Final Call ประกาศครั้งสุดท้าย... อย่าท้าทายกัปตัน นิยาย บท 155

"ฮือๆ ฉันไม่เถียงไม่โทษอะไรอีกแล้ว ฉันเลือกทางผิดจริงๆ ตอนนี้ฉันเหมือนคนไม่มีค่าอะไรเลย..."

"มีสิ..ค่าเลี้ยงดูติงติง-_-" เราสามคนหันไปมองทันที เมื่ออยู่ๆก็มีเสียงผู้ชายตอบกลับมา ก่อนที่จะเห็นรษา ติงติงและผู้ชายคนนึงเซอร์ๆกำลังจับมือติงติงอยู่ ...ซึ่งฉันเคยดูคลิปที่เจแปนส่งให้..คนนี้น่าจะเป็นแฟนเก่ากวาง

"ต้าร์..." กวางเบิกตากว้างเรียกชื่อผู้ชายคนนั้นเบาๆ ก่อนพวกเขาจะเดินมา..แล้วปล่อยมือเด็กน้อยผูกแกะ..จนเธอวิ่งตรงเข้าสวมกอดแม่

"คิดถึงมามี้ มามี้ไม่สบายเหรอ? ทำไมมีแผลล่ะคะ?" กวางร้องไห้โฮกอดลูก กอดแน่นจนลืมความเจ็บปวดตามเนื้อตามตัวของตัวเอง

"มามี้ก็คิดถึง.."

"มามี้ไปทำงานมาเหนื่อยไหมคะ?" กวางถอนกอดออกมา..แล้วพยักหน้าทั้งน้ำตา ริมฝีปากบางที่มีรอยแผลก็สั่นระริกสะอื้นไห้..อย่างกลั้นไม่อยู่

..เด็กน้อยคนนั้นคิดว่าแม่ไปทำงานตลอดเลยเหรอ? เธอคงเคยชินที่แม่บินบ่อยสินะ เธอเลยไม่รู้..ว่ากำลังถูกทิ้ง

"ติงติงเป็นเด็กดีไหมคะ อยู่กับป้าษาเหรอลูก ฮือๆ"

"ค่ะ มามี้ร้องไห้ทำไมคะ?..โดนคุณหมอฉีดยามาใช่ไหม" ฉันกับเจแปนมองหน้ากัน..แต่ละคำถามทำฉันรู้สึกจุกๆในอกสงสารเด็กผู้หญิงคนนี้จับใจ เธอสดใสไร้เดียวสา น่าเอ็นดูมาก

อะไรวะเนี่ย...ปกติฉันเป็นคนใจอ่อนแบบนี้ที่ไหน ใครทำฉัน...มันก็สมควรที่ได้รับกรรมที่มันก่อไม่ใช่เหรอ? แต่ลูกสาวยัยกวางน่ารักจริงๆนะ น่ารักจนฉันลืมความชั่วของแม่เธอเลย

ฉันค่อยๆนั่งลงอีกครั้ง..และตั้งคำถามกับตัวเอง เพราะไม่เข้าใจจริงๆว่าอารมณ์อ่อนโยนที่มีมันมาจากไหน มาจากเจ้าโบอิ้งรึป่าว? ถ้าเป็นแบบนั้นก็ดี..ขอให้ลูกฉันเป็นเด็กจิตใจดีเหมือนที่ฉันกำลังรู้สึกตอนนี้ อย่าหยาบคาย อย่าขวานผ่าซาก อย่านิ่งเป็นหินและใจดำเหมือนฉัน

"ขอบคุณมากนะคะคุณใบไม้^^" ฉันหลุดออกจากภวังค์แล้วเงยหน้าขึ้นมองรษา ก่อนจะยิ้มแห้งๆตอบเธอไป...ว่าแต่จะขอบคุณฉันทำไม?ฉันแค่มานั่งด่าน้องสาวเธอฉอดๆ-_-

"อืม ขอบคุณเจแปนเถอะ..ฉันแค่มาเยี่ยม" ฉันพูดเบาๆแล้วเบือนหน้าไปอีกทาง จนรษาหันไปยิ้มให้เจแปนแทน

"ขอบคุณนะคะ..ที่ช่วยพาน้องสาวฉันมาโรงพยาบาล ^^" เจแปนยิ้มตอบแต่ไม่พูดอะไร เพราะยัยนั่นยังดูซึมๆตึงๆอยู่..ถ้าไม่มองไปทางอื่นก็มองแค่เด็กน้อยที่ชื่อติงติงนั่นแหละ

"เอาไงกวาง จะแจ้งความรึป่าว?" ผู้ชายชื่อต้าร์ถามขึ้นเบาๆ ก่อนจะนั่งลงที่เก้าอี้อีกฝั่งแล้วเอาศอกค้ำขาท้าวคาง ..เขามองยัยกวางด้วยสายตาอ่อนลง ท่าทางก็ไม่ดูเลวร้ายเหมือนที่ฉันเห็นในคลิปที่เจแปนส่งให้

"ไม่ ช่างเถอะไม่อยากมีปัญหา...เค้าอยากกลับบ้านอ่ะตัวเอง ไม่สิ..ต้าร์กวางอยากกลับบ้าน" ติงติงเงยหน้าขึ้นมองหน้าแม่ ก่อนจะโผเข้าสวมกอดอีกครั้งสุดแรง...จนคนเจ็บในรถเข็นรีบหลับตาข่มไว้

"เย้ๆ กลับบ้านนะคะมามี้^^" เท่านั้นแหละน้ำตาฉันก็หยดเพาะลงมาอย่างห้ามไม่ทัน มันทนไม่ไหวแล้วว่ะ..เด็กคนนี้ทั้งน่ารักทั้งน่าสงสาร พอฉันหันไปปาดน้ำตาอีกฝั่งก็เห็นเจแปนนั่งเช็ดน้ำตาอยู่เหมือนกัน

"กวางอยากกลับบ้าน กวางพร้อมแล้วเหรอ?..มันไม่เหมือนเดิมนะ "เมื่อน้ำเสียงสายตา อยู่ในสถานการณ์ที่ตึงเครียดและจริงจัง...รษาก็รีบอุ้มติงติงออกไป ก่อนที่ฉันกับเจแปนจะรีบลุกขึ้นตาม และพยายามเดินช้าๆๆผ่านสองคนนั้น...เพื่อฟังว่าพวกเขาพูดอะไรต่อ

"อะไรไม่เหมือนเดิมต้าร์ ต้าร์กวางขอโทษนะ..."

"แต่งงานกันนะ...เรามาสร้างครอบครัว มาสร้างทุกๆอย่างด้วยกัน อยู่ด้วยกันตลอดไปนะ^^"

ฉันพยักหน้ารัว..ก่อนจะยื่นมือซ้ายไปให้คนป่วยที่นั่งบนเตียง แล้วไคล์ก็หยิบแหวนเพชรออกมา..เขาเงยหน้ามองฉันตาเป็นประกาย มันวิบวับและหวานจนคนข้างๆแซวหนักมาก..โดยเฉพาะพ่อกับแม่ฉัน ที่ทั้งจิ้มแขนจิ้มไหล่ มีแต่อิไม้นั่นแหละที่หัวเราะหึหึขัดหูขัดตาคนเดียว

และแล้วไคล์ก็ค่อยๆสวมแหวนให้ฉัน...ฉันอยากเข้าไปกอดเข้าไปหอมเขามาก แต่โดนไคล์ใช้มือดันไว้ ตอนนี้นอกจากเสียงร้องไห้ฮือๆของฉัน ก็มีเสียงปรบมือของพ่อๆแม่ๆนี่แหละที่ดังขึ้นสลับกัน...ฉันมีความสุขจริงๆ ฉันมีความสุขมาก...ไม่เคยยิ้มกว้างๆไปพร้อมกับร้องไห้ดังๆแบบนี้เลย

"ฮือๆไม่เห็นต้องขอแบบนี้เลย ยังไงก็ได้แต่งอยู่แล้วป่ะวะ ฮือๆ" ฉันพูดไปปาดน้ำตาไป ก่อนจะก้มมองแหวนเพชรเม็ดใหญ่ที่นิ้วนาง

"ก็อยากขอ อยากเซอร์ไพร์ส กลัวตายก่อน^^" ฉันตีแขนไคล์ดังเพี้ยะ แม่งปากหมา..เป็นผัวฉันแล้วห้ามตายนะเว้ย

"ได้พี่กูเป็นเมีย ถึงกับจะตายเลยเหรอวะไอ้ไคล์" คนปากหมาสุดก็คงเป็นอิไม้ ฉันรีบหันไปชูนิ้วกลางใส่มันทันที จนแม่กระแอมใส่! เออ..ลืมสนิทว่าพ่อผัวแม่ผัวอยู่TT

"เอาล่ะๆเรื่องงานแต่งสรุปจัดพร้อมกันนะ เอาฤกษ์ใบไม้กับไคล์แล้วกันจะได้เร็วๆ หนูเจแปนกับต้นไม้โอเคไหมลูก^^" ป้าสวยถามและลูบหัวไคล์ไปด้วย

"ผมโอเคครับแล้วแต่ผู้ใหญ่" อิไม้ตอบเสร็จก็เดินอ้อมไปกอดเจแปน จนยัยนั่นรีบแกะมือแกะแขนมันออกเขินๆ

"แหะๆค่ะ เจแปนก็โอเคค่ะ"