ฟีนิกซ์นิพพาน-การแก้แค้นของเจ้าหญิง นิยาย บท 701

"ช้าก่อน" หยุนชางยกมือขึ้น หยุดไฉ่ยีที่กำลังจะตบลงในครั้งที่สอง ดวงตาของนางเต็มไปด้วยความเย็นชา "เมื่อครู่ข้าแค่รู้สึกว่าหลิวเกิงยีแค่ล่วงเกินข้า มิได้มีโทษหนักอะไร บัดนี้กล้าใส่ร้ายข้าและฝ่าบาท นี่คือโทษหนักประหารเก้าชั่วโคตร ต้องขอรบกวนรบกวนแม่นางไฉ่ยีไปทูลรายงานต่อฝ่าบาท ผู้ที่ทำผิดครรลองครองธรรมเช่นนี้ ข้ามิอาจตัดสินใจเองได้"

หลิวเกิงยีฟังหยุนชางพูดเช่นนี้แล้ว นางก็ตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง จ้องไปที่หยุนชางอย่างว่างเปล่า โดยคิดว่าหยุนชางแค่ขู่ให้นางกลัว แต่ไฉ่ยีได้คำนับลงและตอบรับ กำลังจะไปที่ตำหนักไท่จี๋

หลิวเกิงยีตื่นตระหนกทำอะไรไม่ถูก รีบเข้าไปกอดไฉ่ยี พูดด้วยความตื่นตระหนกว่า "หม่อมฉันแค่พูดเหลวไหล หม่อมฉันไม่รู้อะไรเลย ขอพระชายารุ่ยไว้ชีวิตหม่อมฉันด้วย หม่อมฉันสำนึกผิดแล้ว หม่อมฉันสำนึกผิดแล้วเพคะ"

หยุนชางหรี่ตาลงบนใบหน้าของหลิวเกิงยีที่เต็มไปด้วยน้ำตา และมือของนางกำแน่นในแขนเสื้อ หลังจากนั้นไม่นาน หยุนชางก็ยิ้มอย่างเย็นชา "หลิวเกิงยีอยู่ในวังมาหกปีแล้ว หรือว่าไม่รู้เลยว่าอะไรควรพูดอะไรมิควรพูด ข้าเพิ่งพูดไปแล้ว ถ้าเจ้าแค่ล่วงเกินข้า นี่มันแค่เป็นเรื่องเล็กน้อย ข้าไม่ใช่คนคิดเล็กคิดน้อย ให้ไฉ่ยีตบปากยี่สิบที มันเป็นเพียงการลงโทษเล็กน้อย แค่หวังว่าเจ้าจะรู้ถึงความผิดได้"

หลิวเกิงยีทรุดตัวลงกับพื้น ใบหน้าของนางซีดเผือด "แต่เจ้าไม่เพียงไม่สำนึกผิด อีกทั้งยังพูดเหลวไหล ใส่ร้ายข้าไม่ว่า ยังกล้าดูหมิ่นพระเกียรติยศของฝ่าบาท นี่คือโทษหนัก มันไม่มีประโยชน์ที่เจ้าจะมาอ้อนวอนข้า ข้าเพิ่งบอกไปแล้วว่า นี่ไม่ใช่สิ่งที่ข้าจะตัดสินใจได้"

ขณะที่พูด หยุนชางเห็นแต่ไกล ดูเหมือนว่าหนิงเชียนและนางสนมหลายคนเดินเข้ามา เมื่อเห็นสถานการณ์ภายนอกศาลาลั่วเซี่ย นางก็ประหลาดใจเล็กน้อยและพูดด้วยรอยยิ้มว่า "ที่นี่มีทั้งเสียงร้องไห้และเสียงเอะอะกัน เกิดอะไรขึ้นถึงครึกครื้นเยี่ยงนี้? "

หยุนชางยิ้มและยืนขึ้น "ให้เซียงเฟยเหนียงเหนียงเห็นเรื่องน่าขำแล้ว เหตุใดเซียงเฟยเหนียงเหนียงถึงเสด็จมาที่นี่ได้ล่ะเพคะ"

ดวงตาของหนิงเชียนเหลือบมองที่หลิวเกิงยีแล้วเดินเข้าไปในศาลา นั่งลงข้างหยุนชาง แล้วพูดว่า "เดินเล่นกับเหล่าสนม ข้าคิดว่าเจ้าคงอยู่ในตำหนักเฉาเซี่ยนี้ ข้าก็เลยอยากมาหา แต่ไม่คิดว่าพอมาถึงครึ่งทางก็พบเจ้าแล้ว"

นางสนมคนอื่นๆ ที่มากับหนิงเชียนก็เดินไปที่ศาลา ยิ้มและคำนับ "ถวายพระพรพระชายารุ่ย"

หยุนชางพยักหน้าเบาๆ "นั่งกันเถิด"

หนิงเชียนเหลือบมองที่หลิวเกิงยีอีกครั้ง ยิ้มและกล่าวว่า "เกิดอะไรขึ้น ใครทำให้เจ้าโกรธรึ?"

หยุนชางก็เหลือบมองหลิวเกิงยีจากนั้นหลิวเกิงยีได้เห็นว่าเหล่านางสนมระดับสูงมากมายต่างก็สุภาพต่อหยุนชาง มีความตื่นตระหนก มองทุกคนอย่างเหม่อลอย

"ไม่ใช่เรื่องใหญ่ อาจเพราะเรื่องเมื่อคืนกระทันหันเกินไป ตอนนี้จวนรุ่ยอ๋องไม่ปลอดภัย ฝ่าบาทและฮองเฮาทรงเอ็นดูข้าที่กำลังตั้งครรภ์ จึงให้ข้าย้ายมาพักที่ตำหนักเฉาเซี่ย แต่ไม่คิดว่าจะสร้างความเข้าใจผิดที่ไม่จำเป็น นางสนมระดับต่ำคนนี้เพิ่งกล่าวว่า ข้าให้ท่าฝ่าบาท และการเข้าไปในวังนี้เป็นข้อพิสูจน์"

พอได้ฟังสีหน้าของหนิงเชียนเย็นชาและนางพูดอย่างเคร่งขรึมว่า "พูดจาเหลวไหล!"

หยุนชางเห็นหน้าผากของนางมีเส้นเลือดนูนขึ้นมาจางๆ และดูเหมือนว่านางจะโกรธมากกว่าตน ดังนั้น นางจึงอดหัวเราะไม่ได้ "จริงที่ว่าไร้สาระจริงๆ แต่เจ้ามิควรวิตกกังวลเกินไป ระวังเด็กในครรภ์ด้วย"

หนิงเชียนมองไปที่ผู้คนนอกศาลา ร่างกายของทุกคนสั่นเล็กน้อย และดูเหมือนหวาดกลัวมาก

ปากของหยุนชางขดตัว ครุ่นคิดในใจ มันไม่ยากลำบากเกินไป แต่เดิมเรื่องอาหลานก็ถูกมองว่าเป็นเรื่องอื้อฉาวในราชวงศ์ แต่คงเป็นเพราะลั่วชิงเหยียนคนนั้นแข็งแกร่งเกินไปและไม่เคยสนใจคำพูดของคนอื่นเลย ยิ่งกว่านั้น ลั่วชิงเหยียนกับนางไม่ใช่หลานอาในสายเลือดเดียวกัน ดังนั้นจึงไม่มีปัญหาใหญ่โตนัก

หยุนชางหยุดชะงักเล็กน้อย และได้ตระหนักขึ้นว่านางอดไม่ได้ที่จะคิดถึงลั่วชิงเหยียนอีกครั้ง และรอยยิ้มที่ขมขื่นมาจากมุมปากของนาง คิดกับตัวเองว่า ดูสิ ลั่วชิงเหยียนคนนี้ช่างแข็งแกร่งเสียจริง บุกเข้าไปในหัวใจของนางโดยไม่รู้ตัว ทำให้นางคะนึงถึงตลอดเวลา

เมื่อนางมาถึงตำหนักเฉาเซี่ย หยุนชางสั่งให้นางกำนัลชงชา จากนั้นจึงพาทุกคนไปนั่งที่ห้องโถงด้านนอก

หนิงเชียนถามว่า "เมื่อวานนี้เกิดเรื่องอันใดขึ้น ข้าได้ยินจากฮองเฮามาว่า คนของจวนรุ่ยอ๋องไม่มีผู้ใดรอด ทำให้ข้าตกใจยิ่งนัก แต่ข้าก็ยากที่จะเอ่ยปากถาม ก็เลยรอถวายพระพรเสร็จ กลับไปที่ตำหนัก หลังทานอาหารเช้าเสร็จ ข้าจึงรีบมาที่นี่ทันที"

หยุนชางพยักหน้าเบาๆ "เมื่อคืนงานพระราชพิธีหมื่นพรรษา ข้าเข้าวังมา เจ้าก็ทราบดี ในก่อนหน้านี้รุ่ยอ๋องถูกวางยาพิษโดยบัวหิมะปุย หมดสติยังมิฟื้นขึ้นมา เกรงว่ามีคนฉวยโอกาสจาก โอกาสที่ข้าพาองครักษ์ส่วนใหญ่ออกจากจวน แล้วลงมือ ตอนที่ข้ารีบกลับไปที่จวน มีศพเต็มทุกหนทุกแห่งของจวน และลานบ้านพักที่ข้าอาศัยอยู่กับท่านอ๋องก็ถูกไฟไหม้ด้วย เผาจนจำไม่ได้"

หยุนชางถอนหายใจ "สิ่งเดียวที่รู้สึกโชคดีก็คือ ตอนนี้ยังไม่พบรุ่ยอ๋องเลย อย่างน้อยก็ช่วยปลอบใจตัวเองได้ว่า ท่านอ๋องปลอดภัย"

"รุ่ยอ๋องเป็นคนมีบุญ พระองค์จะต้องปลอดภัยเพคะ" หนิงเชียนตอบอย่างรวดเร็ว

หยุนชางก้มศีรษะลง และพยักหน้าเบา ๆ