หากได้พบเจออีก ฉันอาจจะลืมเธอได้ นิยาย บท 102

เขาก้มหน้ามองมาที่ฉัน แล้วยิ้มแห้งๆ:"มีอะไรให้เธอกลัว ซูยุ่น"

ฉันกำลังงง บวกกับความโกรธตอนบ่ายนี้ ฉันรู้สึกตัวเองตอนนี้เหมือนสิงโตที่กำลังคำราม แต่คิดคิดแล้ว ฉันก็หลุดขำออกมา เรียนตามท่าของเขา เก๊กท่าเท่ๆแล้วประชดเขากลับไป :"ฉันรู้สึกกลัวอะไร?ฉันมีอะไรต้องให้กลัว? ประทานลู่ไม่ได้คิดไปเองใช่ไหมคะ?"

"ผมคิดไปเองอะไร"เขาพูดพร้อม ยกมือมาเชยคางฉัน "ซุยุ่น รู้สึกตัวเองว่าเก่งสินะ ก่อนหน้านี้ก็ชวี่ชิงหนานที่เกาะติดเธอไม่ไปไหน ตอนนี้ฉีซิ่วหรานโพล่มาอีกคน！"

คำพูดของเขาแทงใจดำฉันทันที มันทำให้ฉันโกรธ ในใจแอบคิด :ลู่จือสิงหึงหรอ!

ฉันรู้สึกขำเมื่อคิดแบบนั้น และรู้สึกลูจือสิงก็ตลกไม่แพ้กัน "ฉันรู้สึกว่าตัวเองเก่งแล้วมันเกี่ยวข้องอะไรกับคุณหรอ？"

ฉันเงยหน้าขึ้นแล้ว พูดต่อว่า “มันเกี่ยวอะไรกับคุณลู่ไม่ทราบ！”

พอฉันพูดจบ สีหน้าของเขาก็ขรึมขึ้นมา

ฉันเงยหน้ามองเขาอย่างไม่ยอมแพ้

"ก๊อกก๊อก"

ลู่จือสิงไม่รู้จะพูดอะไรต่อ การพูดคุยถูกเสียงเคาะประตูตัดจบ ฉันอาศัยเวลาที่เขาเหม่อผลักเขาออกแล้วไปเปิดประตู

"เธอลืมโทรศัพท์ไว้ที่ห้องฉันนะซูยุ่น"

ฉันพยักหน้า และเอื้อมมือไปเอา กำลังจะพูดกับเขา แต่ลู่จือสิงกลับโพล่หน้าออกมา จากนั้นก็เอื้อมมือมาเปิดประตู แล้วกำหมัดพุ่งไปที่หน้าฉีเซี่ยวหรานเต็มๆ

ฉันเอาตัวบังไว้ที่หน้าประตู เพราะแรงกระชากประตูของลู่จือสิงทำให้ฉันถูกกระชากไปกับแรงเขาด้วย

เหตุการณ์เปลี่ยนไปไวมาก ฉันยังไม่ทันตั้งตัวเลยว่าเกิดอะไรขึ้น ฉีซิ่วหรานและลู่จือสิงอยู่ดีดีก็สู้กันเฉยเลย

พอฉันรู้ตัวก็รีบลุกขึ้นไปห้าม

ฉันไม่คิดเลยคนที่เรียบร้อยอย่างฉีเซี่ยวหรานจะต่อสู้เป็น ฉันดูพวกเขาสองคนสู้กันขึ้นมา ใจกังวลแปลกๆ เอื้อมมือยังไงก็ไม่กล้าเข้าไปห้าม ทำได้แค่ตะโกนข้างๆ “พอได้แล้ว คุณสองคนหยุดเดียวนี้เลยนะ !”

พอฉันพูดจบ ฉีเซี่ยวหรานถูกลู่จือสิงกระชากออกไปเต็มแรง และกำหมัดต๋อยไปอีกครั้ง

เหตุการณ์แบบนี้ไม่มีเวลาให้ฉันคิดไตร่ตรองเลยสักวินาที ฉันเห็นถึงสายตาของลูจือสิงแฝงไปด้วยการฆ่า มือหนักของลูจือสิงต่อยเข้าไปที่ฉีเซี่ยวหราน แรงจนเขาสามารถตายก็ได้

ฉันไม่ได้คิดอะไรมากมาย เข้าไปกอดฉีซิวหรานทันที

“ซุยุ่น！”

ตามที่คิดไว้ หมัดของเขาไม่ได้ต่อยลงมา พอฉันลืมตาขึ้นก็เห็นสายตาของลูจือสิงจ้องมองมาที่ฉัน มันเหมือนกำลังจะกลืนกินฉันลงไป

ฉันมองหน้าเขาด้วยความเย็นชา "ลู่จือสิง คุณเป็นบ้าเหรอ ถ้าบ้าก็ไปโรงพยาบาลสิ ไม่ต้องมายุ่งกับฉันและคนรอบข้างฉันอีกต่อไป"

ฉันเหมือนเห็นลูจือสิงเเข็งทื่อไปทั้งตัว

"ซูยุ่น เธอทำได้ดีมาก ทำได้ดีมาก！"

สีหน้าของเขา ฉันไม่เคยได้เจอมาก่อน

ฉันกลัวเขาจะต่อยฉีซิ่วหรานอีก เลยดึงแขนเขาแล้วถอยหลังไป “ฉันไม่ชมคุณว่าเก่งหรอกนะ ลู่จือสิง ไคนอัธพาล !”

เขาจองมองที่ฉันโดยไม่พูดอะไรเลย หันหลังแล้วก็เดินไปเลย

ฉันมองเขาที่เดินไปอย่างเงียบๆ แผนหลังที่กว้างใหญ่กับดูเหงาหงอยทันที

ก็ไม่รู้ว่าทำไม ตาฉันร้อนขึ้นทันที

"เธอโดนอะไรไหมซูยุ่น"

“ไม่เป็นไรใช่ไหม”

เขาก้มลงมามองฉัน

ฉันหลบสายตาเขา แล้ว ส่ายหัวเบาเบา“ไม่เป็นไร ร้านขายยาไกลไปหน่อย เลยไปนานหน่อย ”

เขาไม่ได้พูดอะไร ฉันหยิบยาแล้วสั่งให้เขาไปนั่งที่โซฟา เพื่อทายาที่รอยช้ำของเขา

"เจ็บไหม"

ลู่จือสิงปล่อยหมัดเหมือนเอาให้ถึงตาย จนปากฉีซิ่วหรานพองขึ้นมาเลย

“ไม่เจ็บ ”

ฉันรู้ว่าเขาไม่อยากให้ฉันเป็นห่วง เลยตอบแบบนี้ ฉันหลุดขำแล้วไม่พูดอะไรอีกเลย

พอทายาเสร็จฉันก็จัดการเก็บยาแล้วมองเขาอย่างรู้สึกผิด “ขอโทษนะ ที่ทำให้นายต้องเจ็บ ฉันไม่รู้ว่าเขาจะโพล่มาต่อยคุณแบบนี้”

เขาส่ายหัวให้ฉัน “เขาก็ถูกผมซัดไปหลายหมัดนะ”

ฉันเม้มปากแล้วมองยาในมือ คิดถึงหน้าที่บวมช้ำของลู่จือสิงแล้วฉันรู้ไม่สบายใจแปลกๆ

"ซูยุ่น"

พอได้ยินเสียงฉีซิ่วหรานฉันก็เงยหน้าทันที

“คุณจะไม่มีวันกลับมาทีเมื่อง A นี้แล้วใช่ไหม”