงอาจจะเป็นเพราะสาเหตุที่เธอเองก็เป็นคนประเทศZ และอีกด้านนึงก็อาจจะเป็นเพราะตอนนั้นเธอได้ทุนไปเรียนที่ประเทศZ เป็นตัวแทนนักเรียนใหม่ขึ้นพูดบนเวที ภาพลักษณ์ที่ทั้งสวยดูเด็กมีชีวิตชีวาดึงดูดฝ่ายนั้น.....”

จอมพลขมวดคิ้วพลางตะโกนออกมา : “ไอ้พวกไร้ประโยชน์!”

กวินทร์ข่มระงับเสียงและรอยยิ้มอันขมขื่นเอาไว้ ไม่กล้าโต้ตอบ

ความโมโหทั่วทั้งร่างกายของจอมพลกำเริบขึ้นมา : “คนดีๆคนนึงถูกพาไปเป็นปี กลับมาส่งอีกครั้ง ก็หาเบาะแสไม่เจอเลยแม้แต่นิดเดียว แม้กระทั่งทิศทางที่ไปของเธอ เธอได้รับการทำร้ายอะไรมาก็ไม่รู้เลย ฉันเลี้ยงพวกมันไว้มีประโยชน์อะไร?”

กวินทร์ตัวสั่น ยิ่งไม่กล้ารับคำต่อ

จอมพลสงบสติอารมณ์ความโมโหลงแล้ว : “เปลี่ยนตำแหน่งที่จะเจาะเข้าไปใหม่ ไปสืบหาทิศทางที่ไปของฝาแฝดคู่นั้นก่อน คงจะเกิดตอนเดือนเก้าหรือเดือนสิบ ช่วงสามปีก่อน สถานที่เน้นไปที่ประเทศCประเทศอเมริกา”

กวินทร์พยักหน้าลงอย่างยากลำบาก : “พี่พลไม่รู้สึกว่ามันบังเอิญเหรอ? วันเกิดของกะทิก็เดือนสิบเหมือนกันใช่ไหม?”

เขากะพริบตา พลางเอ่ยขึ้นอย่างสงสัย : “พี่พล สถานะของแม่แท้ๆของกะทิเองก็ไม่ได้ชัดเจนเหมือนกัน คงจะไม่ใช่พี่สะใภ้จริงๆใช่ไหม?”