ฟีนิกซ์นิพพาน-การแก้แค้นของเจ้าหญิง นิยาย บท 814

หยุนชางขมวดคิ้วและจ้องไปที่หนังสือในมือ ตอนนี้นางรู้ว่าขันทีล่ายซื้อเครื่องประดับจำนวนมากและได้จับตัวผู้ชายจำนวนมากไปเพื่อทำอาวุธ แต่นางไม่รู้ว่าพวกเขาสร้างอาวุธที่ใด และมีเป้าหมายกระไร?

เมื่อนึกถึงปัญหาเหล่านี้ ก็ได้ยินเสียงฝีเท้ามาจากตรงบันได ดูเหมือนวิตกกังวลอย่างมาก หยุนชางเงยหน้าแล้วพบว่าฉินยีเปิดประตูออกอย่างเร่งรีบ "พระชายาเพคะ มีข่าวจากพระราชวังเพคะ หลินโยวหรานคลอดก่อนกำหนด ตอนนี้อันตรายอย่างมากเพคะ"

หยุนชางตกตะลึงและลุกขึ้นยืนอย่างรวดเร็ว "เกิดอะไรขึ้น? หลายวันก่อนที่ข้าเข้าวังนางยังสบายดีอยู่แล้ว จู่ๆ มาคลอดก่อนกำหนดได้อย่างไร?"

ลั่วชิงเหยียนก็ยืนขึ้นเช่นกัน เขาลงไปชั้นล่างพร้อมกับหยุนชางและรีบเดินทางไปที่พระราชวัง

ในห้องโถงเซียงจู๋มีคนจำนวนมากล้อมรอบเอาไว้ เสิ่นซู่เฟยนั่งบนเก้าอี้นอกห้องโถง สีหน้าของนางสงบอย่างมาก มีเสียงร้องอันเจ็บปวดของหลินโยวหรานดังมาจากห้องโถง ฟังดูน่าเศร้าและเจ็บปวดอย่างมาก นางกำลังยกเลือกออกมาทีละกะละมัง และเร่งฝีเท้า

หยุนชางและลั่วชิงเหยียนรีบเดินไปถวายบังคมต่อเสิ่นซู่เฟย จากนั้นจึงกล่าวอย่างเร่งรีบว่า "เหนียงเหนียงเพคะ สถานการณ์เป็นอย่างไรบ้างหรือเพคะ?"

เสิ่นซู่เฟยจ้องมองไปที่หยุนชาง แล้วเร่งนั่งตัวตรง กล่าวต่อหยุนชางว่า " เจ้ามาได้ทันเวลาพอดี เมื่อสักครู่หมอหลวงกล่าวว่า ผู้ใหญ่และเด็กเราสามารถช่วยชีวิตไว้ได้แค่คนเดียว พระชายารุ่ยอ๋อง เจ้ามีทักษะการรักษาที่ยอดเยี่ยม เจ้าลองเข้าไปดูอาการหน่อยดีหรือไม่?"

หยุนชางพยักหน้า ไม่มีเวลาสนใจเรื่องอื่นๆ นางเร่งเดินเข้าไปที่ตำหนักใน

ห้องโถงด้านในเต็มไปด้วยกลิ่นคาวเลือด หลินโยวหรานนอนอยู่บนเตียง นางเปียกโชกไปด้วยเหงื่อ ดูเหมือนว่าจะหมดแรงไปแล้ว นางเพียงแต่จ้องมองไปที่ด้านบนของเตียงอย่างว่างเปล่า เสียงของหมอตำแยแหบแห้ง และมีเหงื่อออกมากมายบนหน้าผากของพวกนาง นางหยิบชิ้นโสมชิ้นหนึ่งจากถาดของนางกำนัลแล้วยื่นให้หลินโยวหราน "เหนียงเหนียง อมโสมนี้อีกสักชิ้นเถิด เรามาลองอีกครั้ง ท่านคิดถึงลูกเอาไว้"

หลินโยวหรานอ้าปากอมโสมนั้นไว้อย่างไม่มีสติ แค่การกระทำง่ายๆ เช่นนี้ แต่ก็ดูเหมือนว่านางเหนื่อยล้าอย่างมาก และเปลือกตาของนางก็ค่อยๆ ย่อนลง

หยุนชางเดินไปข้างเตียงและเรียกนางเบาๆ " โยวหราน"

หลินโยวหรานหันกลับมามองหยุนชางอย่างไม่มีสติ สุดท้ายนางจำหยุนชางขึ้นมาได้ แววตาของนางเผยประกายแห่งความหวังออกมา นางเร่งกล่าวว่า " พระชายา โปรดช่วยลูกของข้าด้วย"

หยุนชางพยักหน้า "ข้าจะพยายามให้ดีที่สุด" จากนั้นนางก็หยิบเข็มเงินที่พกติดตัวออกมา นางปักเข็มไปที่จุดหูโค่ว จากนั้นก็ดึงเข็มออก แล้วเจาะเข็มรอบๆ ท้องของหลินโยวหราน หลินโยวหรานสงบลงอย่างมาก หยุนชางหันไปมองหลินโยวหรานและกล่าวว่า " ตอนนี้เจ้าหมดแรงแล้ว เจ้านอนพักเพื่อเติมพลังก่อนเสียดีกว่า"

หลินโยวหรานไม่มีแม้แต่แรงที่จะพยักหน้า นางก็หลับตาลงในทันที หมอตำแยตกตะลึงจึงรีบกล่าวว่า "พระชายาเพคะ ทำเช่นนี้มิได้เพคะ เหนียงเหนียงคลอดยาก หากว่าท่านหลับไปแล้วก็อาจจะไม่สามารถตื่นขึ้นมาได้อีกเพคะ........"

หยุนชางหันหน้าไปมองหมอตำแย นางมิได้กล่าวกระไร เพียงเอื้อมมือหยิบชิ้นโสมออกจากปากของหลินโยวหราน แล้วโยนทิ้งไป และกล่าวว่า " ทหาร นำตัวหมอตำแยและนางกำนัลรับใช้ในห้องนี้ออกไปเฆี่ยนตีให้เสียชีวิต"

"ซู่เฟยเหนียงเหนียงรู้สึกว่า นางกำนัลที่เลวทรามเช่นนี้ ไม่สมควรได้รับโทษเฆี่ยนตีจนเสียชีวิตหรือเพคะ?"

เสิ่นซู่เฟยเอ่ยกำลังจะเอ่ยปาก แต่ลั่วชิงเหยียนขัดไว้ก่อน " ถึงแม้เรื่องนี้จะเป็นเรื่องของวังหลัง แต่เรื่ององค์ราชทายาทนั้น เกี่ยวข้องไปถึงอาณาจักรและแผ่นดิน ในเมื่อฝ่าบาททรงมอบหมายให้ข้าเป็นตัวแทนจัดการราชกิจต่างๆ ฉะนั้นข้าจำเป็นต้องจัดการเรื่องนี้ ข้าจะรายงานเรื่องนี้ต่อฝ่าบาทอย่างละเอียด หากว่าเสิ่นซู่เฟยรู้สึกว่าข้าทำการใดไม่เหมาะสม ก็เชิญทูลต่อฝ่าบาทได้เลยขอรับ"

สีหน้าของเสิ่นซู่เฟยแย่ลงอย่างมาก นางถอดหายใจด้วยความไม่สบอารมณ์ จากนั้นก็เดินจากไป

หยุนชางเงียบไปครู่หนึ่ง จากนั้นเงยหน้าขึ้นและพูดกับลั่วชิงเหยียนเบาๆ ว่า "ตามหมอหลวงในสำนักหมอหลวงมาให้หมด จากนั้นก็หาหมอตำแยและท่านหมอจากนอกวังมาสองสามคน คงช่วยเด็กไว้ไม่ได้แล้ว แต่ว่าทารกยังค้างอยู่ในครรภ์ หากว่าไม่จัดการในทันที ชีวิตของหลินโยวหรานจะตกอยู่ในอันตราย"

ลั่วชิงเหยียนพยักหน้าเบา ๆ และสั่งให้คนไปเตรียมการ จากนั้นจึงหันไปกล่าวกับหยุนชางว่า "ข้าจะสั่งให้คนไปจัดการเรื่องนี้ ตอนนี้เจ้าตั้งครรภ์อยู่ อย่าได้เหนื่อยล้าจนเกินไป กลับจวนก่อนเถิด"

หยุนชางส่ายหน้า น้ำเสียงแหบแห้งเล็กน้อย "หลินโยวหรานเป็นคนของข้า แม้ว่าเมื่อตอนที่ข้าส่งนางเข้าวัง ข้าก็ทราบแล้วว่านางมีจุดจบเช่นไร แต่ข้ารู้สึกผิด........ฉะนั้นให้ข้ารอจนกว่าหลินโยวหรานจะรอดจากอันตรายก่อนแล้วค่อยกลับไปเถิด"

แม้ว่าเสียงของหยุนชางเบามาก แต่มีความแน่วแน่ ลั่วชิงเหยียนทราบดีว่าหากหยุนชางแน่วแน่ในเรื่องใดขึ้นมา ตนไม่สามารถห้ามนางได้ ฉะนั้นเขาจึงสั่งให้คนไปนำเก้าอี้มาและให้หยุนชางนั่งลง