หากได้พบเจออีก ฉันอาจจะลืมเธอได้ นิยาย บท 133

สิ่งที่เขาพูดทำให้ฉันรู้สึกผิด :"ขอโทษนะ"

ลู่จือสิไม่ได้พูดอะไร มองมาที่ฉันอย่างเดียว

จู่ๆก็เรียกชื่อฉัน:"ซูยุ่น"

เรียกฉันแบบนี้จนฉันรู้สึกอึดอัด เลยถอยหลัง แต่มีเกาอี้กั้นอยู่ทำให้ฉันถอยไม่ได้ เลยตอบกลับไปว่า:"หื้ม?"

เราสองคนเข้าใกล้เกินไปและลู่จือสิงมองมาที่ฉันอย่างนิ่ง ๆ ฉันรู้สึกว่าฉันไม่สามารถควบคุมการเต้นของหัวใจตัวเองได้เลย

หน้าฉันเริ่มแดงไปเรื่อยๆ แต่เขาก็ยังมองฉันไม่หยุด

ฉันทนไม่ไหวแล้วจริงๆ เลยบอกเขาว่า:"ลู่จือสิง คุณอย่ามองหน้าฉันแบบนี้สิ"

เขาทำตัวเหมือนไม่ได้ยินคำพูดของฉัน :"เมื่อคืนเฉินฮวนเหยียนฆ่าตัวตาย..."

ได้ยินชื่อของเฉินฮวนเหยียนแล้ว ก็มีสติมากขึ้น หน้าถอดสี:"ฉันเห็นในข่าวแล้ว เธอเป็นไงบ้าง?"

"เธอไม่เป็นไร แล้วรู้ไหมว่าทำไมเธอถึงฆ่าตัวตาย?"

เขามองมาที่ฉันด้วยสายตาดุๆ จนทำให้ฉันรู้สึกใจเต้นแรงขึ้นเรื่อยๆ ฉันรู้สึกถึงคำพูดต่อไปของเขาจะตัดความคิดของฉัน

ฉันเลยปฏิเสธไป :"ฉันไม่รู้ และฉันก็ไม่อยากรู้ด้วย ไม่ต้องมาพูดให้ฉันฟัง"

เขายังพูดอยู่ ฉันจะแอบหนีไป

แต่เขาจับมือฉันไหวอย่างรวดเร็ว ฉันขมวดคิ้ว:"ปล่อยฉันนะ!!"

"ซูยุ่น ฉัน......"

"อย่าพูดตรงนี้ ออกไปแล้วค่อยพูด "

ยังไงก็หนีไม่พ้น ฉันก็ไม่อยากพูดตรงนี้ กลัวว่าจะรบกวนถึงเป้ยเปย

ลู่จือสิงเม้มปาก:"ได้"

ในห้องไม่มีคนดูเป้ยเปย ฉันไม่ค่อยไว้ใจ เลยไม่ได้ไปไกล แค่อยู่ที่มุมกำแพง เพียงแค่บังอยู่สายตาของคนอื่น แต่มุมที่ฉันกับลู่จือสิงยืนอยู่ก็สามารถเห็นเป้ยเปยได้ง่าย

ฉันดึงมือออกจากเขา แต่เขาจับมือฉันไว้แน่นมาก ทำอะไรไม่ได้ ฉันเลยบอกไปว่า:"คุณปล่อยมือฉันก่อน"

เขามองมาที่ฉัน แล้วใช้แรงดันฉันไปที่กำแพง จนตัวฉันอยู่ตรงกลางระหว่างเขาและกำแพง

"คุณจะทำอะไรของคุณเนี้ย!!"

"ไม่ได้ทำอะไร ก็แค่กลัวว่าพูดอยู่แล้วเธอก็จะหนีไปอีก"

เห็นได้ชัดว่าเขากำลังพูดถึงเมื่อกี้ที่ฉันจะหนีเขา เขาพูดออกมาเพื่อตอกย้ำฉัน ตอนนี้ฉันรู้สึกว่าร้อนไปทั้งใบหน้าแล้ว

"คุณอย่าใกล้ฉันมากสิ"

เขามองมาแล้วก็ปล่อยมือฉัน ฉันถอนหายใจเบาเบา :"คุณอยากพูดอะไร?"

จริงๆแล้วฉันรู้สึกฉันกับลู่จือสิงไม่มีอะไรต้องพูดแล้ว แต่ฉันรู้จักเขาดี ถ้าเขาไม่ได้พูดออกมา ฉันคิดว่าวันนี้คงไม่จบแน่ๆ

"เฉินฮวนเหยียนฆ่าตัวตาย ไม่ใช้แบบที่เธอคิดนะ"

ฉันรู้สึกตลก ยกคิ้วแล้วถามไปว่า"ฉันคิดแบบไหนละ?"

ตั้งแต่ต้นจนจบฉันยังไม่ได้พูดอะไรเลย คำพูดของเขาทำฉันรู้สึกตลก

เขาก็ยกมืออยากจับหน้าฉันอีก แต่ฉันปัดมือเขาออก:"ไม่ต้องแล้ว ฉันไม่ได้อยากฟัง"

ลู่จือสิงยกคิ้วแล้วพูดว่า:"ซูยุ่น นี้เธอไม่อยากฟังหรือไม่กล้าฟังกันแน่?"

เขามองฉันเหมือนเดาใจฉันออก

คำพูดของเขาทำให้ใจฉันเต้นแรกมาก ฉันรู้สึกอยู่ต่อหน้าเขาฉันปิดบังอะไรไม่ได้เลย

ฉันรู้สึกอายใจเล็กน้อยเมื่อเขาพูดความใจของฉันถูก:"คุณปล่อยฉันน่ะ ฉันจะไปดูเป้ยเปย!!"

"ฉันเห็นอยู่ เป้ยเปยยังไม่ตื่น"

ฉันพูดจบก็จับมือสองข้างฉันไว้และกดตัวฉันไว้ที่กำแพง กล้มหน้ามองมาที่ตาฉัน:"ซูยุ่น เมื่อก่อนเธอไม่ได้เป็นแบบนี้นะ ทำไมตอนนี้เธอเอาแต่หลบปัญหา?"

เห็นฉันพูดไม่รู้เรื่อง เขาก็อารมณ์เสียเล็กน้อย

พอเขาพูดจบ ฉันอดไม่ได้ที่จะเยาะเย้ย:"เมื่อก่อนคุณก็ไม่ได้เป็นแบบนี้นิลู่จือสิง คุณก็ทำได้แต่ตามตื้อเท่านั้น'

เมื่อก่อน?

เมื่อก่อนเป็นอย่างไร ฉันลืมหมดแล้ว ฉันรู้แค่ ตอนนั้นรักเขามากเกินไป เลยกลายเป็นแบบนี้ ขนาดนี้แล้วฉันหนียังไงก็หนีไม่พ้นเขาอยู่ดี

ฉันมองไปตรงที่เขา ไม่ได้แสดงสีหน้าอะไร เขาไม่พูด เราสองก็แค่จ้องหน้ากันแบบนี้

จู่ๆเขาก็ถอนหายใจ"ถ้าตามตื้อเธอแล้วสามารถให้เธอกลับมาหาฉันได้ ฉันก็จะตามตื้อเธอ จนเธอกลับมา"

คำพูดของเขาทำให้ฉันรู้สึกทำอะไรไม่ถูก สายตาคู่นั้นมองมาที่ฉัน ทั้งเหนื่อยและทั้งรอ ฉันถูกเขามองแบบนี้รู้สึกว่ากำลังจะถูกเขาจับแล้ว

ฉันเปลี่ยนทิศทางการมอง จู่ๆเขาก็เอาหน้าเข้ามาใกล้หน้าฉันแล้วพูดว่า:"ซูยุ่น เรื่องตอนนั้นฉันเป็นคนผิดให้โอกาสฉันอีกครั้งได้ไหม?