หากได้พบเจออีก ฉันอาจจะลืมเธอได้ นิยาย บท 122

ฉันมือสั่นและเกือบจะหยุดรถ แต่ก็ยังรั้งไว้ได้และเหลือบมองเขาโดยไม่พูดอะไร

ไม่แปลกใจเลยที่เมื่อไม่นานนี้ฉันเห็นเขา ที่แท้เขาก็ย้ายมาอยู่ใกล้คอนโดฉัน

ฉันไม่พูดอะไร เขาก็ไม่พูดอะไร ภายในรถเงียบมากจนอยากจะขับรถให้เร็วขึ้น

หลังจากผ่านไปครึ่งชั่วโมง ฉันกับลู่จือสิงก็ลงมาจากรถ

เมื่อลงจากรถเขาก็ยังเดินตามฉัน จนฉันอดไม่ได้ที่จะพูดว่า：“ลู่จือสิง คุณไม่ต้องตามฉัน ！”

เขาก้มมองฉันด้วยท่าทีไร้เดียงสา：“ ผมไม่ได้เดินตามคุณ ผมก็พักอยู่ตึกนี้ ”

ฉันอึ้งไปชั่วขณะ ไม่พูดอะไรออกมาและกดลิฟต์ชั้นที่จะไป

ลู่จือสิงเดินตามเข้ามาและกดลิฟต์ เมื่อฉันมองดูชั้นของเขา ใจฉันก็รู้สึกสับสนขึ้นมา

เดิมทีฉันคิดว่าเขาอาศัยอยู่ในชุมชนเดียวกับฉัน แต่ไม่คิดเลยว่าเขาจะอยู่ชั้นบนบ้านฉัน

ลิฟต์กำลังขึ้นไปเรื่อยๆ ในใจฉันก็อดรู้สึกแปลกใจไม่ได้ว่า：“คุณย้ายขึ้นไปชั้นบนบ้านฉันตั้งแต่เมื่อไหร่ ? ”

“ ครึ่งปีก่อน ”

“ครึ่งปีก่อน ?”หน้าฉันซีดเซียวลง：“ตอนที่คุณส่งเอกสารของทนายมาให้ฉัน คุณก็รู้แล้วว่าฉันอาศัยอยู่ที่นี่ ?”

“ อืม ”

ฉันไม่รู้จะพูดะไร มีความรู้สึกโกรธแต่ยิ่งไปกว่านั้นคืออารมณ์ว้าวุ่นที่กดดันฉัน จนฉันไม่มีกะจิตกะใจจะคิดอะไร

โชคดีที่ประตูลิฟต์เปิดออกพอดี

ฉันเดินออกมา แต่ครั้งนี้ลู่จือสิงไม่ได้เดินตามฉันออกมา：“คุณกลับไปพักผ่อนให้สบายเถอะ”

ฉันขมวดคิ้ว มองไปที่ประตูลิฟต์ที่ค่อยๆปิด ในที่สุดใบหน้าของเขาก็ถูกประตูลิฟต์ปิดกั้นไว้

ฉันเดินกลับไปที่บ้าน เมื่อเดินไปครึ่งทาง ก็นึกขึ้นมาได้ว่า——ยาของเขายังอยู่กับฉัน ！

จริงๆเลย ！

หลังจากลังเลอยู่สองสามนาที ในที่สุดฉันก็กดลิฟต์

ลิฟต์ลงมาอย่างรวดเร็ว แต่ก็ลงไปข้างล่างเรื่องๆ ฉันจึงต้องรอให้ขึ้นมาอีกครั้ง

ลู่จือสิงอาศัยอยู่ชั้นบนของบ้านของฉัน ดังนั้นขึ้นไปอีกหนึ่งชั้น ฉันแค่เดินไปตามเส้นที่กลับบ้านก็ได้แล้ว

ฉันยกมือขึ้นกดกริ่งประตู ลู่จือสิงก็เปิดประตูทันที

“คุณขึ้นมาได้ยังไง ? ”

เขามองฉันด้วยความประหลาดใจ

ฉันยื่นยาที่อยู่ในมือส่งให้：“ ยาของคุณ ”

เมื่อฟังฉันพูด ดวงตาของเขาก็ดูเศร้าลง และเอื้อมมือมาหยิบมา “ คุณจะเข้ามาไหม ? ”

ฉันส่ายหัว ไม่ได้คิดที่จะเข้าไป：“ฉันกลับละ ถ้าคุณมีอะไร คุณก็เรียกหลี่จื้อเถอะ”

ฉันไม่อยากเข้าไปยุ่งเกี่ยวกับเขาอีกแล้ว

คำพูดของฉันทำให้หน้าของเขาดูเศร้าลง ฉันคิดว่าเขาจะโกรธ แต่ปรากฎว่าเขาไม่ได้พูดอะไร

เงียบไปสองสามนาที ฉันหันกลับไปโดยไม่พูดอะไร

เดินไปได้ครึ่งทาง ทันใดนั้นเขาก็เรียกฉันขึ้นมา：“ซูยุ่น”

ฉันไม่ได้หันกลับไป：“ยังมีอะไรอีกไหม ?”

“ผมปวดหัว อยากกินโจ๊ก รบกวนคุณทำให้ผมหน่อยได้ไหม ?”

ฉันกัดฟันหันกลับไปมองเขา และปฎิเสธ : “คุณสั่งมากินเถอะ ฉันไม่มีเวลา ”

“อืม”

เขาตอบกลับมาและไม่พูดอะไร เพียงแค่ใช้ดวงตาสีดำคู่นั้นมองฉัน เหมือนกับฉันเปิดประตูไปเจอสุนัขที่รอฉันให้อาหารอย่างนั้น

ฉันไม่มองเขาและหันกลับเข้าลิฟต์

กลับมาถึงบ้านก็ประมาณแปดโมงกว่าแล้ว ฉีซิ่วหรานออกมาจากห้องนอน：“ทำไมกลับมาเร็วจัง ?”

ฉันพยักหน้า “เขาหายไข้แล้ว ฉันกลับมาตั้งแต่เช้าแล้ว”

“คุณกินข้าวเช้ารึยัง ?”

ครั้งนี้ลู่จือสิงใช้เวลานานมากกว่าจะเปิดประตู นานจนฉันอดคิดไม่ได้ว่าเขามีปัญหาอะไรรึเปล่า

เมื่อฉันกำลังจะเคาะประตู เขาก็เปิดออก ：“ ซูยุ่น ? ”

เขาสวมเสื้อคลุมอาบน้ำ มีปอยน้ำบนผม เห็นได้ชัดว่าเขาเพิ่งอาบน้ำ

เขาใส่เสื้อคลุมอาบน้ำแบบหลวมๆเป็นรูปตัวVทำให้เห็นกล้ามหน้าท้องของเขาอย่างชัดเจน

ตาของฉันสบเข้ากับมัน ทำให้หน้าของฉันร้อนผ่าวขึ้นมาและรีบหันหน้าหนี

เขาไม่ทันสังเกต “คุณ——”

ฉันยกกระติกขึ้นมา：“ทำโจ๊กมาให้คุณ คุณกินเสร็จแล้วกินยานอนพักผ่อนซะ ฉันจะพาเป้ยเปยลงไป——”

ฉันยังไม่ทันพูดจบ จู่ๆเขาก็อุ้มเป้ยเปยมาจากรถเข็นและเดินเข้าไปข้างใน

“ลู่จือสิง คุณทำอะไร——”

ฉันตามเข้าไป เขาวางรถเข็นไว้ที่ห้องรับแขกและหันไปปิดประตู：“วันนี้อากาศไม่ดี มีเมฆมาก อย่าออกไปข้างนอกเลย”

“งั้นฉันจะกลับบ้าน”

ฉันวางกระติกลง และเอื้อมมือไปจับรถเข็น แต่ก็ถูกเขาจับมือและกดเข้ากับกำแพง

ลู่จือสิงเพิ่งอาบน้ำเสร็จ กลิ่นเจลอาบน้ำบนตัวเขาหอมมาก เมื่อก่อนเราใช้เจลอาบน้ำนี้ด้วยกัน มันเป็นแบรนด์โปรดของฉัน

ไม่คิดเลยว่าเขาจะยังใช้อยู่

ใจของฉันเหมือนถูกอะไรบางอย่างต่อย

ลู่จือสิงก้มลงมองฉัน：“ ซูยุ่น เมื่อครู่คุณมองอะไร ?”

ฉันไม่ตอบสนอง：“เมื่อครู่ฉันมองอะไร ?”

จู่ๆเขาก็หัวเราะออกมา นานแล้วที่ฉันไม่เห็นเขาหัวเราะ ตอนนี้เห็นเขายิ้มฉันก็อดไม่ได้ที่จะเขินอายเล็กน้อย

ทันใดนั้นฉันก็รู้ว่าเขาหมายถึงอะไร แต่มันก็สายไปแล้ว——

เสี้ยววินาที ฉันรู้สึกได้ถึงฝ่ามือของฉันถูกเขาจับและกดร่างและหู-ของฉันแนบ เขาพูดไปด้วยพลางดึงมือฉันไปจับที่หน้าอกของเขา “เมื่อครู่เห็นคุณหลงใหลมันขนาดนั้น ไม่อยากสัมผัสหน่อยเหรอ ?”