Final Call ประกาศครั้งสุดท้าย... อย่าท้าทายกัปตัน นิยาย บท 137

"ไคล์แม่บอกตรงๆนะ ชีวิตคู่ไม่ใช่เล่นหม้อข้าวหม้อแกง อย่าทำอะไรตลกๆทำอะไรนึกถึงความรู้สึกแฟนด้วย เราต้องคิดเยอะๆนะลูก..ไหนจะใบไม้ ไหนจะโบอิ้ง เราจะเป็นหัวหน้าครอบครัวแล้ว ลูกต้องหนักแน่นนะ อะไรที่ทำให้เขาเชื่อใจได้ก็ทำ...โกหกไปมาแบบนี้มันจะระหองระแหงกันภายหลัง"

นอกจากเจ็บตัว..หูผมยังชาอีก เกือบชั่วโมงตั้งแต่ขับรถออกจากคอนโดแม่ผมยังไม่หยุดพูดเลย

"รู้ครับ ที่โกหก..ผมแค่ไม่อยากให้ใบไม้คิดมาก และไม่คิดว่าผู้หญิงคนนั้น เธอจะกลับมาปั่นให้ผมกับไอ้ไม้ทะเลาะกับแฟน"

แม่เหล่ตามองผมแวบนึง ก่อนจะเบะปากแล้วเบือนหน้าหนี

"แม่คร้าบบ ไม่มีอะไรจริงๆนะแม่ ไม่ได้มีอะไรกันด้วย เขาชอบผมแต่ผมมีแฟนแล้ว ที่ให้ดอกไม้ไปมันก็แค่ดอกไม้แทนคำขอโทษ ที่แฟนผมไปแกล้งเขา-_-"

"เหอะ..เชื่อก็เชื่อ ต่อไปนี้ผู้หญิงพอนะลูก ใบไม้ไม่ใช่คนยอมคน เขาเคยชอบลูกก็จริงแต่ถ้าลูกทำเขาผิดหวัง...ถึงจะมีโบอิ้งแล้วก็เถอะ ใบไม้เทลูกแน่"

"คร้าบ ผมไม่นอกลู่นอกทางแน่นอน ว่าแต่...ที่แม่เคยตีพ่อ แม่ตีพ่อเรื่องอะไร?" แม่กอดอกหันออกไปนอกหน้าต่างอีกครั้ง ก่อนที่จะตอบกลับมาด้วยน้ำเสียงไม่สบอารมณ์

"ก็หมอเคนบอกแม่ว่าไปลงอ่าง!-_-"

"อ้าว พ่อเคยลงอ่างด้วยเหรอครับ?O_o"

"ไม่รู้! วันนั้นอาจจะพูดกวนๆ แต่แม่ฟาดด้วยไม้แขวนเสื้อนี่แหละ ตอนนี้คงไม่กล้าพูดเล่นแล้ว..เข็ดไปอีกนาน"

ผมส่ายหน้าเบาๆ..รู้สึกสงสารพ่อชิบหาย แต่พออารมณ์หงุดหงิดแม่มาผมก็ไม่กล้าพูดอะไรต่อ ได้แต่มองแม่เป็นระยะๆแล้วขับรถไปเรื่อยๆจนถึงบ้าน

กลับมาถึงก็เห็นพ่อนั่งอ่านหนังสือพิมพ์ที่โซฟา ท่านขยับแว่นลงนิดๆมองแม่สลับกับผม

"ไปไหนมาสองแม่ลูก^^" แม่ถอนหายใจเหนื่อยๆแล้วเดินไปนั่ง ก่อนที่พ่อจะมองตาม..แล้ววางหนังสือพิมพ์ในมือลงด้วย

"ไปตีลูกหมอมานั่นแหละ "

"ตี? สวยตีลูกทำไม? ลูกจะมีหลานให้เลี้ยงแล้วนะ โตไม่รู้จะโตยังไงแล้ว ยังจะตีกันอีก" แม่เบือนหน้าหนีแล้วยกขาไขว่ห้าง ผมอยากบอกพ่อเป็นรอบที่ล้าน ว่าอย่าเถียงแม่แทนผมเลย เพราะเถียงทีไรก็ไม่เคยชนะสักครั้ง

"ตีหมดล่ะ ถ้าโบอิ้งออกมาดื้อ...สวยก็จะฟาดด้วยไม้แขวนเสื้อเหมือนกัน " พ่อเงียบ ท่านมองผมแล้วส่ายหน้าเบาๆ จนผมเดินไปนั่งข้างๆแล้วหยิบหนังสือพิมพ์ที่พ่ออ่านเมื่อกี้ขึ้นมา

ทำไมข่าวช่วงนี้มันน่ากลัวจังวะ

"ข่าวอะไรพ่อ หมอฆ่าหมอ? เรื่องมือที่สาม?""

"อืม เรื่องมันสักพักแล้ว ตำรวจยังสืบสาวราวเรื่องไม่จบ ว่าแต่..ไคล์ได้คุยกับคานะบ้างไหมลูก? พ่อไม่เห็นน้องกลับบ้านเลยช่วงนี้ โทรหาก็ไม่รับ ไปหาที่ร้านยาก็ไม่เจอ"

แม่เอนพนักโซฟาถอนหายใจ ท่านกอดอกเหลือบมองพ่อ...เหมือนกำลังลังเลอะไรสักอย่าง ก่อนสุดท้ายจะพูดออกมา

"คานะไปนอนคอนโด ลูกซื้อคอนโดแล้ว"

"ซื้อคอนโด? ซื้อได้ไงใครอนุญาต?!-_-"

"สวยอนุญาต ก็ลูกโตแล้ว..คอนโดนั้นหนูกาแฟเพื่อนเขาก็อยู่ เอ้อๆไคล์...ไปหายงหายาเอากลับไปให้หนูใบไม้ทาให้นะลูก แม่ไปนอนละง่วง " แม่พูดกับพ่อไม่ทันจบ..ท่านก็หันมากวักมือเรียกผมคุยต่อ ก่อนท่านจะรีบหยัดตัวลุกขึ้นแล้วหยิบกระเป๋าหนังสีดำ ...เดินไปขึ้นบันไดเร็วๆ จนพ่อผมมองตามหลังและบ่นขึ้นมา

"แม่เราชอบให้ท้ายคานะ ว่างๆไปดูน้องด้วยนะไคล์ ไม่รู้ไปซื้อคอนโดที่ไหน พ่อเป็นห่วง"

"ครับพ่อ"

ผมรับปากแล้วลุกขึ้นเดินไปหยิบยาที่ตู้ ก่อนจะรีบขับรถออกมาจากบ้านและกดโทรหาไอ้ไม้ เพราะผมค้างคาใจ ว่าที่เรื่องมันแดงขึ้นมาได้เนี่ย ใครเป็นคนเริ่ม

Calling ~ TONMAI

"เรื่องเป็นไง?มาจากใครวะ? ถ้าจากกวางอีก ผู้หญิงคนนี้ทำกูซวยรอบสองแล้วนะ"

( กูหลับไอ้สัส อยู่ๆก็โดนกระชากคอเสื้อขึ้นมาด่า แต่เท่าที่ฟังเจแปนพูด..เหมือนเจแปนคุยกับกวางว่ะ สงสัยยัยนั่นโกรธก็เลยมาปั่นเจแปนเล่นๆ)

"คนมันว่าง สงสัยกูต้องจัดการอีกที..เพราะกวางยังไม่รู้ว่าคนที่ส่งคลิปให้น่ะเป็นกู ก็เลยกล้ามาวุ่นวายอีก"

(เอาดิ แต่ขู่ก็พอ..เพราะกูว่าตกงานมันหนักแล้ว ว่าแต่มึงมีคลิปอีกเหรอวะ? ส่งมาดูหน่อย..กลุ่มนั้นเจแปนกดออกให้กูไปชาตินึงแล้ว ไม่ได้อัพเดทข่าวสารเลยว่ะ)

"มี หน้าชัดเสียงพร้อม แต่กูไม่เสี่ยงส่งให้มึงนะ..และกูจะไม่ส่งให้แฟนกวางทางเมล์แล้ว กูจะนัดเจอแม่ง เจอทั้งรษาทั้งกวางทั้งแฟนมัน ถ้าไม่หยุดกูจะฉายโปรเจคเตอร์แม่ง"

(โหดสัส วันไหนว่ามา)

"วันนี้...กูจะเอาความดีความชอบไปง้อเมีย" แล้วผมก็บอกแผนคร่าวๆและสถานที่ที่เหมาะๆไป ซึ่งคนแรกที่ผมจะนัดก็คือแฟนกวาง และผมก็ติดต่อมันได้แค่ทางอีเมล์เท่านั้น

(ผมจะไว้ใจคุณได้ไง )

"ไว้ใจเถอะ ผมไม่ทำอะไรคุณหรอก. คุณเป็นพ่อคน..ผมก็กำลังจะเป็นพ่อคน เราเหมือนๆกัน" ปลายสายเงียบไปสักพัก แต่เสียงรอบๆยังคงเจี้ยวจ้าวไปด้วยเด็ก

(อืม...ได้ ตอนนี้ใช่ไหม? ผมอยู่ไม่ไกลเจอกันที่หน้าร้านขนมหวานแล้วกัน)

ขนมหวานไหนวะ?!

"อืม" ผมตอบรับทั้งที่ไม่รู้ว่าร้านขนมหวานแม่งอยู่ไหน ผมไม่ใช่สายเยาวราช..เอาไว้ค่อยไปถามไอ้ไม้ทีหลังแล้วกัน ป่านนี้มันคงถึงแล้ว

แล้วไม่นานผมก็มาถึง มาถึงแบบงงๆเพราะคนแม่งเยอะมาก ก่อนจะตามหาตัวแฟนกวาง...ผมจึงตามหาตัวไอ้ไม้ก่อน โทรกันไปโทรกันมา...จนไอ้ไม้มันเดินมาหาผมพร้อมของกินเต็มมือ

แล้วนั่นมันพาใครมาวะ?!

"ไอ้ไคล์นี่เชน แฟนเก่าเจแปน" มันพูดเรียบๆ และกินลูกชิ้นต่อ ส่วนผมกับเชนอะไรนั่นเรามองหน้ากันงงๆ งงสุดคงจะเป็นผม อะไรวะ..มันพาแฟนเก่าแฟนตัวเองมาเดินแบบนี้ได้ยังไง ถ้าเป็นผมนะได้เขม่นกันตาย-_-

"มึงไปรบกวนเขาทำไม?"

"กูคนรอบครอบไงวะ เราต้องหาพวกเยอะๆ ไอ้เชนมันเจ้าพ่อไอที..เรื่องคลิปกูเล่าให้มันฟังแล้ว เออ..ไหนคลิปเอามาดูพิสูจน์หลักฐานก่อนดิ-_-"

"ไม่ใช่ที่ดูไอ้สัส!..ไปตามนัดก่อน แฟนกวางนัดกูที่ร้านขนมหวาน มันอยู่ตรงไหนวะไอ้ไม้?" ไอ้ไม้เก็บของกินในมือแล้วชี้ไปอีกฝั่ง

"ตรงไปอีกหน่อย มึงเคยเห็นหน้าแฟนกวางยัง?"

"ยัง มึงเคยเห็นแล้วเหรอวะ?"

"เออ กูเคยเห็นในคลิปน่าจะพอจำได้..ไปไอ้เชน มึงซื้อไรฝากไทเปยังวะ ซื้ออะไรไปฝากน้องด้วยดิ"

"ขากลับค่อยซื้อ เดี๋ยวมันเย็น" ไอ้เชนตอบแล้วมองร้านขายของข้างๆ ส่วนผมก็เดินตามหลังมันสองคนไป จนอยู่ๆไอ้ไม้มันหยุดเดิน..และหันขวับมามองผม

"คนนั้นแน่เลยว่ะ อุ้มเด็กผู้หญิงอยู่.." ผมมองตามมือไอ้ไม้..แล้วใจอ่อนวูบ เมื่อเห็นเด็กผู้หญิงคนนั้นหน้าตาน่ารักน่าเอ็นดู เธอมีขนมในมือเล็กๆ..กินบ้างเล่นบ้างตามประสา ส่วนผู้ชายที่อุ้มก็ไม่ได้ดูร้ายกาจอะไร ดูเซอร์ๆแต่สะอาดสะอ้าน แถมมีกระเป๋าเป้สีชมพูสะพายหลังอีก

"ในเป้สีชมพูอาจจะมีปืน" ไอ้เชนพูดเบาๆ..แต่ทำผมกับไอ้ไม้หันไปมองทันที