หากได้พบเจออีก ฉันอาจจะลืมเธอได้ นิยาย บท 134

เขาก้มหน้ามองฉันด้วยสายตาที่บ่งบอกถึงความเรียกร้องที่ไม่เคยเจอ

แค่นาทีนี้ จู่ๆฉันก็รู้สึกใจอ่อน

"ลู่จือสิง ฉัน......"

ฉันกำลังจะพูด โทรศัพท์ในก็เป๋าสั่นขึ้นมาทันที

ฉันตะลึงไปซักครู่ รู้สึกตัวได้ก็ผลักเขาออก เอาโทรศัพท์ออกมา:"ฉันจะรับสาย"

ครั้งนี้ เขาไม่ได้รั้งฉันไว้ เขาก็ไม่ไปไหน เอาบุรี่ออกมาสูบที่ปาก พิงอยู่ที่กำแพงมองมาที่ฉัน

สายตาของเขาน่ากลัวมากฉันทนไม่ไหว เลยเดินออกห่างจากเขา ประมาณ10เมตรฉันก็หยุด ถึงกดรับสาย"พี่ชาย"

"เธอโทรหาฉันมีเรื่องอะไรรึป่าว?"

เสียงของชวี่ชิงหนานมีความกังวลเล็กน้อย ฉันรู้ว่าเขาโทรหาฉันเพราะเมื่อกี้ฉันโทรไปหลายสายเลย ก็รีบอธิบาย:"ไม่มีอะไรแล้ว พอดีเป้ยเปยมีไข้สูง ลู่จือสิงเขามาส่งที่โรงพยาบาลแล้ว "

"เป้ยเปยไม่เป็นไรใช่ไหม"

"ไม่เป็นไรแล้วค่ะ พี่ไปทำงานเลย ทางนี้ไม่เป็นอะไรแล้ว"

"ซูยุ่น ครั้งแรกที่เธอโทรมา เธอจะพูดอะไรกันแน่?"

ไม่พูดไม่ได้ ชวี่ชิงหนานเดาใจฉันออก ฉันโทรไปหาเขาแล้วสามสาย

สายแรกฉันอยากให้เขาช่วยฉันกลับไปที่เมืองD สายที่2กับสายที่3ฉันอยากบอกว่าเป้ยเปยไม่สบายอยากให้ช่วยมาส่งหน่อย

สายที่หนึ่งกับสายที่สองมันห่างกัน20กว่านาที ไม่แปลกใจเหรอที่เขาจะถามฉัน

ฉันแม้มๆปาก แต่ก็พูออกมา:"ที่จริงแล้วฉันอยากให้นายช่วยจัดการเรื่องกลับเมืองDน่ะ แต่ตอนนี้เป้ยเปยไม่สบาย คง......"

"ฉันรู้ละ พรุ่งนี้เช้าฉันไปหาที่โรงพยาบาลนะ"

ฉันบอกว่าไม่อยากรบกวน แต่เขาก็ไม่ยอม:"พอละ เธอไม่ต้องพูดมาก เริ่มเย็นแล้ว พักผ่อนได้แล้วน่ะ"

ฉันรู้ว่าฉันพูดไม่ไหวชวี่ชิงหนาน ฉันก็ไม่รู้จะทำไง:"อืม โอเค"

เพิ่งจะว่างสายไป ลู่จือสิงก็ยืนอยู่ข้างหลังฉัน ไม่รู้ว่าเขามาเมื่อไหร่

เขายื่นมือจับฉันไว้:"ซูยุ่น เธออยากให้ฉันออกจากชีวิตเธอมากขนาดนั้นเลยหรอ?"

เขาจ้องมาที่ฉัน ความโกรธที่แฝงไปด้วยความเจ็บปวด ใจฉันไม่รู้ว่าโดนอะไรกระทบ รู้สึกทรมานขึ้นมา

คำพูดของเขาเมื่อกี้ แค่คำนั้นทำให้ฉันหวั่นไหวกับเขาอีกครั้งหนึง

เขาถามฉันว่าสามารถให้โอกาสเขาอีกครั้งได้ไหม ฉันรู้อยู่ว่าฉันต้องเลือกยังไง

แต่เมื่อกี้ที่ชวี่ชิงหนานโทรมาทำให้ฉันตาตื่น และฉันก็รู้ว่าการกระทำของฉันเมื่อกี้มันตลก แต่พอใจสงบลง

ฉันมองเขาด้วยสายตาเบื่อหน่าย:"คุณรู้ก็ดี ตั้งแต่ที่เจอนายอีกครั้งฉันรู้สึกชีวิตฉันกับเป้ยเปยแย่ไปทุกเรื่องเลย"

เขาอ้าปากจะพูด ฉันคิดว่าเขาจะเหมือนเมื่อก่อนอ้าปากก็ด่าฉัน

แต่คราวนี้ เขาไม่ได้พูอะไร เขาเพียงแค่กระตุกมุมปากและยิ้ม:"เธอพูดถูก ซูยุ่น"

เธอพูดถูก ซูยุ่น

ไม่รู้ว่าทำไหม มีความรู้สึกอย่างนึง ครั้งนี้ลู่จือสิงจะไม่มายุ่งกันฉันแล้วเหรอ

เขาก้มหน้ามองฉันแล้วไม่พูดอะไร หันหลังก็เดินจากไป

ฉันมองไปที่หลังเขา รู้สึกว่าใจตัวเองเหมือนถูกอะไรมาแทง ฉันรีบวิ่งไปหาเขา จับมือเขาไว้

เขาหันมาด้วยสีหน้าที่ไม่ค่อยดี:"ยังมีเรื่องอะไรอีก?"

เขาพยักหน้า:"เธอไปล้างหน้าก่อนไหม แล้วมากินข้าวเช้า"

ฉันก็หิวแล้ว ก็ไม่ได้พูอะไร เข้าไปห้องน้ำเลย

เมื่อวันเป็นห่วงเป้ยเปยทั้งคืน ผ่านไปสองชั่วโมงก็วัดไข้ให้เป้ยเปย1ครั้ง ทั้งคืนคงนอนไปแค่ครึ่งชั่วโมง เช้านี้ตื่นมาขอบตำดำมากอย่างเห็นได้ชัด

ตอนที่ออกไปเป้ยเปยตื่นแล้ว ชวี่ชิงหนานกำลังป้อนข้าวต้มให้เป้ยเปย

ฉันรีบเข้าไป:"มาเดียวฉันป้อนเอง"

เขาเงยหน้ามองฉัน ไม่ได้ปล่อยเป้ยเปยให้ฉัน:"เธอไปกินข้าว ช่วงเช้านี้ฉันว่าง อยู่เป็นเพื่อนเป้ยเปยได้ ไปเปิดห้องที่ตรงข้ามนี้นอนก่อนไหม?"

ฉันส่ายหัว:"ไม่เป็นไร เป้ยเปยไข้ยังไม่ลด ฉันนอนไม่หลับ"

ฉันนอนไม่หลับจริงๆ แต่ไม่ได้เป็นเพราะเรื่องเป้ยเปยอย่างเดียว เรื่องเมื่อคืนที่ทะเลาะกัยลู่จือสิงก็ด้วย

เขาบอกว่าฉันกำลังหลบปัญหา แต่จริงๆแล้วฉันก็รู้สึกเช่นกัน

งูกัดครั้งหนึ่งจำจนตาย ใครจะกล้าทำเรื่องซ้ำๆอีกละ

ฉันอยากให้อภัยเขานะ แต่ก็กลัวว่าจะเจ็บอีกครั้ง

แต่เมื่อคืนที่เขาเดินจากไป ทำให้ฉันรู้สึกทรมานใจ

ครั้งนี้ฉันรู้สึกไม่ควรมาเมืองA ลู่จือสิงเขาถามฉันว่ามาครั้งนี้ที่มาเป็นเพราะเขาหรือป่าว

ฉันพูดไปว่าไม่ แต่ความจริงแล้วก็มีนิดนึงอยู่แหละ

ฉันอยากรู้เวลาที่เขาหายไปช่วงนั้น มีเรื่องอะไรกันแน่

"เธอตัดสินใจจะกลับเมื่องDเมื่อไหร่?